Lekha Books

அடுத்த நொடியில் ஒரே தாவலில் அது கட்டில் தூண்மீது ஏறியது. இப்போது அதை மிகவும் அருகில் பார்க்க முடிந்தது. உடம்பெங்கும் ரோமங்கள் கொண்ட எட்டுக்காலி. அதன் தலையிலும் உடலிலும் மச்சங்கள் இருந்தன.

படுக்கையறையின் சூழலில் திடீரென்று குளிர்ச்சி உண்டானது.

ஏறிய தூணிலிருந்து மற்ற மூன்று தூண்களுக்கும் மாறி மாறித் தாவியவாறு எட்டுக்கால் பூச்சி வலை பின்ன ஆரம்பித்தது.

வண்ணங்களில் மின்னிய நூல்கள் - பட்டு நூல்கள். பல்வேறு வண்ணங்களில் முடிக்கப்பட்ட வலைகள்.

காஞ்சீபுரம்.

தர்மாவரம்.

வலை பின்னுவதற்கு இடையில் அவ்வப்போது எட்டுக்கால் பூச்சி முணுமுணுத்தது: ‘‘சவப்பெட்டி... சவப்பெட்டி...’’

10

வலை நெய்து தளர்ந்துபோன எட்டுக்கால் பூச்சி ஓய்வெடுக்க ஆரம்பித்தது. பொன் நிற ஓரம் கொண்ட ஒரு ஆரஞ்சு வண்ண வலையின் மையத்தில் அது ஒட்டிக் கிடந்தது. உருண்டு கொண்டிருந்த கண்கள் சிறு ரோமங்களுக்கு நடுவில் காணாமற் போயிருந்தன. மச்சங்கள் எழுந்து நின்றன. முன் கால்கள் உயர்ந்தன. அவற்றை ஒன்றோடொன்று இணைத்துத் தூக்கிக் கொண்டு நின்றபோது, எட்டுக்கால் பூச்சி தியானத்தில் மூழ்கியிருக்குமோ?

இது சுப்பம்மாதான். இந்தப் புதிய வடிவத்திலும் அவளுக்கு வண்ணங்கள் மீதும் பட்டு நூல்கள் மீதும் அடங்காத ஆசை இருக்கத்தான் செய்கிறது. பத்மாவைக் கிளியாக மாற்றி பறக்க வைத்த மிருதுளா, சுப்பம்மாவை எட்டுக்கால் பூச்சியாக மாற்றியபோது, புன்னகைக்கவில்லையா?

சுப்பம்மா நெய்யட்டும், உடலிலிருந்து நுரையையும் நீரையும் வெளியேற்றி அவள் வேண்டுமென்ற அளவிற்குப் பட்டுப் புடவைகளை உண்டாக்கட்டும்.

சவப்பெட்டியைப் பற்றி சுப்பம்மா கூறினாளே! அவள் எதை மனதில் வைத்து அதைக் கூறியிருப்பாள்? எட்டுக்கால் பூச்சியாக ஆவதற்கு முன்பு அவள் குறிப்பாகச் சொன்னாள். நான் ஆபத்தின் பக்கம் இருக்கிறேன் என்று. என்னுடைய மரணத்தைப்பற்றி அவள் முன் கூட்டியே தெரிந்திருப்பாளோ?

நான் எதற்கு இறக்க வேண்டும்?

எனக்கு இருபத்தொரு வயது முடிவடைந்திருக்கிறது. அவ்வளவுதான். எனக்கு நோய்கள் எதுவுமில்லை. என்னைக் கொல்வதற்கு யாருக்கு விருப்பம் இருக்கிறது? ஆர்வம்? காரணம்? பிறகு... தற்கொலை செய்யும் நோக்கம் எனக்கில்லை.

பிறப்பு... மரணம்... பிறப்பு...

முடிவற்ற வளையம்... முடிவடையாத ரதச் சக்கரம்.

முற்பிறவியைப் பற்றிய கதையை முழுமையாகத் தெரியாமல் இறந்தால் இனிமேலும் நான் பிறக்க வேண்டியதிருக்கும். முடியாது - இனி வாழ முடியாது. இனிமேலும் தாயைக் கொல்லும் ஒருவனாக ஆக முடியாது.

மிருதுளாவிற்குத் தேவை நான்தான். அப்படித்தானே யோனி பூஜை நடைபெற்ற இரவின்போது அவள் சொன்னாள்? என்னை அடையாளம் தெரியாமல் அப்படி எப்படிக் கூற முடியும்? அதன் அர்த்தம் இதுவாகத்தான் இருக்கும்: ‘‘முகு, நாம இனிமேலும் கணவன் - மனைவியாக வாழலாம். உன்னோட மரணத்தையும் இழந்துவிட்ட என்னோட இளமையின் நீண்ட வருடங்களையும் நாம மறந்திடுவோம்.’’

கட்டிலில் படுத்துக் கொண்டு நான் ஒரு கணக்குப் போட்டேன். சுப்பம்மாவிற்கு அறுபத்தெட்டு வயது. இருபத்து நான்கு வருடங்களுக்கு முன்னால் அவள் மிருதுளாவின் வேலைக்காரியாக வந்து சேர்ந்தாள். அப்போது அவளுடைய தடிமனான மகனுக்கு இருபத்து நான்கு வயது... ஓ! இந்த கணக்கு எதற்கு? மிருதுளாவிலிருந்து ஆரம்பிப்போம். மிருதுளாவிற்கு இப்போது நாற்பத்தைந்து வயது என்றால், அவளுடைய இருபத்தொன்றாம் வயதில்தான் சுப்பம்மா அவளிடம் வேலைக்காரியாக சேர்ந்திருக்கிறாள். அப்போது நான் மிருதுளாவின் கணவன். அன்று என்னுடைய வயது? அதைத் தீர்மானிக்க இந்தக் கணக்குக் கூட்டல் உதவாது. ஒரு விஷயத்தைத் தீர்மானிக்கலாமே! நான் இறந்தது இருபத்து இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு... இல்லாவிட்டால், இருபத்து மூன்று.

