Lekha Books

அன்னை இல்லத்தின் மாடியிலிருந்து மழைநீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. தேவகன்னிகள் இருக்கும் சுவர் ஓவியத்தில் ஈரம் கலந்து கொண்டிருந்தது. அலரிச் செடி காற்றிலாடி உண்டான நிழல் இப்போது தெரிந்தது.

இருட்டிவிட்டதா?

மழையின் காரணமாக இருட்டிவிட்டதைப் போல் தோன்றுகிறதோ?

அறையின் வராந்தாவை நோக்கித் திறக்கும் கதவு காற்று பட்டு பல தடவை மூடித் திறந்து கொண்டிருந்தது. நிறைய கீற்றுகளைக் கொண்ட மின்னல்கள் வானத்தின் மார்பைப் பிளந்து கொண்டிருந்தன. நிற்காத பீரங்கிப் போராக இருந்தது இடி முழக்கம்.

என்னுடைய பிறப்பு நேரத்தில் இப்படி இடியும் மின்னலும் இருந்திருக்க வேண்டும்.

இது இரவா? பகலா?

மின்னலின் பாதிப்பு உண்டாகி, விளக்குகள் அணைந்து விட்டனவா? மிருதுளா எங்கே?

காற்றுக்கு சக்தி தருவது கருமேகங்களா?

அதோ... என்னவோ சத்தத்துடன் விழுகிறது!

நான் ஓடிச்சென்று சாளரத்தின் வழியாக பார்த்தேன். கார்ஷெட் தகர்ந்திருக்கிறது. ஒரு பெரிய ஆஸ்பெஸ்டாஸ் துண்டு எங்கோ பறந்து கொண்டிருக்கிறது.

அய்யோ! நான் உரத்த குரலில் கத்தினேன்.

என்னுடைய பிறப்பு உறுப்பு வலிக்க ஆரம்பித்தது - முன்பு எப்போதும் இருந்திராத கடுமையுடன்.

புதிய ஒரு மின்னல்... அதன் பிரகாசத்தில்தான் நான் எட்டாம் எண் கார் ஷெட்டைப் பார்த்தேனா?

இங்கில்லாத ஷெட்...

நகரத்தின் கார்ஷெட்...

அது ஒரு நினைவுதானே? அதைப் பார்ப்பதற்கு விளக்கு எதற்கு? வெளிச்சம் எதற்கு?

நான் பல தடவைகள் அந்த கார் ஷெட்டைப் பார்த்திருக்கிறேன். இன்னும் நான் அதற்குள் நின்று கொண்டிருக்கிறேன். பின் சுவரோடு சேர்ந்து.

ஆனால், இப்போது நான் காரைப் பின்னோக்கிச் செலுத்தும் பெண்ணின் முகத்தைப் பார்த்துவிட்டேன்! மிருதுளா...

இனிமேலும் சிறிதும் சந்தேகப்படுவதற்கில்லை. நான் இறந்து போன ஸ்ரீதரபிரபு... மிருதுளாவின் கணவன் நான்... அன்று நசுங்கி உபயோகமில்லாமற் போன பிறப்பு உறுப்பு இந்தப் பிறவியிலும் எனக்கு வேதனையைத் தந்து கொண்டிருக்கிறது. முற்பிறவியில் உண்டான அந்த அனுபவம்தான் என்னை பிரம்மச்சாரியாக ஆக்கியதா? என்னைப் பெண் வாசனை தெரியாதவனாக ஆக்கியது அதுதானா?

நான் ஓடினேன் - படுக்கையறைக்கு.

கவிழ்ந்து படுத்துக் கொண்டு நான் தேம்பித் தேம்பி அழுதபோது யாரோ என்னைத் தொட்டார்கள். திடுக்கிட்டுத் திரும்பியபோது, நான் பார்த்தது மிருதுளாவை.

‘‘மகனே!’’ - மிருதுளா அழைத்தாள்.

‘‘மகனா! நான் உன் கணவன்!’’ - நான் உரத்த குரலில் கத்தினேன்.

‘‘இல்ல... நீ என் மகன். என் ஸ்ரீயின் தனி வார்ப்பு நீ. அதே நெற்றி... அதே சுருள்முடி... தவிட்டு நிறத்தைக் கொண்ட கண்கள்...’’

‘‘நான் ஸ்ரீதரபிரபு... உன் கணவன்...’’

‘‘உன் மனம் முழுவதும் குழப்பம்... அதை நான் சரி பண்ணுறேன்.’’

‘‘அதற்குத்தான் நீ பிசாசுகளுக்கு பூஜை பண்ணுறியா?’’

‘‘முகு, உனக்கு எல்லா விஷயங்களையும் புரிந்து கொள்ளக்கூடிய ஒரு சந்தர்ப்பம் வரும்... வரணும். அதற்காக பிசாசுகளைத் துணைக்கு அழைக்கக்கூட நான் தயார்தான்.’’

‘‘நீ கதை சொல்ற... என்னைத் தப்பா நினைக்கிறே. போன பிறவியில் நீ என் ஆண்மைத் தனத்தை அழிச்சே. எட்டாம் எண்ணைக் கொண்ட கார் ஷெட் ஞாபகத்துல இருக்கா? மாக்ஸ்முல்லர் பவனில் நடைபெற்ற என் ஓவியக் கண்காட்சி ஞாபகத்தில் இருக்கா? என்ன... ஒண்ணும் பேசமாட்டேங்குற?’’

‘‘எனக்குப் பயமா இருக்கு.’’

