Lekha Books

என் உடல் கட்டிலில் கிடந்தது. நான் அதை விட்டுப் பிரிந்து போய் எவ்வளவு காலம் ஆனது? அது அங்கேயேதான் இருக்கிறதா? இல்லாவிட்டால் நான் எதற்குள் நுழைவது? ஒரு பிரகாச துளியாக நான் என்றென்றைக்கும் இந்த வெட்டவெளியில் தங்கியிருக்க வேண்டிய நிலை வருமோ?

கார் சத்தம் கேட்டது.

பார்த்தேன்.

தெல்மாவும் அம்பிகாவும் வித்யாவும் தங்களின் காரில் ஏறுகிறார்கள். விடை பெறும் பரபரப்பு. சிறுசிறு பேச்சுகள். கை வீசல்கள்.

நான் மிருதுளாவிற்குத் தெரியாமல், யாருக்கும் தெரியாமல் மாடியிலிருந்த அறைக்குள் நுழைந்தேன். கூடத்தின் வழியாக படுக்கையறைக்கு நான் வேகமாகப் பாய்ந்தேன். ஹாவ்! என் உடல் காணாமற் போகவில்லை. நான் என்ற ஒளி அதன்மீது போய் அமர்ந்தது. அப்போது உடல் திடுக்கிட்டு விழித்தது. நான் பழைய முகுந்தனாக ஆனேன்.

நான் படுக்கையறைக் கதவை அடைக்கவில்லை.

நான் மிகவும் களைத்துப் போயிருந்தேன்.

தூங்கியிருக்க வேண்டும்.

மீண்டும் நினைவு வந்தபோது, எனக்கு அருகில் நாளிதழ் கிடப்பதைப் பார்த்தேன். நான்காக மடிக்கப்பட்ட தாள். இங்கு இதற்கு முன்பு பத்திரிகை இருந்து நான் பார்த்ததில்லை. வழக்கத்தில் இல்லாத சம்பவம் இது. நான் ஆர்வத்துடன் பத்திரிகையைப் பிரித்தேன்.

என் ஆத்மாவையும் உடலையும் மிகப் பெரிய பனிக் கட்டிகளில் யாரோ அறுத்துப் போடுவதைப் போல் நான் உணர்ந்தேன். நான் பத்திரிகையில் பார்த்த புகைப்படத்தையே திரும்பத் திரும்ப பார்த்தேன்.

பத்மாவின் படம்.

கறுப்பு கட்டத்திற்குள்.

நான்கு வரிகளில் மரண அறிவிப்பு.

இறுதிச் சடங்கு நடைபெற்ற நாள் - நேரிலும், நேரில் இல்லாமலும் ஆறுதல் தெரிவித்த உறவினர்களுக்கும், நண்பர்களுக்கும் நன்றி - இவன், கவலையில் மூழ்கியிருக்கும் தாயும், தந்தையும்.

மரணமடைந்த தேதி...?

‘அய்யோ’ என்று கத்த நான் முயற்சித்தேன். முடியவில்லை. அதிர்ச்சியை ஏற்ற உடலும் மனமும் சத்தம் போட்டு கத்துவதற்கான சக்தியைக்கூட இழந்துவிட்டன.

பத்மா இறந்த நாளன்றுதான் கிளியை கறுப்புப் பூனை தின்றது.

சிவப்புக் கோடு போட்ட கழுத்தை உயர்த்தி, கிளி எல்லோரையும் கடைசி முறையாகப் பார்த்தபோது எனக்கு என்ன தோன்றியது?

மனிதக் கண்கள்.

பத்மாவின் கண்கள்.

சுப்பம்மா அன்று எதற்காக மயக்கமடைந்து விழுந்தாள்?

அந்தக் க்யான்வாஸ் சபிக்கப்பட்டது என்று மிருதுளா கூறக் காரணம் என்ன?

அந்தப் பத்திரிகையை நான் பார்க்க வேண்டுமென்று யாரோ கட்டாயம் விரும்புகிறார்கள்.

பத்மாவின் மரணத்தைப் பற்றி நான் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

அதனால் மட்டும்தானே வழக்கத்தில் இல்லாத வகையில் என் படுக்கையைத் தேடி பத்திரிகை வந்திருக்கிறது!

இதற்குப் பின்னால் இருப்பது யார்? மிருதுளா?

சுப்பம்மா காப்பி ட்ரேயுடன் வந்தபோது நான் பத்திரிகையிலிருந்த புகைப்படத்தைக் காட்டினேன்.

அவள் கால்முதல் தலைவரை நடுங்கினாள். காப்பி கப் கீழே விழுந்து உடைந்தது. அவளுடைய கறுத்த முகம் வெளிறியது.

என்னவோ கூற அவள் முயன்றாள். வெற்றிலை போட்டு சிவந்த அவளுடைய உதடுகள் அசைந்தனவே தவிர, வார்த்தைகள் வெளியே வரவில்லை.

எனக்கு என்னுடைய குரல் திரும்பக் கிடைத்தது.

‘‘சுப்பம்மா!’’ நான் அழைத்தேன்.

அவள் முணுமுணுத்தாள்: ‘‘சொல்லாதே... அந்தப் புடவை விஷயத்தைச் சொல்லாதே!’’

