Lekha Books

‘‘இருந்தாலும் நான் போறேன். எனக்குப் பயமா இருக்கு.’’

மிருதுளா தன்னுடைய இரண்டு கைகளையும் முன்னால் நீட்டினாள் - கட்டிப் பிடிப்பதற்கு அழைப்பதைப் போல. இதுவும் அவளின் மாயச் செயலாக இருக்கலாம். கவனமாக இருக்க வேண்டும்.

அவளுடைய புரிந்துகொள்ள முடியாத சக்திகள் என்னை அடிமைப்படுத்தி விடக்கூடாது.

‘‘நீ யாருக்கு பயப்படுறே?’’

‘‘உனக்குத்தான்’’ - நான் எப்படியோ கூறிவிட்டேன்.

‘‘சரிதான்... பாரு... இங்கே பாரு!’’

நான் பார்த்தேன். என்ன பிரகாசம் அவளுடைய கண்களுக்கு! அவை வசீகர ஒளிகளைப் பொழிந்து கொண்டிருக்கும் மோகன இயந்திரங்களாக இருந்தன. எனக்கு உள்ளே மோகம் பிறந்தது - மிருதுளாவின் கைகளுக்குள் இருக்க வேண்டும். நான் அவளுக்கு நேராகச் சென்றேன். அவளுடைய கைகளுக்குள் நான் சிக்கினேன். அவள் என் தலையைத் தன் மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டாள்.

‘‘உனக்கு இப்போ பயமா இருக்கா?’’

‘‘இல்ல...’’

‘‘வா... நாம எங்கேயாவது போகலாம். எனக்கும் ஒரு மாறுதல் தேவைதான். அந்த இருட்டு அறையில் தனியா இருக்குறதாலதான், உன் மனம் அலை பாய்ஞ்சுக்கிட்டு இருக்கு வா... நாம கொஞ்சம் சுத்தமான காற்றை சுவாசிப்போம்.’’

மிருதுளா காரின் கதவைத் திறந்து பிடித்தாள். நாங்கள் முன் இருக்கையில் அமர்ந்தோம். கடற்கரை சாலையின் வழியாக மிருதுளா காரை ஓட்ட ஆரம்பித்தாள்.

வெயிலுக்கு சக்தி ஏறிக் கொண்டேயிருந்தது. அலைகள் ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டிருந்த கடலில் காட்டு மரங்களும் சிறு படகுகளும் மூழ்கி எழுந்து கொண்டிருந்தன. ஸெருலியன் ப்ளூ நிறத்திலிருந்த வானத்தில் இங்குமங்குமாக சிதறிக் கிடந்த வெள்ளி மேகங்கள் ஒன்றோடொன்று தட்டி விளையாடிக் கொண்டிருந்தன.

காரை ஓட்டும்போது இந்த மண்ணுக்கும் சாதாரண வாழ்க்கைக்கும் ஏற்ற சராசரியான உரையாடலை நடத்திக் கொண்டிருந்தாள் மிருதுளா.

- இது பழைய ப்ளைமௌத், முகு... பெட்ரோலுக்கு அதிக விலை உண்டானப்போ, நான் இதில் டீஸல் என்ஜினைப் பொருத்தினேன்.

- நான் செக்புக் எடுத்துவர மறந்துட்டேன். பரவாயில்ல. என்னோட கைப்பையைத் திறந்து பாரு... முன்னூற்றிப் பத்தா? ஓ... அது போதும்.

- முன் கூட்டியே திட்டமிட்டிருந்தா நாம இதை ஒரு பிக்னிக்காகவே மாற்றியிருக்கலாம்.

- மதிய உணவு தாரா ஓட்டலில் - ஓ.கே.?

இப்படிப் பல.

பகல் முழுவதும் இப்படியே முடிந்துவிட்டதா?

