Lekha Books

கோவில் எது? கமலகாந்தனுடையதா? காளிகுளிகளுடையதா? கருமாடிக்குட்டனுடையதா?

எண்ணெய் கறுப்பு நிறம் கொண்ட பெரிய கருங்கல் தூண்கள். அவற்றில் நடனமாடும் கறுப்பு அழகிகள். எத்தனையோ வருடங்கள் கடந்த பிறகும் அவர்களின் கல்லாலான மார்பகங்கள் உடையாமல் இருக்கின்றன.

யாரென்று தெரியாத, காமவயப்பட்ட சிற்பிகள் - சிற்பங்களைச் செய்யும்போது அந்த மார்பகங்களை ஊதியிருப்பார்கள் - கருங்கல் துகள்களை அகற்றுவதற்காக. பிறகு அவர்கள் அந்தப் பாதி உருண்டைகளை தங்களின் விரல்களைச் சிறகுகளாக ஆக்கித் தடவியிருப்பார்கள்- மினுமினுப்பையும் முழுமையையும் சோதித்துப் பார்க்க.

சிற்பத்திலிருந்த அழகிகள் தூண்களை விட்டு இறங்கினார்கள். அவர்கள் மிருதுளாவின், அம்பிகா மேனனின், வித்யா ஷேணாயின், தெல்மா ரொஸேரியஸ்ஸின் வடிவங்களை எடுத்தார்கள்.

இப்போது அவர்கள் அழகிகளா?

மிருதுளாவைத் தவிர மற்றவர்கள் - இல்லை?

நன்கு இருட்டி விட்டிருக்கிறது.

இது வெள்ளிக்கிழமையா?

தூரத்திலிருந்து ஒரு அழைப்பு கேட்டது.

‘‘முகு!’’

அந்த அழைப்பில் வஞ்சிப் பாட்டு இருந்தது. பளபளப்பு இருந்தது. கம்பீரம் இருந்தது. அழகு இருந்தது. மன்மத வாசனை இருந்தது.

மிருதுளாவைத் தவிர, வேறு யாராலும் அப்படி அழைக்க முடியாது.

நான் ஓடிச் சென்றேன் மாடி அறைக்கு.

வெளியே பாட்டு பாடிக் கொண்டிருந்த காற்று - எசப்பாட்டு, வில் பாட்டு, நாட்டுப் பாடல்கள்...

மாடி அறை பீலியை விரிக்கிறது - படத்தை விரித்து ஆடுகிறது.

அங்கு நான்கு பெண்கள்.

மிருதுளா, தெல்மா, அம்பிகா, வித்யா.

‘‘ஹலோ ஜுடாஸ்!’’ - தெல்மா அழைத்தாள்.

அந்த அழைப்பு எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. எனினும் நான் அதை வெளியே காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

பத்மா எங்கு போனாள்?

கேட்கவில்லை. கேட்டாள் மிருதுளா கோபப்படுவாள்.

அவர்கள் இன்றும் கறுப்பு நிறப் பட்டுப் புடவைகளைத்தான் அணிந்திருந்தார்கள். இன்றும் பூஜை இருக்கிறது என்று அர்த்தம்.

‘‘ஹலோ ஜுடாஸ். இன்னைக்கு என்ன வரைவதா திட்டம்?’’ - தாளையும் பேனாவையும் நீட்டியவாறு தெல்மா கேட்டாள்.

நான் வெறுமனே ஏதோ வரைந்தேன். அந்தக் கோடுகளுக்கு மத்தியில் ஒரு ஸ்ரீகிருஷ்ணன் உயர்ந்தான். எனக்குச் சில சுலோகங்கள் ஞாபகத்தில் வந்தன. என்னைப் பெற்று இறந்

துபோன என் தாய் என்னைத் தொட்டிலில் போட்டு ஆட்டும்போது பாடிய வரிகளா அவை?

‘‘மவ்லே மாயூரபர்ஹம்.

ம்ருகத திலகம் சாரு லாலாடபட்டே.

கர்ணத்வந்தே...’

‘அன்பு, ஆனந்தம், தவழும்

உன் முகத்தைப் பார்க்க விரும்பிக்

கூடினார்கள்.

புண்ணியவதிகளான கோபியர்கள்...’

வித்யா கூறுவது காதில் விழுந்தது. ‘‘அப்பாவி!’’

என்னைப் பற்றியா சொன்னாள்?

தெல்மா மிருதுளாவிடம் கேட்டாள். ‘‘என்னைக்கு முடிவு?’’

மிருதுளா சிரித்தாள். ‘‘நேரம் வரட்டும். நேரத்தைப் பற்றி எனக்குக் கூட என்ன தெரியும்?’’

அம்பிகா சொன்னாள்: ‘‘அடுத்த செவ்வாய்கிழமை என் வீட்டில் பூஜை நடக்கட்டும். அன்னைக்கு மிஸ்டர் மேனன் இருக்க மாட்டார்.’’

அவர்கள் எல்லோரும் என்னை மறந்து விட்டார்களா? என்னுடைய ஓவியத்தைப் பார்க்க யாரும் விருப்பம் இருப்பது மாதிரி காட்டிக் கொள்ளவில்லை.

நான் அதைக் கிழித்தெறிந்தேன். தாள் துண்டுகள் சாளரத்தின் வழியாக வெளியே பறந்தன.

‘‘முகு, நீ வரையலையா?’’ - மிருதுளா கேட்டாள்.

‘‘நல்லா வரல. அதனால கிழிச்சு எறிஞ்சுட்டேன்.’’ - நான் மெதுவான குரலில் சொன்னேன்.

