Lekha Books

“எங்களுடைய நகரத்துக்குக் கீழே பெரிய பெரிய தொழிற்சாலைகளும் டிப்பார்ட்மெண்டல் கடைகளும் இருக்கின்றன. அங்கிருந்து எல்லா பொருட்களும் வரும்.”

“தொழிற்சாலையில் என்ன தயார் பண்ணுகிறீர்கள்?”

“உணவுப் பொருட்கள், ஆடைகள், வீடு கட்டப் பயன்படும் பொருட்கள், திரைப்படப் புத்தகங்கள்...”

“திரைப்படப் புத்தகமா? எங்களுடைய நாட்டில் கிடைப்பதைப் போன்ற ஒரு அணா விலை இருக்கக்கூடிய திரைப்படப் பாடல் புத்தகங்களாக இருக்கும். அப்படித்தானே?” - மோகினி கேட்டாள்.

“இல்லை... இது புத்தகம். இதை வாசிப்பதற்கு பதிலாக பார்ப்போம்.”

பிலு மேஜையில் இருந்த பட்டனை அழுத்தினான். அடுத்த நிமிடம் பக்கத்து அறையிலிருந்து ஒரு ட்ரே அவனுக்கு முன்னால் வந்து நின்றது. அதில் ஒரு புத்தகம் இருந்தது. புத்தகத்தைத் திறந்தவுடன், திரைப்படம் ஆரம்பமானது. புத்தகம் திரைப்படங்களாகக் காட்டவும் பேசவும் செய்தது. பிள்ளைகள் புத்தகத் திரைப்படத்தைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்டார்கள்.

“எங்களுடைய நாட்டில் எல்லா வகைப்பட்ட திரைப்படப் புத்தகங்களும் கிடைக்கும். அதனால் வீட்டில் இருந்துகொண்டே எல்லாவற்றையும் படிக்கலாம். திரைப்படப் புத்தகத்தைக் கொண்டு படிக்க முடியாதவர்கள் தலையணையைக் கொண்டு படிக்கலாம்” - பிலு சொன்னான்.

“தலையணையைக் கொண்டு எப்படிப் படிக்கிறீர்கள்?” - மோகினி கேட்டாள்.

அதற்குகள் எல்லோருக்கும் பருகுவதற்கான விஷயங்கள் மேஜைக்கு உள்ளே இருந்து வெளியே வந்தது. முத்தும் பெட்ரோலும்கூட இருந்தன.

“நீங்கள் சிற்றுண்டி சாப்பிட்ட பிறகு சிறது நேரம் ஓய்வு எடுங்கள்! அதற்குப் பிறகு நான் உங்களை என்னுடைய சகோதரியின் வீட்டிற்கு அழைத்துச் செல்கிறேன்.”

“உங்களுடைய சகோதரி எங்கே இருக்கிறார்கள்?”

“வெளியே... தோட்டத்தில் இருக்காங்க. முதலில் நீங்க ஓய்வெடுத்து உற்சாகத்தை மீண்டும் பெறுங்கள்! அதற்குப் பிறகு என் சகோதரி இருக்கும் இடத்திற்கு உங்களை அழைத்துச் செல்கிறேன். என் சகோதரி பல வேளைகளிலும் தீவிரமாக ஈடுபட்டுக் கொண்டிருப்பவங்க. அதனால் குறிப்பிட்ட நேரத்தில் மட்டுமே அவங்களைப் பார்க்க முடியும்.”

பிலு விருந்தாளிகளை வேறு வேறு அறைகளுக்கு அழைத்துச் சென்றான். படுக்கையில் படுத்ததுதான் தாமதம், மிகவும் அருமையான பாடல்கள் கேட்க ஆரம்பித்தன. சிறிது நேரத்திற்குள் பிள்ளைகள் தூங்கிவிட்டார்கள்.

பிலு அவர்களைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தான். நன்றாகத் தூங்கி விட்டார்கள் என்பதைத் தெரிந்து கொண்டவுடன், அவன் ஒவ்வொருவரின் தலையணையின் அருகிலும் சென்று ஒவ்வொரு பட்டனாக அழுத்தி, மெதுவான குரலில் சொன்னான்:

“தூக்கத்தில் இருக்கும்போது இவர்களுக்கு நம்முடைய தீவின் மொழியைக் கற்றுக் கொடு.”

இரண்டு மணி நேரங்களுக்குப் பிறகு பூமியிலிருந்து வந்திருந்த பிள்ளைகள் கண் விழித்தார்கள். அவர்கள் ஆச்சரியப்பட்டார்கள். அவர்கள் இப்போது உருது மொழியைப் பேசவில்லை - அந்தத் தீவின் மொழியைப் பேசினார்கள்.

“இது எப்படி நடந்தது?” - உர்ஃபி ஆச்சரியத்துடன் கேட்டான்.

“எங்களுடைய விஞ்ஞானிகளின் புதிய கண்டுபிடிப்பு இது. தூங்கி கொண்டிருக்கும் பிள்ளைகளின் மூளையில் எதையாவது கூறினால் அது எப்போதும் இருப்பது மாதிரி அவர்களுக்கு மனப்பாடமாகி விடும். எந்தச் சமயத்திலும் மறக்கவே மறக்காது. அதனால் நாங்கள் எழுத்தையும் வாசிப்பையும் கற்றுத் தரக்கூடிய புதிய முறையைக் கண்டுபிடித்தோம். கற்றுக் கொடுக்க வேண்டிய விஷயத்தை மின் அலைகள் மூலம் தலையணைக்குள் கொண்டு செல்வோம். தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் மனிதனின் மூளைக்கு அதை மாற்றுவோம். அதன்மூலம் இரண்டே மணி நேரங்களில் ஒவ்வொரு மொழியையும் கற்றுத் தருகிறோம்” – பிலு விளக்கிச்  சொன்னான்.

