Lekha Books

பாம்பேயில், பரோடாவில், டில்லியில், சென்னையில், விமானங்களில் குளிர்சாதன வசதிகள் செய்யப்பட்ட புகைவண்டி கம்பார்ட்மென்ட்களில் நான் பயணம் செய்கிறேன்.

கைக்குட்டைக்கு என்ன வாசனை இப்போது!

நான் ஒரு புகழ்பெற்ற ஓவியன். என்னைப் பார்ப்பதற்காக பழைய மகாராஜாக்களும், புதிய கேபினட் அமைச்சர்களும் வெளிநாட்டைச் சேர்ந்த அம்பாசிடர்களும் வருகிறார்கள். நான் அவர்களை ஓவியம் வரைய வேண்டும். வரிசையில் நிற்க அவர்கள் தயாராக இருக்கிறார்கள். என்னளவிற்குப் புகழ் பெற்ற ஒரு ஓவியன் இந்தியாவில் இல்லை.

நான் கொச்சியைச் சேர்ந்த ஸ்ரீதரபிரபு.

கொங்கண நாட்டிலிருந்து நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னால் கொச்சிக்கு வந்து சேர்ந்த ஸாரஸ்வத பிராமண குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவன். பேரழகியான மிருதுளாவின் கணவன்.

முற்பிறவியைப் பற்றிய நினைவுகள் மனமென்னும் டி.வி. திரையில் தொடர்நது தோன்றுவதும் மறைவதுமாக இருந்தன. - ஏராளமான காட்சிகள்!

அன்று ஆட்களுக்கு என்மீது பொறாமை தோன்றியது ஏன்?

நான் புகழ்பெற்ற ஓவியனாக இருந்தேன் என்பதாலா? இல்லை - நான் மிருதுளாவின் கணவனாக இருந்தேன். என்பதாலா? இரண்டு காரணங்களுக்காகவும் இருக்கலாம். என் ஓவியங்களையும் என் மிருதுளாவையும் ஆட்கள் கண்களை அகலவிரித்துக் கொண்டு பார்த்திருக்கிறார்கள்.

எவ்வளவு பணத்தை நான் சம்பாதித்தேன்!

பத்தாயிரம் ரூபாய்களுக்குக் குறைவான தொகையை ஒரு போர்ட்ரெய்ட்டிற்கு நான் வாங்கியதே இல்லை. மிருதுளா கூறுவது உண்டு: ‘‘விலையை அதிகரிச்சா, ஒருவேலை இந்தக் கூட்டம் குறையுமோ? எனக்கு நீங்க கிடைக்காமல் போயிட்டீங்க...’’

அவள் அப்படிச் சொன்னது சரியில்லை.

நான் அவளை என்னுடன் எல்லா இடங்களுக்கும் அழைத்துச் செல்லவில்லையா? நான் நல்ல உடல் நலம் கொண்ட கணவனும் காதலனுமாக இருக்கவில்லையா?

பணம் சம்பாதிக்க போர்ட்ரெய்ட்டுகளையும், என் சந்தோஷத்திற்கு இயற்கைக் காட்சிகளையும் வரைந்து கொண்டிருந்த நான் தாந்த்ரீக பாணியில் முதல் தடவையாக வரைந்த ஓவியத்தை பாரீஸ் ‘பயனாலி’ல் காட்சிக்கு வைத்தேன். மிருதுளா கட்டாயப்படுத்தியதால்தான் நான் புதிய பாணியில் சோதனை செய்து பார்த்தேன். அந்த ஓவியம் சர்வதேச அளவில் பாராட்டுகளையும் விருதுகளையும் பெற்றது.

அந்த நினைவுகளில் பயணம் செய்யும்போது நான் அன்னை இல்லத்தைப் பற்றிய சுய உணர்வுடன்தான் இருந்தேன். இந்தப் பிறவியில் முகுந்தனைப் பற்றிய சுய உணர்வும் இருந்தது. சுப்பம்மா வேலையை விட்டு அனுப்பப்பட்ட விஷயத்தையும், பாரீஸ், ‘பயனாலை’ப் பற்றியும் ஒரே நேரத்தில் நான் நினைத்தேன்.

நினைவுகள் காட்டைப் பார்க்கின்றன.

தனித் தனியாக இருந்த மரங்கள் எங்கே? தனித்தனியாக அவற்றைக் காண முயற்சித்தபோது, எல்லாம் மங்கலாகின்றன. புகையால் சூழப்படுகின்றன.

போன பிறவியும் இந்தப் பிறவியும் ஒன்றோடொன்று கலக்கின்றன.

மொத்தத்தில் - ஒரு சோர்வு உண்டாகிறது.

நான் கண்களை மூடினேன்.

உறங்கியிருக்கலாம். கனவு கண்டிருக்கலாம்.

புதிய ஒரு காட்சி.