‘‘பயம்! உனக்கா? சொல்லு மிருதுளா, நான் எப்படி இறந்தேன்?’’

‘‘சொல்றேன்... நேரம் வரட்டும்.’’

‘‘நேரம் வந்திருச்சு...’’

‘‘அப்படி எனக்குத் தோணல.’’

‘‘மிருதுளா, எல்லா விஷயங்களையும் திறந்து சொல்லலைன்னா, நான் உன்னை...’’

காற்று பலமாக வீசியது. காற்றாடி மரங்கள் வேரோடு வீழ்ந்தன. ஆடி நடுங்கிய அன்னை இல்லத்தின் சுவர்களில் விரிசல்கள் உண்டாயின. கரிய மேகங்கள் ஒன்றைவிட்டு ஒன்று விலகியபோது, அவற்றுக்கு மத்தியில் ஒரு கறுத்த வானவில் தோன்றியது.

என் அருகில் மிருதுளா இல்லை.

எட்டுக்கால் பூச்சி சுப்பம்மாவின் முணுமுணுப்பு ஏராளமான ஒலிபெருக்கிகள் மூலம் மிதந்து வந்ததைப் போல் தோன்றியது - ‘சவப்பெட்டி... சவப்பெட்டி...’

பொழுது விடிந்தபோது, தலையணைக்கு அடியில் நான் ஒரு கடிதத்தைப் பார்த்தேன். மிருதுளா எழுதியிருந்த கடிதம் அது.

‘நான் உன்னை ஃபஹாத் என்று அழைக்கட்டுமா? உன்னை நான் பெற்றெடுத்த நாளன்று ஸ்ரீயின் நான்கு க்யான்வாஸ்களை ஒரு அரேபிய பணக்காரர் விலைக்கு வாங்கினார். மருத்துவமனையில் வெள்ளைப் போர்வைகளுக்கு மத்தியில் உன்னை நான் கைகளுக்குள் அடக்கிப் படுத்திருக்கும்போது, என்னையும் உன்னையும் பார்ப்பதற்காக ஸ்ரீ வந்தார். ஸ்ரீ சொன்னார்: ‘இன்று என்னுடைய நான்கு ஓவியங்களை ஒரு அரேபியர் வாங்கினார். இவனை நான் அந்த அரேபியரின் பெயரைச் சொல்லி அழைக்கட்டுமா? அல்ஃபஹாத்.’ கர்னல் மேனன்தான் உன்னுடைய ஓவியக் கண்காட்சியைப் பற்றிச் சொன்னார். உன்னுடைய ஓவியங்களல்ல - நீதான் எனக்குப் பெரிது. நீ காணாமல் போன என்னுடைய மகன். நான் உன்னைத் தேடிக் கொண்டிருந்தேன். உன் அழுக்கடைந்த வசிப்பிடத்தைக் கண்டு பிடித்தது கர்னல்தான். நீ இங்கு வந்தாய். நான் உனக்கு எல்லாவற்றையும் தந்தேன். ஆனால், நீ பைத்தியம் பிடித்தவனைப் போல நடந்து கொள்கிறாய். நான் தருபவை அனைத்தும் நெருப்பு திரவம் என்று நீ சொன்னாய். நீ என்னைப் பெயர் சொல்லி அழைத்தாய். நான் விரும்பியது. ‘அம்மா’ என்று அழைப்பதைக் கேட்கத்தான். நீ என்னுடைய மார்பகங்களை மறைந்துகொண்டு பார்க்கிறாய். நீ ஆபாச ஓவியங்களை வரைகிறாய். லெடாவும் அன்னப் பறவையும் உன்னுடைய நிரந்தரக் கருவா? ஏதோ ஒரு பத்மாவின் நிர்வாண ஓவியங்களை நீ வரைகிறாய். உன்னுடைய ஓவியங்களை நான் கர்னல் மேனனிடம் காட்டினேன். நிறைவேறாத பாலுணர்வு எண்ணங்களால் உந்தப்பட்டதன் விளைவாகப் பிறந்தவையே அந்த ஓவியங்கள் என்று அவர் கூறுகிறார். இந்திய ராணுவத்தின் மருத்துவப் பிரிவில் பணியாற்றியவர் கர்னல். ஒரு விஷயம் என்னை ஆச்சரியப்பட வைக்கிறது. எட்டாம் எண் கார் ஷெட்டில் நடந்ததை நீ எப்படி அறிந்தாய்? தந்த்ராவின் விளைவாலா? ஸ்ரீயின் ஆவி உன்னை ஆட்கொள்கிறதா? சுப்பம்மாவின் மகன்தான் உன்னைத் தூக்கிக் கொண்டு போனவன்- நீ சிறு குழந்தையாக இருந்தபோது. நீ என்னுடைய ஸ்ரீயுடைய மகன். இறுதி பூஜை நாள் நெருங்குகிறது. அன்று உன் மனம் தெளிவாகும்.’

நான் பல துண்டுகளாக அந்தக் கடிதத்தை கிழித்து எறிந்தேன். அப்போது புதிய ஒரு வலையை உண்டாக்கிக் கொண்டிருந்த சுப்பம்மா சிரித்தாள். கிண்டல் நிறைந்த சிரிப்பு. சிரிப்பு முடிந்தவுடன் சுப்பம்மா கோபத்துடன் கேட்டாள்: ‘‘அந்தக் கடிதத்துல சொல்லப்பட்டிருப்பதை நீ நம்புறியா?’’

‘‘இல்ல... இல்ல...’’ - நான் சொன்னேன்.