அதோ மீண்டும் கடற்கரைச் சாலை. நின்றுகொண்டிருக்கம் கார்களின் வரிசை. மணலில் மக்கள் கூட்டம். வேர்க்கடலை விற்பவர்கள், ஐஸ்க்ரீம் வண்டி, நுரை தள்ளிக் கொண்டிருக்கும் அலைகள். சாயங்காலம் ஆகியிருந்தது.

மக்கள் கூட்டத்தை விட்டு விலகி கடற்கரையின் தனிமையான ஒரு இடத்தில் மிருதுளா காரை நிறுத்தினாள்.

‘‘வா, முகு! நாம இங்கே உட்காருவோம்.’’

நாங்கள் மணலில் அமர்ந்தோம்.

காற்று வீசி, மிருதுளாவின் தலைமுடி சிதறி பறந்தது.

‘‘பக்கத்துல வா... நெருக்கமா உட்காரு’’ - மிருதுளா என் தோளில் தன் கையை வைத்தாள்.

என் இதயத்தில் ஏராளமான நெருப்பு மீன்கள் வேகமாக ஓடின.

‘‘முகு! உனக்கு என்ன இவ்வளவு வெட்கம்? இங்கே வேற யாரும் நம்மைப் பார்க்க மாட்டாங்க. ம்... பக்கத்துல வான்னு சொல்றேன்ல.’’

நான் தயங்கினேன்.

‘‘முகு! உனக்கு இருபத்து இரண்டு வயசாயிடுச்சுல்ல? நான் சொல்றது உனக்குப் புரியலையா? திருடன்!’’

மிருதுளா என்னைப் பிடித்து இழுத்தாள். நான் அவள்மீது சாய்ந்தேன் - அவளின் மார்பகத்தில்.

‘‘முகு! நாம குளிப்போம்.’’

‘‘எனக்கு நீந்தத் தெரியாது.’’

‘‘எது எப்படியோ, நான் குளிச்சே ஆகணும். நீ கண்ணை மூடிக்கிட்டு உட்கார்ந்திரு.’’

நான் கண்களை மூடிக் கொண்டேன்.

மீண்டும் உத்தரவு - சிறிது தூரத்திலிருந்து. ‘‘இனி கண்களைத் திறக்கலாம்.’’

கண்களைத் திறந்தபோது, கடலில் குளித்துக் கொண்டிருந்த மிருதுளாவைப் பார்த்தேன். அவள் நிர்வாணமாக இருக்கிறாளோ? எதுவும் தெளிவாகத் தெரியவில்லை. ஸ்வெட்டரும் ஜீன்ஸும் எனக்கருகில் சுருண்டு கிடந்தன.

மேலே எழுந்து கொண்டிருந்த கடலலைகள் மிருதுளாவை பயமுறுத்தவில்லையா? அவள் எப்போது திரும்பி வருவாள்? அதுவரை நான் என்ன செய்வது?

நான் கடலோரத்திற்குச் சென்று சரிவில் போய் நின்றேன். ஈரமான மண்ணில் நான் ஒரு பெண்ணின் நிர்வாண உருவத்தை வரைந்தேன். - ஒரு ‘பாஸ்ரிலீஃப்.’

நிலவு உதித்தது.

இப்போது மிருதுளாவைப் பார்க்க முடிந்தது. காமவயப்பட்ட கடல் கன்னி அவள். மார்பை மறைக்கவில்லை.

திடீரென்று அவள் கரைக்கு ஓடி வந்தாள். என்னுடைய மணல் அழகி அவளின் பார்வையில் பட்டாள்.

‘‘நீ என்னைப் பார்த்து வரைஞ்சதா?’’ - மிருதுளா கேட்டாள்.

அதற்கு பதில் கூறுவதற்கு முன்பே ஒரு பெரிய அலை எங்கள் இருவரையும் சூழ்ந்து கொண்டது. அது பின்வாங்கிச் செல்லும்போது நானும் மிருதுளாவும் தரையில் கிடக்கும் ஒன்றோடொன்று பின்னிய கை கால்களாக இருந்தோம். எனக்கு வெட்கமாக இருந்தது. நான் தூரத்தில் ஓடினேன்.