“ஆச்சரியமான விஷயம்தான்!” - நாஸ் சொன்னாள்.

“இந்த வகையில் எங்களுடைய நாட்டைச் சேர்ந்த பிள்ளைகள் நிறைய மொழிகளையும் பல விஞ்ஞான விஷயங்களையும் படிக்கிறார்கள். இந்த தீவில் இருக்கும் பிள்ளைகள் நன்கு படித்தவர்களாகவும் திறமைசாலியாகவும் இருக்கிறார்கள். ஒவ்வொரு மனிதரும் அவரவர்களுடைய விருப்பத்திற்கேற்றபடி ஆறு அல்லது ஏழு வேலைகளைக் கற்றுக் கொள்கிறார்கள். பூமியில் இருக்கும் மனிதர்களால் ஐம்பது வருடங்களில் கற்றுக் கொள்ள முடியாத விஷயங்களை இங்குள்ளவர்கள் எட்டு வயதிற்குள் கற்றுக் கொள்கிறார்கள்.”

உர்ஃபி விஷயத்தை மாற்றினான்: “நீங்கள் பகல் நேரத்தில் எத்தனை மணி நேரம் வேலை செய்கிறீர்கள்?”

“நாங்கள் நேரத்திற்கு அடிமைகளாக இல்லை. விருப்பம்போல செயல்படலாம். தேவைப்பட்டால் பன்னிரண்டு நிமிடங்கள் வேலை செய்தாலும் யாரும் குறை சொல்ல மாட்டார்கள்.”

“இது என்ன சட்டம்! எல்லோரும் பன்னிரண்டு நிமிடங்களில் வேலை சேய்வோம் என்று முடிவெடுத்தால் தீவில் இருக்கும் மக்களுடைய வாழ்க்கை பாதிப்பிற்குள்ளாகி விடாதா?” உர்ஃபி கேட்டான்.

“இல்லை. குறைவான நேரம் வேலை செய்தாலும் தீவில் இருக்கும் மக்களின் வாழ்க்கைப் பயணத்திற்கு எந்தவொரு பிரச்சினையும் உண்டாகாது. அப்படிப்பட்ட ஒரு நிலைமைதான் இங்கே இருக்கிறது.”

“அது எப்படி?”

“இந்த தீவில் இருக்கும் மக்களுக்குத் தேவையான உணவுப் பொருட்களை தானே செயல்படும் தொழிற்சாலைகளில் நாங்கள் உண்டாக்குகிறோம். ஆடைகளும் மற்ற பொருட்களும் அதே மாதிரிதான் உண்டாக்கப்படுகின்றன. அதற்கு ஒரு மனிதன்கூட தேவையில்லை. எல்லா விஷயங்களும் ரசாயன விஞ்ஞானத்தின் உதவியுடன் மண்ணைக் கொண்டு தொழிற்சாலையில் உண்டாக்கப்படுகின்றன. ஐம்பது வருடங்களில் ஒருமுறைகூட அந்த இயந்திரத்தைச் சோதித்துப் பார்க்க வேண்டிய அவசியம் இருக்காது.”

“அதனால் நீங்கள் யாரும் வேலை செய்ய வேண்டியதில்லையா?”

“நாங்கள் தினமும் சில மணி நேரங்கள் வேலை செய்வோம். ஆனால் நாங்கள் இப்போது வேலைகளின் அடிமைகள் அல்ல. வேலை எங்களைப் பொறுத்தவரையில் விளையாட்டு. ஒரு பொழுதுபோக்கு.”

“உங்களுடைய நகரத்தில் போலீஸையோ, ராணுவத்தையோ காணோமே?” - ஜிம்மி சொன்னான்.

“ஒரு மனிதன் இன்னொரு மனிதனை வெறுக்கக்கூடிய நாட்டில் ராணுவம் தேவைதான். இது வெறுப்பு இல்லாத நாடு. இங்கு யாருக்கும் இன்னொருவருக்குச் சொந்தமானதைத் தட்டிப் பறிக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை. எல்லோருக்கும் அவரவர்களுக்குத் தேவையான பங்கு கிடைத்துக் கொண்டிருக்கிறது.”

“ஒரு மனிதன் இன்னொரு மனிதனைக் கொல்ல வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானால்...?” - ஜிம்மி கேட்டான்.

“எதற்காகக் கொல்ல வேண்டும்? இங்கு எந்தச் சமயத்திலும் கொலைச் செயல் நடக்கவே நடக்காது.”

“வெளியில் இருந்து வந்த நான் உங்களை ஆட்டிப்படைக்க முயற்சித்தால்...?”

“நீங்கள் எதற்கு ஆட்டிப் படைக்க வேண்டும்? உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்? வீடா? அதை நாங்கள் இலவசமாகவே தருவோம். உணவு வேண்டுமா? எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் சாப்பிட்டுக் கொள்ளுங்கள். ஆடை வேண்டுமா? விருப்பப்படும் ஆடைகளை அணிந்து கொள்ளுங்கள். கல்வி வேண்டுமா? அதுவும் இங்கு இலவசமாகவே கிடைக்கிறது. இதற்கு மேல் உங்களுக்கு என்ன வேண்டும்?”

“அதிகாரம்” - ஜிம்மி கையைச் சுருட்டிக் காண்பித்தான்.