Lekha Books

‘‘அவன் பயந்துட்டான். அவன் கொலைகாரன் ஆயிட்டானே! அவன் கொலை செய்தது புகழ்பெற்ற கலைஞனை ஆச்சே! அவனை போலீஸ் பிடிச்சா. அவனுக்கு உதவ யார் இருக்கா? நான் அறிவுரை சொன்னேன். ‘ஓடுடா... இந்த உலகத்தின் எல்லையில் இருக்குற மூலையில போய் ஒளிஞ்சுக்கடா. நான் உன்னைத் தேடி வருவேன். நீ என் மகன். உன் அப்பன் யாருன்னு எனக்குத் தெரியாது. இருந்தாலும்... குழந்தைவேலு, உனக்கு பால் தர இந்த மார்பகப் பைகள் தயாரா இருக்குடா’ன்னு!’’

‘‘சுப்பம்மா!’’

‘‘கொஞ்சம் பேசாம இருக்கியா? என் மகன் வாய்ல என் சுருங்கிப் போன மார்பகங்கள் பால் சுரக்கத் தொடங்கினதுக்கு நீ ஏன் அழறே?’’

‘‘மன்னிக்கணும் சுப்பம்மா! நீ ஒரு பழைய கதையைச் சொல்லிக்கிட்டு இருந்தேல்ல? பழைய கதை இல்ல... தொடர்ந்துகொண்டு இருக்குற கதை. குழந்தைவேலு என்ன செய்தான்?’’

‘‘நீ ஒரு மரக் கிளையில அவனோட சிதிலமடைந்த பிணத்தைப் பார்த்தேல்ல? போலீஸுக்கு பயந்து அவன் தூக்குல தொங்கி இறந்துட்டான்.’’

‘‘நான் யார் சுப்பம்மா?’’

‘‘ஸ்ரீதரபிரபுவின் மறுபிறவி.’’

‘‘அவரோட மகனா?’’

‘‘மகனா? எந்த மகன்? மிருதுளாவிற்கு ஒரு மகன் இருந்ததேயில்லை.’’

‘‘நான் மகன்னு மிருதுளா சொல்றா. அரேபிய பெயர் கொண்ட மகன்.’’

‘‘பொய். அவளுக்கும் உனக்கும் ஒரு மகன் இல்லவே இல்லை. நீ பழைய ஸ்ரீதரபிரபுதான்.’’

‘‘சுப்பம்மா, நான் இந்த அன்னை இல்லத்துல கால் வச்சப்போ, நீ என்னை அடையாளம் கண்டுபிடிச்சிட்டியா?’’

‘‘நான் மட்டுமா? மிருதுளா, அம்பிகா மேனன்... எல்லோரும் உன்னை யார்னு தெரிஞ்சிக்கிட்டோம்.’’

‘‘தெல்மா? வித்யா? பத்மா...’’

‘‘தெல்மா... பள்ளிக்கூடத்தை விட்டு வெளியேற்றப்பட்ட பைத்தியம்! வித்யா... கொஞ்ச நேர சந்தோஷத்துக்காக எதுலயும் பங்கெடுப்பாள். பத்மா... அம்பிகாவுக்குத் தெரியாமல் கிழவனான கர்னல் மேனன் காதலித்த சின்னப்பொண்ணு!’’

‘‘எனக்கு எதுவும் புரியல, சுப்பம்மா. நீ சொன்னது எல்லாம் உண்மையாக இருந்தால், உன்னை மிருதுளா என்ன காரணத்தால் விட்டெறியவில்லை.’’

‘‘தன்னைத் தானே காப்பாத்திக்கிறதுக்கு! அனாதையான என்னை அவள் வாடகைக்கு எடுத்தாள். என் வாயை மூடிக் கட்டினாள். நான் ஒரு வார்த்தையைக்கூட வெளியே சொல்லிடக் கூடாதே! அவளுக்கு தேவைப்படுற காலம் வரையில் என்னைத் தன்கூட வச்சிருந்தா. அவளுக்கு என்மீது எந்தக் காலத்திலும் இரக்கம் என்பது இருந்ததே இல்லை. என்னை எட்டுக்கால் பூச்சியாக்கியது அன்பு காரணமாவா?’’

‘‘நான் முட்டாள், சுப்பம்மா.’’

‘‘அடி முட்டாள்! உன் நேரம் நெருங்கிடுச்சு...’’

‘‘நேரமா?’’

‘‘ஆமா... மரண நேரம்... அவளுக்கு உன் ரத்தம் வேணும்.’’

‘‘எனக்கு சாகுற அளவுக்கு வயசு ஆகலையே, சுப்பம்மா!’’

‘‘நீ ஏற்கெனவே இறந்தவன்தானே?’’

திடீரென்று யாரோ நடந்து நெருங்கி வருவதைப் போலிருந்தது.

சுப்பம்மா என் காதுப் பகுதியிலிருந்து குதித்தாள். கொசு வலையின் மடிப்பகளுக்குள் அவள் ஒளிந்து கொண்டாள்.

என்னை யாரோ தொட்டார்கள்.

மிருதுளா...

‘‘முகு! நீ தூங்கலையா?’’

‘‘தூங்கினேன்.’’

‘‘இனியும் தூங்கணும். ஓய்வு எடுக்கணும். நேரம் நெருங்கிடுச்சு...’’

நேரம்?

மரணத்திற்கான நேரம்.

ஒளி பரவியது.

நான் கண்களைக் கசக்கியவாறு எழுந்தேன். மிருதுளாவைக் காணோம்.

பார்த்தது சுப்பம்மாவை.

