Lekha Books

ஏனென்றால் மனிதர்கள் சந்திரனை அடைவதற்கு உதவியாக இருக்கக்கூடிய விமானங்கள் எதுவும் இதுவரை உண்டாக்கப்படவில்லை. இப்போது அந்த நிறைவேற முடியாத விஷயம் நிறைவேறியிருக்கிறது. மனிதக் குழந்தைகள் சந்திரனில் கால் வைத்திருக்கிறார்கள். பிள்ளைகள் சந்திரனில் வாழக்கூடிய மிருகங்களையும் மனிதர்களையும் பார்ப்பதற்காக அவசரப்பட்டார்கள். அரைமணி நேரம் தாண்டியும், தங்களை வரவேற்பதற்கு யாரும் வராமல் இருப்பதைப் பார்த்து, பிள்ளைகளுக்கு ஆச்சரியம் உண்டானது.

புத்லி கோபமான குரலில் சொன்னாள் : “இங்குள்ள மக்கள் எந்த அளவிற்கு பண்பாடு இல்லாதவர்களாக இருக்கிறார்கள்! எவ்வளவு தூரத்திலிருந்து நாம் வந்திருக்கிறோம் என்பதை இவர்கள் புரிந்து கொள்ள வேண்டாமா?”

“உங்களை யார் அழைத்தது?” - ராக்கெட்டிற்குள் இருந்த மைக்ரோஃபோன் கர்ஜித்தது. பிள்ளைகள் அதிர்ச்சியடைந்து நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்தார்கள். ஆனால், யாரையும் காணோம். அது ஒரு ஆச்சரியமான விஷயமாக இருந்தது! அந்தக் குரல் எங்கிருந்து வந்தது? ராக்கெட் கீழே இறங்க விமான நிலையத்திருந்து முறைப்படியான கட்டளைகள் கிடைத்தன. இப்போது எந்தவொரு சத்தமும் கேட்கவில்லை. உர்ஃபி ராக்கெட்டில் இருந்த மைக்ரோஃபோன் மூலமாக பேசிப் பார்த்தான் : “ஹலோ! ஹலோ! சந்திரன் விமான நிலையம்! எங்களுடன் பேசுங்கள்!”

யாரும் பதில் கூறவில்லை. விமான நிலையம் வெறிச்சோடிப் போய் காணப்பட்டது. சிறிது நேரம் காத்திருந்துவிட்டு உர்ஃபி சொன்னான் : “நாம் கீழே இறங்கித் தேடிப் பார்ப்போம். நீங்கள் அவரவர்களுக்குரிய விண்வெளி ஆடைகளை அணியுங்கள். ஆக்சிஜன் குழாய்களைப் பாக்கெடடிற்குள் வைத்துக்கொள்ளுங்கள். சந்திரனில் காற்று இல்லை.”

சந்திரனின் மண்ணில் கால்களை வைத்தபோது பிள்ளைகளுக்கு வினோதமாக இருந்தது. ஒவ்வொருவருடைய எடையும் நான்கில் ஒரு மடங்காகக் குறைந்துவிட்டிருந்தது. தான் மிகவும் எடையில் குறைந்தவன் என்று ஜிம்மிக்குத் தோன்றியது. அவன் ஒன்றிரண்டு முறை குதித்தபோது இருபதடி உயரம் வரை போனான். அவனுக்கு ஆனந்தமாக இருந்தது. உடலின் எடை காரணமாக ஜிம்மி பூமியில் ஒரு அடி உயரம்கூட குதிக்க முடியாமல் இருந்தான். ஜிம்மி குதிப்பதைப் பார்த்து மற்றவர்களும் குதிக்க ஆரம்பித்தார்கள். மனிதக் குழந்தைகள் தவளைகளைப்போல குதித்துப் கொண்டிருந்தார்கள்.

புத்லியால் ஜிம்மியைவிட உயரத்தில் குதிக்க முடிந்தது. அவள் அவனைக் கோபம் கொள்ளச் செய்வதற்காகச் சொன்னாள் : “நீ இரும்பால் உண்டாக்கப்பட்ட பையன்! உனக்கு எப்படி குதிக்க முடியும்?”

“சந்திரனை உங்களுக்குப் பிடித்திருக்கிறதா?” - மோகினி புத்லியிடம் கேட்டாள்.

“இங்கு உடலின் எடை குறைகிறது என்ற காரணத்தால் எனக்குப் பிடிக்கிறது. எங்களுடைய நகரத்தில் இந்த அளவிற்கு வேகமாக நடக்க என்னால் முடியாது. ஆனால், நம்மை வரவேற்பதற்கு ஏன் யாருமே வரவில்லை? விமான நிலையம் வெறிச்சோடிப் போய் யாருமே இல்லாமல் இருக்கிறதே!”

மனிதர்களோ, மனிதர்களைப் போன்ற மிருகங்களோ, வேறு உயிரினங்களோ எங்கும் கண்களில் படவில்லை. விமான நிலையத்தின் தரை நீல நிறத்தாலான ஸ்படிகத்தால் உண்டாக்கப்பட்டதைப்போல் இருந்தது. உர்ஃபி உற்றுப் பார்த்துவிட்டு உரத்த குரலில் சொன்னான் : “இது இந்திர நீலக் கல்லால் உண்டாக்கப்பட்டது.”

“இந்திர நீலமா?”

“ஆமாம்... பாருங்க!”

