Lekha Books

4

என் பாணி மாறியிருக்கிறது. தூரிகையையும் கத்தியையும் தவிர்த்துவிட்டு, சில நேரங்களில் ட்யூப்களிலிருந்து க்யான்வாஸில் நேரடியாக சாயத்தை நான் தேய்க்க ஆரம்பித்து விடுகிறேன். என் வண்ணங்களுக்குப் பிரகாசம் இல்லை. எல்லாமே இருண்ட நிறங்கள்.

- ரோஸியானா.

- பாண்ட் அம்பர்.

- ரா அம்பர்.

- ஐவரி ப்ளாக்.

என் விஷயங்கள் மாறியிருக்கின்றன. நான் சமீப காலமாக வரைந்து கொண்டிருப்பவை - மற்ற உலகங்களைப் பற்றி மரணத்தைப் பற்றி.

வெப்பம் மாறாத புதிய இறந்த உடல்கள் - குளிர்ந்து உறைந்துபோன பிணங்கள் - குளிர்ந்து போயிருக்கும் மம்மிகள் - இரத்தத்தைக் குடிக்கும் கற்பனைக்கெட்டாத காலத்தைச் சேர்ந்த உருவங்கள்.

உடல் பிரிவதைப் பற்றி மிருதுளா என்ன சொன்னாள். நினைவுகளின் லாடம் பதிக்கப்பட்ட காலணிகள் அணிந்து உறுதியான சுவடுகளை வைக்க நான் முயற்சிக்கிறேன். ஆனால், நான் நடப்பது மறதியின், மந்திரவாதத்தின் க்ரீஸ் உருகி வழிந்து கொண்டிருக்கும் பாதை வழியாக. அதனால் நாள், வாரம், எதுவும் எனக்குத் தெரியவில்லை.

தந்தத்தாலான தாமரை மலர்கள் இருக்கும் அந்தப் பழைய மேஜையின் இரு பக்கங்களிலுமாக நாங்கள் உட்கார்ந்திருந்தோம். அப்போதுதான் மிருதுளா நட்சத்திர உடலைப் பற்றி பேசினாள். ஒவ்வொரு உடலிலும் ஒரு நட்சத்திர உடல் இருக்கிறது. அதைப் பிரித்து நட்சத்திர தளத்திற்கு கொண்டு செல்ல வேண்டும். நட்சத்திர தளத்தில்தான் எல்லா செல்வங்களும் இருக்கின்றன. எனக்கு அந்த விஷயங்கள் எதுவும் அப்போது புரியவில்லை. அப்போது ஒரு கல்லூரி விரிவுரையாளரைப் போல மிருதுளா ஒரு சோதனையைக் காட்டினாள்.

அந்தப் பழைய மேஜைமீது என்னுடைய பத்து விரல்களையும் வைக்கும்படி மிருதுளா சொன்னாள். நான் அவள் சொன்னபடி செய்தேன். மிருதுளா தியானத்தில் இருப்பதைப் போலிருந்தாள். நிமிடங்கள் கடந்தபோது மேஜை தரையை விட்டு மேலே உயர்ந்ததைப் போல் எனக்குத் தோன்றியது. மேஜையின் உருவம் சுவரில் தெரிவதையும் நான் பார்த்தேன். திரைப்பட சிலைட் திரையிடப்படுவதைப் போல அப்போதும் என்னுடைய விரல்கள் மேஜைமீது இருந்தன.

மிருதுளா கண்களைத் திறந்தாள். சுவரைச் சுட்டிக் காட்டினாள் ‘‘பார்த்தியா?’’ அது இந்த மேஜையின் நட்சத்திர இமேஜ். மண்ணுக்கும் மரத்திற்கும்கூட இந்த மாதிரி நட்சத்திர உருவங்கள் இருக்கு.’’

அந்த வகையில் நான் சில சொற்களைத் தெரிந்துகொண்டேன்.

அஸ்ட்ரல் பாடி - நட்சத்திர உடல்.

அஸ்ட்ரல் ப்ளெய்ன் - நட்சத்திர தளம்.

ஆகாஷிக் ரெக்கார்ட் - ஆகாயப் பதிவு.

தொடர்ந்து. என்னுடைய உடலிலிருந்து என் நட்சத்திர உடலைப் பிரித்துக் கொண்டுபோவதற்கான வழிகளை மிருதுளா சொன்னாள். நான் அவற்றைச் சோதித்துப் பார்த்தேன்.

‘‘சொல்லு. நீ என்ன செய்தே?’’ - ஒரு சாயங்கால வேளையில் மிருதுளா என்னிடம் கேட்டாள்.

‘‘பிணத்தைப்போல நான் படுக்கையில் மல்லாக்கப்படுத்துக் கிடந்தேன். கண்களை மூடியிருந்தேன். சதைகள் இறுக்கமாக இருப்பதை நான் தவிர்த்தேன். இந்த உடல் மேலே உயர முயற்சித்தேன்.’’

‘‘பிறகு?’’

‘‘என்னோட நட்சத்திர உடல் உடம்பை விட்டு உயர, பிரிய மறுத்திடுச்சு.’’

‘‘வேற வழிகளைக் கையாண்டு பார்க்கலையா?’’

