Lekha Books

அந்தக் கூட்டம் எவ்வளவு தூரத்தில் இருக்கிறது? நீண்ட தூரத்திலிருந்து கொண்டுதான் மிருதுளா பேசிக் கொண்டிருக்கிறாள். கேட்பதற்கு இனிமையான குரல். ஏராளமான கண்ணாடிப் பாத்திரங்களை ஒரே நேரத்தில் உடைப்பது மாதிரி இருந்தது அந்தக் குரல்.

மிருதுளா யாருடன் பேசுகிறாள்? என்ன கூறுகிறாள்? எதுவும் தெளிவாகக் கேட்கவில்லை.

மிருதுளா திரும்பி வந்தாள். பேச்சைத் திரும்பவும் தொடர வேண்டியது இருக்கும். புரிந்து கொள்வதற்குச் சிரமமான பலவற்றையும் மிருதுளா கேட்பாள்.

நான் என்ன கூறுவேன்?

என்ன பதில்களைக் கூறுவேன்?

இப்படித் திகைத்து நின்று கொண்டிருந்தபோது, ஒரு சிறகடிப்பு சத்தம் கேட்டது. அதிர்ச்சியடைந்து திரும்பிப் பார்த்தேன்.

என்னவோ பறக்கிறது. இந்த இருட்டில்கூட அது தெளிவாகத் தெரிந்தது.

ஒரு வவ்வால்.

திறந்து கிடக்கும் சாளரத்தின் வழியே வந்திருக்க வேண்டும்.

மேற்கூரை வரை பலமுறை வவ்வால் பறந்தது.

மேற்கூரையில் அது மோதியதா? அதனால்தான் வந்த வேகத்திலேயே அது வெளியே பறந்து போய்விட்டதா?

திடீரென்று மாடி பிரகாசமானது.

நான் உற்றுப் பார்த்தேன்.

அங்கு ஒரு முகம்.

மரியாம்மா- நர்ஸ் மரியாம்மா.

என் பிறப்பு பற்றிய கதையை மரியாம்மாதான் ஒருநாள் எனக்குச் சொன்னாள்.

மழையும் இடியும் நிறைந்த கர்க்கிடக மாதத்தின் ஒரு நாளன்று நள்ளிரவு நேரத்தில் நான் பிறந்தேன். வெளியே வருவது என்பது சாதாரண ஒரு விஷயமாக இருக்கவில்லை. என் தாயின் இடுப்பின் அசைவுகள் என்னை இந்த மண்மீது தள்ளிவிட முடியாமற்போன போது, டாக்டர் கத்தியை எடுத்தார். என் தாய் கூப்பாடு போட்டாள். பிரசவ அறையில், வவ்வால்கள் பறந்து கொண்டிருந்தன. ஆகாயத்தில் நிறைய கிளைகளைக் கொண்ட மின்னல் தோன்றியது. அவற்றின் முனையிலிருந்து கிளம்பிய நெருப்புத் துண்டுகள் பூமியில் விழுந்தன. பதினான்கு உலகங்களும் ஒன்று சேர்ந்து முழங்கியதைப் போல இடி இடித்தது. விளக்குகள் அணைந்தன. டாக்டரின் கத்தி கீழே விழுந்தது. ரப்பர் உறைகள் அணிந்திருந்த டாக்டரின் கைகள் சூழ்ந்திருந்த இருட்டைத் துளாவிக் கொண்டிருந்தன. அவை என் தாயின் வயிற்றுக்குள் சென்றன. வர மறுத்த என்னை இழுத்து வெளியில் கொண்டு வந்தன.

பேனாவை அமிலத்தில் தொட்டு நாகத்தகட்டில் எழுதியதுபோல இப்போதும் என்னுடைய ஞாபகத்தில் மறையாமல் அவை இருக்கின்றன.

மரியாம்மா கூறிய அனைத்தும்.

‘‘நீ வெளியே வந்தப்போ உன் தாயின் இரத்தமெல்லாம் இல்லாமல் போயிருந்துச்சு...’’

இக்கதை எதுவும் யாரோ எழுதிய என் ஜாதகத்தில் இல்லை.

அடர்த்தியான தாளில் ஸ்டீல் பேனாவால் எழுதிய ஜாதகம். அதன் சிவந்த மேலட்டை சிதிலமடைய ஆரம்பித்திருக்கிறது.

நினைவுகளிலிருந்து விடுபட்ட நான் எதற்காக என் பிறந்த கதையை நினைத்துப் பார்க்கிறேன்? இந்த ஜாதகத்தை நான் எதற்காக பத்திரப்படுத்தி வைத்தேன்?

ஹரி; ஸ்ரீகணபதயே நம:

அவிக்னமஸ்து.

ஸ்வஸ்திஸ்ரீ கொல்ல வருடம்... கர்க்கிடகம்... தேதி... சந்திரவாரம்... உத்திரட்டாதி நட்சத்திரமும் அபரபக்ஷவாமும் சேர்ந்த யோகம் வாய்ந்த சுபதினத்தன்று இரவு, இடவத்தில் சந்திரன் நிற்க, கர்க்கிட லக்னாபததி முன் நிற்க-

அஸ்ய நட்சத்திரஸ்ய

ஸ்த்ரீயோனி

அசுரகணம்

அஜம் ஜன்மக்ருஹம்

அத்தி வ்ருக்ஷம்

பெரும்புள் பக்ஷி

ப்ரதவிபுதம்

ப்ரஹ்மா பூததேவத

துர்கா வாரதேவத

அக்னி நக்ஷத்ரதேவத

பிறகு -

ஹம்ஸயோகம், நிபுணயோகம், சுனபாயோகம், நீசபங்க ராஜயோகம்...

