Lekha Books

நான் சுப்பம்மாவை கையால் எடுத்தபோது, எறும்புகள் நான்கு திசைகளிலும் ஓடின. நான் நடந்தேன்.

தளம்... படிகள்... யோனி பூஜை நடந்த ரகசிய அறை... கூடம்... மிருதுளாவின் படுக்கையறை... சுப்பம்மா என் பாக்கெட்டிற்குள் இருந்தாள்.

படுக்கையறையில் மிருதுளா இருந்தாள். நான்அவளுடைய வார்ட்ரோபைத் திறந்தேன். அவளின் விலை உயர்ந்த பட்டுப் புடவைகளை வெளியே எடுத்தேன். அவற்றில் என் கண்களுக்குப் பிடித்தமான ஒரு புடவையை நான் தேர்ந்தெடுத்தேன். வயலட்டும், கறுப்பும், பொன் நிறமும் கலந்த ஒரு புடவை. அது முழுவதும் எனக்குத் தேவையில்லையே! சுப்பம்மாவிற்கும் தேவையில்லையே! அதன் ஒரு துண்டு போதும் - சிறிய ஒரு துண்டு.

இப்படித் தோன்றியபோதுதான் என் கையில் கத்தி இருக்கும் விஷயம் என் ஞாபகத்திற்கு வந்தது.

கத்தி.

தந்தமும் கலைமான் கொம்பும் கொண்டு செய்யப்பட்ட கைப்பிடி கத்தியின் நீளம் ஒன்பது அங்குலம்.

நான் அந்தக் கத்தியை விரித்தேன். புடவையிலிருந்து ஒரு துண்டு, ஒன்பது அங்குல நீளம். கத்தியால் நான் அதைக் கிழித்து எடுத்தேன்.

அப்போது யோனி பூஜையைப் பற்றி நான் நினைத்தேன்.

விசாலமான அறை. தரையில் பீடங்கள், ஊதுபத்திகள். வலது பக்கத்திலிருந்த சுவரில் கத்திகள், வாள்கள்...

நிர்வாணமான மிருதுளா.

அவள் ஒரு கத்தியை என் ஆடைகளில் தேய்க்கிறாள் நான் நிர்வாணமாகிறேன்.

அந்த இரவில் நான் ஒரு கத்தியை அந்த அறையிலிருந்து திருடினேனா?

இன்னொரு இரவில், ஒரு கனவு நடையில், நான் அங்கு சென்றேனா?- ஒரு கருவியை எடுக்க!

கலைமான் கொம்பாலான கைப்பிடியைக் கொண்ட இந்தக் கத்தி பழைய மன்னருக்கு அவருடைய படுக்கையறைத் தோழி பாக்கு வெட்டிக் கொடுத்த கத்தியாக இருக்குமோ?

நான் கத்தியை மடக்கினேன்.

பாக்கெட்டிற்குள்ளிருந்து நான் சுப்பம்மாவை வெளியே எடுத்தேன்.

பாவம்.

முன்பு என்னை ‘வா’ என்று அதட்டியவள்.

வெட்டி எடுத்த புடவைத் துண்டில் நான் அவளைச் சுற்றினேன். பட்டால் மூடப்பட்ட சுப்பம்மாவை நான் என் உள்ளங்கையில் வைத்தேன். மடக்கிய கத்தியை பாக்கெட்டிற்குள் போட்டேன்.

ஒரு கரு வண்டைப்போல நான் நேராகச் சென்றது கார் ஷெட்டுக்குத்தான்.

இப்போது கூரையே இல்லாத கார்ஷெட்.

எட்டாம் எண்.

பிறப்பு உறுப்பு.

முற்பிறவி.

அங்கு கார் இல்லை.

நான் முழங்கால் போட்டு உட்கார்ந்தேன். பாக்கெட்டிற்குள்ளிருந்து கத்தியை எடுத்து, தரையைத் தோண்டி, குழிக்குள் பட்டுத் துணியால் மூடப்பட்ட சுப்பம்மாவைப் போட்டேன். பிறகு குழியை மூடினேன்.

தாயைக் கொல்லும் ராசி.

சுப்பம்மாவை அடக்கம் செய்யக்கூடிய ராசி.

வேண்டுமென்றால் இப்போது நான் அன்னை இல்லத்திலிருந்து எங்கு வேண்டுமானாலும் போகலாம். அன்னை இல்லம் சிறையாக இருந்தாலும், நான் அங்கிருந்து தப்பித்துச் செல்லலாம்.

ஆனால், தேடுதல் ஆரம்பித்திருக்கும் வேளையில் நான் எப்படி இங்கிருந்து தப்பித்து ஓடுவேன்?

நான் யார்?

நர்ஸ் மரியாம்மாவின் கதையில் பிறந்தவனா?

ஸ்ரீதரபிரபுவா?

மிருதுளாவின் மகன் அல்ஃபஹாதா? மிருதுளாவிற்கு ஒரு மகனே இல்லை என்று சுப்பம்மா என்ற எட்டுக்கால் பூச்சி சொன்னாள்.

நான் அல்ஃபஹாத்தாக இருக்கும்பட்சம் எட்டாம் எண் கார் ஷெட்டில் பிறப்பு உறுப்பு நசுங்கிய சம்பவத்தை நான் ஏன் நினைக்க வேண்டும்?

எல்லாம் தோணல்களா?

தோணல்கள் என்றால்... தோன்றுவதற்கு ஒரு மனமோ அறிவோ வேண்டாமா? அது எப்போது வந்தது? எந்த இரத்தக் குழாய் வழியாக?

