Lekha Books

“அற்புதத் தீவு!” உர்ஃபி சொன்னான்: “இங்குள்ள சாலையும் ஓடுகிறது. விருப்பமிருந்தால் நடக்கவும் செய்யும். களைப்படையும்போது பட்டனை அழுத்தி சாலையை ஓடச் செய்யலாம்.”

“எனக்கு சந்தோஷமாக இருக்கிறது. இந்தத் தீவு எனக்கு மிகவும் பிடித்திருக்கிறது” - ஜிம்மி சொன்னான்.

ஐந்தே நிமிடங்களில் சாலை ஐந்நூறு மைல்களைத் தாண்டி விட்டது. பூமியைச் சேர்ந்த பிள்ளைகளை அது தலைநகரில் கொண்டுபோய் விட்டது.

தலைநகரம் சிறிய மலைகளின்மீது உண்டாக்கப்பட்டிருந்தது. நவநாகரிகமான நகரத்திற்கு பதிலாக விசாலமான நவீன கிராமம்! அழகான சிறிய வீடுகள்! ஒவ்வொரு வீட்டிற்கு முன்பும் அழகான பூந்தோட்டமும், குழந்தைகள் விளையாடக்கூடிய மைதானமும் இருந்தன. நகரத்தின் எல்லா சாலைகளும் தெருக்களும் தாங்களாகவே ஓடிக் கொண்டிருந்தன. சந்திப்புக்களை அடையும்போது அவை நிற்கும். அங்கிருந்து எந்த சாலை முன்னால் வந்தது என்பதை அனுசரித்து முன்னோக்கிப் போவதற்கான வழி கிடைக்கிறது. பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகள் ஒரு சந்திப்பில் வந்து நின்றார்கள். ஐந்து சாலைகள் ஒரே இடத்தில் சேரும் சந்திப்பு! இனி எந்தப் பக்கம் போவது என்று அவர்களுக்குத் தெரியவில்லை. அவர்கள் இந்தப் பக்கமும் அந்தப் பக்கமும் பார்த்தார்கள். அடுத்த சாலையில் சில பிள்ளைகள் நின்றிருந்தார்கள். அவர்கள் பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகள் போகும் பகுதிக்கு எதிர்ப்பகுதியில் போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களில் ஒருவன் புன்னகைத்துக் கொண்டே கேட்டான் : “நீங்கள் எங்கே போக வேண்டும்?”

பூமியிலிருந்து லட்சக்கணக்கான தூரத்தைத் தாண்டி இருந்த அந்தச் சிறுவன் உருது மொழி பேசுவதைக் கேட்டு ஜிம்மியும் உர்ஃபியும் மற்ற பிள்ளைகளும் ஆச்சரியப்பட்டார்கள். நாஸால் பொறுத்துக் கொள்ள முடியவில்லை. அவள் கேட்டாள்:

“உங்களுக்கு எங்களுடைய மொழி எப்படித் தெரியும்?”

“என்னுடைய சகோதரியிடமிருந்து...”

“உங்களுடைய சகோதரி எங்கிருந்து படிச்சாங்க?”

“உங்களுடைய நாட்டில் இருந்து படித்துக் கொண்டு வந்தாள்.”

“உங்களுடைய சகோதரி எங்களுடைய நாட்டிற்கு வந்திருக்காங்களா?” - மோகினி கோபமான குரலில் சொன்னாள்: “நீங்கள் பொய் சொல்கிறீர்கள்.”

“இல்லை. நான் உண்மையைத்தான் சொல்றேன்.”

“உங்களுடைய சகோதரி எங்கே இருக்காங்க? எங்களுக்குக் காட்டுங்க.”

“நான் நின்று கொண்டிருக்கும் சாலைக்கு வாங்க. அப்படியென்றால் காட்டுகிறேன்.”

“பூமியைச் சேர்ந்த பிள்ளைகள் அவன் நின்றிருந்த சாலைக்கு வந்தார்கள். சாலை ஓட ஆரம்பித்தது.”

“உங்களுடைய பெயர் என்ன?” - மோகினி கேட்டாள்.

“பிலு.”

“உங்களுக்கு எத்தனை மொழிகள் தெரியும்?” - நாஸ் கேட்டாள்.

“பத்து மொழிகள்.”

“பத்து மொழிகளா?” - ஜிம்மிக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. இவ்வளவு இளம் வயதில் நீங்கள் இத்தனை மொழிகளையும் எப்படிப் படித்தீர்கள்?

“என் சகோதரி சொல்லித் தந்தாங்க. அவங்களுக்கு இந்த உலகத்தில் உள்ள எல்லா மொழிகளையும் தெரியும்.”

“எது எப்படி இருந்தாலும் இந்த சின்ன வயதில் பத்து மொழிகளைத் தெரிந்திருப்பது என்பது சாதாரண விஷயம் அல்ல. உங்களுடைய சகோதரி ஏதாவது பள்ளிக்கூடத்தில் பாடம் சொல்லித் தருகிறார்களா?” - உர்ஃபி கேட்டான்.

“இல்லை. அவங்க எங்கும் பாடம் சொல்லித் தரவில்லை. எங்களுடைய நாட்டில் பள்ளிக்கூடம் கிடையாது.”

