Lekha Books

மிருதுளா என்னைக் குழப்புகிறாள். கடைசி பூஜை நாள் வரை நான் அவளுக்குத் தேவைப்படுகிறேன். புரிந்து கொள்ள முடியாத பயங்கரமான ஏதோ - ஒரு தேவை. அந்த விஷயத்தை யோனி பூஜையன்று அவள் குறிப்பிட்டிருக்கிறாள்.

நான் அவளுடைய மகனாக இருந்தால், என்னை வைத்து யோனி பூஜையை அவள் நடத்தியிருப்பாளா?

எட்டாம் எண் கார் ஷெட்.

மாக்ஸ்முல்லர் பவனில் நடைபெற்ற என்னுடைய ஓவியக் கண்காட்சி.

கண்காட்சியின் தொடக்கவிழா நடந்த மாலை நேரத்தில் பத்திரிகை உலகத்திலுள்ள முக்கியமானவர்களும் ஜெர்மன் அம்பாசிடரும் புகழ்பெற்ற கலைஞர்களும் மூன்று நான்கு அமைச்சர்களும் வந்திருந்தார்கள். என்னுடன் மிருதுளாவும் அங்கிருந்தாள். அன்று அவள் அணிந்திருந்தது நான் அவளுக்காக டிசைன் செய்திருந்த ஒரு பத்திக் புடவை. இப்போதுகூட அந்தப் புடவை அன்னை இல்லத்தின் வார்ட் ரோபில் இருக்கும். கண்காட்சி நடைபெற்ற இடத்தில் மிருதுளா ஆணவத்துடன் நடந்துகொண்டிருந்தாள். அவளுடைய அழகு எல்லோரையும் ஈர்த்தது. ஜெர்மன் அம்பாசிடரையும்கூட! ஞாபகப்படுத்திப் பார்க்கிறேன்... ஆமாம். கண்காட்சியைப் பார்ப்பதற்காக கர்னல் மேனனும் அம்பிகாவும் வந்திருந்தார்கள். கண்காட்சிக்குப் பிறகு நடைபெற்ற மது விருந்திலும் அவர்கள் கலந்துகொண்டார்கள். நானும் மேனனும் நிறைய ‘ஹைபால்’ஸை உள்ளே தள்ளினோம். விருந்து முடிந்தபோது மேனன் சொன்னார்: ‘‘ஸ்ரீ நீங்க காரை ஓட்ட வேண்டாம்.’’

ஆனால் நான்தான் காரை ஓட்டினேன். வீட்டை அடைந்தபோது நான் வியர்வையில் நனைந்து போயிருந்தேன். சுய உணர்வு இல்லாமலேயே நான் எப்படியோ அங்கு வந்து சேர்ந்திருக்கிறேன். எட்டாம் எண்ணுக்கு நான் பின்னோக்கி காரைச் செலுத்த முயன்றபோது, மிருதுளா சொன்னாள்: ‘‘ஸ்ரீ நீங்க நிதானமா இல்ல...’’ நான் காரை நிறுத்திவிட்டு வெளியில் இறங்கினேன். மிருதுளாதான் காரை பின்னோக்கிச் செலுத்தினாள். அப்போது மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு விட்டவாறு ஷெட்டிற்குள் நுழைந்த நான் ஷெட்டின் பின்பக்க சுவர்மீது சாய்ந்து நின்று கொண்டிருந்தேன்.

மிருதுளா காரை பின்னோக்கி நகர்த்தியபோது - என்மீது இடித்தபோதுதான் நான் ஆண்மையை இழந்தவனாக ஆனேன்.

காயத்தைச் சரி பண்ணியதும், ப்ளாஸ்டிக் சர்ஜரி செய்ததும் கர்னல் மேனன்தான். ராணுவ மருத்துவப் பிரிவில் மேனன் அகில இந்திய அளவில் புகழ் பெற்றவர். இறுதியாக மனு கொடுக்கப்பட்ட நீதிமன்றம்.

களிமண்ணைக் குழைத்து திருக்காக்கரை அப்பனைச் செய்வதைப் போல கர்னல் என்னென்னவோ செய்தார்- ஆபரேஷன்கள், க்ராஃப்டுகள், வாரக் கணக்கில் வேதனைகள்...

ஆனால், மீண்டும் உண்டாக்கப்பட்ட கருவிக்கு சிறுநீர் கழிக்க மட்டுமே முடிந்தது.

அன்று நான் கவலைப்பட்டது எனக்காக அல்ல.

மிருதுளா என்ன செய்வாள்?

அழகியும் வயதில் இளையவளுமான மிருதுளா!

நான் சுயநலத்தின் உறைவிடமாக இருந்தேன். சில நேரங்களில் எனக்குச் சந்தேகம் உண்டானது. மிருதுளா எனக்கு துரோகம் செய்வாளோ?

நான் அவளுக்கு ஒரு திறந்த வாசலைப் பரிசாகத் தரவேண்டியிருந்தது. ‘‘இதுதான், இப்போதைய என் நிலை... போயிடு... தப்பிச்சிடு...’’ என்று கூறியிருக்க வேண்டும்.

நான் அதைச் செய்யவில்லை.

பிறகு என்ன நடந்தது?

நினைவுகளின் - முற்பிறவி நினைவுகளின் - ஓட்டம் முடிவடைகிறது.

அம்பிகா மேனன்.