நான் மேல்மாடிக்குச் சென்றேன்.

ஈட்டித் தடியையும் யானைக் கொம்பையும் கலை நயத்துடன் சேர்த்து தயாரிக்கப்பட்ட மேஜை, மேஜைக்கால்கள்... இணை சேரும் பாம்புகள்... அதோ சுவர் ஓவியம்... தேவ பெண்கள்... பெரிய மார்பகங்கள்...

நான் தேவ பெண்கள் இருந்த ஓவியத்திற்கு முன்னால் நின்றேன்.

தேவ பெண்கள்.

தேவதாசிகள்.

சுப்பம்மா.

பட்டுத் துணியால் சுற்றி குழிக்குள் போட்டு மூடப்பட்ட சுப்பம்மா என்ற எட்டுக்கால் பூச்சி.

நான் எவ்வளவு நேரம் அங்கு நின்றேன்?

திடீரென்று ஒரு அழைப்பு வந்தது.

‘‘முகு!’’

நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். மிருதுளா... கறுப்பு நிற பட்டுப் புடவை அணிந்த மிருதுளா.

நான் எதுவும் சொல்லவில்லை.

‘‘முகு... நீ எதற்குக் கத்தியை விரிச்சு பிடிச்சிருக்கே?’’

அப்போதுதான் நான் கவனித்தேன் - கையில் விரிக்கப்பட்ட கத்தி இருப்பதை. நான் அதை மடக்கி பாக்கெட்டிற்குள் போட்டேன்.

‘‘முகு! நேரம் எவ்வளவு ஆச்சுன்னு தெரியுமா?’’

‘‘தெரியாது.’’

‘‘இரவு... ரொம்ப நேரமாச்சு...’’ - மிருதுளா சிரித்தாள்.

‘‘எனக்கு  மாதம், வாரம், கிழமை எதுவும் தெரியல. இரவு ஆனால், என்ன, பகல் ஆனா என்ன?’’

‘‘முகு... நேரமாயிடுச்சு.’’

‘‘எதுக்கு?’’

‘‘உண்மையை அடைவதற்கான நேரம்’’ - மிருதுளா முணுமுணுத்தாள்.

மரணத்திற்கான நேரம்?

மிருதுளா என் அருகில் வந்தாள். என்னைக் கட்டிப் பிடித்தாள்.

‘‘முகு! எனக்கு பயமா இருக்கு.’’

‘‘எதுக்கு?’’

‘‘நீ விரிச்சுப் பிடிச்ச கத்தியோட நின்னப்போ...’’

‘‘மிருதுளா, உன்னை பயமுறுத்துறதுக்கு நான் எப்பவும் முயற்சித்தது இல்ல. இந்தக் கத்தி என் கையில எப்படி வந்ததுன்னுகூட எனக்குத் தெரியாது. உன் பயத்துக்குக் காரணம் இந்தக் கத்திதான்னா, இதோ... இது உன் கையிலேயே இருக்கட்டும்.’’

மிருதுளா என் கத்தியை வாங்கினாள்.

‘‘முகு... இன்னைக்கு வெள்ளிக்கிழமை.’’

‘‘அதுனால என்ன?’’

‘‘இது உண்மையைத் தெரிஞ்சிக்க வேண்டிய நாள்.’’

‘‘அதை நானும் நம்பணுமா?’’

‘‘என்ன முகு, அப்படிச் சொல்றே?’’

‘‘சும்மாதான்... சரி... அது இருக்கட்டும்... உன் சினேகிதிகள் எங்கே? தெல்மாவும் வித்யாவும் அம்பிகாவும்...?’’

தெரிந்துகொண்டே நான் பத்மாவைப் பற்றி எதுவும் சொல்லவில்லை.

‘‘இன்னைக்கு இரவு அவர்களுக்கானது இல்ல...’’ - மிருதுளா சொன்னாள்.

‘‘நல்லது... இது நம்ம இரவா இருக்கட்டும்...’’

‘‘முகு, நீ தேவையில்லாததையெல்லாம் பேசுற...’’ - மிருதுளா குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தாள்.

‘‘உன்கிட்ட எனக்கு ஆசை தோணுதுன்னு நான் சொல்லல...’’

‘‘வாக்குவாதம் வேண்டாம் முகு! வா... நாம போகலாம்.’’

நாங்கள் நடந்தோம்.

மிருதுளா முன்னால். நான் பின்னால்.

பித்தளைக் குமிழ்களும் கோவில் கணித முறைப்படி அமைந்த சித்திர வேலைப்பாடுகளும் கொண்ட கதவுக்கு முன்னால் நாங்கள் போய் நின்றோம். மிருதுளா கதவைத் திறந்தாள்.

பழைய காட்சி.

எரிந்து கொண்டிருக்கும் கறுப்பு மெழுகுவர்த்திகள் எதிரிலிருந்த சுவரில் சிவப்பு நிறத்தில் வெல்வெட்டாலான சதுரம்.

ஊதுபத்திகளிலிருந்து மேல்நோக்கி எழும் மெல்லிய புகை வலது பக்கமிருந்த சுவரில் அரிவாள்கள், வாள்கள், கத்திகள், சூலங்கள். மேலே மந்திர எழுத்துகளும் அடையாளங்களும் வரையப்பட்ட படம். இடது பக்கம் சுவருக்குப் பதிலாக சித்திர வேலைப்பாடுகள் கொண்ட தேக்குப் பலகைகள்.