Lekha Books

கண்காட்சி முடிந்தவுடன் ஓவியங்களைக் கொண்டுபோவதற்காக மிருதுளா வரவில்லை.

மேல்முகவரி இருந்த அட்டையை நான் எங்கோ தொலைத்துவிட்டிருந்தேன். இனி என்ன செய்வது? நான் பணம் வாங்கியாகிவிட்டது. அந்த இரண்டு ஓவியங்களும் மிருதுளாவுக்குச் சொந்தமானவை. அவற்றை அவளிடம் எப்படிக் கொண்டுபோய் சேர்ப்பேன்?

மேல்முகவரியை மறந்து போயிருந்தாலும், நான் அவளின் பெயரை மறக்கவில்லை.

மிருதுளா... மிருதுளா... மிருதுளா...

திரும்பத் திரும்பச் சொன்னபோது ஐஸ்கிரீமைப் போல நாக்கோடு ஒட்டிக்கொள்ளக் கூடிய ஒரு பெயர் அது.

மிருதுளா புகழும், பணமுமுடைய ஒரு பெண் என்று நான் தீர்மானித்தேன். இல்லாவிட்டால் ஆயிரம் ரூபாயைச் செலவழிப்பாளா? கண்காட்சி நடைபெற்ற இடத்திலிருந்தபோது பலரும் அவளுடன் பேசினார்களே! கலையைப் பற்றி நல்ல அறிவு கொண்டிருப்பதைப் போல மிருதுளா சில விஷயங்களைச் சொன்னாளே! அவளைத் தெரிந்திருப்பவர்கள் நகரத்தில் பலரும் இருப்பார்கள்.

நான் பலரிடமும் விசாரித்துப் பார்த்தேன்.

கிடைத்த பதில்கள் எனக்கு உதவியாக இல்லை.

‘மிருதுளாவா? மிருணாளினியா?’

‘என்ன? பொது வாசக சாலையைச் சேர்ந்த மாதங்கியா? மதன காமேஸ்வரியா?’

‘யூ மீன் - பெரிய ஹோட்டலில் ரம்மி விளையாடும் அந்தப் பேரழகியா?’

இல்லை... இல்லை... இல்லை...

அவர்கள் யாரும் இல்லை.

பிறகு?

அந்தச் சமயத்தில் - அதாவது, பத்து நாட்களுக்கு முன்பா? அந்தச் சமயத்தில் நான் எங்கே இருந்தேன்? யாருடன் இருந்தேன்?

நினைவுகளில் மணம் உயர்கிறது... வாசனை வருகிறது.

சிறிய அறை. சுவர்களில் பாசி பிடித்திருக்கிறது. தரையில் ஆங்காங்கே சிதிலத்தின் வெளிப்பாடுகள். தரையிலிருந்த விரிசல்களுக்குள்ளே இருந்து கரையான் புற்று எழுந்து கொண்டிருந்தது. அறையின் கதவு பாதி மரத்தாலும் மீதி கண்ணாடி கொண்டும் அமைந்திருந்தது. கண்ணாடியில் எனக்கு முன்பு அங்கு தங்கியிருந்த யாரோ ஆங்கிலச் செய்தித் தாள்களை ஒட்டி வைத்திருந்தார்கள். ‘ப்ரைவஸி’ வேண்டும் என்பதற்காக இருக்கலாம். ஒரு சாளரம் மட்டுமே அங்கு இருந்தது. அதன் வழியாகப் பார்த்தால் தகரம் போட்ட மேற்கூரையைக் கொண்ட பொது கழிப்பறையும் பக்கத்து நிலத்தில் இருக்கும் ஒரு தென்னை மரமும் தெரிந்தன. தினமும் காலையில் ஒரு மரங்கொத்திப் பறவை தென்னை மரத்தைக் கொத்தும். டக்-டொக்! தேடுவது எதை? புழுக்கள்? முன் பிறவி? சாளரத்தின் சட்டத்திற்கு அப்பால் நின்று கொண்டிருக்கும் செண்பகம் அறைக்குள் இருக்கும்போது தெரியாது. அது பூத்து காற்றில் ஆடும்போது என்ன நறுமணம்! அதோடு சேர்ந்து நாற்றமும் உண்டாகும். தகர மேற்கூரை கொண்ட கழிப்பறையைத் தாண்டித்தான் காற்று செண்பக மரத்தைத் தேடி வருகிறது.