‘‘கடல் உன் மணல் அழகியை எடுத்துக்கிட்டு போயிடுச்சு முகு, ஒரு விஷயம் தெரியுமா? கடல் காம வயப்பட்ட ஒரு கிழவன்...’’

அதற்கு நான் பதிலெதுவும் கூறவில்லை.

ஸ்வெட்டரையும் ஜீன்ஸையும் எடுத்துக் கொண்டு மிருதுளா காருக்கு அருகில் வந்தாள்.

ஆடைகளை அணிந்துகொண்டு, மிருதுளா காரில் ஏறினாள். அவளுடன் நானும்.

அன்னை இல்லத்தின் கேட் தெரிந்தது.

கேட்டைக் கடந்து உள்ளே நுழைந்த காரை பின்னோக்கி நகர்த்தி ஷெட்டில் விட மிருதுளா முயற்சித்தபோது என்னுடைய வேதனையை மீண்டும் உணர்ந்தேன்.

பிறப்பு உறுப்பில் வேதனை.

‘‘நிறுத்து...’’ - நான் கத்தினேன்.

மிருதுளா காரை நிறுத்தினாள்.

‘‘முகு! உனக்கு என்ன ஆச்சு!’’

‘‘ஒண்ணுமில்ல...’’ - காரை விட்டு நான் இறங்கினேன்.

மிருதுளா காரை பின்னோக்கி நகர்த்தி ஷெட்டுக்குள் கொண்டு போனாள்.

முற்றத்தில் நின்றிருந்த என் தலை சுற்றியது.

நான் இப்போது இந்த முற்றத்தில் இல்லை.

நான் ஒரு பெரிய நகரத்தில் இருந்தேன். வானத்தை முட்டிக் கொண்டிருக்கும் உயர்ந்த கட்டிடங்கள். தூரத்தில் தெரியும் அவற்றின் உடல்களில் வெளிச்சத்தின் சதுரங்கள் இருந்தன. அருகில் எங்கோ ஃபோர் லேன் ட்ராபிக் உள்ள சுறுசுறுப்பான சாலை, சீறிப் பாய்ந்து போய்க் கொண்டிருக்கும் வாகனங்கள், வண்ணங்களைப் பொழிந்து கொண்டிருந்த நியான் விளக்குகள், விளம்பரப் பலகைகள்... நான் எங்கு இருக்கிறேன்? நான் இருந்த ஃப்ளாட்டுக்குப் பின்னால்- எண் இடப் பட்டிருந்த கார் ஷெட் வரிசைக்கு முன்னால் சரியாகச் சொன்னால் எட்டாம் எண் கொண்ட கார் ஷெட்டில் நான் ஷெட்டிற்குள் பின்பக்கத்தில் நின்றிருக்கிறேன். சிறிதும் எதிர்பார்க்காமல் எட்டாம் எண் ஷெட்டில் யாரோ காரை பின்னோக்கி செலுத்துகிறார்கள் - எச்சரிக்கை உணர்வு இல்லாமல் கார் என்னுடைய பிறப்பு உறுப்பில் இடிக்கிறது - அய்யோ! நான் சுவர்மீது தள்ளப்படுகிறேன். அடி வாங்கிய ஒரு கொசுவைப் போல நான் நசுங்கிப் போகிறேன். இனி என் கால்களுக்கு மத்தியில் சிறுநீர் பெய்ய மட்டுமே பயன்படும் ஒரு கருவி இருக்கிறது - அய்யோ!

‘‘நீ ஏன் கத்தினே?’’ - மிருதுளாவின் குரல்.

நான் திகைப்படைந்து சுற்றிலும் பார்த்தேன். நான் எங்கு இருக்கிறேன்?

‘‘முகு!’’

அன்னை இல்லம் - ஆஸ்பெஸ்டாஸ் ஷீட்டுகளால் உண்டாக்கப்பட்ட ஷீட்.

‘‘ஒ... ஒண்ணுமில்ல... ஒண்ணுமில்ல...’’ - நான் முணுமுணுத்தேன்.