‘‘நேரமாகுது...’’ - யார் அப்படிச் சொன்னது?

மிருதுளா கைகளைத் தட்டி அழைத்தபோது, என்னைக் கட்டிப் போட சுப்பம்மா வந்தாள். படுக்கையறையை அடைந்ததும் பயத்துடன் அவள் கேட்டாள்: ‘‘அம்மாக்கிட்ட அந்த விஷயத்தைச் சொல்லலேல்ல?’’

‘‘இல்ல சுப்பம்மா... நான் உன்னைக் காட்டிக் கொடுப்பேனா?’’ வாய்ப்பு கிடைக்கும்போதெல்லாம் சுப்பம்மா அந்த விஷயத்தைக் கேட்கிறாள்- புதிதாக உறுதிப்படுத்திக் கொள்கிற நோக்கத்தில்.

அவளிடம் நான் கேட்க நினைப்பதையெல்லாம் கேட்பதற்கு எனக்கு எப்போது வாய்ப்பு கிடைக்கும்?

நான் படுத்தேன்.

தூக்கம் வரவில்லை.

வெளியே இருந்த தளத்தில் காலடிச் சத்தம் கேட்டதோடு குலுங்கக் குலுங்கக் கேட்கும் சிரிப்புச் சத்தம் கேட்டதோடு கோவில் கணித அடையாளங்களைக் கொண்ட அந்தக் கதவைத் திறந்து அவர்கள் ரகசியங்களின் கடலுக்குள் இறங்குகிறார்களோ?

திடீரென்று எல்லாம் நின்றுவிட்டதைப் போலிருந்தது.

கட்டிலில் படுத்துக் கொண்டே நான் நட்சத்திர உடலைப் பற்றி சிந்தித்தேன். நான் என்னுடைய வலது கால் பெருவிரலையே உற்றுப் பார்த்தேன் - மனதை ஒருநிலைப்படுத்திக் கொண்டு. பெருவிரல் பிரகாசமானது. படிப்படியாக எல்லா விரல்களும் பிரகாசித்தன. ஒரு சலனம் என்னுடைய உடலில் பரவியது. பிரகாசத்தின் ஸ்க்ரூட்ரைவர் எனக்குள் திறந்து நுழைந்தது. மிகப் பெரிய ஆச்சரியம்! நான் உடலிலிருந்து பிரிந்தேன்! நான் இப்போது பிரகாச துளி மட்டுமே!

கட்டிலுக்குக் கீழே நான் நின்றிருந்தேன். தரையை மிதித்து அல்ல. கால்களுக்கு கனமில்லை. நான் படுக்கையைப் பார்த்தேன். அங்கு முகுந்தனின் உடல் கிடக்கிறது. நான் அவனுடைய நட்சத்திர உடல்.

நான் உயர்ந்தேன். கனமில்லாத நான். வானத்தை நோக்கி.

பூமியில்லாத காட்சிகளை நான் பார்த்தேன். சாதாரணமாகப் பார்க்க முடியாத காட்சிகள், ஒரு சாயத் தட்டிலும் இல்லாத வண்ணங்கள், புதிய தளங்கள், புதிய கோணங்கள்... சதுரங்களும் வட்டங்களும் கோடுகளும் கோணங்களும்... மனிதனால் முடியாத ஜால வித்தைகளைப் பயன்படுத்திக் கோர்த்து, இணைத்து, உண்டாக்கிய அரண்மனைகள்... நான் அந்த அரண்மனைக்குள் ஏறி இறங்கினேன். பறந்து திரிந்தேன். அப்போது ஏராளமான நிர்வாண அழகிகள் சிறகை விரித்துக் கொண்டு உயர்வதைப் பார்த்தேன். காமவயப்பட்ட சக்தி படைத்த ஆண்கள் மேக ரதங்களின் அழகிகளைப் பின்தொடர்ந்தார்கள். ரதங்களில் பூட்டப்பட்டிருந்த குதிரைகள் புயலைப் போலிருந்தன. பலம் கொண்ட ஆண்கள் அழகிகளைப் புணர்ந்தார்கள். சிறிதும் முடிவடையாத அந்த இன்ப உறவில் அவர்கள் ஈடுபட்டிருந்தபோது கண்ணுக்குத் தெரியாத இசைக்கருவிகள் இசை மழையைப் பொழியச் செய்தன. திடீரென்று அனைத்தும் மறைந்தன. பிரேத உருவங்கள் என்னைச் சூழ்ந்தன. அவை என்னுடைய உடலைப் பிளந்து, என் குருதியைக் குடித்தன. என்னுடைய எலும்புகளைச் சுவைத்துத் தின்றன. என் குடல்களை இழுத்து, அவை மேகங்களுக்கு நடுவில் பாலம் கட்டின.

நிமிடங்கள் கடந்தபோது பொன் நிற விரிப்பு விரிக்கப்பட்டிருந்த படிகளில் நான் இருந்தேன். பிரேத உருவங்கள் எங்கோ மறைந்து போயிருந்தன.

என் சுவடு தவறாகிவிட்டதா? நான் கீழே பதிக்கத் தொடங்கினேன். படுவேகமாக. நான் இப்போது கடலுக்கு மேலே இருந்தேன்- காற்றாடி மரங்களுக்கு மேலே.

நான் அன்னை இல்லத்தைச் சுற்றிப் பறக்க ஆரம்பித்தேன்.

அப்போது பெரிய அளவில் பயம் தோன்றியது.