இவை அனைத்தும் வெளியே.

உள்ளே என்னுடைய சிறிய அறையில் வேறு நாற்றங்கள் இருந்தன. கயிறு கொண்டு பின்னப்பட்ட ஆடிக்கொண்டிருக்கும் கட்டிலில்தான் நான் படுப்பேன். தென்னை மரத்தின் கொம்புகளைப் பயன்படுத்தி அந்தக் கட்டில் உண்டாக்கப்பட்டிருந்தது. அதன்மீது ஒரு அழுக்கு விரிப்பு. அதில்தான் என்ன கெட்ட நாற்றம்! தலைப்பகுதியில் அழுக்கடைந்த ஒரு தலையணை. அதன் சகிக்க முடியாத நாற்றம் என் நாசி நுனியை எப்போதோ கொன்றுவிட்டது. பிறகு... லின்ஸீட் எண்ணெயின் நாற்றம், டர்ப்பன்டைன் நாற்றம்.

மொத்தத்தில் அழுக்கடைந்த, அசுத்தமான சூழ்நிலை.

ஆனால் ஒன்று மட்டும் நான் கூறுவேன். இருபத்து இரண்டு வயது ஆகியும் நான் அசுத்தமாகவில்லை. கயிற்றுக் கட்டிலின் அழுக்கு விரிப்பில் தேவையற்ற ஆசைகளின் கறை பட்டதே இல்லை.

ஆரம்பத்தில் அந்த அறையில் இரவு நேரத்தில் உறங்குவதற்காக ஒரு ஆள் வந்துகொண்டிருந்தான். அவனுடைய பெயர் ஞாபகத்தில் இல்லை. அவன் தொழில் ஞாபகத்தில் இல்லை. வேறு எந்த இடத்திற்கும் போக முடியாத ஒரு மனிதன் அவன் என்று நான் நினைத்தேன். அந்தக் காரணத்தால்தான் தரையில் படுத்துக்கொள்ளும்படி அவனிடம் சொன்னேன். இரவு முழுவதும் அந்த மனிதன் இருமிக்கொண்டே இருப்பான். ஒரு இரவு வேளையில் அவன் என் தொடைகளை இறுகப் பிடித்தான். நான் அவனை வெளியே போகச் சொன்னேன்.

ஓவியக் கண்காட்சி முடிவடைந்த பிறகு ஒரு இரவு.

கயிற்றுக் கட்டிலில் படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தபோது நான் திடுக்கிட்டுக் கண் விழித்தேன்.

காரணம்- சங்கிலி ஓசை.

இரும்புச் சங்கிலி.

அதன் வளையங்கள் ஒன்றொடொன்று மோதும்போது ஒரு சத்தம் கேட்டது- கிலிங்... கிலோங்... கிலிங்... கிலோங்...!

பயம் உண்டானது. படுத்த நிலையிலேயே நான் மேலே பார்த்தேன்.

அந்த அழுக்குப் பிடித்த அறையில் நான் இப்போது தனியாக இல்லை.

என் உடலுக்கு மேலே யாரோ கால்களை விரித்து வைத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார்கள்.

பாதங்களுக்கு மேலே வெளுத்த கால்கள் தெரிந்தன. தொடைவரை கால் நிர்வாணமாக இருந்தது.

அது யார்? பிசாசா? என்னைப் பெற்று இறந்த என் தாயா? ஆணா? பெண்ணா? மீண்டும் பார்த்தேன்.

அதோ, கீழே தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் கைகள். அவைதான் சங்கிலியைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தன. அந்தச் சங்கிலி என்னைக் கட்டிப் போடுவதற்கா? என்னை நிரந்தரமாக சிறைக்குள் போடுவதற்காக இருக்குமோ? அந்தக் கை, கால்களை தொடைகளை, நான் திரும்பத் திரும்பப் பார்த்தேன். என் கண்கள் மூடித் திறந்தன. இதயம் ஊஞ்சலாடியது. மூளை பயமென்னும் போலீஸ் வட்டத்திற்குள் ஒடுங்கிக் கிடந்தது.

பார்க்கும்போதெல்லாம் தொடாமலே தோன்றியது - மினுமினுப்பு... மினுமினுப்பு... சங்கிலி பிடித்திருந்த கைகளில் தங்க வளையல்கள்.

அது தேவதையா? தேவதாசியா?