இனி-

அன்னையைக் கொல்லும் யோகம்.

அந்த யோகம் ஜாதகத்தில் இல்லை. அப்படி ஒரு யோகத்தைப் பற்றி என் தந்தைதான் கூறினார். தந்தை என்று கூறும்போது முழுமையாக ஞாபகத்தில் வருவது சிவந்த கண்களும் விரிந்த பெரிய மீசையும்தான். என்னைப் பெற்ற போது இழந்த இரத்தம் என் தாயை சயரோக நோயாளியாக ஆக்கிவிட்டது என்று என் தந்தை நம்பினார். ‘மகனே’ என்று ஒருமுறைகூட என் தந்தை என்னை அழைத்ததில்லை. அவர் அழைத்தது ‘பிசாசே’ என்றுதான்.

அப்போது என் வயது நான்கோ ஐந்தோ.

வீட்டிற்குப் பின்னாலிருந்த பாம்புப் புற்றைத் தாண்டி ஒரு குளம் இருந்தது. பச்சை நிறத்தைக் கொண்ட குளம். அசையாத நீர். நீர்ப்பரப்பில் ஒரு மூடியைப்போல யாரோ பச்சை நிறத்தைக் கொண்ட ஒரு கண்ணாடியாலான பலகையை வைத்திருக்கிறார்கள் என்று நான் நினைத்திருந்தேன். அதன் வழியாகப் பார்த்தால், குளத்தின் அடிவரை தெரியும். குளத்தில் பலவகைப்பட்ட மீன்களும் இருந்தன. அவற்றின் அசைவுகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது எவ்வளவு சுவாரசியமான ஒரு விஷயம்!

குளத்தின் ஓரத்தில் மீன்களைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தபோதுதான், பலரும் சேர்ந்து எழுப்பிய அழுகைச் சத்தம் என் காதில் விழுந்தது.

நான் வீட்டிற்கு ஓடினேன்.

தரையில் படுக்க வைத்திருந்த என் தாய் தூங்கிக் கொண்டிருப்பதைப் போல் இருந்தது.

என் அன்னையின் பிணத்தை எடுப்பதற்கு முன்னால் என் தந்தை என்னுடைய காதுகளைப் பிடித்து முறுக்கினார். அவர் உரத்த குரலில் கத்தினார்: ‘‘தின்னுட்டியேடா, பிசாசே! உன் தாயைத் தின்னுட்டியேடா!’’

என் கண்ணீரில் வேதனையின் ஈக்கள் பறந்து திரிந்தன.

என் தாயின் மரணத்தைப் பற்றிய கதையை சொன்னது நர்ஸ் மரியாம்மா அல்ல, கமலம் அக்கா.

இப்போது என் தந்தை எங்கே? மரியாம்மா எங்கே? கமலம் எங்கே?

வீடும், வாய்க்காலும், பாம்புப் புற்றும், குளமும், மீன்களும் எங்கே?

தெரியவில்லை.

என்மீது அன்பு வைத்திருந்த பக்கத்து வீட்டுக்காரக் கிழவன் எங்கே? நல்லவன், பற்கள் இல்லாதவன், சிலேட்டில் நான் வரைந்த ஒவ்வொன்றையும் ஓவியங்கள் என்று கூறியவன்.

எல்லோரும் இறந்துபோய்விட்டார்கள்.

குரல் கேட்டது.

மிருதுளா திரும்பி வந்து கொண்டிருந்தாள். ‘‘நீ ஏன் விளக்கைப் போடல, முகு?’’

‘‘என்னால அசைய முடியல.’’

‘‘சரிதான்...’’ - மிருதுளா சிரித்தாள்.

திடீரென்று சுற்றிலும் வெளிச்சம் பரவியது. விளக்கு இயக்கியை விட்டு மிருதுளா அகன்றாள்.

‘‘முகு, இன்னைக்கு வெள்ளிக் கிழமை.’’

‘‘தெரியும் அம்மா.’’

‘‘நீ என்னைப் பேர் சொல்லிக் கூப்பிட மாட்டியா?’’ - என் அருகிலிருந்து கொண்டு மிருதுளா கேட்டாள்.

காற்றாடிகள் இப்படியும் அப்படியுமாக ஆடின. கடல் இரைந்தது.

‘‘இங்க பாரு முகு! எனக்கு அவ்வளவு வயசாயிடுச்சா என்ன?’’

நான் நிமிட நேரத்திற்கு மிருதுளாவின் உடலைப் பார்த்தேன்.

அழகி.

மற்றவர்கள் யாராக இருந்தாலும், மோகத்தை எழுப்புவதற்காக பிறந்த உடல்.

ஆனால், நான் எப்படி பெயர் சொல்லி அழைப்பது? என்னைப் பார்த்துக் கொள்ளும் அம்மாவாயிற்றே மிருதுளா. இவ்வளவு பெரிய வீட்டில் நான் இருந்ததில்லை. இவ்வளவு நல்ல க்யான்வாஸையும் சாயங்களையும் நான் இதற்கு முன்பு பயன்படுத்தியதே இல்லை.

மிருதுளா என் கழுத்தின் பின் பகுதியைத் தடவினாள்.