Lekha Books

“அதிகாரம் என்று சொன்னால் என்ன? எங்களுக்கு அது என்ன என்று தெரியாது. நாங்கள் வெறுப்பில்லாத நாட்டின் குடிமகன்கள். எங்களுக்கு அன்பு செலுத்த மட்டுமே தெரியும்.”

ஜிம்மி வெட்கப்பட்டு தலையைக் குனிந்து கொண்டான். அவன் மெதுவான குரலில் சொன்னான் : “அற்புதமான நாடு! நீங்களும் அற்புதமான மனிதர்கள்!  இனி எங்களை உங்களுடைய சகோதரியிடம் அழைத்துச் செல்லுங்கள்!”

“அவங்க எனக்கு மட்டும் சகோதரி அல்ல.”

பிலு பெருமையுடன் சொன்னான் : “நீங்கள் இங்கு நில்லுங்கள். நான் அவர்களிடம் சந்திப்பதற்கான நேரத்தைக் கேட்டுவிட்டு வருகிறேன்.”

சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு பிலு திரும்பி வந்து மகிழ்ச்சியுடன் தன் கைகளைத் தட்டிக் கொண்டு சொன்னான்: “என் சகோதரி உங்களைக் கூப்பிடுறாங்க. நீங்கள் கொடுத்து வைத்தவர்கள். சகோதரி இந்த நிமிடமே உங்களைச் சந்திக்க வேண்டும் என்று விருப்பப்படுகிறார். இல்லாவிட்டால் அவர்களைப் பார்ப்பதற்கு நிறைய நாட்கள் காத்திருக்க வேண்டியதிருக்கும்.”

அழகான பூச்செடிகளுக்கு நடுவில் நடந்து அவர்கள் ஒரு ஆப்பிள் மரத்திற்குக் கீழே போய் நின்றார்கள். அந்த மரத்தைச் சுற்றி அழகான மலர்களைக் கொண்ட செடிகள் நன்கு வளர்ந்து நின்றிருந்தன. அங்கு போடப்பட்டிருந்த சிறிய பெஞ்சுகளில் நிறைய பிள்ளைகள் அமர்ந்திருந்தார்கள். அங்கு மென்மையான பாடல் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. நான்கு பக்கங்களிலும் நீரைப் பொழியச் செய்யும் சிறிய இயந்திரம் இயங்கிக் கொண்டிருந்தது.

பூமியிலிருந்து வந்திருந்த பிள்ளைகள் பிலுவுடன் சேர்ந்து முன்னோக்கி நடந்தார்கள்.

“உங்களுடைய சகோதரி எங்கே?”  - உர்ஃபி கேட்டான்.

“அதோ பாருங்கள்!” - பிலு ஆப்பிள் மரத்தின் ஒரு கிளைக்கு நேராகத் தன்னுடைய விரலை நீட்டினான்.

பிள்ளைகள் பரபரப்புடன் மேலே பார்த்தார்கள். அவர்களுக்கு பிலுவின் சகோதரி தெரியவில்லை. ஆனால் ஆப்பிள் மரத்தின் கிளையில் ஒரு வெள்ளை புறா அமர்ந்திருப்பதை அவர்கள் பார்த்தார்கள். அதன் தலையில் தாமரைப் பூவாலான கிரீடம் இருந்தது. அதன் குஞ்சுகள் என்று தோன்றக்கூடிய இரண்டு சிறிய புறாக்கள் இடது பக்கத்திலும் வலது பக்கத்திலும் உட்கார்ந்திருந்தன. அந்தப் புறாக் குஞ்சுகளும் வெள்ளை நிறத்தையே கொண்டிருந்தன. தலையில் கிரீடமும் இருந்தது.

மோகினி உரத்த குரலில் சொன்னாள் : “நம்முடைய புறா!”

“சமாதானப் புறா!”

“இதைத் தேடித்தான் நாம் இங்குவரை வந்திருக்கிறோம்?” - உர்ஃபி சொன்னான்.

“இதுதான் என்னுடைய சகோதரி” - பிலு பொருமையுடன் சொன்னான்.

“இது எல்லா குழந்தைகளுக்கும் சகோதரிதான்... அதாவது நம்முடைய சகோதரி!”

ஜிம்மி மெதுவான குரலில் சொன்னான் : “சகோதரி! நாங்கள் உங்களை அழைத்துக் கொண்டு போக வந்திருக்கிறோம். நீங்கள் எங்களுடன் கோபித்துக் கொண்டு கிளம்பி வந்த நாளிலிருந்து பூமி நாசமாக ஆரம்பித்துவிட்டது.”

“எங்களுடைய சகோதரி எங்களை விட்டுப் போனால் நாங்கள் அழிந்துவிடுவோம்” - பிலு கண்ணீர் வழியச் சொன்னான்: “நீங்கள் எங்களை விட்டுப் போகக் கூடாது!”

“நீங்கள் எங்களுடன் சேர்ந்து வரவில்லையென்றால், பிரியமுள்ள பூமியில் ஒரு மனிதன்கூட உயிருடன் இருக்கமாட்டான்” - நாஸ் பணிவான குரலில் சொன்னாள்.