“பள்ளிக்கூடம் கிடையாதா? அப்படியென்றால் நீங்கள் எப்படிப் படிக்கிறீர்கள்?” நாஸ் கேட்டாள்.

“தலையணையில் இருந்து”

“அது எப்படி?” - மோகினிக்கு எதுவும் புரியவில்லை.

“என் வீட்டிற்கு வந்தால் எல்லாவற்றையும் காட்டுகிறேன்.”

பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகளுக்கு பிலுவின் வீட்டைக் காண வேண்டும் என்று ஆர்வமாக இருந்தது. பிலு அவர்களைப் பல சாலைகள் வழியாகவும் சுற்றிப் பயணம் செய்ய வைத்து, நகரத்தின் பல பகுதிகளையும் காட்டிவிட்டு, இறுதியாக அங்கு இருப்பவற்றிலேயே மிகவும் உயரமாக இருக்கும் மலையின் உச்சிக்கு அவர்களை அழைத்துச் சென்றான். மலையின் உச்சியில் அழகான ஒரு வீடு இருந்தது.

எல்லாம் தானாகவே நடந்து கொண்டிருக்கும் வீடு! கால் சத்தம் கேட்டவுடன் கதவு அதுவாகவே திறந்தது. தானே அடைத்துக் கொள்ளவும் செய்தது. வெளிச்சம் வந்ததும் அப்படித்தான். பகல் சிறிது சிறிதாக குறைவதை அனுசரித்து, அறையில் வெளிச்சம் அதிகமாகும். மின் கம்பியோ பல்போ அங்கு இல்லை. தூங்கும்போது இருட்டு வேண்டுமென்றால் பட்டனை அழுத்த வேண்டும். பலவகைப்பட்ட பட்டன்கள் இருக்கின்றன. மிகவும் குறைவான இருட்டு, அதைவிட கூடுதலான இருட்டு, கடுமையான இருட்டு!

பிலு பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகளை ஒரு பெரிய அறைக்கு அழைத்துக் கொண்டு போய் ஒரு பெரிய மேஜையைச் சுற்றி உட்கார வைத்தான். அதற்குப் பிறகு ஒவ்வொருவரையும் பார்த்துக் கேட்டான்: “பருகுவதற்கு என்ன வேணும்?”

“பெட்ரோல்” - ஜிம்மி சொன்னான்.

“நான் மின்சாரத்தால் படைக்கப்பட்டவள். அதனால் நான் முத்துக்களை மட்டுமே சாப்பிடுவேன்” - புத்லி சொன்னாள்.

“எனக்கு ஆரஞ்சு ஜூஸ் வேணும்” - நாஸ் சொன்னாள்.

“எனக்கு அன்னாச்சிப் பழ ஜூஸ் போதும்” - மோகினி சொன்னாள்.

“நான் மாம்பழ ஜூஸ் குடிக்கிறேன்” - உர்ஃபி சொன்னான்.

பிலு மேஜையின் ஓரத்திலிருந்த மூன்று பட்டன்களை அழுத்திவிட்டு சொன்னான்: “பெட்ரோலும் முத்தும் வந்து சேர கொஞ்சம் தாமதமாகும். மீதி விஷயங்கள் இப்போ வந்திடும்.”

“அது ஏன்?” - ஜிம்மி கேட்டான்.

“இங்கு யாரும் பெட்ரோல் பருகுவது இல்லை. நீங்க பார்த்தீர்கள் அல்லவா? எங்களுடைய நாட்டில் ஒரு கார்கூட கிடையாது.”

“ஏன், கார் தயாரிக்கவில்லையா?” - மோகினி கேட்டாள்.

“கார் விபத்துக்களை உண்டாக்கும். முன்பு இங்கு கார் விபத்துக்களால் ஏராளமான ஆட்கள் இறந்துவிட்டார்கள். அதனால் நாங்கள் வாகனங்களுக்கு பதிலாக சாலைகளை ஓடச் செய்துட்டோம். இப்போது எந்தவொரு விபத்தும் நடப்பது இல்லை.”

“கார் விபத்து என்ற விஷயமும் பழமையான ஒரு விஷயமாகி விட்டது” - புத்லி சொன்னாள் : “இதுவரை யாரும் அந்த விஷயத்தைப் பற்றி சிந்தித்தது இல்லை.  வாகனங்களுக்கு பதிலாக ஓடக்கூடிய சாலைகளை உண்டாக்கி, பூமியில் இறங்குவதற்கு ஓடக்கூடிய ஏணிகளை உண்டாக்கினால் பயணம் மிகவும் பாதுகாப்பாகவும் சிரமம் இல்லாததாகவும் இருக்கும்.”

“உங்களுடைய நகரம் வினோதமானதாக இருக்கிறது. நாங்கள் உங்களுடைய நகரத்தில் ஒரு கடை வீதியைக்கூட பார்க்கவில்லை” - உர்ஃபி சொன்னான்.

“கடை வீதிக்கான தேவை என்ன இருக்கிறது? இங்கு பட்டனை அழுத்தினால், எல்லா பொருட்களும் தானே வந்து சேர்ந்துவிடும்” - பிலு சொன்னான்.

“எங்கேயிருந்து?”