Lekha Books

‘‘என் மகன்... என் மகன் தடியன். குழந்தைவேலு. அவனுக்கு வலது தொடையில் குஷ்டம். படிக்காதவன். படம் வரையாதவன். அவன் உன் பொண்டாட்டியின் கள்ளக்காதலனா இருந்தான்... மிருதுளாவின் கள்ளக் காதலன். உனக்கு அது ஞாபகத்தில் இருக்குதா? எட்டாம் எண் கார் ஷெட்டில் நீ ஆண்மையை இழந்தவன் ஆயிட்டே. நீ முழுசா தகர்ந்து போயிட்டே. பயப்பட்டே... மிருதுளா துரோகம் பண்ணிடுவாளோன்ற பயம் உனக்கு. நாலஞ்சு மாதங்கள் வரை அவள் பத்தினியாத்தான் இருந்தா. கடைசியில் அவள் பாதை மாறிட்டா. குற்றம் சொல்லக்கூடாது. இப்பவும் மிருதுளா அழகிதானே! யாரிடமும் ஆசையை உண்டாக்குறவதானே? அப்படின்னா அந்தக் காலத்துல எப்படி இருந்திருப்பா? அவளுக்கு அழகான காதலர்கள் கிடைச்சாங்க. பெரிய பெரிய ஆளுங்க கிடைச்சாங்க. ஆனால், அவள் புத்திசாலி ஆச்சே! யாரும் கொஞ்சம்கூட சந்தேகப்படக் கூடாது. அதனால் தான் எதுக்குமே லாயக்கு இல்லாத என் மகனை வலை வீசிப் பிடிச்சா. அவன்கிட்ட ஒரு விபச்சாரிகூட உடலுறவு வச்சிக்கமாட்டா. குளிக்காதவன்... அழுக்குப் பிடிச்சவன்... குஷ்டரோகி... யாருக்கும் அந்த விஷயம் தெரியாது. எனக்குக்கூட. பேரழகியான மிருதுளா அவனை வசப்படுத்துவாள்னு யாராவது நினைப்பாங்களா? நிறைய இரவுகள்ல என் மகன் உன் படுக்கையறையை அபகரிச்சிட்டான். நீ பல நேரங்கள்ல ஊர்ல இருக்க மாட்டே. நீ விமானங்கள்ல பறந்துகிட்டு இருந்தே. ஓவியக் கண்காட்சிகள் நடத்துனே. நீ மன்னர்களையும் பிரபுக்களையும் படம் வரைஞ்சே. பணத்தையும் விருதுகளையும் வாங்கிக் குவிச்சே. அப்போதெல்லாம் என் குழந்தைவேலு உன் பொண்டாட்டியை அனுபவிச்சுக்கிட்டு இருந்தான். என்ன, இப்போ நான் சொல்றது எதுவும் உனக்குப் பிடிக்கல... அப்படித்தானே?’’

‘‘சொல்லு சுப்பம்மா... நீ சொல்றது என் போன பிறவி கதைதானே?’’

சுப்பம்மா ஆட்டத்தை நிறுத்தினாள். அவள் என் தோள்மீது தாவி ஏறினாள். கன்னத்தின் வழியாக ஓடி ஏறினாள். அவள் என் காதோரத்தைப் பிடித்து உட்கார்ந்தாள்.

‘‘சொல்லு சுப்பம்மா.’’

‘‘ஒருநாள் நீ உண்மையைத் தெரிஞ்சுக்கிட்டே. நீ தெரிஞ்சுக்கிட்ட பிறகுதான், எனக்கும் விஷயம் தெரிஞ்சது. அந்த நேரத்துல உன் மரணம் உன்னை நெருங்கிக்கிட்டு இருந்தது.’’

‘‘நான் மரணமடைந்தேனா?’’