‘‘வா...’’

நான் மிருதுளாவின் பின்னால் நடந்தேன்.

நேராக நான் படுக்கையறைக்கு ஓடினேன். மீண்டும் நான் கைதியாகிவிட்டேனா?

நேரம் எவ்வளவு ஆனது?

எங்கும் தாழம்பூ மணம் பரவியிருந்தது.

யாரோ என்னைத் தொடுகிறார்கள்.

மிருதுளா.

சிவப்பு நிறத்தில் பட்டுப் புடவை அணிந்திருந்த மிருதுளா.

‘‘முகு, நான் ஒரு தடவை சொன்னதை நினைச்சுப் பார்த்தியா? நேரம் வர்றப்போ நான் சில விஷயங்களைச் சொல்லிப் புரிய வைப்பேன்னு...’’

‘‘நினைச்சுப் பார்க்குறேன்.’’

‘‘எழுந்திரு... ஆரம்பம் இன்னையிலிருந்து இருக்கட்டும்.’’

மிருதுளா என்னை விசாலமான தளத்திற்கு அழைத்துக் கொண்டு சென்றாள். கீழே இறங்கிச் செல்லும் படிகள் வழியாக நாங்கள் நடந்தோம். பித்தளைக் குமிழ்களும் கோவில் கணித முறைப்படி டிசைன்களும் அமைக்கப்பட்ட கதவிற்கு முன்னால் நாங்கள் நின்றிருந்தோம்.

‘‘உனக்கு இந்த அறைக்குள்ள பார்க்கணும்போல இருக்கா?’’ - மிருதுளா கேட்டாள்.

நான் மவுனமாக நின்றிருந்தபோது மீண்டும் அவள் கேட்டாள்: ‘‘இல்லாட்டி இதுக்குள்ளே எனக்கே தெரியாம நீ நுழைஞ்சிட்டியா?’’

‘‘இல்ல...’’

‘‘வா...’’ - மிருதுளா அந்தக் கதவைத் திறந்தாள்.

விசாலமான அறை. ஒரு மூலையில் வைக்கப்பட்டிருந்த பாலீஸ் செய்த ஸ்டாண்டில் கறுப்பு நிற மெழுகுவர்த்திகள் உருகிக் கொண்டிருந்தன. தரையில் பீடங்கள். எதிரில் தெரிந்த சுவரில் வெல்வெட்டாலான சதுரம். ஊதுபத்திகளிலிருந்து நறுமணம் கொண்ட புகை வந்து கொண்டிருந்தது. அது கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் குறைந்து இல்லாமற்போனபோது, காற்றில் புகை தெளிவற்ற ஓவியங்களை வரைந்து கொண்டிருந்தது.

நானும் மிருதுளாவும் உள்ளே நுழைந்தோம்.

என் வலது பக்கம் சுவரில் அரிவாள்கள், வாள்கள், சூரிக்கத்திள், சூலங்கள்... அந்த ஆயுதங்களுக்கு மேலே ஒரு அட்டவணை தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. எனக்குப் புரியாத மந்திர எழுத்துக்களும் அடையாளங்களும் அதில் எழுதப்பட்டிருந்தன. இடது பக்கம் சுவர் இல்லை. தரையிலிருந்து மாடிவரை ‘வுட் பாலிஷிங்’தான். பழமையான சித்திர வேலைப்பாடுகள் கொண்ட தேக்குப் பலகைகள்...

ஒரு வெள்ளித் தட்டில் மலர்களின் குவியல். அதைத் தாண்டி பூஜை பாத்திரங்களும், புலி முகமும் செதுக்கப்பட்ட கைப்பிடி உள்ள பூஜை மணியும்.

மிருதுளா என்னையே உற்றுப் பார்த்தாள்.

‘‘கண்களை மூடிக்கோ, முகு!’’ - கட்டளை பிறந்தது.

நான் அவள் சொன்னபடியே நடந்தேன்.