“நான் அங்கிருந்து கிளம்ப வேண்டும் என்று ஆசைப்படவில்லை. ஆனால் நீங்கள் ஒருவரோடொருவர் சண்டை போட்டுக் கொண்டு என்னை அங்கிருந்து அவசியம் கிளம்பியே ஆக வேண்டும் என்ற சூழ்நிலைக்குக் கொண்டு வந்துவிட்டீர்கள்...” - புறா சொன்னது.

“நான் வெட்கப்படுகிறேன்” - ஜிம்மி தலையைக் குனிந்து கொண்டு சொன்னான் : “இனி எந்தச் சமயத்திலும் நீங்கள் கூறுவதைக் கேட்காமல் இருக்க மாட்டோம். எந்தச் சமயத்திலும் ரத்தம் சிந்துவது இருக்காது. எங்களுடன் சேர்ந்து வாருங்கள்! எங்களுடைய பூமியை அழிவில் இருந்து காப்பாற்றுங்கள்!”

“எங்களுடைய வெறுப்பு இல்லாத நாடு அழியட்டும் என்கிறீர்களா?” - பிலு விரக்தியுடன் சொன்னான்.

“இந்த வெறுப்பு இல்லாத நாடு என்னுடையது. நான் என்னுடைய உயிரைவிட இதன்மீது அன்பு வைத்திருக்கிறேன். எனினும் பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகளின் விருப்பத்தையும் நிறைவேற்ற வேண்டும் அல்லவா? பிள்ளைகளின் வேண்டுகோளை நிராகரிக்க என்னால் முடியாது.”

“ஒரே நேரத்தில் இரண்டு நாடுகளில் எப்படி வாழ முடியும் சகோதரி?” - பிலு கேட்டான்.

புறா அமைதியாக இருந்தது. சிறிது நேரம் சிந்தனை செய்துவிட்டு அது சொன்னது: “பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகளே! நீங்கள் என்னுடைய குஞ்சுகள் இரண்டையும் அழைத்துக் கொண்டு செல்லுங்கள். ஒரு குஞ்சு சமாதானத்திற்கானது. இன்னொரு குஞ்சு செல்வத்திற்கானது. நீங்கள் முதலில் இவர்களைக் கொண்டு செல்லுங்கள். இவர்கள் கூறுவதைக் கேளுங்கள். நீங்கள் இவர்கள் சொல்வதைக் கேட்டு வாழ்ந்தால், நானும் ஒருநாள் உங்களைத் தேடி வருவேன்.”

பெரிய புறா குஞ்சுகளைப் பார்த்தது. அடுத்த நிமிடம் ஒரு புறா மோகினியின் தோளிலும் இன்னொரு புறா உர்ஃபியின் தோளிலும் பறந்து வந்து உட்கார்ந்தது. புறாக் குஞ்சுகள் சிறகடித்தவுடன் ராகம் ஒன்று எழுந்தது. தாங்கள் அந்த ராகத்தின் காற்றில் பறந்து தீவிலிருந்து புறப்படுவதைப்போல் பூமியிலிருந்து வந்திருந்த பிள்ளைகள் உணர்ந்தார்கள்.

அவர்கள் மிகவும் வேகமாகப் பறக்கும் தட்டிற்கு வந்தார்கள். பிள்ளைகள் புறாக் குஞ்சுகளுடன் சேர்ந்து மணிக்கு லட்சம் மைல் வேகத்தில் பூமிக்குத் திரும்பினார்கள்.

அவர்கள் பயணம் செய்த வழியெங்கும் இனிய பாடல்கள் ஒலித்துக் கொண்டே இருந்தன. நான்கு பக்கங்களிலிருந்தும் மலர்கள் சொரிந்த வண்ணம் இருந்தன.

எவரெஸ்ட் சிகரத்திற்குத் திரும்பி வந்தபோது, புறாக் குஞ்சுகளும் அவர்களுடன் சேர்ந்து பாட ஆரம்பித்தன. சமாதானம், செல்வம், நீதி ஆகியவற்றைப் பற்றிய பாடல்!

அதைக் கேட்டவுடன் பூமியிலிருக்கும் மனிதர்களின் இதயங்களிலிருந்து வெறுப்பும் கெட்ட எண்ணங்களும் மறைந்துவிட்டன. பாடலின் வரிகள் உயர உயர நீரும் பின்னோக்கி நகர ஆரம்பித்தது. படிப்படியாகக் குன்றுகளும் மலைகளும் வயல்களும் மைதானங்களும் மேலே வர ஆரம்பித்தன. வயல்களில் விவசாய வேலை தொடங்கியது. நதிகளில் படகுகள் பாய்ந்து செல்ல ஆரம்பித்தன. சாலைகளில் வாகனங்கள் ஓடத் தொடங்கின. தரிசாகக் கிடந்த பூமி செழிப்பாக ஆனது. காய்ந்து போயிருந்த மரக்கிளைகள் துளிர்த்தன. உலகம் என்ற தோட்டம் அன்பு உள்ள மனிதர்களைக் கொண்டு நிறைந்திருந்தது. சமாதானமும் செல்வமும் நிறைந்த புதிய உலகத்தில் நம்முடைய பிள்ளைகள் ஜிம்மி, உர்ஃபி, நாஸ், மோகினி, புத்லி - மகிழ்ச்சியுடன் வாழ ஆரம்பித்தார்கள்.