Lekha Books

காட்சிகளைப் பார்த்துவிட்டு மோகினி பிடிவாதம் பிடித்தாள்: “நாம் இந்தத் தீவில் இறங்கியே ஆக வேண்டும். பறக்கும் தட்டைக் கீழே இறக்கு! சீக்கிரம்!”

ஜிம்மி பறக்கும் தட்டை தீவுக்கு நேராகத் திருப்பினான். அது சுவருக்குள் நுழைந்து நீருக்கு மேலே பறக்க ஆரம்பித்தது. ஏரியில் இருந்த எல்லா படகுகளும் மேலே உயர்ந்து பறக்கும் தட்டைச் சுற்றிப் பறக்க ஆரம்பித்தன. படகுகளில் இருந்து சத்தம் கேட்டது: “தீவில் இறங்கக் கூடாது. முதலில் சுங்க இலாகா வாசலுக்குச் செல்லுங்கள்! பறக்கும் தட்டைத் திருப்பிக் கொண்டு செல்லுங்கள்!”

குரல் இனிமையானதாகவும் பணிவானதாகவும் இருந்தது. பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகள் அந்த நிமிடமே பறக்கும் தட்டை ஒரு வாசலை நோக்கித் திருப்பினார்கள். ஜிம்மி அதைக் கீழே இறக்கினான். உயரம் அதிகமாகக் கொண்டதும் ஆர்ச்சைப்போல வளைந்தும் இருந்த வாசலுக்கு மேல் பொன் நிற எழுத்துக்களால் எழுதப்பட்டிருந்தது: ‘வெறுப்பு இல்லாத நாடு... நல்வரவு!’

பிள்ளைகள் சந்தோஷத்துடன் முன்னோக்கி நகர்ந்தார்கள். வளைந்த வாசலை அடைந்தபோது, பத்து பதினைந்து பிள்ளைகள் பாடல் பாடி அவர்களை வரவேற்றார்கள். அந்தப் பிள்ளைகளின் நிறம் மிகவும் வினோதமாக இருந்தது. எல்லோரின் நிறமும் பச்சையாக இருந்தது. பச்சை இலைகளைக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்டவர்களைப்போல இருந்தார்கள்! பற்கள் முல்லை மலர்களைப்போல பிரகாசமாக இருந்தன. கண்கள் தாமரை இதழ்களைப்போல இருந்தன!

பச்சை நிறத்தைக் கொண்டிருந்த ஒரு குழந்தை முன்னால் வந்து உர்ஃபியைப் பார்த்து கேட்டது:

“மகாத்மாக்களே! நீங்கள் எங்கே இருந்து வருகிறீர்கள்?”

“பூமியில் இருந்து...”

“அப்படியென்றால் முதலில் சுங்கத்தில் பெயரையும் முகவரியையும் எழுதுங்கள். இங்கு உங்களைச் சோதனை செய்வார்கள்.”

எல்லா பிள்ளைகளும் அவரவர்களுடைய பெயரையும் முகவரியையும் எழுதினார்கள். ஆனால் சோதனை செய்த முறை அவர்களை ஆச்சரியத்திற்குள்ளாக்கியது. ஒரு பச்சை நிறத்தைக் கொண்ட குழந்தை முன்னால் வந்து எல்லோரையும் முகர்ந்து பார்க்க ஆரம்பித்தது. எல்லோருக்கும் முன்னால் உர்ஃபியை முகர்ந்து பார்த்துவிட்டு அவன் தன்னுடைய நண்பனிடம் சொன்னான்: “இவனிடமிருந்து வெறுப்பின் வாசனை வரவில்லை.”

“இவளும் சரிதான்...” - நாஸை முகர்ந்து பார்த்துவிட்டு அவன் சொன்னான்.

மோகினி கோபமான குரலில் சொன்னாள் : “அசிங்கம்! என்னை யாரும் முகர்ந்து பார்க்கக்கூடாது. சோதனை செய்ய வேண்டுமென்றால் சோதித்துக் கொள்ளுங்கள். மிருகங்களைப்போல ஏன் முகர்ந்து பார்க்க வேண்டும்?”

“இவள் குறும்புத்தனமும் பிடிவாதமும் கொண்டவளாக இருக்கிறாள் - பச்சை நிறத்தைக் கொண்ட சிறுவன் தன்னுடைய நண்பனிடம் சொன்னான் : “இவளை நம்முடைய ஏரியில் இரண்டு முறை மூழ்க வைத்து எடுங்கள்!”

இரண்டு சிறுவர்கள் மோகினியை ஏரியில் தள்ளிவிட்டார்கள். இரண்டு மூன்று தடவை மூழ்க வைத்த பிறகு, அவள் கரையில் ஏறினாள். அப்போது மீண்டும் முகர்ந்து பார்த்துவிட்டு சிறுவன் சொன்னான் : “இப்போது இதயத்தில் வெறுப்பு இல்லை.”

“இது என்ன தமாஷ்?” - ஜிம்மி கேட்டான்.

“இது வெறுப்பு இல்லாத நாடு. இதயத்தில் வெறுப்பு இல்லாதவர்கள் மட்டுமே இங்கு வரவும் தங்கவும் முடியும். மற்றவர்களை நாங்கள் உள்ளே நுழைய அனுமதிக்க மாட்டோம்.”

“யாராவது அப்பிராணியின் மனதில் வெறுப்பு இருந்தால், அவளை என்ன செய்வீர்கள்?”

