Lekha Books

சிறிது நேரம் கழித்து அவள் சொன்னாள்: ‘‘இனிமேல் கண்களைத் திறக்கலாம்.’’

சிறிதும் எதிர்பார்த்திராத ஒரு காட்சியை நான் பார்த்தேன். ஒரு பீடத்தில் நிர்வாண கோலத்தில் மிருதுளா உட்கார்ந்திருந்தாள். மார்பகங்களில் மஞ்சள் தூள் பூசப்பட்டிருந்தது. மார்பகக் கண்களில் குங்குமம் இருந்தது.

‘‘முகு! நான் காளிமாதான்னு நினைச்சுக்கோ. என்னைப் பூஜை பண்ணு! என்ன, புரியுதா?’’

எனக்கு எதுவும் புரியவில்லை. நான் தலைகுனிந்து நின்றிருந்தேன்.

‘‘முகு! ஒரு அரிவாளை எடு.’’

நடுங்கும் விரல்களுடன் வலது பக்கச் சுவரிலிருந்து நான் ஒரு அரிவாளை எடுத்தேன்.

‘‘அதை இங்கே எடுத்துட்டு வா.’’

நான் அருகில் சென்றபோது மிருதுளா என்னிடமிருந்து அரிவாளை வாங்கினாள். அரிவாள் முனையை என்னுடைய ஆடைகளில் அவள் தேய்த்தாள். ஆடைகள் கிழிந்தன.

‘‘ம்... நிர்வாணமாகு...’’

எதிர்த்து எதுவும் சொல்ல நாக்கு அசையவில்லை. நான் நிர்வாணம் ஆனேன்.

‘‘பூஜை செய்...’’

நான் மிருதுளாவிற்கு முன்னால் தரையில் உட்கார்ந்தேன். வெள்ளித்தட்டிலிருந்து பூக்களை எடுத்தேன்.

செந்தாமரை, செம்பருத்தி, செத்தி.

இதழ்களை அடிவயிற்றிலும் பிறப்பு உறுப்பிலும் போடத் தொடங்கியபோது, மிருதுளா கண்களை மூடிக் கொண்டாள். அவளுடைய உடலெங்கும் இன்பத்தின் அலைகள் பரவின. வியர்வையில் நனைந்த மஞ்சள் தூள் அவளுடைய மார்பகங்களுக்கு மத்தியில் வழிந்து கொண்டிருந்தது.

பார்க்கக் கூடாது.

பார்க்கக் கூடாத இடத்தைச் சிறிதும் பார்க்கக் கூடாது.

கட்டுப்பாட்டை இழக்கக் கூடாது.

நான் கண்களை மூடிக் கொண்டேன்.

திடீரென்று ஏதோ கையில் பட்டது. பூக்கள் தீர்ந்துபோய் விட்டனவா? நான் எதைத் தொடுகிறேன்?

கண்களைத் திறந்தபோது அதிர்ந்துபோனேன்- வெள்ளித் தட்டில் நான் எதைத் தொடுகிறேன்?

பூக்களின் குவியல் இதுவரை அதை மூடியிருந்ததோ?

மிருதுளா அப்போதும் கண்களை மூடி அமர்ந்திருந்தாள்.

பாதி சுய உணர்வில் இருப்பதைப்போல் அவள் கேட்டாள்: ‘‘என்னை உடலுறவு கொள்ளணும்போல உனக்கு இருக்கா?’’

‘‘இல்ல...’’

‘‘உனக்கு என் உடலைப் பிடிக்கலையா?’’

‘‘பிடிச்சிருக்கு.’’

‘‘இருந்தும்...?’’

‘‘வேண்டாம்...’’

திடீரென்று மிருதுளா தன் கண்களைத் திறந்தாள். மிடுக்கான குரலில் அவள் சொன்னாள்: ‘‘நான் காத்திருந்தது வீணாகல. நான் வணங்கிய கடவுள்கள் என்னைக் கைவிடல. நீதான் எனக்குத் தேவையானவன். நீ பிரம்மச்சரியத்தைக் காப்பாத்திக்கிட்டு இருக்கே! எல்லாம் நல்லபடியா முடியறதுக்கான நேரம் நெருங்கிக்கிட்டு இருக்கு.’’

மீண்டும் அவள் கண்களை மூடிக்கொண்டாள்.

அவள் வியர்வையில் குளித்திருந்தாள்.

எதையும் புரிந்துகொள்ள முடியாத நான் என் கிழிந்துபோன ஆடைகளை இடுப்பில் சுற்றிக் கொண்டு மாடிக்குச் செல்லும் படிகளில் ஓடி ஏறினேன்.

8

தலைக்கு என்னவொரு கனம்!

நான் ஆழமான உறக்கத்தில் இருந்தேனோ? என்னை இப்போது தூக்கத்திலிருந்து கண் விழிக்கச் செய்தது கூடத்திலிருந்து இடைவெளி விட்டு விட்டு ஒலித்துக் கொண்டிருக்கும் தொலைபேசி சத்தமா? யாரும் தொலைபேசியை எடுக்காததற்குக் காரணம் என்ன? மிருதுளா எங்கே? சுப்பம்மா எங்கே? இன்று என்ன கிழமை? என்று நான் யோனி பூஜை நடத்தினேன்?

இரண்டு கைகளையும் நெற்றியில் அழுத்திப் பிடித்துக் கொண்டு நான் படுக்கையில் பாதி எழுந்து உட்கார்ந்திருந்தேன். அப்போது முன்பு எப்போதோ கண்ட ஒரு பழைய கனவின் நினைவைப் போல ஒரு காட்சி தோன்றி மறைந்தது.

எனக்குக் காய்ச்சல் என்று மிருதுளா கூறுகிறாள்.

