Lekha Books

அந்த ஆளோட கைகளுக்கு கண்ணப்பனோட கைகளுக்கு இருந்த பலம் கிடையாது. அந்த ஆளோட இரத்தத்துல சூடே இல்ல. அந்த ஆளோட படுக்கையறையில் என் கன்னித்தன்மைக்கு எந்தப் பாதிப்பும் உண்டாகல. தப்பா சொல்லக் கூடாது. சின்னக் குழந்தைகளுக்கு விளையாட்டு பொம்மைகள் வாங்கித் தர்றது மாதிரி அந்த ஆளு எனக்கு வாரந்தோறும் பட்டுப்புடவைகளை பரிசா கொடுத்தாரு.

ஒருநாள் நான் சொன்னேன்- ‘எல்லோரும் அணியிற, எந்தக் கடையிலயும் கிடைக்கிற, பணம் கையில இருந்தா யார் வேணும்னாலும் வாங்கக் கூடிய பட்டுப் புடவைகள் எனக்கு வேண்டாம். எனக்குன்னு தனியா நெய்யணும்’னு. அந்தக் கிழவன் என் ஆசையைத் தீர்த்து வைக்கத் தயாராயிட்டாரு. காஞ்சீபுரத்துக்கும் தர்மாவரத்துக்கும் அவர் அதுக்குன்னே ஆட்களை அனுப்பி வச்சாரு. அவங்க கைத்தறிக் கலையில பெரிய ஆட்களா இருக்குறவங்களை அழைச்சிட்டு வந்தாங்க. எனக்காக கலை நுட்பமும் கைத்தறிகளும் ஒரே நேரத்தில் செயல்பட்டன. மிக அழகான ரம்பாவும், திலோத்தமாவும் பொறாமைப்படுகிற மாதிரியான, கற்பனைக்கு எட்டாத அந்தப் பதினெட்டு முழம் பட்டு என் உடம்புல சேர்ந்த இரவு நேரத்தில் நான் அந்த மனிதரோட படுக்கையறையில் என் உடல் அழகை முழுசா வெளிக்காட்டி உள்ளே நுழைஞ்சப்போ, அவர் மேல் மூச்சு கீழ்மூச்சு விட்டாரு. அவருக்கு மூச்சு அடைச்சது. அவர் இறந்துட்டாரு.

கூட சேர்ந்து சாகுறது தேவதாசி குலத்தோட தர்மம் இல்ல. ஆனால் அந்தக் கிழவனோட சதையும், எலும்பும், நிறைவேறாத ஆசைகளோட சந்தனக் கட்டையில எரிஞ்சு அடங்கினப்போ எனக்குன்னே தனியாக நெய்து உண்டாக்கின பட்டுப் புடவையை நான் அக்னி பகவானுக்கு சமர்ப்பணம் செய்துட்டேன்.

என் தந்தை இறந்துட்டாரு. என் தாய் இறந்துட்டாங்க. என் வாழ்க்கை பாவம் நிறைஞ்ச ஒண்ணா ஆயிடுச்சு. நான் யார் வேணும்னாலும் விலைக்கு வாங்குற சதையா ஆயிட்டேன். ஸூப்பம்மா சுப்பம்மாவா ஆனேன். யாருடைய விந்தோ உள்ளே போயி நான் ஒரு மகனைப் பெற்றேன். ஒரு தடியன். மிருதுளா அம்மாவோட வேலைக்காரியா நான் ஆனப்போ அவனுக்கு இருபத்து நாலு வயது. இப்பவும் எனக்குப் பட்டுப் புடவைகள் மேல ஆசை இருக்கு- இப்பவும்.’’

நான் இடையில் புகுந்தேன். ‘‘சுப்பம்மா, உன் கதையை விளக்கிச் சொன்னது போதும். நான் தெரிஞ்சுக்க விரும்புறது - இந்த அன்னை இல்லத்தின் ரகசியங்கள்.’’

‘‘எனக்குப் பயமா இருக்கு.’’

‘‘எதுக்கு?’’

‘‘அம்மா வந்திடுவாங்க.’’

‘‘அதுக்கு முன்னாடி சொல்லிடு. இல்லாட்டி...’’

‘‘சொல்லுறேன்... தெரிஞ்சதை சொல்லுறேன்.’’

‘‘தெரிஞ்சதைச் சொன்னா போதும்.’’

‘‘உனக்குப் பெரிய ஆபத்து இருக்கு...’’

‘‘எனக்கா?’’

‘‘ம்... சொல்றேன்.’’

அவசரப்படக்கூடாது. அவசரப்பட்டால் அவளிடம் பதற்றம் உண்டாகும். அவளுடைய போக்கிலேயே அவள் கூறட்டும். எனக்குத் தெரியவேண்டியது உண்மை. ரகசியங்களின் விளக்கம்.

அவளுக்குச் சிறிது நேரம் கொடுப்பதற்காக நான் அறையில் இங்குமங்குமாக நடந்தேன். உயரமான ஸ்டாண்டை நெருங்கியபோது, அதன் தட்டிலிருந்த புகைப்படத்தை நான் பார்த்தேன்.

ஒரு பழைய திருமண புகைப்படம். பேரழகியாக அதில் இருந்தாள் மிருதுளா. அந்த ஆள் யார்...? கணவன்? நான் உற்றுப் பார்த்தேன். நான் அந்த ஆளை எங்கோ பார்த்திருக்கிறேன். எப்போது? எங்கு?

