Lekha Books

இன்று இரவு மிருதுளா என்னைக் கண்களை மூடும்படிக் கூறவில்லை. எந்தவொரு வெட்கமும் இல்லாமல் பாம்பு படம் எடுப்பதைப் போல, அவள் எனக்கு முன்னால் நின்று கொண்டு ஆடைகளைக் களைந்தாள்.

ஒரு பீடத்தில் மிருதுளா உட்கார முயன்றபோது, நான் தடுத்தேன்: ‘‘உட்காரக் கூடாது.’’

அவள் அதிர்ச்சியடைந்து நின்றாள்.

‘‘முகு!’’

‘‘தேவதையைப் போல் உட்கார உனக்கு அதிகாரம் இல்லை. உன் தொடைகளில் குஷ்டத்தின் அடையாளங்கள் இருக்கு.’’

‘‘நீ என்ன சொல்ற?’’

‘‘மிருதுளா, உனக்கு நான் யார்னு தெரியல- இன்னும்...’’

‘‘நீ ஒரு ஓவியன்.’’

‘‘இல்ல... உன் கணவன்... ஸ்ரீதரபிரபு.’’

‘‘இல்ல... இல்ல... இல்ல... நீ நான் தெருவுல இருந்து கண்டெடுத்துக் கொண்டு வந்த ஒரு ஓவியன்...’’

‘‘சுருக்கமாகச் சொன்னா - உன் பிச்சைகளை வாங்குற ஒரு பிச்சைக்காரன்.’’

‘‘அப்படின்னு நான் சொல்லல. நீ எனக்குத் தேவை.’’

‘‘எதுக்கு?’’

‘‘இந்த இரவு அதைத் தெரிவிக்கும்.’’ - மிருதுளாவின் முகம் இருண்ட வண்ணக் குழம்பானது.

‘‘நான் உன் கணவன் இல்லைன்னா, பிறகு யார்? மகனா? நீ எனக்கு எழுதித் தந்ததெல்லாம் மறந்து போச்சா? உன் அல்ஃபஹாத் யார்? நான் அல்ஃபஹாத்தும் ஸ்ரீயும் ஒன்றாகச் சேர்ந்த ஒரு வினோதப் பிறவியா?’’

நான் மூன்று நான்கு அடிகள் முன்னோக்கி வைத்தேனோ? என் முகம் மிகவும் பயங்கரமாக இருந்ததோ? மிருதுளா திடீரென்று வலது பக்கமிருந்த சுவரை நோக்கி ஓடினாள். ஒரு அரிவாளை சுவரிலிருந்து எடுத்தாள்.

‘‘நான் உனக்கு உறுதியா எதையும் எழுதித் தந்தது இல்ல... எனக்கு எந்தச் சமயத்திலும் ஒரு மகன் இருந்தது இல்ல. நீ என்னோட பலி மிருகம்... பலி மிருகம்!’’ - மிருதுளா கத்தினாள்.

‘‘உன் கணவன் யார்?’’

‘‘ஸ்ரீதரபிரபு... இந்த நூற்றாண்டு பார்த்த மிகப் பெரிய கலைஞன்.’’

‘‘அதாவது மறுபிறவி எடுத்த நான்... நான்தான்’’ - நான் உரத்த குரலில் சொன்னேன்.

மிருதுளாவின் கேலி நிறைந்த சிரிப்பு அந்த அறையின் சுவர்களையும் அறையிலிருந்த பூஜை பொருட்களையும் அதிரச் செய்தன.

அவள் இடது பக்கமிருந்த தேக்குப் பலகைகளை நோக்கி ஓடினாள்.

அப்போது கறுப்பு நிற மெழுகுவர்த்திகள் அணைந்தன.

நான் வெளிச்சம் கொண்ட ஒரு சதுரத்தைப் பார்த்தேன்.

அந்தப் பலகைகளுக்கு அப்பால், பூஜையறையின் இடது பக்கத்தில் ஒரு அறை இருந்தது. பத்து திரிகள் இட்ட குத்து விளக்கின் பிரகாசம் இருந்த அறை.

தேக்குப் பலகைகள் ஒரு இழுக்கும் கதவாக இருந்தனவோ?

மிருதுளா குத்துவிளக்கிற்கு முன்னால் நின்றாள்.

நான் அருகில் சென்றேன்.

அங்கு பெரிய ஒரு குடம் இருந்தது. அதன் சிவந்த மார்பிலிருந்து அடர்த்தியான வெள்ளை மேகங்களைப் போல புகை புறப்பட்டு எங்களை மூடியது.

சுய உணர்வை மங்கச் செய்யும் மணம்... அத்துடன் சுய உணர்வை இழக்கச் செய்யும் நாற்றம்.

‘‘நீ என் கணவரைப் பார்க்கணுமா?’’ - மிருதுளாவின் குரல் எங்கிருந்தோ கேட்டது.

‘‘நான் என்னைப் பார்க்கணும். என் போன பிறவி கதையை நான் தெரிஞ்சிக்கணும்.’’

அடுத்த நொடியில் உரத்துக் கேட்ட சிரிப்பு மிருதுளாவின் தொண்டைக்குள்ளிருந்து வந்ததுதானா?

மனிதர்கள் அப்படிச் சிரிக்க மாட்டார்கள்.

