Lekha Books

மிருதுளா திடீரென்று அங்கு வராமலிருந்தால் எல்லா ரகசியங்களையும் நான் தோண்டி எடுத்திருப்பேன். சுப்பம்மா மூலம் எல்லாவற்றையும் கூற வைத்திருப்பேன். இனி முடியாது. சுப்பம்மாவை இனிமேல் நான் விரட்ட முடியாது. என் ஆயுதம் இழக்கப்பட்டிருந்தது. பயமுறுத்துவதற்கு அர்த்தமில்லாமல் போயிருக்கிறது.

வார்ட் ரோபைத் திறந்தபோது அடுக்குகள் மாறித் தாறுமாறாக கிடக்கும் புடவைகளை மிருதுளா பார்ப்பாள். சுப்பம்மாவின் குற்றத்தை நேரடியாக தெரிந்து கொள்வாள். இல்லை... இனிமேல் சுப்பம்மாவை நான் பயமுறுத்த முடியாது.

அந்தத் திருமண புகைப்படம் எப்படி மறைந்தது? அதுதான் எனக்குப் புரியவில்லை. புரிந்து கொள்ள முடியாத பல விஷயங்களும் இதற்கு முன்பும் நடந்திருக்கின்றனவே.

பத்மாவின் நான்கு ஓவியங்கள் எப்படிக் காணாமல் போயின?

என் க்யான்வாஸிலிருந்த கிளியால் எப்படிப் பறக்க முடிந்தது?

கறுப்புப் பூனை எங்கிருந்து வந்தது?

இந்தக் கேள்விகளுக்கெல்லாம் மிருதுளாவால் மட்டுமே பதில் தர முடியும். இனி ஒளிந்து கொள்ளும் விளையாட்டு தேவையில்லை. ஒளிய வேண்டிய தேவையும் இல்லை. எல்லாவற்றையும் மனம் திறந்து கேட்கக் கூடிய சந்தர்ப்பம் வந்திருக்கிறது.

இப்படிப் பல விஷயங்களைப் பற்றியும் சிந்தித்துக் கொண்டு நான் என் படுக்கையில் உருண்டு கொண்டிருந்தேன். அப்போது மிருதுளா என்னைத் தேடி வந்தாள். நான் எழுவதற்கு முயற்சித்தபோது மிருதுளா அதைத் தடுத்தாள். ‘‘படு... உடல் அசையக் கூடாது. காய்ச்சல் குணமாகல...’’

மிருதுளா எனக்கு அருகில் உட்கார்ந்தாள். அவள் என்னுடைய நெற்றியைத் தொட்டுப் பார்த்தாள். ‘‘ராத்திரி ஆயிடுச்சு. நல்லா உறங்கணும்.’’ - படுக்கை விரிப்பின் சுருக்கங்களைத் தன் விரல்களால் சரிப்படுத்திக்கொண்டே அவள் மெதுவான குரலில் சொன்னாள்.

என் மனதில் திரண்டு நின்றிருந்த கேள்விகளில் எந்தக் கேள்வியை முதலில் கேட்பது? எப்படி ஆரம்பிக்க வேண்டும்? நான் அதைப் பற்றி யோசித்துக் கொண்டிருந்தபோது, ஒரு சாதாரண செய்தியைக் கூறுவது மாதிரி மிருதுளா சொன்னாள்: ‘‘முகு! நான் சுப்பம்மாவை அனுப்பிட்டேன்!’’

அதைக் கேட்டதும், என் கேள்விகளின் பட்டியல் சிதறிப் போனது.

‘‘என்ன?’’ - பட்டியலில் இடம் பெறாத ஒரு கேள்வி!

‘‘நம்ப முடியல... தெரியுமா? நான் இல்லாத நேரத்துல அவள் என்னோட புடவைகளை எல்லாம் எடுத்து உடுத்தியிருக்கா.’’

‘‘அதுனால?’’

‘‘ஒரு வேலைக்காரி இப்படி நடந்தால் யாரால சகிச்சிக்க முடியும்? உனக்குப் புரியாது- நீ பெண் இல்லையே!’’

‘‘அந்தக் கிழவி எங்கே போவா? எப்படி வாழுவா?’’

‘‘உனக்கு இந்த அளவுக்கு பரிதாப உணர்ச்சி தோணுறதுக்குக் காரணம்?’’

‘‘சுப்பம்மா ஏழை.’’

‘‘ஓஹோ...’’

‘‘முதல்ல நான் அவளை வெறுத்ததென்னவோ உண்மை. ஆனா, அவளோட கதையைக் கேட்டப்போ...’’

‘‘யார் கதையைச் சொன்னது?’’

‘‘சுப்பம்மாதான்.’’

‘‘முகு! கட்டுக் கதை உண்டாக்குறதுல படு கில்லாடி அவ. அப்படி அவ என்ன சொன்னா?’’

சுப்பம்மா சொன்ன கதையை நான் சுருக்கமாகச் சொன்னேன்.

‘‘அவளோட மகனுக்கு இருபத்து நாலு வயசு நடக்குறப்போ சுப்பம்மா உன் வேலைக்காரியா வந்து சேர்ந்திருக்கா’’ - நான் கூறி முடித்தேன்.

‘‘அதற்குப் பிறகு எதுவும் சொல்லலையா?’’

‘‘இல்ல... அவள் சொன்னதெல்லாம் உண்மையா?’’