அழகாக அலங்கரிக்கப்பட்ட மணியறைக்குள் நானும் மிருதுளாவும் ஒருவரையொருவர் கட்டிப் பிடித்துக் கொண்டு இருக்கிறோம். அவளுடைய நிர்வாண உடலை நான் அங்குலம் அங்குலமாக சோதித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். முதல் தரமான ஸேபில் தூரிகையின் மென்மைத்தனத்துடன் அவளுடைய உடலில் என் விரல்கள் நீந்திக் கொண்டிருக்கின்றன. அவளுடைய வலது தொடையின் உட்பகுதியில் ஒரு மச்சம் இருப்பதை நான் கண்டு பிடிக்கிறேன். அது விலைமதிப்பற்ற ஒரு கலைப் பொருள் என்று எனக்குப் படுகிறது. நான் அதற்கு முத்தம் தர முயற்சிக்கும்போது, கூச்சமடைந்து சிரிக்கும் மிருதுளா - என்னை விலக்க முயற்சிக்கிறாள். ஒரு கற்கால காதலனைப் போல நான் அவளை மல்லாக்கப் படுக்க வைக்கிறேன். பிறகு - நான் அதிர்ச்சியடைந்து சுய உணர்விற்கு வந்தேன்.

நான் அசுத்தமாகி இருக்கிறேன்.

இன்றுவரை இழக்கப்படாமலிருந்தது இழக்கப்பட்டு விட்டது - கட்டியாகிவிட்ட கபத்தைப்போல.

அசுத்தமானவனாகி விட்டேனா?

போன பிறவியில் ஆரம்பித்த ஒரு உடலுறவு இப்போது முடிந்திருக்கிறதோ?

நான் கட்டிலை விட்டு எழுந்தேன்.

அப்போது பிறப்பு உறுப்பு வலிக்க ஆரம்பித்தது.

எட்டாம் எண்ணைக் கொண்ட கார் ஷெட்டிற்குள் பின்பக்க சுவர்மீது சாய்ந்து கொண்டு நான் நின்றிருந்தேன். கார் பின்னோக்கி வருகிறது. அதிக வேகத்துடன் அது என்னைச் சுவருடன் சேர்த்து நசுக்குகிறது. பின்னால் இருக்கும் மட்கார்டும் நீட்டிக் கொண்டிருக்கும் ஒரு டெய்ல்லெட்டும் பிறப்பு உறுப்பில் இடித்தன. ஒரு பெண்தான் காரைப் பின்னோக்கி ஓட்டினவள். யார் அவள்?

தெரியாமல் அது நடந்துவிட்டதோ?

இந்த வேதனை ஒரு முற்பிறவி நினைவா? ஆமாம்... நினைவுதான். இது கனவாக இருந்தால், சுய உணர்வுடன் இருக்கும்போது இந்தத் தோணல் எப்படி உண்டாகிறது?

பொழுது விடியவில்லை.

நான் விளக்கைப் போட்டுக்கொண்டு, என்னுடைய முற்பிறவியைப் பற்றி சிந்தித்தவாறு திரும்பவும் படுத்தேன்.

ஓவியக் கலையைப் பற்றி ஒரு போலி விமர்சகரைப் போல மிருதுளாவால் பேச முடிகிறது என்றால், அது சாதாரண விஷயமல்ல. அவள் ஒரு ஓவியனின் மனைவியாக இருந்தவளாயிற்றே!

‘இயற்கைக்கு அப்பால் பார்க்க வேண்டும். ஆழமான பிரபஞ்சங்களைக் கண்டடைய வேண்டும். இயற்கைக் காட்சிகளையும் தனி உருவங்களையும் எதற்காக வரைய வேண்டும்? கண்ணுக்குத் தெரியாத காலத்தைச் சேர்ந்த பூதங்களை வரை... பிசாசுகளை வரை... வாழ்க்கை ஒளியின் புதிரான விஷயங்கள் உன் அன்றாட கருப்பொருட்களாக இருக்கட்டும்...’

அறையில் என்னவோ ஓடுவதைப் போல் நான் உணர்ந்தேன். சிறிய சத்தங்கள் அவ்வப்போது கேட்டன. இப்போது கட்டில் தூண் வழியாக ஓடி ஏறி, கொசுவலைக்குள் போய் மறைந்தது என்ன? மிகுந்த வேகத்துடன் அது ஓடி ஏறியது. அதோ அது குதிக்கிறது - அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கும் என்னுடைய க்யான்வாஸ்களை நோக்கி திடீரென்று எதையும் பார்க்க முடியவில்லை. கேட்க முடியவில்லை.

சோர்வு - பயங்கர சோர்வு.

கண்களை மூடலாமா? இன்னும் சிறிது உறங்கினால், எட்டாம் எண் கார் ஷெட் கனவில் தோன்றுமா? அப்படியென்றால், காரை பின்னோக்கி ஓட்டிய பெண்ணின் முகத்தைப் பார்க்கலாம்.

கனவுகள் இல்லாமல் சில நிமிடங்கள் உறங்கியிருக்கலாம். திடுக்கிட்டு கண் விழித்தபோது, பொழுது விடிந்திருந்தது.

என் மார்பில் என்னவோ ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

நான் அதைக் கையால் தட்டி, தரையில் வீழ்த்தினேன்.

அது ஒரு பருமனான எட்டுக்கால் பூச்சி!

கறுப்பு நிற எட்டுக்கால் பூச்சி! உருண்டு கொண்டிருக்கும் பெரிய கண்கள்! தரையில் இருந்தவாறு அது என்னை வெறித்துப் பார்த்தது.