பிசாசுகள்!

சொல்ல முடியாது... நான் பிசாசுகளின் சிரிப்பைக் கேட்டது இல்லையே! - அவற்றின் படங்களை வரைந்திருந்தாலும்!

எவ்வளவு நேரம் அவள் அப்படிச் சிரித்தாள்!

எழுந்து உயர்ந்த அந்தப் புகை குறைந்து, நின்றது. யாரும் ஏறி நடக்கக்கூடிய ஒரு வெள்ளிக் கம்பளமாக அது மாறியது.

இப்போது கண்ட காட்சி என் இதய ஓட்டத்தையே நிறுத்தக் கூடியதாக இருந்தது.

ஒரு சவப்பெட்டி.

அதில் ஒரு பிணம்.

பிணமல்ல... முண்டம்...

அப்படிச் சொல்ல முடியாது. காரணம் - அதற்கு முகம் இருந்தது. சுற்றிலும் அழுகிய மாமிசம்.

என் முகம்.

குழந்தைவேலு ஈயத்தாலான என்னுடைய வாக்கிங் ஸ்டிக்கால் அடித்து சிதைத்த என் தலை.

ஆனால், என் முகம் சிதைந்திருக்கவில்லை. சிதைந்தது தலையின் பின்பக்கமாக இருக்க வேண்டும். என் முகம் அதே நிலையில் இருந்தது. அதன் நிறம், செல்லரித்துத் தூள் தூளான என் கைக்குட்டையின் நிறத்தில் இருந்தது.

‘‘மிருதுளா! இதோ நான்! உன் ஸ்ரீ’’ - நான் கத்தினேன். அந்த நிமிடத்தில்தான் மிருதுளா என்னைக் குத்தினாள். என் வலது தோளில்.

‘‘மிருதுளா, இனியும் சந்தேகம் இருக்கா? இதோ படுத்திருக்கிறது நான்தானே?’’ - வேதனை தெரியாமல் நான் கேட்டேன்.

‘‘இல்ல... அது என் ஸ்ரீ’’

‘‘நீ என்னை ஏன் குத்தினே?’’

‘‘நீ என்னோட பலி மிருகம்...’’

‘‘எதுக்கு?’’

‘‘உன் ரத்தத்தை இந்தப் பெட்டியில் இந்த முகத்தில் தெளித்தால் என் ஸ்ரீ திரும்பவும் உயிரோடு வருவார்.’’

‘‘மிருதுளா? இந்த ஆர்ப்பாட்டங்கள் தேவையா? நான் உனக்கு முன்னால் இன்னொரு பிறவி எடுத்து நின்று கொண்டிருக்கிறேனே!’’

‘‘உன்னை எனக்குத் தெரியாது.’’

‘‘எனக்கும் என்னைத் தெரியாது. ஆனால் ஒண்ணு எனக்குத் தெரியும். ஒண்ணு... நான் உன் ஸ்ரீ. இல்லாட்டி நீ பெற்ற... இல்லாட்டி பெற்றெடுக்க ஆசைப்பட்ட அல்ஃபஹாத்.’’

‘‘நீ நான் கண்டுபிடிச்ச, நான் சாப்பாடு போட்டு வளர்த்த பலி மிருகம்... நீ பெண் வாசனை தெரியாதவன். உன் இரத்தம் இந்தச் சவப் பெட்டியில் விழுறப்போ, என் ஸ்ரீ கண்களைத் திறப்பார்... பேசுவார்...’’

‘‘உனக்கு பெரிய தப்பு நடந்திருக்கு’’ - நான் சொன்னேன்.

அவள் திகைத்து நின்றாள்.

‘‘என் உடல் சுத்தமானது இல்ல... நம்முடைய போன பிறவி உடலுறவின் தொடர்ச்சியாக, கடந்துபோன ஏதோ இரவில் நான் முதல் தடவையாக அசுத்தமானவனா ஆயிட்டேன்.’’

‘‘பொறுக்கி!’’ - மிருதுளாவின் உரத்த அலறலோடு சேர்ந்து எங்கோ இடி முழங்கியது.

பிறகு என்ன நடந்தது?

எதுவும் தெளிவாக இல்லை.

நான் அவளுடைய அரிவாளைப் பிடித்து வாங்கினேனா?

நான் என்னுடைய இறந்த உடலின் தொடை எலும்பை எடுத்து அவளை அடித்தேனா?

அவள் தரையில் விழுந்தாளோ?

அப்போது சவப் பெட்டியின் ஃபார்மலின் திரவமும் உப்புக் கட்டிகளும் நாலா பக்கங்களிலும் சிதறினவோ?

நான் மிருதுளா மீது பாய்ந்தேனோ?

குழந்தைவேலுவிற்கு அடிபணிந்த அவளை நான் பலாத்காரம் செய்தேனோ?

அல்ஃபஹாத்தான நான் அவளுடைய மார்பகங்களில் பால் குடித்தேனோ?

அங்கு வழிந்து கொண்டிருந்த குருதி யாருடையது?

தாயைக் கொல்லும் ராசியைக் கொண்ட நான், அல்ஃபஹாத் ஆன நான், என் தாயை, மிருதுளாவைக் கொன்றுவிட்டேனோ?