‘‘அந்த பிசாசோட கடந்த கால வரலாறு எதுவும் எனக்குத் தெரியாது. ஒரு விஷயம் உண்மை. இருபத்து நாலு வருடங்களுக்கு முன்னாடி அவள் என் வேலைக்காரியா வந்து சேர்ந்தா. பேராசை பிடிச்ச, பொய் சொல்ற பொம்பளை அவ. நானா இருந்ததுனால இவ்வளவு காலமா அவளை சகிச்சிக்கிட்டேன். என்னைப் பற்றி உன்கிட்ட அவள் ஆயிரம் பொய்களைச் சொல்லியிருப்பா... அப்படித்தானே?’’

‘‘இல்ல... சுப்பம்மா உன்னோட நம்பிக்கையான வேலைக்காரியா இருந்தா.’’

‘‘நேரம் அதிகமாயிடுச்சு, முகு! தூங்கு...’’

‘‘இனி வீட்டு வேலைக்கு ஒரு ஆளைக் கண்டுபிடிக்கணுமே?’’

‘‘வேண்டாம்... இனி இங்கு இருக்கப் போறதே ஒண்ணோ இரண்டோ வாரங்கள் மட்டும்தான். நானே நேரடியா கவனிக்கிற விஷயங்கள் மட்டும்தான் இருக்கு.’’

‘‘ஒண்ணு ரெண்டு வாரங்கள் கடந்த பிறகு...?’’

‘‘மீதி உரையாடலை நாளைக்கு வச்சுக்குவோம். ரைட்!’’ - புன்சிரிப்புடன் மிருதுளா எழுந்தாள். என்னைப் போர்வையால் மூடி விட்ட அவள் விளக்கை அணைத்தாள். இடத்தை விட்டுக் கிளம்பினாள்.

நான் ஒரு சரியான மடையன் என்று என்னை நானே நினைத்தேன். கேட்க நினைத்த எதையும் நான் அவளிடம் கேட்கவில்லை. எதிர்த்து பல விஷயங்களைப் பேசியது மிருதுளாதான். சுப்பம்மாவை வேலையைவிட்டு அனுப்பியதைக் கூறுவதற்காக மட்டுமா அவள் வந்திருப்பாள்? சுப்பம்மாவை இப்போது எதற்கு வேலையைவிட்டு அனுப்ப வேண்டும்?

இதற்கு முன்பும் சுப்பம்மா மிருதுளாவின் புடவைகளை எடுத்து அணிந்திருப்பாள். இருபத்து நான்கு வருடங்களாக அவள் இந்தப் புடவை அணியும் விளையாட்டை நடத்திக் கொண்டு இருந்திருப்பாள். சொல்லப் போனால் இந்த விஷயத்தை இதற்கு முன்பே மிருதுளா அறிந்திருப்பாள். இன்றுவரை மிருதுளா அவளை வேலையை விட்டு அனுப்பாதது ஏன்?

சுப்பம்மாவிடமிருந்து நான் ரகசியங்களைத் தெரிந்துகொண்டு விடக்கூடாது என்ற கட்டாயம்தான் திடீரென்று உண்டான இந்த நடவடிக்கைக்குக் காரணம் குறைந்த பட்சம் சில விஷயங்களையாவது நான் தெரிந்து கொண்டிருப்பேன் என்ற சந்தேகம் மிருதுளாவிற்கு உண்டாகியிருக்க வேண்டும். என்னை எதிர்த்துக் கேள்வி கேட்டதைத் தொடர்ந்து அவளுக்கு மனசமாதானம் உண்டாகியிருக்க வேண்டும். பெரிதாக முகுந்தன் எதையும் தெரிந்துகொண்டு விடவில்லை என்று அவள் நினைத்திருக்கலாம்.

நான் சாய்ந்து படுத்திருந்தபோது கையில் என்னவோ தட்டியது. என்னவென்று தடவிப் பார்த்தேன். செல்லரித்த கைக்குட்டை வார்ட் ரோபில் இருந்த பழைய கோட்டின் பையிலிருந்து நான் எடுத்தது.

அந்த பழைய சட்டைகளையும் கோட்டுகளையும் மிருதுளா ஏன் பத்திரப்படுத்தி வைத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்?

இறந்துபோன கணவனுக்குச் சொந்தமானவையா அவை? அப்படியென்றால் - எனக்குச் சொந்தமானவை!

அது உண்மையென்றால், இந்தக் கைக்குட்டையும் என்னுடையதுதான். போன பிறவியில் நான் இந்தத் துணித் துண்டால் வியர்வையைத் துடைத்திருப்பேன். கைகளைத் துடைத்திருப்பேன். இதில் இப்போதும் என்னுடைய போன பிறவியின் வாசனை இருக்கிறது.

ஆகாஷிக் ரெக்கார்ட் - ஆகாயப் பதிவு - அது ஒரு சாகாவரம் பெற்ற புராணம் என்றல்லவா மிருதுளா ஒரு தடவை கூறினாள்? இன்றுவரை பிறந்து இறந்தவர்களின் சிந்தனைகள், வார்த்தைகள், ஆசைகள் - எல்லாம் ஆகாயப் பதிவில் இருக்கின்றன. இந்த கைக்குட்டை ஆகாயப் பதிவைவிட முந்தைய ஒன்று! கடந்து போன விஷயங்களைப் பற்றி இந்த செல்லரித்த கைக்குட்டை ஒரு சிறிய கதவையாவது திறந்து காட்டாமலா இருக்கும்?

நான் கைக்குட்டையை எடுத்து முகர்ந்து பார்த்தேன். நீண்டநேரம். புளிப்பு வாசனை.

நான் இப்போது எங்கு இருக்கிறேன்?