Lekha Books

புடவைக் குவியல் மாறியபோதுதான், பெரிய படுக்கை கண்ணில் பட்டது. லேஸ் வைத்து பின்னப்பட்ட விரிப்புகள் சில்க் உறை போடப்பட்ட தலையணைகள். அது மிருதுளாவின் படுக்கையறையாக இருக்க வேண்டும். மிருதுளாவின் படுக்கையில் உட்கார்ந்து படுத்துக்கொண்டுதான் சுப்பம்மா தன்னுடைய தனித்துவ சந்தோஷத்தில் மிதந்து கொண்டிருந்திருக்கிறாள்.

நான் அறை முழுவதையும் பார்த்தேன்.

யானைக் கொம்புகள் தாங்கியிருந்த வட்ட வடிவமான பெரிய நிலைக் கண்ணாடி ட்ரஸ்ஸருக்கு மேலே ஏகப்பட்ட வாசனைப் பொருட்கள். ஒரு மூலையில் பெரிய வார்ட்ரோப். அடைக்கப்பட்டிருந்த சாளரத்துக்கு அருகில் சுவர்களின் மூலையையொட்டி ஆங்கில எழுத்து ‘எல்’ வடிவத்தில் போடப்பட்டிருந்த ஃபோம் ரப்பராலான இருக்கை. மற்றொரு மூலையில் போடப்பட்டிருந்த உயரமான ஸ்டாண்ட் அதன் தட்டில் யாருடைய புகைப்படமோ.

அவை அனைத்தையும் ஒரே பார்வையில் நான் தெரிந்து கொண்டபோது, சுப்பம்மா வார்ட்ரோபில் புடவைகளை அடுக்கி வைத்துக் கொண்டிருந்தாள்- ஏற்கனவே இருந்த மாதிரி இல்லாமல்.

நான் திறந்து கிடந்த வார்ட் ரோபிற்கு அருகில் சென்றேன். அதற்குள்ளிருந்த புடவைக் குவியலைத் தாண்டி நான் ஒரு ஆணின் ஆடைகளைப் பார்த்தேன். ஹேங்கரில் தொங்கிக் கொண்டிருந்த சட்டைகள், கோட்டுகள்... அவற்றின் பழைய பாணி கலர்கள் அவற்றின் பழமையைக் காட்டியது. அவை எத்தனை வருடங்களுக்கு முன்பு தொங்கவிடப்பட்டவை? யாருக்காக?

ஏதோவொன்றால் தூண்டப்பட்ட நான் ஒரு கோட்டின் பைக்குள் கையை விட்டேன். விரல்கள் எதிலோ ஒட்டின. கையை வெளியே எடுத்தபோது என் விரல்களில் செல்லரித்த ஒரு கைக்குட்டை சிக்கியிருந்தது.

புடவைகளை அடுக்கி வைத்த பிறகு, சுப்பம்மா வார்ட் ரோப்பின் கதவை அடைத்துப் பூட்டினாள். நான் கோட்டின் பைக்குள்  கையை விட்டதை அவள் கவனித்ததாகத் தெரியவில்லை.

பதைபதைப்புடன் அவள் மீண்டும் கெஞ்சினாள். ‘‘அம்மாக்கிட்ட சொல்லாதே.’’

பொய்யாக நடித்தவாறு நான் சொன்னேன்: ‘‘எல்லாவற்றையும் நான் சொல்லுவேன்.’’

‘‘சொல்லாதே’’ - சுப்பம்மா அழுதாள்.

‘‘நீயும் மிருதுளாவும் என்னை பொம்மைன்னு நினைச்சு விளையாடுறீங்க. இந்த சிதிலமடைந்த வீட்டுல ஆயிரம் ரகசியங்கள் இருக்கு. அவை எல்லாம் உனக்குத் தெரியும். நீ எல்லாத்தையும் மறைச்சு வைக்கிறே. நீ அவற்றைச் சொல்ல முடியுமா? அப்படின்னா மட்டும்தான் நான் நாவை அடக்கிக்கிட்டு இருப்பேன்.’’

‘‘தெரியாது... எதுவும் தெரியாது.’’

‘‘அப்படின்னா, வேண்டாம். உன் புடவை விளையாட்டைப் பற்றி நான் அம்மாக்கிட்ட சொல்லுவேன். எனக்கு சாப்பாடு தர்ற அம்மாக்கிட்ட அந்த நன்றியுணர்வு கூடவா எனக்கு இல்லாமப் போகும்?’’

அப்படி பயமுறுத்தியவுடன் சுப்பம்மா அதிர்ந்துபோய்விட்டாள். எனினும், அவள் தான் பிடித்திருப்பதையே பிடித்துக் கொண்டிருக்க முயற்சித்தாள். ‘‘எல்லா விஷயங்களும் எனக்குத் தெரியாது. சில விஷயங்கள்தான் தெரியும். சில விஷயங்கள் மட்டும்...’’

அவள் தமிழில் சொல்ல ஆரம்பித்தாள்.