‘‘பார்த்தேன்- கனவு வழியா. உறங்கப் போறதுக்கு முன்னாடி சம்பவங்கள் நிறைந்த ஒரு கனவுக்கு நான் வடிகால் கொடுத்தேன். விளக்கை அணைத்துவிட்டு படுத்தபிறகு உறக்கத்துக்கான கதவு பாதி திறந்தபோது, முன்பே நான் தயார் பண்ணி வச்சிருந்த அந்தக் கனவுக்குள் நுழைய, அதோடு கலக்க நான் முயற்சித்தேன். முடியல...’’

‘‘கால் விரல்கள்?’’

‘‘அந்த மூணாவது வழியையும் பண்ணி பார்த்தாச்சு அம்மா.’’

‘‘என்னை அப்படிக் கூப்பிடாதே’’

நடுக்கத்துடன் நான் அழைத்தேன்: ‘‘மிருதுளா...’’

அன்பு வயப்பட்ட மிருதுளா என் தலைமுடியில் தன் விரல்களால் வருடினாள்.

‘‘ம்... கால் விரல்கள்?’’

‘‘படுத்த பிறகு வலது கால் பெருவிரலை நான் நீண்ட நேரம் அமைதியா பார்த்துக்கிட்டு இருந்தேன். பெருவிரலுக்கு அசைவு உண்டானது. அது பிரகாசமானது. அந்த அசைவையும் பிரகாசத்தையும் நான் மற்ற கால் விரல்களுக்கு மாற்றினேன். பிறகு... இடது கால் பாதத்திற்கு... கணுக்கால்களுக்கு... முழங்கால்களுக்கு... இடுப்பிற்கு... தொப்புளுக்கு... நெஞ்சுக்கு... கழுத்துக்கு... கைகளுக்கு... மூளைக்கு...’’

‘‘அதற்குப் பிறகும் நீ பிரியல...’’

‘‘இல்ல... அப்போது நான் என் பிறந்த கதையை நினைச்சேன். நர்ஸ் மரியாம்மாவை நினைச்சேன். என் யோகம் என் தாயைக் கொன்னதை நினைச்சேன். என்னைப் ‘பிசாசே’ன்னு அழைச்ச என் அப்பாவை நினைச்சேன். பயமா இருந்தது...’’

‘‘அதுதான் பிரச்சினையே. நீ எதுக்கு பயப்படுறே? நான் இருக்குறப்போ நீ எதுக்காக பயப்படுற? உனக்கு இன்னும் நம்பிக்கை வரல. அதுதான் ஆபத்தானது...’’

‘‘நம்பிக்கை? எதைப்பற்றி அம்மா?’’

‘‘என்னை அப்படிக் கூப்பிடாதேன்னு சொன்னேன்ல?’’

‘‘மிருதுளா...!’’

‘‘முகு... இனிமேலும் முயற்சிக்கணும். வாரக் கணக்கில்... மாதக் கணக்கில்... உன்னால அது முடியும். நீ ஆறாம் இந்திரியத்தையும் நாலாவது வானத்தையும் அடிமையாக்குவே. இந்திரியங்களைத் தாண்டிய பார்வை இப்பவே உன்கிட்ட இருக்கு. இல்லாவிட்டால் பூத, பிரேதங்களின் அழகான ஓவியங்களை உன்னால எப்படி வரைய முடியும்?’’

‘‘பயம் நிறைந்த ஓவியங்கள்...’’

‘‘உன் பயம் மாறும். சொல்லு... உனக்கு ஆசை இல்லையா?’’

‘‘அம்மா!’’ - நான் உரத்த குரலில் கத்தினேன்.

வேண்டியதில்லை. அப்படி அழைத்திருக்க வேண்டியதில்லை. மிருதுளாவிற்கு கோபம் வந்துவிட்டது. அவள் என் காதில் ஓங்கி அடித்தாள். அந்தக் கைக்குத்தான் என்ன முரட்டுத் தன்மை இருந்தது! நான் மெதுவான குரலில் சொன்னேன்: ‘‘மிருதுளா! இனிமேல் நான் உன்னைப் பேர் சொல்லித்தான் கூப்பிடுவேன்.’’

மிருதுளா என் அருகில் வந்தாள். என் நெற்றியில் முத்தமிட்டாள்.

அப்போது நான் அழுதேனா?

‘‘நீ எதுக்காக அழற?’’

‘‘நான் அழலியே!’’

‘‘உனக்கு என் மேல பிரியம் தோணுதா, முகு?’’

நான் என்ன பதில் கூறுவது? என்ன சொன்னாலும் மிருதுளாவிற்கு விருப்பமில்லாமல் போகலாம். பேசாமலிருப்பதே புத்திசாலித்தனமானது.

‘‘நீ ஏன் ஒரு பதிலும் சொல்லாம இருக்கே? நீ என்ன சின்னக் குழந்தையா? ஒண்ணு... உனக்கு எல்லாமே தெரியும். இல்லாட்டி... நீ... இல்ல... சொல்ல மாட்டேன்...’’

திடீரென்று மிருதுளா எழுந்து நின்றாள். அவள் மாடிவரை வளர்ந்து நிற்பதைப் போல் எனக்குத் தோன்றியது. நான் இந்த உருவத்தை வேறு எங்கோ பார்த்திருக்கிறேன். ஆமாம் ஓவியக் கண்காட்சிக்கு பிறகு கண்ட கனவில்... அதிலா? அதற்கு முன்பா? அது எப்படி?

யார் முணுமுணுத்தது? ‘வான... வானப் பதிவு...’