என்னுடைய இன்றைய வயது (இருபத்து இரண்டு) ப்ளஸ் புதிய பிறப்பிற்கான சமயம் (ஒன்று) ஈக்வல்ஸ் இருபத்து மூன்று.

ச்சே! அது எப்படிச் சரியாகும்? சுப்பம்மா வேலைக்காரியாக வந்த நாளன்று நான் இறந்தால்தானே இந்தக் கணக்குச் சரியாகும்? இன்னொரு விஷயம் - மிருதுளாவிற்கு இப்போது நாற்பத்தைந்து வயதுதான் என்று எப்படி உறுதியாகக் கூற முடியும்?

கணக்கு விஷயத்தில் மிகவும் மோசமானவன் நான்.

இனியும் சிந்திக்க வேண்டும். தெளிவில்லாமல் தோன்றி மறைந்து கொண்டிருக்கும் நினைவுகளை ஆறாவது அறிவு கொண்டு கட்டிப் போட வேண்டும். தளர்ந்து போன குதிரைகளுக்கு ஒப்பானவை நினைவுகள். அவற்றை அடித்து எழுப்பக் கூடிய சாட்டை வார்கள் அஸ்ட்ரல் தளத்தில் இருக்கும். அந்தத் தளத்திற்கு உயர்ந்தால்...? ஆகாயப் பதிவின் வழியாக ஓசையெழுப்பி பயணித்தால்?

இல்லாவிட்டால் ஒன்று செய்யலாம் - சுப்பம்மாவுடன் பேசலாம்.

இனி யாருக்கும் பயப்படாமல் அவள் எல்லாவற்றையும் கூறலாமே!

பிறகு... அந்த செல்லரித்த கைக்குட்டையும் எனக்கு உதவும். அதை முகர்ந்து பார்த்தால் கடந்த காலத்திற்குச் செல்ல ஒரு பாதை உண்டாக்க முடியுமே!

தலையணைக்குக் கீழே நான் தடவிப் பார்த்தேன். அங்கு கைக்குட்டை இருந்தது.

கைக்குட்டையை மூக்கிற்கு அருகில் வைத்தபோது அறையில் சுழல் காற்று உண்டானது.

தரையிலிருந்து தூசுகள் எழுவதை முதலில் பார்த்தேன். அது பம்பரத்தைப் போல சுற்றும் தூசிப் படலமாக ஆனது. அதற்குள் என்றோ கிழித்துப் போட்ட ஒரு ஓவியத்தின் துண்டுகள் இருந்தன.

லெடாவும் அன்னப் பறவையும்.

ஸ்பார்ட்டாவைச் சேர்ந்த ஒரு பழைய மன்னரின் மனைவியான லெடாவுடன் ஸீயுஸ் கடவுள் அன்னப் பறவை வேடத்தில் சென்று உடலுறவு கொள்கிறான்.

தூசிப் படலத்தில் லெடாவின் தலையும் அன்னப் பறவையின் வாலும் சுற்றிக் கொண்டிருந்தன.

திடீரென்று சுழல் காற்று ஒரு தூணாக மாறியது. தூண் அல்ல... உள்ளே ஓட்டை விழுந்திருக்கும் ஒரு சிலிண்டர். அந்த சிலிண்டர் என் மூக்கு அளவிற்கு உயர்ந்தது. சில நொடிகள் அது கீழே இறங்கிய போது செல்லரித்த கைக்குட்டை அதன்மீது பட்டது. கைக்குட்டை சிறு சிறு துண்டுகளானது. தூசிகளானது. சுழல் காற்று முடிவடைந்த போது தரையிலிருந்த தூசியிலும் குப்பைகளிலும் கைக்குட்டை காணாமற் போயிருந்தது.

சுழல் காற்று சுப்பம்மாவின் ஏழு நிறங்களைக் கொண்ட வலைகள் மீது வேகமாக வீசியதோ? இப்போது வலைகளைக் காணோம். சுப்பம்மாவையும்.

சுப்பம்மா எங்கே?

கொசுவலையின் மடிப்புகளில் அவள் ஒளிந்திருக்கலாம். இல்லாவிட்டால் ஏதாவது க்யான்வாஸிற்குப் பின்னால் பதுங்கியிருக்கலாம்.

நேரம் எவ்வளவு ஆனது?

படுக்கையறை குளிர்ச்சியாக இருக்கிறது.

அதற்குக் காரணம் இல்லாமலில்லை.

தொடர்ந்து மழை பெய்து கொண்டிருக்கிறது. இது மழைக்காலமா? எனக்கே தெரியாமல் வானத்தில் கறுத்த மேகங்கள் ஒன்று சேர்ந்தபோது, படுக்கையறையில் சுழற்காற்று உண்டாகி விட்டதோ?

நான் கூடத்தின் வழியாக மாடியிலிருந்த அறையை அடைந்தேன்.