என் மூளையில் பலவகைப்பட்ட அரிவாள்களும் வாள்களும் ஆழமாக இறங்கின. என் உடம்பெங்கும் குளிர் பரவியது.

அந்த ஆள் நான்தான். நான் மிருதுளாவின் கணவன்.

வேகமாகப் போய் நான் சுப்பம்மாவின் முன்னால் நின்றேன்.

‘‘சொல்லு... அப்போ மிருதுளாவின் கணவனாக நான் இருந்தேன்ல? இருபத்து நாலு வருடங்களுக்கு முன்னாடி நீ மிருதுளாவோட வேலைக்காரியா வந்தப்போ...’’

சுப்பம்மா வாயைத் திறந்தாள். ஆனால், ஒரு வார்த்தைகூட வெளியே வரவில்லை. பயத்தால் சிற்பமென ஆகிவிட்டது அவளுடைய முகம். அவள் யானைக் கொம்புகள் தாங்கிக் கொண்டிருந்த நிலைக் கண்ணாடியையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

நானும் பார்த்தேன்.

நிலைக் கண்ணாடியில் மிருதுளாவின் உருவம் தெரிந்தது.

நான் திடுக்கிட்டுத் திரும்பினேன்.

மிருதுளா உள்ளே வந்து கொண்டிருந்தாள்.

மிருதுளா என்னையும் சுப்பம்மாவையும் மாறி மாறிப் பார்த்தாள். பிறகு கேட்டாள்: ‘‘முகு! நீ எப்படி இங்கே வந்தே?’’

‘‘வந்தேன் - ரகசியங்களைத் தெரிஞ்சுக்குறதுக்காக’’ - முன்பு எப்போதும் வெளிப்படுத்திராத தைரியத்துடன் நான் பதில் சொன்னேன்.

திருமண புகைப்படத்தைச் சுட்டிக் காட்டும்போது மிருதுளா என்ன கூறுவாள்? நான் ஸ்டாண்ட்டை நோக்கி நடந்தேன். ஆச்சரியம்! புகைப்படம் அங்கு இல்லை.

‘‘முகு... போயி படுத்துத் தூங்கு... உனக்கு சுகமில்ல. ம்... போகச் சொல்லி நான் சொன்னேன்...’’

அந்த கட்டளையைப் பின்பற்ற நான் தயாரானேன்.

என்னுடைய பலமும் தைரியமும் இல்லாமற் போயிருந்தன.

9

கடுமையான காய்ச்சல். அதன் வெப்பம் உடலை தகித்துக் கொண்டிருக்க, நான் பலவற்றையும் நினைத்துப் பார்த்தேன்.

அந்தப் பழைய திருமண புகைப்படத்தை பல்லாயிரம் தடவைகள் மிருதுளாவும், மிருதுளாவிற்குத் தெரியாமல் பட்டுப் புடவைகளை அணிவதற்காக அந்த அறைக்குள் நுழையும் சுப்பம்மாவும் பார்த்திருக்க வேண்டும். அந்தப் புகைப்படத்திலிருந்த ஆணின் முகமும் என்னுடைய முகமும் ஒன்றுதான். மிருதுளாவும் சுப்பம்மாவும் இதை கவனித்திருப்பார்களே!

புகைப்பட ஆதாரம் அவர்களுக்கு எதற்கு?

ஒன்று- என் மனைவி. இன்னொன்று - அவளுடைய பழைய வேலைக்காரி. முன்பிறவியில் இருந்த என்னுடைய முகத்தை அவர்கள் பல்லாயிரம் தடவைகள் பார்த்திருக்கிறார்கள். இந்த அன்னை இல்லத்தில் நான் கால் வைத்தபோதே, அவர்கள் என்னை அடையாளம் கண்டு பிடித்திருப்பார்கள். இல்லை. அதற்கு முன்பு மிருதுளா என்னை அடையாளம் கண்டுகொண்டாள். ஓவியக் கண்காட்சியைப் பார்க்க வந்தபோது; அந்தக் காரணத்தால்தான் அவள் ஓவியங்களை வாங்கியிருக்க வேணடும். கனவில் வழிகளைச் சொல்லியதுகூட அதனால்தான்.

அந்தப் புகைப்படம்தான் என்னுடைய சாவி. என்னைப் பற்றிய ஆதாரம் அதுதான். அதைப் பார்த்திருக்காவிட்டால் நான் மிருதுளாவின் கணவன் என்ற விஷயம் எனக்குத் தெரிந்திருக்காது.

நான் மிருதுளாவின் கணவனாக இருக்கும்பட்சம்-

நான் இறந்தேன் மீண்டும் பிறந்தேன். எனக்கு இப்போது இருபத்து இரண்டு வயது நடக்கிறது. மிருதுளாவின் வயது? நாற்பது? நாற்பத்தைந்து? எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும். என்னுடைய முற்பிறவியில் என் மனைவியாக ஆகக்கூடிய வயதுதான் அவளுக்கு இருந்தது. திருமணத்திற்குப் பிறகு நாங்கள் அந்தப் புகைப்படத்தை எடுத்தோம். ஒன்றாக வாழ்ந்தோம். முத்தமிட்டோம். படுத்தோம்- பிறகு என்றோ நான் இறந்துவிட்டேன்.

எப்படி இறந்தேன்?

என் பெயர் கடந்த பிறவியில் பிரபு என்று இருந்தது. என்ன பிரபு?

நாராயண பிரபு?

தேவரேச பிரபு?

ஏதோ ஒரு பிரபு?