என் மார்பில் அவள் இறந்து கிடந்தாள்.

மல்லார்ந்து.

எட்டுக் கால்களும் மேல் நோக்கித் தூக்கியவாறு இருந்தன.

நான் சுப்பம்மாவைத் தரையில் தள்ளிவிட்டேன்.

எங்கிருந்தோ எறும்புகளின் பெரிய கூட்டம் ஓடி வந்தது. அவளுடைய இறந்த உடலை எறும்புகள் சூழ்ந்தன.

அவளை இழுத்துக்கொண்டு போக எறும்புகள் ஒன்று சேர்ந்து மிகவும் சிரமப்பட்டன.

12

இறுதி-

             இறுதியாக என்ன நடந்தது?

நான் அன்னை இல்லத்திலிருந்து எப்படித் தப்பித்தேன்? என்று?

நான் ஒரு புதிய கடற்கரையில் இருக்கிறேன். இங்கு சவுக்கு மரங்கள் இல்லை. வளர்ந்து நிற்பவை அடர்த்தியான கள்ளிச் செடிகளின் வரிசைதான். கடலின் நிறம் சிவப்பு. அலைகளின் சத்தம் அழுகை. இரவு வந்துவிட்டது. எனக்கு முன்னால் மெதுவாக நகர்ந்து கொண்டிருப்பது எட்டுக்கால் பூச்சி அல்ல, ஒரு பெரிய நண்டு. நண்டின் கால்களுக்கு நடுவில் இன்னொரு உயிர் நொறுங்குகிறது. துண்டாகுகிறது. தூரத்தில் தெரிகிற வெளிச்சங்கள் மீனவர்களின் குடிசைகளா, சுடுகாட்டு பூமியில் பற்றி எரியும் பிணங்களா?

என்ன கிழமை?

வெள்ளி.

கடைசி வெள்ளிக்கிழமை. அன்னை இல்லத்தின் கடைசி இரவு.

கள்ளிச் செடிகள் இல்லை. நண்டு இல்லை. பற்றி எரியும் பிணங்கள் இல்லை. இருந்தவை என்னுடைய ஓவியங்கள். லின்டீட் எண்ணெயின் நாற்றம்... பிறகு அறையின் மூலையில் எறும்புப் பட்டாளம் கொண்டு போய் போட்ட சுப்பம்மாவின் பிணம்.

நான் கண்விழித்தது மந்திர உச்சரிப்புகள் கேட்டு அல்ல. அன்னை இல்லத்தின் மேற்கூரை ஓடுகளிலும் சுவர்களிலும் கனமான மழை செண்டை கொட்டுவதைப் பார்த்துத்தான். நான் கண்களைத் திறந்தபோது, புலர்காலைப் பொழுதாக இருக்கலாம். உச்சி வெயில் நேரமாக இருக்கலாம். மாலையாக இருக்கலாம்.

சுப்பம்மாவின் பிணத்தை நான் பார்த்தேன்.

முட்டையைத் தாங்கிக் கொண்டிருக்கும் மலர்ச்சி அவளிடம் இல்லை. அவள் சுருங்கிப் போயிருந்தாள். எறும்புகள் அவளுடைய உடம்பிலிருந்த குளிர்ந்துபோன நீரை மகிழ்ச்சியுடன் குடித்துக் கொண்டிருக்கலாம். நான் அருகில் சென்றேன். குனிந்து பார்த்தேன். இறந்த காது, அசையாத உரோமம், அசையாத மச்சங்கள், மரண பயத்துடன் மேலே பார்த்தபோது, ஒடுங்கிப் போன எட்டுக்கால்கள்!

எத்தனையோ வருடங்களுக்கு முன்னால் ஏதோ கிராமப் பகுதியைச் சேர்ந்த இளைஞர்களை பைத்தியம் பிடிக்க வைத்த அழகி சுப்பம்மா... அழகி சுப்பம்மா...

என் மனைவியின் இளமைக்குள் குஷ்டமுள்ள தன் உடலைச் செலுத்திய தடியன் குழந்தைவேலுவின் தாய்.

சுப்பம்மாவை குழி தோண்டிப் புதைக்க வேண்டும்போல் எனக்கு இருந்தது.

சொல்லப்போனால்- என் கண்களைத் திறந்தவளாயிற்றே அவள்!

அவளுக்காக இனி நான் ஒன்றே ஒன்று மட்டும்தான் செய்ய முடியும். எறும்புகள் அவளுடைய உடலைக் கடித்துத் தின்பதற்கு முன்பே, முற்றத்தில் ஒரு குழி தோண்டி அவளை அடக்கம் செய்ய வேண்டும். உலகத்தில் முன்பு எந்தச் சமயத்திலும் யாரும் ஒரு எட்டுக்கால் பூச்சியை அடக்கம் செய்ததில்லை. ஆனால், இப்படியொரு எட்டுக்கால் பூச்சி இதற்கு முன்பு உலகத்தில் இருந்தது இல்லையே!

சுப்பம்மாவின் எட்டுக்கால் பூச்சியைப் பற்றி நினைத்தபோது எனக்கு ஒரு ஆவல் தோன்றியது. அவளை ஒரு பட்டுப் புடவையில் சுற்றி குழிக்குள் அடக்கம் செய்ய வேண்டும் என்று நான் நினைத்தேன். பட்டுப் புடவைகள் அவளுடைய பலவீனமான ஒரு விஷயமாக இருந்தனவே! ஒரு முழுப் புடவை இன்று அவளுக்குத் தேவையே இல்லை. ஒரு பட்டுத் துணி போதும்.