கண் பார்வை போகும் தூரம் வரையிலும் இந்திரக்கல் தெரிந்தது. சந்திரனின் ஒளிபட்டு மின்னிக் கொண்டிருந்ததால் கண்கள் கூசும்! பிள்ளைகள் ஆச்சரியத்துடன் முன்னோக்கி நடந்தபோது, பச்சை நிறத்தில் இருந்த ஒரு கட்டிடத்தைப் பார்த்தார்கள். கனம் குறைவாக இருக்கும் கற்களை வைத்துக் கட்டிடம் கட்டப்பட்டிருந்தது. அதனால் வெளியில் இருந்து பார்க்கும்போது உள்ளே இருப்பவை அனைத்தையும் பார்க்க முடிந்தது. கட்டிடத்தின் முக்கிய அறையில் ஆறு தூண்கள் இருந்தன. நூற்றுக்கணக்கான அடிகளை உயரமாகக் கொண்ட மேற்கூரையை தாங்கிக் கொண்டிருந்தது அந்தத் தூண்கள்தான். ஜிம்மி ஒரு தூணைத் தடவிக்கொண்டே சொன்னான் : “இது ரத்தினம் கொண்டு உண்டாக்கப்பட்டிருக்கிறது.”

“ஆஹா! மேலே பாருங்க!” - மோகினி சொன்னாள். பிள்ளைகள் எல்லோரும் மேலே பார்த்தார்கள். பால் நிறத்தைக் கொண்ட மேற்கூரையில் ரத்தினத்தால் உண்டாக்கப்பட்ட ஸ்படிக விளக்குகள் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. ஒவ்வொரு ரத்தினமும் கோஹினூர் வைரத்தைவிடப் பெரியதாகவும், விலை மதிப்புள்ளதாகவும் இருந்தது.

சந்திரனில் விமான நிலையம் உண்டாக்கத் தேவைப்பட்ட ரத்தினம் அளவிற்கு அவை பூமியின் மொத்த இடங்களிலும்கூட இல்லை என்பதுதான் உண்மை. உர்ஃபி நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்துவிட்டுச் சொன்னான் : “ஆனால், இங்கு யாரும் இல்லையே!”

மோகினி ஏமாற்றத்துடன் உரத்த குரலில் சொன்னாள் :

“ஹலோ சந்திரன் மாமா!”

யாரும் பதில் கூறவில்லை.

8

பூ நிலவு கொண்டு படைக்கப்பட்ட மனிதர்கள் !

பிள்ளைகள் அந்தக் கட்டிடத்தின் எல்லா அறைகளிலும் மேஜையும் நாற்காலியும் பேப்பரும் பேனாவும் பென்சிலும் மைப்புட்டியும் ஃபில்லரும் இருப்பதைப் பார்த்தார்கள். ஆனால், மனிதர்கள் யாரையும் பார்க்க முடியவில்லை. அவர்கள் சுற்றித் திரிந்து கேன்டீனை அடைந்தார்கள். அங்கும் ஆட்கள் யாரும் இல்லை. சிறிய பிளேட்டுகளில் பலதரப்பட்ட ரத்தினங்களும் வைக்கப்பட்டிருந்தன.

மோகினி சத்தம் போட்டுச் சொன்னாள்: “ஒரு கப் தேநீர் கொண்டு வா!” அவளுடைய உதடுகள் அசைவதைப் பார்க்க முடிந்தது என்பதைத் தவிர, அவளுடன் இருந்தவர்களுக்குக்கூட அவளுடைய குரலைக் கேட்க முடியவில்லை.

ஜிம்மி கேட்டான்: “நீங்க என்ன சொல்றீங்க? உங்களுடைய உதடுகள் அசைவது மட்டும் தெரிகிறது. குரல் வெளியே கேட்கவில்லை.”

உர்ஃபி சொன்னான்: “மோகினி, யாரிடமாவது பேச வேண்டுமென்றால் அவர்களுடைய காதுக்கு மிகவும் அருகில் முகத்தை வைத்துக்கொண்டு பேசணும். இங்கு காற்று இல்லை. அதனால் குரல் துப்பாக்கிக் குழாயிலிருந்து குண்டு வெளியே வருவதைப்போல நேராகத்தான் போகும்.”

“அப்படியென்றால் நம்முடைய குரல் எங்கே போகிறது?”-மோகினி கேட்டாள்.

“ஒரு நொடியில் ஆயிரக்கணக்கான மைல்களைத் தாண்டி அது போகிறது”

“எனக்கு ஒரு கப் தேநீர் வேணுமே! இங்கு ரத்தினத்தைத் தவிர, வேறு எதுவும் இல்லை.”

“வாங்க... வெளியே போய் சந்திர தேசத்தைப் பார்ப்போம்”-ஜிம்மி சொன்னான்.

கட்டிடத்திற்கு வெளியே சிவப்பு நிறத்தைக் கொண்ட ஒரு சாலை இருந்தது. பாறைகள், மலைகள், அடிவாரம் ஆகியவற்றுக்கு நடுவில் அந்தச் சாலை போய்க் கொண்டிருந்தது. பிள்ளைகள் அந்த சாலை வழியாக முன்னோக்கி நடந்தார்க்ள. எங்கும் யாரையும் பார்க்க முடியவில்லை. மரங்களும் இல்லை. செடிகளும் இல்லை. கருப்பு, மஞ்சள் நிறங்களில் எரிமலைக் குழம்பு உறைந்து கிடந்தது. தங்க நிறத்தைக் கொண்ட ஒரு பலூனைப் போல அது இருந்தது. நாஸ் ஒரு பிடி மண்ணை எடுத்துப் பார்த்துவிட்டு உரத்த குரலில் சொன்னாள்: “இது தங்கமாச்சே!”