Lekha Books

“நல்வரவு!”

“எங்களுக்குப் பசிக்கிறது!” - மோகினி சொன்னாள்.

“எல்லாம் தயாராக இருக்கிறது. விருப்பமுள்ளதைச் சாப்பிடலாம்.”

பச்சை நிறச் சிறுவன் சொன்னான்.

பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகள் சாக்லேட்டுகளையும் டாஃபியையும் மற்ற மிட்டாய்களையும் கொண்டு தங்களுடைய பாக்கெட்டுகளை நிரப்பினார்கள். சர்பத்தையும் குடித்தார்கள். அதற்குப் பிறகு உற்சாகமடைந்து நடக்க ஆரம்பித்தபோது, பச்சை நிறச் சிறுவன் சொன்னான் :

“பில்லுக்கான பணத்தைத் தரவில்லையே!”

“நாங்கள் எடுத்த பொருட்களுக்கு என்ன விலை இருக்கும்?” ஜிம்மி கேட்டான்.

“ஐம்பது முத்தங்கள்.”

“ஐம்பது முத்தங்களா?” - நாஸ் பயம் கலந்த குரலில் கேட்டாள்: “இது என்ன புதுசா இருக்கு?”

“எங்களுடைய நாட்டில் இந்த வகையில்தான் பொருட்களின் விலையை வாங்குவோம். ஒவ்வொரு பொருட்களுக்கும் தனித்தனி முத்தம் முடிவு செய்யப்பட்டிருக்கிறது. உதாரணத்திற்கு நீங்கள் இருபத்தைந்து மிட்டாய்களை எடுத்தீர்கள் என்று வைத்துக் கொள்வோம். அதற்கு விலையாக ஐம்பது முத்தங்களைத் தர வேண்டியது இருக்கும். ஒரு மிட்டாய்க்கு இரண்டு முத்தங்கள் விலை.”

“நான் இரண்டு முத்தங்கள் தரவேண்டுமா?”

“ஆமாம்... நீங்கள் என்னுடைய மூக்கில் இரண்டு முத்தங்கள் தரணும்.”

“உங்களுடைய பக்கோடாவைப்போல இருக்கும் மூக்கில் ஒரு முத்தம்கூட தர முடியாது” - நாஸ் கோபத்துடன் முன்னோக்கி நடந்தாள். மற்றவர்களும் அதே மாதிரி முன்னோக்கி நடந்தார்கள்.

பச்சை நிறத்தைக் கொண்ட சிறுவன் அதற்குப் பிறகு எதுவும் பேசாமல் இருப்பதைப் பார்த்தபோது, பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகளுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. அவர்கள் மேலும் சற்று முன்னோக்கி நடந்தபோது, அவர்களுக்கு முன்னால் முள்ளாலான வேலிகள் உண்டாயின. அதற்குமேல் அவர்களால் முன்னோக்கிப் போக முடியவில்லை. எங்கு திரும்பினாலும் அவர்களுக்கு முன்னால் முள்வேலி எழுந்து நின்றது. பிள்ளைகள் பிரச்சினைக்குள்ளாகி விட்டார்கள். இறுதியில் அவர்கள் பின்னோக்கி நடந்து ரெஸ்ட்டாரெண்டின் கவுண்டரை அடைந்தார்கள். பச்சை நிறச் சிறுவன் அவர்களைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தான்.

“என்னுடைய மூக்கின்மீது முத்தமிட வேண்டும் என்று நான் முன்பு கூறவில்லையா?”

பிள்ளைகள் வேகமாக ஐம்பது முத்தங்கள் தந்தார்கள். அதைத் தொடர்ந்து வழியில் உண்டான முள் வேலி இல்லாமல் போனது. அந்த இடத்தில் மலர்கள் மலர்ந்து நின்றன.

“அய்யய்யோ! இது என்ன நாடு?” - மோகினி கவலையுடன் கேட்டாள்.

“இவர்களின் தண்டனை எனக்குப் பிடித்திருக்கிறது” - ஜிம்மி சொன்னான்.

பிள்ளைகள் நடக்க ஆரம்பித்தார்கள். பாதையின் வழியாக ஒவ்வொரு பள்ளத்தாக்கையும் அவர்கள் தாண்டினார்கள். பாதை முடியவே இல்லை. ஒரு வாகனத்தையும் காணவில்லை. இடையில் ஆங்காங்கே வயல்கள் இருந்தன. சிறிய குழந்தைகள் இயந்திரத்தின் உதவியுடன் விவசாயம் செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.

பூமியிலிருந்து வந்திருந்த பிள்ளைகள் நடந்து நடந்து களைத்துப் போனார்கள். அவர்கள் ஒரு வயலின் கரையில் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். அங்கு ஒரு சிறுவன் சோளம் சுட்டு விற்றுக் கொண்டிருந்தான்.

“ஒரு சோளம் என்ன விலை?”  - உர்ஃபி கேட்டான்.

“நான்கு முத்தங்கள்” - அந்தச் சிறுவனின் மூக்கு மிகவும் பெரியதாக இருந்தது. தூரத்திலிருந்து பார்க்கும்போது அது காளி ஃப்ளவரைப்போல இருந்தது.

“நான் ஒரு முத்தம்தான் தருவேன்” - மோகினி சொன்னாள்.

