Lekha Books

நான் ஓவியங்களை வைத்துக் கொண்டு நடந்தேன். கறுப்பு நிற சாலை வழியாக.

எவ்வளவு தூரம் நடந்தேன்? எனக்குத் தெரியவில்லை.

ஆனால், வழி நன்கு தெரிந்ததைப் போலிருந்தது.

அதோ, மணல்வெளி! ஆடிக் கொண்டிருக்கும் காற்றாடி மரத்தின் கிளைகள்! பெரிய சுவர்! ஒரு பெரிய மாளிகையின் வெளிக் கதவு!

கேட்டில் மிருதுளா பிரபு என்னை எதிர்பார்த்து காத்து நின்றிருந்தாள்.

அழகி!

என்ன நிறம்!

மஞ்சள் எலுமிச்சம் பழத்தைப் போலிருந்த கன்னத்தில் மலை அடிவாரத்தின் முதல் ஆப்பிள் முத்தம் தந்தபோது உண்டான நாணத்தை வெளிப்படுத்தும் நிறம்!

எந்தச் சாயத்தை எந்தச் சாயத்தில் கலந்து வரைந்தால் இந்த நிறம் கிடைக்கும்?

நான் திகைத்து நின்று விட்டேனா?

‘‘முகு...’’ - பாசத்துடன் மிருதுளா அழைத்தாள்.

நான் அருகில் சென்றேன்.

‘‘வா...’’ - மிருதுளா அழைத்தாள்.

நான் கேட்டைக் கடந்தேன். அன்னை இல்லத்தின் வயிற்றில் நான் கால் வைத்தபோது, மிருதுளா சிரித்தாள்.

மாளிகையிலிருந்த அறையை அடைந்தபோது மிருதுளா சொன்னாள்: ‘‘இனி இதுதான் உன் வீடு. இனிமேல் நீ வேற எங்கேயும் போகவேண்டியது இல்ல...’’

இவை அனைத்தும் எப்போது நடந்தன?

பத்து நாட்களுக்கு முன்பா?

இந்தக் கட்டிலின் கால்கள் கூறும் கதை அதுதான்.

நான் இங்கிருந்து தப்பித்தது...

ஓ... அது என் கதையின் முடிவு.

3

கழுத்திலும் இடது கன்னத்திலும் மச்சம் கொண்ட சுப்பம்மாவிற்கும் மிருதுளா பிரபுவிற்குமிடையே உள்ள உறவு என்ன? வேலைக்காரிக்கும் எஜமானி அம்மாவிற்கும் இடையில் உள்ள உறவா? இல்லாவிட்டால், அதையும் தாண்டிய உறவா?

இந்த அன்னை இல்லத்திற்கு வந்தது முதல் நான் இதைப் பற்றி நினைத்துப் பார்ப்பதுண்டு - ஆச்சரியப்படுவதுண்டு.

கைகளைத் தட்டி உரத்த குரலில் ‘சுப்பம்மா’ என்று அழைக்கும் மிருதுளா எஜமானத்தி. அதே நேரத்தில், சில வேளைகளில் சுப்பம்மாவிற்கு முன்னால் மிருதுளா பயந்துபோய் நிற்கிறாளே?

ஒரு வெள்ளிக்கிழமை மாலை நேரம். நான் படுக்கையறையில் இருந்தேன். மிகவும் களைப்படைந்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தேன். யாரோ என்னைத் தட்டி அழைத்தார்கள். கண்களைத் திறந்தபோது, சுப்பம்மாவைப் பார்த்தேன். பருகுவதற்காக எதையோ கொண்டு வந்திருந்தாள். நான் கப்பை வாங்கிப் பருகினேன். அது முழுவதும் நெருப்பாக இருந்தது. மூளையில் என்னவோ எழுந்து பிடிப்பதைப் போல் நான் உணர்ந்தேன். அப்போது எனக்கு ஞாபகத்தில் வந்தது, முன்பு நான் வரைந்த அடுப்பு இம்ப்ரஷனிஸ்ட் ஓவியம் - உருக்கு உற்பத்தித் தொழிற்சாலையில் அடுப்பு.

என் சாயத் தட்டிலிருந்த பலவகைப்பட்ட இரத்த வண்ணங்களையும் கலந்து நான் அதை வரைந்திருந்தேன்.

ஸ்கார்லட்லேக், க்ரிம்ஸன்லேக், வெர்மீலியன் ரோஸ்மாடர், இந்தியன் ரெட், ஆரஞ்சு - இவற்றுடன் காட்மியன் மஞ்சளும் கத்தியின் உதவியால் இந்தச் சாயங்களை எடுத்த பிறகு நான் க்யான்வாஸை ஆக்கிரமித்தேன். கன்னியான க்யான்வாஸ், சாயக் கலவையைத் தாங்கியிருந்த என் கத்திதான் குறி. நான் செய்வது கற்பழிப்பு. அந்தச் செயல் முடிந்தபோது, க்யான்வாஸில் சாய்ந்து கொண்டிருக்கும் வாளியைப் பார்த்தேன். அதிலிருந்து ஆயிரம் உலோகங்களில் உருகிய அம்சங்கள் வெளியே வந்தன. அவற்றிலிருந்து இரத்தமும் வழிகிறது. இல்லை... ஒரு முறை அல்ல... அது ஒரு வெள்ளப் பெருக்காக இருந்தது.