‘‘இருபத்து ரெண்டு வருடங்களுக்கு முன்னாடி நான் மிருதுளா அம்மாவோட வேலைக்காரியா ஆனேன். இருபத்து மூணு... இல்லாட்டி இருபத்து நாலா இருக்குமோ? எனக்குன்னு யாருமில்ல. எனக்குன்னு இருந்த ஒரே சொத்து என்னோட கிழிஞ்சுபோன புள்ளிபோட்ட புடவையும் பல தடவைகள் ஒட்டுப் போட்ட ரவிக்கையும் மட்டும்தான். எனக்கு அறுபத்து எட்டு வயது ஆகுது. ஆனால், அந்தக் காலத்துல நான் கறுப்பு நிற அழகியா இருந்தேன். என் கிராமத்துலயே நான்தான் அழகானவ. நான் ஆம்பளைகளுக்கு பின்னாடி நடந்து போகாதவ இல்ல. என்னைப் பார்த்து விஸில் அடிக்காதவன் ஊர்ல இல்ல. நான் எல்லாரையும் ஏமாத்தினேன். என்னைத் தேடி வந்த பலசாலிகளான, கலப்பைப் பிடிச்சு உழக்கூடிய, மாடு மேய்க்கிற இளைஞர்கள் எல்லாருக்கும் நான் எதிர்பார்ப்புகள் ஏற்படுத்தினேன். என் கறுப்பு அழகு அவங்கள பாடாய்ப் படுத்திச்சு. எனக்கு அவங்க மரிக்கொழுந்தையும் ஜாமத்தில் பூவையும் பரிசா தந்தாங்க. ஆனா, என் சேலை நுனியை தொடக்கூட நான் அவங்களை விடல. நான் அவங்களுக்கு அடிபணியல. அந்த நாள்லயே என் தலை முழுவதும் பேராசைதான். பெரிய ஆளா ஆகணும். பணக்காரியா ஆகணும்... எதுக்கு? பட்டுச் சேலை அணியிறதுக்கு... என்னோட மிகப் பெரிய பலவீனமா இருந்தது பட்டுப்புடவைகள்! கிராமத்து கோவில்ல திருவிழாக்களும், பண்டிகைகளும் நடக்குறப்போ வில் வைத்த மாட்டு வண்டிகள்ல தடிச்ச பணக்காரிகள் வந்து இறங்குவாங்க. அவங்களோட அழகே இல்லாத உடம்புகள்ல, கண்ணே கூசுற மாதிரி ஜரிகையும் ஓரமும் போட்ட பட்டுப் புடவைகள் இருக்குறதைப் பார்க்கறப்போ, அந்தப் புடவைகளோட முந்தானைகள் காத்துல ஆடி பல வண்ணங்களையும் வெளிச்சம் போட்டு காட்டுறப்போ - நான், ஏழை சுப்பம்மா - ஒதுங்கி நின்னு ஆசையோட எச்சிலை முழுங்கிக்கிட்டு இருப்பேன். பேராசைப்படுறது சாபம். அது அழிவிற்கு ஆரம்பம். கறுத்த அழகி சுப்பம்மாவிற்கு அது தெரியாமல் போச்சு. இந்த சுப்பம்மாவிற்குத் தெரியும். ஓ... அந்தக் காலம்! அப்போ எனக்கு தடிச்ச உடம்பு இல்ல. சதைப் பிடிச்சு தொங்குற இந்த கழுத்தும் தாடையும் இல்ல. ஏராளமான தண்டனைச் சின்னங்களைப் போல கன்னத்திலும் கழுத்திலும் இருக்குற மச்சங்கள் இல்ல. நான் என்னோட கிராமத்தின் விக்கிரகமா இருந்தேன்- அழகின் விக்கிரகமா...

என் தாயும் அந்தக் காலத்துல ரொம்பவும் அழகா இருந்தவங்கதான். தில்லை நடராஜனுக்கு நடனம் ஆடின தேவதாசி குலத்தைச் சேர்ந்தவ நான். என் அப்பா ஜமீந்தார் ஒருத்தரோட வீட்டுல நடனம் சொல்லித் தர்ற நட்டுவரா இருந்தாரு. அந்தக் காலத்துல அது ஒரு அந்தஸ்தான விஷயமா இருந்தது. கலப்பைப் பிடிக்கிறவனோட பொண்டாட்டியா ஆகுறதுக்காக பிறந்தவ இல்லை நான்னு என் அம்மா சொல்லுவாங்க.

என்னைப் பின்தொடர்ந்து சுத்திக்கிட்டு இருந்த காதலர்கள்லயே ரொம்பவும் அழகும் பலசாலியுமா இருந்தவன் கண்ணப்பன்தான். மாட்டுப் பொங்கல் அன்னைக்கு பொழுது விடியிற நேரத்துல அவன் ஒருமுறை என்னைப் பலவந்தமாக கட்டிப் பிடிச்சுட்டான். அப்போ நான் அவன்கிட்ட கேட்டேன். ‘உன்கிட்ட பட்டுப் புடவை வாங்குறதுக்குப் பணம் இருக்கா?’ன்னு. அவன் அதிர்ச்சியடைந்து விலகிட்டான்.

கடைசியில-

என் தந்தை என்னை ஜமீந்தார் வீட்டுக்குக் கொண்டு போனாரு. வீட்டைக் காட்டுறதுக்காக இல்ல. ஜமீன்தார் பரம்பரையைச் சேர்ந்த ஏதோ ஒரு சின்னப் பெண்ணோட அரங்கேற்றத்தைப் பார்க்குறதுக்கு. ஆனா, அது சொல்லப் போனா, காட்சிப் பொருளா என்னைக் காட்டுறதுக்குத்தான். நான் எதிர்க்கல. அந்த ஜமீன்தார் கிழவன்கிட்ட நான் சொன்னேன்: பணம் வேண்டாம் தங்கம் வேண்டாம். விவசாய இடங்கள் வேண்டாம். ஒண்ணு மட்டும்தான் வேணும்! எப்பவும் பட்டுப் புடவைகள்...’