7

சிந்திக்கச் சிந்திக்க அந்த விஷயம் எனக்கு மேலும் மேலும் உறுதிபடத் தெரிந்தது. மிருதுளாதான் பத்மாவைக் கொன்றிருக்கிறாள் - மந்திரங்களைப் பயன்படுத்தி.

இனி நான் இங்கு எப்படித் தங்குவது? நினைத்துப் பார்க்க முடியாத ஏதோ ஆபத்து இங்கு பதுங்கியிருக்கிறது. இந்த இடத்தில் தீமை நிறைந்து இருக்கிறது. இங்கு நான் கைதி. வெளி உலகத்துடன் இந்த வீடு கொண்டிருக்கும் தொடர்பு இந்த தொலைபேசியில் ஒதுங்கியிருக்கிறது. அந்தக் கருவி எனக்கு உதவி செய்யாது. நான் அழைக்க யாருமில்லை. என்னுடைய பயங்களைப் பற்றி நான் யாரிடம் கூறுவேன்? நண்பர்கள் இல்லாத நான் - ஞாபகங்களை இழந்த நான் - ஓ! தப்பிக்க ஒரே ஒரு வழிதான் இருக்கிறது.

எல்லாவற்றையும் மூட்டை கட்ட வேண்டும். ஓடவேண்டும்.

எதை மூட்டை கட்டுவது? இங்கு என்ன இருக்கிறது? என்னுடைய ஓவியங்கள், சாயங்கள், தூரிகைகள், சாயத் தட்டு, ஈஸல், தோளில் தொங்கப் போடும் வார் உள்ள துணிப்பை, அணிந்திருக்கும் ஆடை, மங்கலான நீல நிறத்தில் இருக்கும் டெனிம் பேன்டும் பட்டன் விழுந்த சட்டையும் - இவ்வளவுதான்.

அணிந்திருக்கும் ஆடைகளும், பேன்டும் சட்டையும் கையில் இருக்கட்டும். வேறெதுவும் வேண்டாம். பூத, பிரேதங்களின் ஓவியங்கள் இங்கேயே கிடந்து கரையானுக்கு இரையாகட்டும்.

துணிப் பையில் நான் சட்டையையும் பேன்டையும் வைத்தேன்.

படுக்கையறையை விட்டு இறங்கும்போது ஒரு ஆசை தோன்றியது. பத்மாவை இன்னொரு முறை பார்க்க வேண்டும். என் ஓவியங்களுக்கு மத்தியில் நான் அவளைத் தேடினேன். இல்லை. பத்மாவைக் காணோம். அவளுடைய நான்கு ஓவியங்களும் காணாமற் போயிருந்தன.

ஓட வேண்டும்.

தப்பிக்க வேண்டும்.

பையைத் தோளில் போட்டுக் கொண்டு நான் கூடத்தின் வழியாக ஓடினேன் - மிருதுளா இருக்கும் அறைக்கு. அதிர்ஷ்டம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். மிருதுளா அங்கு இல்லை.

எப்படிக் கீழே இறங்குவது? எந்தப் படிகளில் ஏறி நான் முதலில் இங்கு வந்து சேர்ந்தேன்? நான் அவசரத்தில் ஒரு சோதனை நடத்தினேன். மாடி அறையின் வராந்தாவிலிருந்து வெளியே இறங்கும் இரும்பு ஏணியை நான் பார்த்தேன். அதன் வழியே நான் முற்றத்தில் வந்து இறங்கினேன்.

காற்று வீசியது. கடல் இரைந்தது.

நான் கேட்டை நோக்கி ஓடினேன். திரும்பிப் பார்க்காமல் ஓட வேண்டும்.

அப்போது பின்னாலிருந்து ஒரு குரல் கேட்டது.

‘‘முகு!’’

முன்னோக்கி வைத்த கால் அப்படியே நின்று விட்டது. காலுக்கு கனம் வந்து சேர்ந்ததைப் போலிருந்தது. உடலைவிட காலின் எடை அதிகமாக இருந்தது.

நான் திரும்பிப் பார்த்துவிட்டேன்.

கார் ஷெட்டில் மிருதுளா நின்றிருந்தாள். ஸ்வெட்டரும் ஜீன்ஸும் அணிந்திருந்தாள். அழகி - புத்திசாலிப் பெண்- கவர்ச்சிப் பெண். ஸ்வெட்டரிலிருந்து முன்னோக்கி குதிப்பதற்குத் தயாராக இருந்த மார்பகங்கள்.

‘‘முகு!’’

என் மனம் பதறியது. எனக்குத் தோன்றியது. நான் குதிரை லாடம். மிருதுளா - காந்தம். கேட்டைக் கடந்து தப்பிக்க வேண்டும் என்று மனம் கட்டளையிட்டாலும், கால்கள் நடந்தது என்னவோ கார் ஷெட்டை நோக்கித்தான். இப்போது கால்களுக்கு கனம் இல்லை. கால்களுக்கு சிறகுகள் முளைத்திருந்தன.

‘‘நீ எங்கே போற?’’ - வசீகரிக்கும் சிரிப்புடன் மிருதுளா கேட்டாள்.

‘‘எனக்குத் தெரியாது.’’

‘‘பிறகு?’’