அந்தக் கைகளில், கால்களில் தொடைகளில் நிமிட நேரம் பார்க்க முடிந்த மினுமினுப்பில் ஒரு ரோமம்கூட இல்லை.

அப்படியே இருந்தாலும், அவற்றுக்கு நிறமில்லை.

அதிர்ச்சியின் ஒரு பெரிய அலை என்னுடைய உடலில் வேகமாகப் பரவியது.

அப்போது ஒரு இனிய குரல் கேட்டது.

எங்கே உயரங்களில் இருந்து.

கோவில் மணிகள், தேவாலய மணிகள், வாங்கு அழைப்புகள், இரும்பு ஓசைகள், சங்கிலிகள், தேவாசுர வாத்தியங்கள், மின்சார கிட்டார்கள், ஓசையெழுப்பும் காற்று, இப்படியும் அப்படியுமாக ஆடும் காற்றாடி மரங்கள். மீண்டும் மீண்டும் கேட்கும் காதலன், காதலிகளின் முத்தச்சத்தங்கள், உரத்து கேட்கும் தாய்மார்களின் பிரசவ வேதனைகள், மரண ஓலங்கள் - இவை எல்லாவற்றையும் ஒன்றாகக் கலந்து ஒரு பாட்டு பிரபஞ்சத்தைப் படைத்தால் எப்படி இருக்கும்?

அந்தப் பாட்டு பிரபஞ்சத்தைக் கொண்டுவந்து சிறு வடிவத்தில் வெளிப்படுத்தியதைப் போல் இருந்தது அந்த இனிய குரல். அதைக் கேட்டபோது நான் சில விஷயங்களைப் பார்த்தேன்.

வானம்.

வட்டமான ஒரு மிகப்பெரிய வெங்காயத்தைப் போல் இருந்தது வானம். அந்த ஒரு மையத்தைச் சுற்றி நிறைய வட்டங்கள். வட்ட வடிவத்திலிருந்த அதை அசைத்தால், அது நிறைய வெள்ளி மோதிரங்களாக பிரிந்து விழும்.

அசைக்கக் கூடாது.

உள்ளே செல்ல வேண்டும். வண்ணங்களின் ஒட்டு மொத்தமான ஆர்ப்பாட்டத்தினூடே முன்னோக்கிச் செல்ல வேண்டும்.

அதோ, வானம் ஒரு குழலாக மாறியிருக்கிறது.

ஒரு சுரங்கம்...

சுரங்கத்தின் முடிவில் அழகிய பெண்ணான மிருதுளா பிரபு நின்றிருந்தாள். வெள்ளை நிற மேகச் சிதறல்கள் பறந்து கொண்டிருந்த தலை முடியில் முல்லைப் பூக்களைச் சூடியிருந்தாள்.

நான் கேட்ட இனிய குரல் மிருதுளாவிற்குச் சொந்தமானது.

‘‘முகு... நீ என்னைத் தேடினே... அப்படித்தானே?’’

‘‘ஆமாம்...’’ - நான் மெதுவான குரலில் சொன்னேன்.

‘‘முகு, உனக்கு வழி தெரியல. ஆனா, நாளைக்கு படுக்கையை விட்டு எழுந்திருக்கிறப்போ, உனக்கு வழி தெரியும். நீ என்னைத் தேடி வருவே. கறுப்பு நிற மெழுகுவர்த்திகளை உருக்கி உண்டாக்கப்பட்ட தார் சாலையில் நீ நடக்குறப்போ தட்டுகளை வைத்திருக்கும் பெண்களைப் போல காற்றாடி மரங்கள் உன்னை வரவேற்கும்.’’

திடீரென்று வானம் காணாமற் போனது. மிருதுளா காணாமற் போனாள்.

மீதியிருந்த இரவில் நான் உறங்கினேனா?

பொழுது புலர்வதற்கு முன்பே கண் விழித்தேன்.

நான் வர இருக்கும் காலை நேரத்திற்காகக் காத்திருந்தேன். சாளரச் சட்டத்திற்கு படிப்படியாக நீலமும் நிலவும் கலந்த நிறம் கிடைத்தது. தொடர்ந்து சிறிது சிவப்பு கோழி கூவினதை நான் கேட்கவில்லை. காதில் விழுந்தது மரங்கொத்திப் பறவையின் டக்-டொக் சத்தம்தான்.