“நான் உங்களிடமிருந்து பத்து முத்தங்கள் வாங்குவேன்.”

“எதனால்?”

“விலை பேசுகிறவர்களிடம் அதிகமான விலையை வாங்க வேண்டும் என்பது இங்குள்ள சட்டம்.”

மற்ற பிள்ளைகளுக்கு நான்கு முத்தங்களுக்கு ஒரு சோளம் கிடைத்தபோது, மோகினி ஒரு சோளத்திற்கு விலையாக பத்து முத்தங்கள் தர வேண்டியதிருந்தது. அதனால் மற்றவர்கள் அவளைக் கிண்டல் பண்ணி சிரித்தார்கள்.

“இங்கு மோட்டார் கார் இல்லையா?” - உர்ஃபி கேட்டான்.

“இல்லை.”

“குதிரை வண்டி இருக்கிறதா?”

“இல்லை.”

“ரிக்ஷா?”

“அதுவும் இல்லை.”

“அப்படியென்றால் நடக்க வேண்டுமா?”

“எல்லோரும் நடக்கத்தான் செய்கிறார்கள்.”

“களைப்பு உண்டாகாதா?”

“இல்லை.”

“இங்கே இருந்து முதலில் இருக்கும் கிராமத்திற்கு எவ்வளவு தூரம் இருக்கும்?”

“நூறு மைல்கள்.”

“நூறு மைல்களா? என் தாயே!” - நாஸ் பயந்துவிட்டாள்: “நூறு மைல்கள் எப்படி நடந்து செல்ல முடியும்?”

“மிகவும் சாதாரண வழி இருக்கு” - சோளம் விற்றுக் கொண்டிருந்த சிறுவன் சொன்னான் : “அடுத்த சந்திப்பிற்குச் சென்றால் ஒரு மைல்கல் இருப்பதைப் பார்க்கலாம். அதன்மீது எல்லா கிராமங்களின் பெயர்களும் மைல்களும் எழுதப்பட்டிருக்கும். எந்த கிராமத்திற்குப் போக வேண்டுமோ, அந்த கிராமத்தின் பெயருக்குக் கீழே இருக்கும் பட்டனை அழுத்த வேண்டும். உடனடியாக காரியம் நடக்கும்.”

“என்ன காரியம் நடக்கும்? எங்களை ஏதாவது பறக்க வைத்துக் கொண்டு போகுமா?” - ஜிம்மி கேட்டான்.

“நீங்கள் பட்டனை அழுத்திப் பாருங்க...”

பிள்ளைகள் அடுத்த சந்திப்பிற்குச் சென்றபோது டெலிவிஷன் செட்டைப்போல ஒரு மைல்கல் இருப்பதைப் பார்த்தார்கள். அதன்மீது எழுதப்பட்டிருந்தது.

எங்களுடைய கிராமம் - 100 மைல்கள்

பிரியமுள்ள கிராமம் - 250 மைல்கள்

செல்லமான கிராமம் - 300 மைல்கள்

தலைநகரம் - 500 மலைகள்

“சொல்லுங்கள் சகோதரி, சகோதரர்களே! எந்த இடத்திற்குச் செல்ல வேண்டிய பட்டனை அழுத்த வேண்டும்?” - ஜிம்மி கேட்டான்.

“பட்டனை அழுத்தும்போது முள்வேலி தோன்றினால்...?” -  மோகினி தன் சந்தேகத்தை வெளிப்படுத்தினாள்.

“நேராக தலைநகரத்திற்குப் போவதுதான் நல்லது என்று நினைக்கிறேன். எனக்கு மிகவும் பசிக்கிறது. இங்கு எந்த இடத்திலும் முத்துக்கள் இல்லை”-  புத்லி சொன்னாள்.

ஜிம்மி தலை நகரத்திற்கான பட்டனை அழுத்தினான். ஒரு எதிர்வினையும் இல்லை. ஜிம்மி மீண்டும் பட்டனை அழுத்தினான். அதற்குப் பிறகும் எந்தவொரு அசைவும் இல்லை.

“அந்தக் குறும்புக்காரச் சிறுவன் விளையாட்டுக்காகக் கூறிவிட்டான் என்று நினைக்கிறேன்.”

“இல்லை” - மைல்கல்லில் இருந்து சத்தம் வந்தது: “நீங்கள் எனக்கு நன்றி கூறவில்லை. இங்கு பலன் இல்லையென்றால் ஒரு வேலையும் நடக்காது.”

“நன்றி! நன்றி!” - புத்லி நன்றி கூறினாள்.

அடுத்த நிமிடம் சாலைக்குக் கீழே இருந்து சத்தம் எழுந்தது. சக்கரம் மிகவும் வேகமாகச் சுற்றுவதைப்போல, சாலை நிமிடத்திற்கு நூறு மைல்கள் வேகத்தில் ஓட ஆரம்பித்தது. பிள்ளைகள் விழுவதில் இருந்து எப்படியோ தப்பித்துக் கொண்டார்கள்.

“அய்யய்யோ! சாலை ஓடுகிறது!” - நாஸ் சந்தோஷத்துடன் சொன்னாள். பச்சை நிறத்திற்கு மேலே நீளமான துணி இழுக்கப்படுவதைப்போல சாலை மிகவும் வேகமாகப் பாய்ந்தோடிக் கொண்டிருந்தது.