“அப்படி இருப்பவர்களை நாங்கள் ஏரியில் இருக்கும் நீருக்குள் மூழ்க வைத்து எடுப்போம். சிறிதளவே வெறுப்பு இருந்தால், அது கழுவும்போது போய்விடும். பிறகு நாங்கள் தீவுக்குள் நுழையச் செய்வோம்.”

“கழுவியும் வெறுப்பு போகவில்லையென்றால்...?”

“உள்ளே நுழைய விடமாட்டோம்.”

தீவில் இருக்கும் சட்டங்களைப் பார்த்து பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகள் ஆச்சரியப்பட்டார்கள். அவர்கள் சந்தோஷப்படவும் செய்தார்கள். அவர்களிடம் வெறுப்பு இருப்பதாக யாரும் கண்டுபிடிக்கவில்லை. அதனால் தீவுக்குள் நுழைய அவர்களுக்கு அனுமதி கிடைத்தது.

பூமியில் இருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகள் உண்மையான பிள்ளைகள் என்பதைத் தெரிந்துகொண்டவுடன் பச்சை நிறத்தைக் கொண்டிருந்த பிள்ளைகள் அவர்கள் ஒவ்வொருவருடைய கையையும் பிடித்து முத்தமிட்டார்கள். தொடர்ந்து அவர்களைச் சுற்றி நின்றுகொண்டு பாடல்களைப் பாடினார்கள், நடனமாடினார்கள். நடனம் முடிந்தவுடன், அவர்களை ஒரு படகில் ஏற்றித் தீவுக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள்.

கரையை அடைந்தவுடன் பச்சை நிறத்தில் இருந்த ஒரு சிறுவன் அவர்களிடம் சொன்னான் : “இனி நீங்கள் போகலாம்.”

“எங்கே?”

“உங்களுக்கு விருப்பமுள்ள இடத்திற்கு. இந்த தீவில் எந்த இடத்திலும் யாரும் உங்களைத் தடுக்க மாட்டார்கள்.”

பிள்ளைகளுக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. இது எப்படிப்பட்ட தீவு! அவர்கள் ஐந்து பேரும் ஒரு சிறிய பாதையின் வழியாக நடந்து சென்றார்கள். பாதையின் இரு பக்கங்களிலும் மலர்கள் விரிந்து நின்றிருந்தன. மிகவும் அழகான ஒரு பள்ளத்தாக்கின் மத்தியில் அந்த பாதை போய்க் கொண்டிருந்தது. நறுமணம் பரப்பிக் கொண்டிருந்த மலர்களைக் கண்டு மோகினியால் அமைதியாக இருக்க முடியவில்லை. அவள் ஒரு மலரைப் பறித்துக் கூந்தலில் சூடிக் கொண்டாள்.

மோகினி சிறிது முன்னோக்கி நடந்தபோது, பின்னாலிருந்து ஒரு குரல் கேட்டது : “எனக்கு நீங்கள் நன்றி கூறவில்லை.”

மோகினி அதிர்ச்சியடைந்து திரும்பிப் பார்த்தாள். பின்னால் யாரையும் காணோம். அவள் பதைபதைப்புடன் மேலும் நடந்தாள். மீண்டும் குரல் கேட்டது: “எனக்கு நன்றி கூற மாட்டீர்களா?”

மோகினி அங்கேயே நின்றுவிட்டாள். செடிதான் பேசியது: “நீங்கள் யாரிடமிருந்தாவது எதையாவது வங்கினால், அவர்களுக்கு நன்றி சொல்ல வேண்டும் என்பது எங்களுடைய நாட்டின் சட்டம்.”

“நன்றி! இது ஒரு வினோதமான நாடுதான். இங்குள்ள செடிகளும் மலர்களும்கூட பேசுகின்றன. நன்றி கூற மறந்துவிட்டால், ஞாபகப்படுத்தும்!”

“எனக்குத் தீவில் இருக்கும் இந்த குணம் மிகவும் பிடித்திருக்கிறது” - ஜிம்மி சொன்னான்.

பிள்ளைகள் முன்னோக்கி நடந்தார்கள். சிறிது தூரம் சென்றதும் ஒரு பெரிய மரத்திற்குக் கீழே அழகான ரெஸ்ட்டாரெண்ட் இருந்தது. அங்கு பல வகைப்பட்ட சாக்லேட்டுகளும், டாஃபியும், பழங்களும் இருந்தன. ஒரு பக்கத்தில் பல வண்ணங்களைக் கொண்ட சர்பத் நிரப்பப்பட்ட சோடா! சிறிய பிள்ளைகள் மேஜைக்கு அருகில் அமர்ந்து சர்பத் குடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் ஐஸ்கிரீம் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒருவரோடொருவர் விளையாட்டாகப் பேசி ரசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அழகான அந்த ரெஸ்ட்டாரெண்டில் பலவித நிறங்களைக் கொண்ட குழந்தைகள் சாப்பிடவும் அருந்தவும் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். பூமியிலிருந்து வந்த பிள்ளைகளுக்கும் பசி உண்டானது. அவர்கள் ரெஸ்ட்டாரெண்டின் கவுண்டரை நோக்கி நடந்தார்கள். அங்கு அமர்ந்திருந்த பச்சை நிறத்தில் இருந்த ஒரு சிறுவன் அவர்களைப் பார்த்து புன்னகைத்தான்.