‘பெண் ஆண்’

அம்பிகா என்னை அடையாளம் கண்டு கொண்டிருப்பாளே! இந்த அன்னை இல்லத்தில் நான் கர்னலைப் பார்க்கவில்லை. ஆனால் அம்பிகா கூறியிருப்பாளே! - ‘‘நம்ப ஸ்ரீதரபிரபு இருக்காரே! அவர் திரும்பவும் வந்திருக்காரு.’’

நான்... ஸ்ரீதர பிரபு, எப்போது இறந்தேன்?

நோய்?

கொலைச்செயல்?

தற்கொலை?

மரணத்திற்கு எது காரணமாக இருந்திருக்கும்?

காற்று வீசுகிறது.

கடல் இரைகிறது.

இந்த மாளிகை அறை முழுவதும் நீர் நிறைந்திருக்கிறது. நான் - முகுந்தன். மிருதுளாவின் கருணையால் இங்கு வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவன். என்னுடைய முற்பிறவிக் கதையை யார் நம்புவார்கள்?

எனினும் என்ன விலை தந்தாவது எனக்கு அந்தக் கதை தெரிய வேண்டும். சுப்பம்மா எந்த சவப்பெட்டியைப் பற்றிக் கூறினாள்?

அவள் எட்டுக்கால் பூச்சி ஆவதற்கு முன்பு, எந்த ஆபத்தைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டாள்?

நான் தளத்தை நோக்கி நடந்தேன்.

தங்கத் தம்புரானும் தோழியும் பல தடவைகள் ஏறி இறங்கிய பழைய படிகள் வழியாக கீழே இறங்கினேன். யோனி பூஜை நடந்த அறையின் பித்தளைக் குமிழ்களையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தேன். பிறகு மிருதுளாவின் படுக்கையறையை நோக்கி நடந்தேன்.

அதன் கதவு மூடியிருந்தது.

சாவி துவாரத்தின் வழியாக ஒரு திருடனைப்போல, நான் மறைந்துகொண்டு பார்த்தேன். மிருதுளா என்னவோ எழுதிக் கொண்டிருந்தாள்.

நான் அவளைத் தொந்தரவு செய்யவில்லை.

என் படுக்கையறைக்கு நான் திரும்பினேன்.

படுக்கையில் விழுந்தேன்.

நேரத்தைப் பற்றி எனக்கு எந்தவொரு உணர்வும் இல்லாமலிருந்தது.

உறங்க ஆரம்பித்தபோது, என் முகத்தில் என்னவோ ஓடியது.

எட்டுக்கால் பூச்சி.

எட்டுக்கால் பூச்சி வடிவிலிருந்த சுப்பம்மா.

சுப்பம்மா முணுமுணுத்தாள்: ‘‘பாரு... பாரு...’’

நான் பார்த்தேன். அப்போது என் பார்வையை மறைக்க சுவர்கள் இல்லை. அப்படியென்றால் இரவு பகலாகிவிட்டதா? நான் பார்த்த சூழல் அன்னை இல்லத்திற்குச் சொந்தமானது அல்ல. இந்த இடம் எது? இந்தப் பெரிய மரம் எது? அதில் இறந்து தொங்கிக் கொண்டிருப்பது யார்?

11

இரவு பகலாகவில்லை. சில நொடிகளுக்கு வெளிச்சம் தெரிந்தது என்பதுதான் உண்மை. அது மங்கலாக ஆரம்பித்தது. மரக்கிளையும் இறந்த உடலும் தெளிவற்ற உருவங்கள் ஆயின.

இடம் எது? இறந்தது யார்?

ஆணா? பெண்ணா?

எங்கோ காற்றடித்தது. கனம் இல்லாத கார்ட்போர்ட் கட்-அவுட்டைப் போல, பிணம் ஆடியது. அப்போது அதன் இடுப்புக்குக் கீழே இருந்த பழைய பேன்ட்டை நான் பார்த்தேன்.

கிழிந்த பேன்ட் இரண்டாகப் பிரியும் இடத்தில் சிதைந்துபோன நீளமான ஆண்குறி. நிர்வாணமான ஒரு தொடை. அதில் குஷ்டத்தின் அடையாளமான புள்ளிகள். வெறுப்பு தோன்றியது.

நான் கண்களை மூடினேன்.

‘‘பார்த்தியா?’’ - சுப்பம்மாவின் குரல் கேட்டது.

நான் கண்களைத் திறந்தேன். இப்போது மரம் இல்லை. பிணம் இல்லை. தூரத்தில் வானத்தின் கறுத்த துண்டு. கேக்கில் பதிக்கப்பட்டிருக்கும் சர்க்கரைத் தூள்களைப் போல நட்சத்திரங்கள்.

‘‘பார்த்தியா?’’

நான் கட்டிலுக்கு மேலே பார்த்தேன். சுப்பம்மா பல நிறங்களில் வலை பின்னிக் கொண்டிருந்தாள்.

‘‘அந்தப் பிணம் யாரோடது?’’ - நான் கேட்டேன்.

‘‘மகன்... என் மகன்...’’

‘‘உன் மகனா?’’

சுப்பம்மா கட்டில் சட்டத்தை விட்டுக் கீழே குதித்தாள். புதிதாக வெளியேற்றிய ஒரு நூலில் பெண்டுலத்தைப் போல அவள் ஆடினாள்.

அவள் சொன்னாள்: