Lekha Books

‘‘முகு! நீ பல விஷயங்களையும் தெரிந்துகொள்ளணும்! ம்... அதற்கான நேரம் வரல...’’

திடீரென்று மிருதுளா தன் கைகளைத் தட்டினாள். தொடர்ந்து உரத்த குரலில் அழைத்தாள்.

‘‘சுப்பம்மா...’’

ஏதோ படிகள் வழியாக, ஏதோ கூடத்தின் வழியாக சுப்பம்மா அங்கு வந்து நின்றாள்.

பருமனான பெண்.

இடது கன்னத்திலும் கழுத்திலும் மச்சங்கள் இருந்தன. வெற்றிலைப் போட்டு சிவப்பான தடித்த உதடுகள்.

நீளமான மூக்கு நுனியில் சிவப்பு கற்களைக் கொண்ட மூக்குத்தி.

முகம் முழுக்க வயதானதைக் காட்டும் முதிர்ந்த கோடுகள்.

சுப்பம்மா என்னைத் தொட்டாள். குளிர்ந்த கை அட்டையைப் போன்ற விரல்கள்.

என்னை விழித்துப் பார்த்தவாறு சுப்பம்மா கட்டளையிட்டாள்.

‘‘வா...’’

நான் அவளுடன் சேர்ந்து நடந்தேன்.

அவளுடைய விலை குறைவான புள்ளிகள் போட்ட புடவையிலிருந்து கெட்ட நாற்றம் வந்தது.

என் படுக்கைக்கு என்னை அவள் அழைத்துக் கொண்டு போனாள்.

நடந்து செல்லும்போது எங்கோ, தூரத்தில் ஒரு சிரிப்பு சத்தம் கேட்டது.

யார் சிரித்தது?

மிருதுளா?

2

என் படுக்கையறை.

பெரிய கட்டில், பெரிய மெத்தை, உருவங்கள் பின்னப்பட்ட தலையணைகள்.

கட்டிலின் மூலைகளில் இருந்த கொம்புகளிலிருந்து கொசு வலை தொங்கிக் கொண்டிருந்தது.

நான் படுத்திருந்தேன். மல்லாக்க அல்ல... ஒடிந்து வளைந்து படுத்திருந்தேன். வயிற்றில் ஒரு வேதனை வயிற்றிலும் குடலிலும் யாரோ நெருப்புத் துண்டுகளை இடுகிறார்கள். என் கண்கள் மூடுகின்றன. திடீரென்று கண் இமைகள் துடிக்கின்றன. திறக்கின்றன.

வெளிச்சமில்லை.

ஒவ்வொன்றையும் நினைத்துக் கொண்டே நான் மெத்தையில் உருளுகிறேன.

யார் அவள், இந்த மிருதுளா பிரபு?

அவள் என்னை இங்கே எதற்காக தங்கச் செய்ய வேண்டும்?

‘பிரபு’ என்பது அவளுடைய கணவனாக இருக்கலாம். அவன் எங்கே?

இந்த அன்னை இல்லம் மிருதுளாவிற்குச் சொந்தமானதா? இல்லாவிட்டால் வாடகை வீடா? அன்னை இல்லத்திற்குப் பின்னால் தேக்கு மரப் பலகையாலும் ஆஸ்பெஸ்டாஸ் ஷீட்டுகள் கொண்டு அமைக்கப்பட்டிருக்கும் ஷெட்டில் நின்று கொண்டிருக்கும் பெரிய கார் யாருடையது? மிருதுளா பணக்காரியா? அவளுக்கு ஏதாவது வேலை இருக்கிறதா? இந்த வீட்டில் மிருதுளாவையும் சுப்பம்மாவையும் என்னையும் தவிர வேறு யாராவது இருக்கிறார்களா? செவ்வாய், வெள்ளி ஆகிய கிழமைகளில் இங்கு என்ன நடக்கிறது?

செவ்வாய்க்கிழமை இரவுகளில், வெள்ளிக்கிழமை இரவுகளில் பரம ரகசியமான ஏதோ சில விஷயங்கள் இங்கு நடக்கின்றன. நான் புரிந்துகொள்ளாத ஏதோ சில சங்கதிகள்... அதனால்தான் சுப்பம்மா என்னை இந்தப் படுக்கையில் கட்டிப் போட்டு விடுகிறாள்.

எங்கிருந்தோ இசை கேட்கிறது.

உன்மத்தம் பிடிக்க வைக்கும் நறுமணம் வருகிறது.

எங்கிருந்தோ பலத்த சிரிப்புச் சத்தம் கேட்கிறது.

கனவில் தோன்றியவையாக இருக்குமா? நான் சிறிது உறங்கிவிட்டேனா?

கண்களைத் திறந்தபோது, அருகில் நின்றிருக்கும் மிருதுளாவைப் பார்த்தேன். அவள் அணிந்திருந்தது புடவை அல்ல. ஹவுஸ் கோட் அணிந்திருந்தாள்.

நான் அவளை நிமிட நேரத்திற்குப் பார்த்தேன். பிறகு தரையைப் பார்த்தேன்.

நான் வரைந்த ஓவியங்கள் தரையில் கிடந்தன. சுவரில் ஃப்ரேம் போட்ட வெள்ளை க்யான்வாஸ்கள் சாய்ந்து நின்றிருந்தன. ஒரு மூலையில் கம்பீரமாக நின்றிருந்தது ‘ஈசல்’. ஒரு ஸ்டூலில் பெயிண்ட் ட்யூப்கள், ப்ரஷ்கள்.

‘‘முகு!’’

நான் மிருதுளாவின் அழைப்பைக் கேட்டு, தலையை உயர்த்தினேன். வசீகரிக்கும் புன்சிரிப்புடன் மிருதுளா சொன்னாள்: ‘‘முகு, உன்கிட்ட நான் எவ்வளவோ விஷயங்களைச் சொல்ல வேண்டியதிருக்கு.’’

சொல்லட்டும். கேட்கிறேன். எனக்குப் பல விஷயங்கள் புரியவே இல்லை. பல ரகசியங்களும் எனக்குத் தெரியவில்லை. எல்லாவற்றையும் கூறுவதற்காக மிருதுளா வந்திருக்கிறாளோ?

ஆனால், மிருதுளா எதுவும் கூறவில்லை.

ஒரு கேள்வி வந்தது. ‘‘முகு, நீ எதற்காக அப்படி எதையோ பார்த்துக்கிட்டு இருக்கே?’’

அந்த நிமிடத்தில் எனக்குப் பயம் உண்டானது.

‘‘உனக்கு உடல் நலம் இல்லையா?’’

‘‘எனக்குப் பயமா இருக்கு.’’

‘‘என்னைப் பார்த்தா?’’

அதற்குப் பதில் கூற நான் தயாராக இல்லை.

‘‘சரி... உனக்குப் பயம் இருக்குறப்போ நான் எதுவும் உன்கிட்ட சொல்ல மாட்டேன்’’ - மிருதுளா சிரித்தாள்.

எனக்குக் கேட்கவேண்டும்போல் இருந்தது. சொல்லுங்கள் நான் எப்போது இங்கு வந்தேன்? எப்படி?

ஆனால், நான் கேட்கவில்லை.

சிரித்துக் கொண்டே மிருதுளா என் படுக்கையறையை விட்டுச் சென்றாள்.

நான் எழுந்தேன். கட்டிலின் நான்கு மூலைகளிலும் இருந்த தூண்களையே நான் உற்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது மறதி என்ற கறுத்த மார்பகத்தில் கூர்மையான வெள்ளியாலான கத்தி ஆழமாக இறங்கியது.

நான்கு தூண்கள்... என்று கூறலாமா? நான்கு கொம்புகள் அவற்றுக்கு மேலே ஒரு ஃப்ரேம். அதில்தான் கொசுவலை கட்டப்பட்டிருந்தது. அந்த நான்கு கொம்புகளில் ஒன்றில் நான் கத்தியால் வரைந்திருந்தேன். கப்பல் சேதமடைந்ததால் தனிமையான ஒரு தீவில் சிக்கிக்கொண்ட ராபின்சன் க்ரூஸோ என் ஞாபகத்தில் வந்தான். க்ரூஸோ ஒரு மரக் கொம்பில் தினமும் கத்தியால் வரைந்து கொண்டிருந்தான்- தினமும் ஒரு கோடுவீதம். கோடு அல்லது செதுக்கல். இப்படியே அவன் பழமையான ஒரு காலண்டரை உண்டாக்கினான். காலத்தைத் தீர்மானிப்பதற்காக.

நானும் கத்தியால் இந்தக் கட்டிலின் கொம்பில் வரைந்திருக்கிறேன். செதுக்கியிருக்கிறேன்.

பத்து கோடுகள்.

அப்படியென்றால் பத்து நாட்கள்.

அவற்றுக்குள் ஒரு செவ்வாய்க்கிழமையும் இரண்டு வெள்ளிக் கிழமைகளும் அடங்கும். இல்லாவிட்டால் ஒரு வெள்ளிக்கிழமையும் இரண்டு செவ்வாய்க் கிழமைகளுமாக இருக்குமோ?

நான் மீண்டும் தரையைப் பார்த்தேன்.

ஓவியங்கள்... என் படைப்புகள்.

அன்னையும் குழந்தையும்.

இடிந்த ஆலயம்.

காம்போசிஸன் - ஒன்று.

காம்போசிஸன் - இரண்டு.

இப்படிப் பல. இவை அனைத்தும் நான் காட்சியில் வைத்தவை. மியூசியம் அனெக்ஸில்.

ஏராளமான ஆட்கள் என்னுடைய ஓவியக் கண்காட்சியைப் பார்ப்பதற்காக வந்தார்கள். அவர்களில் ஒருத்தி மிருதுளா பிரபு. அவள் இரண்டு ஓவியங்களை விலைக்கு வாங்கினாள். ஆயிரம் ரூபாய். அவள் மீது எனக்கு நன்றி தோன்றியது. அதற்கு முன்பு ஒரு முறையும் ஐம்பது ரூபாய்க்குக்கூட நான் ஓவியங்களை விற்றதில்லை.

கண்காட்சியின் மூன்றாவது நாளன்றுதான் மிருதுளா ஓவியங்களை வாங்கினாள்.

அந்த ஓவியங்களுக்கு அடியில் நான் சிவப்பு நிற ஸ்டிக்கர்களை ஓட்டினேன்.

‘ஸோல்ட்!’

மிருதுளாவிடம் நான் சொன்னேன்: ‘‘கண்காட்சி முடிய இன்னும் இரண்டு நாட்கள் இருக்கு. அதுவரை...’’

‘‘எனக்கு அவசரம் ஒண்ணுமில்ல... கண்காட்சி முடிஞ்சு இவை எனக்குக் கிடைச்சா போதும்...’’

மேல்முகவரி அச்சடிக்கப்பட்ட அட்டையை மிருதுளா என்னிடம் தந்தாள்.