நான் மாத்திரைகள் சாப்பிட வேண்டுமென்று அவள் கட்டாயப்படுத்துகிறாள்.

ஆறோ ஏழோ மாத்திரைகளை நான் விழுங்கி, தொடர்ந்து அந்த நெருப்பு திரவத்தைக் குடிக்கிறேன்.

இப்போதுதான் எனக்கு நினைவு வருகிறது - மூடுபனிக்கு நடுவில் தெரியும் மங்கலான மஞ்சள் வெளிச்சத்தைப் போல.

நான் உறங்கிப் போனது மணிக்கணக்கிலா, நாட்கணக்கிலா? இனி கட்டில் தூண்களைக் காலத்தைத் தீர்மானிக்க நம்பியிருக்க முடியுமா?

நான் எழுந்து நடந்தேன். கால்களுக்கு பலம் குறைந்திருந்தது. ஆனால், நான் நினைத்தபடி அல்ல. அவற்றுக்குத் தோன்றியபடி கால்கள் செயல்பட்டுக் கொண்டிருந்தன.

கூடம் -மாடி அறையின் வராந்தா - அங்கு எங்கும் மிருதுளா இல்லை.

இப்போது தொலைபேசி ஒலிக்கவில்லை.

‘‘மிருதுளா!’’ - நான் உரத்த குரலில் அழைத்தேன். பதில் கிடைக்கவில்லை.

நான் தளத்திற்கு வந்தேன். ‘‘சுப்பம்மா...’’ - பதில் இல்லை.

நான் படிகளில் இறங்கினேன்.

சுவரில் கஜலட்சுமியும் போதை தரும் அழகிகளும் என்னைப் பார்த்து பற்களைக் காட்டினார்கள்.

இப்போது இங்கு நான் மட்டும் தனியாக இருக்கிறேன். வேண்டுமென்றால் யோனி பூஜை நடத்திய அறைக்குள் நான் நுழையலாம் எதற்காக? அதன் உட்பகுதியைத்தான் நான் ஏற்கனவே பார்த்து விட்டேனே! ரகசியங்கள் அங்கு இல்லை. மிருதுளாவின் மனதில்தான், சுப்பம்மாவின் மனதில்தான்.

திடீரென்று எங்கிருந்தோ ஒரு சிரிப்புச் சத்தம் கேட்டது.

ஒரு சிரிப்புச் சத்தமல்ல. ஏராளமான சிரிப்புகள்.

யாரோ ஆனந்த வெள்ளத்தில் மூழ்கிச் சிரிக்கிறார்கள்.

நான் சுற்றிலும் பார்த்தேன். காதுகளைத் தீட்டிக் கொண்டு கேட்டேன். என்னுடைய வலது பக்கத்திலிருந்து அந்தச் சிரிப்புச் சத்தங்கள் கேட்டன. நான் அந்தப் பக்கத்தை நோக்கி நடந்தேன். இதுவரை என்னுடைய கவனத்தில் பட்டிராத ஒரு கதவு இலேசாகத் திறந்தது. வெளியே வெளிச்சம் பரவியது. சிரிப்புச் சத்தம் கேட்டது அங்கிருந்துதான்.

நான் கதவை நெருங்கினேன். மறைந்து நின்று பார்த்தேன். பெரிய நகரத்தின் புடவைக் கடையா அது? எங்கு பார்த்தாலும் பட்டுப் புடவைகள் பல வண்ணங்களிலும் அவை இருந்தன. அகலமான ஜரிகை ஓரங்கள். தைத்துச் சேர்ந்த வெள்ளி வேலைப்பாடுகள்.

அந்தப் புடவைகள் அசைந்தன- உயிருள்ளவைபோல புடவை மடிப்புகளில் உயர்ந்து தாழும் அசைவுகள் - புடவைகள் பலவண்ண சிகரத்தைப்போல இருந்தது. சிகரத்திலிருந்து சிரிப்புச் சத்தங்கள் கேட்டன.

திடீரென்று சிகரத்தின் மேலே ஒரு தலை எழுந்தது.

சுப்பம்மாவின் தலை.

சந்தோஷம் அவளைப் பைத்தியமாக்கியதிலிருந்து அந்தப் புடவைகள் அனைத்தையும் தன் உடலில் மாறி மாறி சுற்றி மகிழ்ச்சியில் மிதந்து கொண்டிருந்தாள் அவள்.

கதவைத் துள்ளித் திறந்து கொண்டு நான் உரத்த குரலில் அழைத்தேன்: ‘‘சுப்பம்மா...’’

அவள் ஒரு சிலையைப் போல அசையாமல் நின்றாள். கடைசி சிரிப்பு அமைதியாக உறைந்தபோது அவளுடைய வெற்றிலை போட்ட உதடுகள் அவலட்சணமாக கோணிப் போயிருந்தன.

நான் அருகில் சென்று அவளுடைய தோளைப் பிடித்து குலுக்கினேன்.

‘‘சுப்பம்மா!’’

இழந்த உயிர் மீண்டும் கிடைத்ததைப்போல அவள் திடுக்கிட்டு சுய உணர்விற்கு வந்தாள். அவள் அழுதாள். ‘‘சொல்லாதே... அம்மாக்கிட்டே சொல்லாதே.’’

நொடிகளுக்குள் அவளுக்கு சுய உணர்வும் சக்தியும் திரும்பக் கிடைத்துவிட்டனவா? ஒரு புடவைத் தலைப்பால் அவள் கண்ணீரைத் துடைத்தாள். வேகமாக எழுந்த அவள் எல்லா புடவைகளையும் மடித்தாள். ஐம்பது அறுபது புடவைகள்.