‘‘என்ன சந்தேகம்? மரணமடையலைன்னா, நீ மறுபிறவி எடுத்திருக்க முடியுமா? ம்... நான் என்ன சொல்லிக்கிட்டு இருந்தேன்? ஆமா... நீ உண்மையைத் தெரிஞ்சுக்கிட்டே... நீ அப்போ விமான நிலையத்துக்கு போயிட்டே. நீ எதற்காக திரும்பி வந்தே? நீ போக வேண்டிய விமானம் அன்னைக்கு பறக்கலையா? இல்லாட்டி நீ அங்கே போய் சேர்றதுக்கு முன்னாடியே அது பறந்து போயிடுச்சா? எது எப்படி வேணும்னாலும் இருக்கட்டும்... நீ திரும்பி வந்துட்டே. நீ மிருதுளாவோட படுக்கையறைக்கு வந்தே. அப்போ என் குழந்தைவேலுவோட குஷ்டம் பிடித்த தொடைகள் உன் மிருதுளாவோட இளமையைக் கவ்விப் பிடிச்சுக்கிட்டு இருக்கு. உன்னால அதைப் பொறுக்க முடியல. நீ கத்துனே. நீ என் மகன்மேல பாய்ஞ்சே. ஞாபகத்துல இருக்கா? உனக்கு ஒரு வாக்கிங் ஸ்டிக் இருந்துச்சு. கைப்பிடியில ஈயத்தை உருக்கி ஊற்றி கனமா இருக்கும். அதை எடுத்து நீ குழந்தைவேலுவை அடிச்சே. நான் அந்தக் காட்சியைப் பார்த்தேன். உன் உரத்த சத்தத்தையும் மிருதுளாவின் கூப்பாட்டையும் கேட்டுத்தான் நான் அங்கே ஓடி வந்தேன். அப்போ குழந்தைவேலு தரையில கிடந்தான். நீ வாய்ல நுரை தள்ளிய நிலையில நின்னுகிட்டு இருக்கே- பைத்தியம் பிடிச்ச ஒரு மிருகத்தைப் போல. நீ திரும்பவும் வாக்கிங் ஸ்டிக்கை ஓங்கினே. ஈயம் காய்ச்சிய கைப்பிடி இன்னொரு தடவை குழந்தைவேலுவின் தலையில பட்டிருந்தா, அவன் செத்தே போயிருப்பான். திடீர்னு குழந்தைவேலு வேகமா எழுந்திருச்சான். உன் கையிலிருந்த வாக்கிங் ஸ்டிக்கை அவன் பிடுங்கிட்டான். உன் கைகள் படம் வரையிற கைகளாச்சே! பெண்களின் கை. என் மகனோட கை பலம் வாய்ந்ததா இருந்தது. அவன் உன் வாக்கிங் ஸ்டிக்கால அடிச்சான். மண்டையோடு உடைஞ்சு, மூளை வெளியில வர்றதை அன்னைக்குத்தான் நான் பார்த்தேன். உனக்குத் தெரியுமா? மூளையின் நிறம் வெள்ளைதானே? வெளியே வர்றப்போ அது சிவப்பு நிற அடை அவியல் மாதிரி இருக்கும். இரத்தத்துல கலந்த மூளை அடைகள்...! இருந்தாலும் செத்து விழுந்த உன் முகம் ஆச்சர்யப்படுற மாதிரி ரொம்பவும் பிரகாசமா இருந்தது...’’

‘‘சுப்பம்மா!’’ - நான் உரத்த குரலில் கத்தினேன். நான் அந்தக் கொலைச் செயலைப் பார்த்தேன். நான் என்னுடைய மூளையைப் பார்த்தேன்.

சுப்பம்மா என் காதின் ஓரத்தைக் கடித்தாள்.

‘‘உனக்குப் போதும்... அப்படித்தானே மீதியைப் பின்னாடி சொல்றேன்.’’

‘‘சுப்பம்மா, எல்லா விஷயங்களும் எனக்குத் தெரியணும்- இந்த நிமிடமே.’’

‘‘நீ இறந்துட்டே. நீ அசைவு இல்லாமல் போன பிறகு மிருதுளா அழுதான்னு நான் சொன்னா, உனக்கு அது ஆறுதல் தந்தது மாதிரி இருக்கும். உனக்கு நிம்மதி உண்டான நல்லதுன்னு நான் நினைக்கிறேன். ஆனால், உண்மையா அப்படி இருந்தாத்தானே சொல்ல முடியும்? அவள்... உன்னோட மிருதுளா அழல. சத்தம் போடாம எல்லா விஷயங்களையும் வேகவேகமா ஒதுக்குறதுல அவ தீவிரமா ஈடுபட்டா. அதுதான் அவளுக்கு சரின்னு பட்டது. அந்த அளவுக்கு சுயநலக்காரியா அவ இருந்தா. உன்னோட ஓவியங்களை விற்றுப் பணம் உண்டாக்கணும். உன் இன்ஷூரன்ஸ் பணத்தை எப்படியாவது அடையணும். உயிரோட இருந்த உன்னால எந்தப் பிரயோஜனமும் இல்லயே! அவள் கர்னல் மேனனின் கால்கள்ல விழுந்தா. அப்போ மேனன் பெரிய மனிதரா இருந்தாரு. அவர் எல்லா விஷயங்களையும் சரி பண்ணிக் கொடுத்துட்டாரு. நீ மாரடைப்பால இறந்துட்டேன்னு வெளியே காட்டிட்டாங்க. நான் ஒரு விஷயம் சொல்றேன். நீ அதிர்ச்சியடையக் கூடாது. நான் நினைக்கிறேன் - என் மகன்மேல மிருதுளாவுக்கு மனப்பூர்வமான காதல் இருந்துச்சுன்னு...’’

‘‘சுப்பம்மா!’’ - நான் இன்னொரு முறை கத்தினேன்.

‘‘கத்தாதே. அழாதே... பைத்தியக்காரன் ஆகாதே! இவை எல்லாம் நடந்தது எத்தனையோ வருடங்களுக்கு முன்னாடி. நீ திரும்பவும் பிறந்து இங்கே வந்திருக்கே. பழைய வேலைக்காரியான நான் இங்கே எட்டுக்கால் பூச்சியா இருக்கேன். என் குழந்தைவேலுவுக்கு என்ன ஆனது? அதைப்பற்றி யாரும் ஏன் கேட்கல?’’

‘‘அவனுக்கு என்ன ஆச்சு, சுப்பம்மா?’’