மீண்டும் நான் உறங்கிவிட்டேனா?

சுப்பம்மா எங்கு போனாள்?

குறிப்பாகக் கூறத்தக்க காரணமெதுவும் இல்லாமலே எனக்குப் பயம் உண்டானது. யாரையாவது பார்க்க வேண்டும்போல் இருந்தது. நான் கூடத்தின் வழியாக ஓடி, மாடியிலிருந்த அறைக்குச் சென்றேன். அங்கு மிருதுளா இருந்தாள். சாளரத்தின் வழியாக அந்தப் பேரழகி வெளியே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தாள். என் காலடிச் சத்தத்தைக் கேட்டு மிருதுளா திரும்பிப் பார்த்தாள். புன்னகைத்தாள்.

‘‘வா...’’ - மிருதுளா சொன்னாள். தந்தமும் ஈட்டிக் கொம்பும் கொண்டு உண்டாக்கப்பட்ட மேஜைக்கருகில் இருந்த நாற்காலியில் அவள் உட்கார்ந்தாள்.

திடீரென்று எனக்குத் தோன்றியது - நான் ஒரு நெருப்பைத் தின்னும் பறவை. என் தலையை மறைத்துக் கொள்ள வேண்டும்போல் எனக்கு இருந்தது. நான் மிருதுளாவிற்கு முன்னால் முழங்காலிட்டு அமர்ந்தேன். கறுப்பு நிற பட்டுப் புடவையின் மினுமினுப்பான மடிப்புகளுக்கு மத்தியில் மிருதுளாவின் தொடைமீது நான் என் தலையைச் சாய்த்தேன். நான் முணுமுணுத்தேன்: ‘‘அம்மா!’’

மிருதுளா என் முகத்தைப் பிடித்துத் தூக்கினாள்.

‘‘வா... முகு!’’

அந்த அறையின் வாசலுக்கு மிருதுளா என்னை அழைத்துச் சென்றாள். வானம் சிவந்து காணப்பட்டது.

கடல் ஒரு குழு அழைப்பைப் போல இரைந்து கொண்டிருந்தது.

‘‘முகு! நீ ஒரு கோழை. எல்லா ஓவியர்களும் இப்படித்தான்.’’

தொடர்ந்து ஓவியம் வரைவதைப் பற்றி மிருதுளா என்னவோ சொன்னாள். ‘‘இயற்கைக்கு அப்பால் இருப்பதைப் பார்க்க வேண்டும். பிரபஞ்சங்களின் ஆழத்தைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும். இயற்கைக் காட்சிகளையும் சாய ஓவியங்களையும் எதற்காக வரைய வேண்டும்? கற்பனைக்கெட்டாத காலத்தைச் சேர்ந்த பூதங்களை வரைய வேண்டும். பிசாசுகளை வரைய வேண்டும். வாழ்க்கையின் உயிர்ப்பாக இருக்கும் கண்ணுக்குத் தெரியாத விஷயங்கள் அதன் கருக்களாக இருக்கட்டும்.’’

ஒரு கார் கேட்டைத் தாண்டி வரும் சத்தம் கேட்டது. நான் பார்த்தேன். யாரோ வந்துகொண்டிருந்தார்கள். பெண்கள்... காரை ஓட்டிக் கொண்டு வருவதுகூட ஒரு பெண்தான்.

மிருதுளா சொன்னாள்: ‘‘என் தோழிகள் வர்றாங்க. நான் அவர்களை அறிமுகப்படுத்துகிறேன். நீ அவர்களுக்குப் பிடித்த ஒரு ஓவியன்.’’

ஷெட்டிற்கு வெளியே கார் நின்றது.

மிருதுளாவின் தோழிகள் மிருதுளாவின் அறைக்குள் வந்தார்கள்.

அம்பிகா மேனன்.

வித்யா ஷேணாயி.

பத்மா.

தெல்மா ரொஸேரியோஸ்.

அம்பிகா: மார்பகம் இல்லாத பெண். அவள் பெண் வேடம் போட்டிருக்கும் ஆணாக இருப்பாளோ? ஐம்பதை நெருங்கியிருக்கும் வயது.

வித்யா: சுறுசுறுப்பு இல்லை. இலேசான தொப்பை வயிறு பெரிய பின்பகுதி.

பத்மா: சிறு பெண். அழகி. அழகான கண்கள்.

தெல்மா: கறுப்பு நிறம். நெற்றியில் பச்சைப் பொட்டு அளவான உடல். நீளமாக மூக்கு. அதில் ஒரு கிளி வளைவு.

பத்மாவைத் தவிர மீதி எல்லோரும் என்னையே உற்றுப் பார்த்தார்கள்- நான் ஒரு வினோதமான பொருள் என்பதைப் போல.

நானும் அவர்கள் எல்லோரையும் உற்றுப் பார்த்தேனோ?

நான் ஒரு ஓவியத்தின் காம்போசிஸனைப் பற்றி சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

ஐந்து பெண்கள்.

அவர்களை எப்படி ஒன்று சேர்ப்பது?

‘பெண்ணும் ஆணும் கலந்திருந்த’ அம்பிகா மேனன் நடுவில் இருக்கட்டும் - நாற்காலியில். அவளுக்குச் சற்றுப் பின்னால் மிருதுளா. மிருதுளாவிற்கு இரு பக்கங்களிலும் வித்யாவும் தெல்மாவும்.