Lekha Books

“உங்களுக்கு இப்போது வயது என்ன?” - நாஸ் கேட்டான்.

“தொண்ணூற்றைந்து.”

“உங்களுடைய அப்பாவுக்கு...? மன்னிக்கணும். உங்களுடைய மகனுக்கு?”

குழந்தை கிழவனுக்கு நேராக விரலை நீட்டியவாறு சொன்னான்: “என்னுடைய மகன் மிகவும் வயதில் இளையவன். ஏழு வயதுதான் ஆகிறது.”

“ஓடிப் போகலாம்! ஒடிப் போகலாம்!” - ஜிம்மியும் உர்ஃபியும் ஒரே நேரத்தில் சொன்னார்கள். “இது நேரெதிர் நாடு. நம்முடைய பறவையால் ஒருநாள்கூட இங்கு வாழ முடியாது. நாம் வேறு எங்காவது போய் அதைத் தேடுவோம்” - அவர்கள் சொல்லிக் கொண்டார்கள்.

“நில்லுங்க! நீங்கள் எங்களுடைய விருந்தாளிகள். உணவு சாப்பிட்டுவிட்டுப் போங்க” - குழந்தை சொன்னான்.

“நீங்கள் எப்படி உணவு சாப்பிடுகிறீர்கள்?” - உர்ஃபி கேட்டான்.

குழந்தை வயல் பக்கமாக விரலை நீட்டியவாறு சொன்னான்: “பாருங்க! வயலில் தெரிவதெல்லாம் என்ன?”

தலை கீழாக நின்று கொண்டிருந்தன கோதுமைச் செடிகள்! அதன் அடிப்பகுதியில் தங்கத்தின் நிறத்தில் கோதுமை ரொட்டிகள் விளைந்து கிடந்தன.

நேரெதிர் நாட்டின் குழந்தை விளக்கிச் சொன்னான்: “எங்களுடைய வயல்களில் அப்பம் விளையும். அதைப் பறித்து செக்கில் இட்டு தூள் தூளாக்குவோம். அந்தத் தூளை தொழிற்சாலைக்கு அனுப்புவோம்.”

“தொழிற்சாலைக்கு ஏன் அனுப்ப வேண்டும்? அப்பத்தைப் பறித்துத் தின்ன வேண்டியதுதானே?”

“நீங்கள்... பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகள் முழுமையான முட்டாள்களாக இருக்கிறீர்களே! இருநூறு வருடங்களுக்கு முன்னால் எங்களுடைய நாட்டில் இருந்த மனிதர்களும் உங்களைப் போலவே காட்டு மனிதர்களாகவும் நாகரீகமற்றவர்களாகவும் இருந்தார்கள். அவர்கள் அப்பத்தைப் பச்சையாக செடிகளில் இருந்து பறித்துச் சாப்பிட்டார்கள். ஆனால், நாங்கள் மிகவும் அதிகமாக முன்னேற்றம் அடைந்துவிட்டோம். நாங்கள் உணவைச் சமையல் செய்யக்கூடிய தொழிற்சாலையை உண்டாக்கினோம். அங்கு இந்த அப்பத்தைத் தூள் தூளாக்கி மாவு தயாரிக்கிறோம். பிறகு நீரை ஊற்றி மாவைத் குழைப்போம். அதற்குப் பிறகு அந்த மாவை அதற்கென்று இருக்கும் இயந்திரத்தில் போட்டு கோதுமை மணிகளாக மாற்றுவோம்.”

“அப்பத்தில் இருந்து கோதுமை மணிகள்! நேரெதிர் விஷயம்! எங்களுடைய நாட்டில் கோதுமை மணிகளைத் தூளாக்கித்தான் அப்பத்தையே உண்டாக்குகிறோம்.”

“பொய்! அப்பத்தில் இருந்துதான் கோதுமை மணிகள் உண்டாகின்றன!”

“எங்களுடைய நாட்டில் சிங்கங்கள், ஆடுகளைப் பிடித்துச் சாப்பிடும்” - நாஸ் சொன்னாள்.

“உங்களுடைய நாடு எந்த அளவிற்கு நேர்மாறான ஒன்றாக இருக்கிறது! இந்த நிலைமையில் நீங்கள் சொல்வீர்கள் - பூனை, எலியைப் பிடித்துத் தின்னும் என்று.”

“எங்களுடைய பூமியில் அப்படித்தான் நடக்கிறது. பூனை, எலியைப் பிடிக்கும்.”

“நாம் போகலாம். இந்த நேரெதிர் நாட்டில் ஒரு நிமிடம்கூட இருக்கக்கூடாது” - ஜிம்மி சொன்னான்.

நேரெதிர் நாட்டைச் சேர்ந்த குழந்தை உரத்த குரலில் சிரித்தான். பூமியிலிருந்து வந்திருந்த பிள்ளைகள் பயந்து ஓட ஆரம்பித்தார்கள். அவர்கள் காட்டையும் மேட்டையும் வயலையும் கடந்து இறுதியில் ஒரு பாலைவனத்தை அடைந்தார்கள். அங்கு அவர்கள் ஒரு பறக்கும் தட்டைப் பார்த்தார்கள். பறக்கும் தட்டில் ஏறுவதற்கு ஏணி இருந்தது. பிள்ளைகள் ஆச்சரியத்துடன் அந்த பறக்கும் தட்டையே பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார்கள். பிறகு அதில் அவர்கள் ஏறினார்கள். தட்டின் நடுவில் ப்ளாஸ்ட்டிக்கால் ஆன கைப்பிடி இருந்தது. ஜிம்மி அந்த கைப்பிடியை என்னவென்று சோதித்துப் பார்த்தான். அந்த நேரத்தில் பாலைவனத்தின் ஒரு பகுதியில் சுழல்காற்று உண்டாவதை அவர்கள் பார்த்தார்கள். ஐம்பது அடி உயரம் உள்ள ஒரு மனித வடிவத்தைக் கொண்ட மிருகம் பறக்கும் தட்டை நோக்கி ஓடிவருவதை அவர்கள் பார்த்தார்கள்.

“அய்யய்யோ! அரக்கன்! அவன் நம்மைப் பச்சையாகவே தின்று விடுவான் போலிருக்கிறதே!” - மோகினி பயம் கலந்த குரலில் சொன்னாள்.

16

வெறுப்பு இல்லாத நாட்டில்

ஜிம்மி நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்தான். தப்பிப்பதற்கு ஒரு வழியும் தெரியவில்லை. அரக்கன் மிகவும் அருகில் வந்துவிட்டான். அவன் வாயைத் திறந்து வைத்திருக்கிறான். பற்கள் யானையின் பற்களைவிடப் பெரியவனவாகவும் நீளமானவையாகவும் இருந்தன.

அடுத்த நிமிடம் ஜிம்மி பறக்கும் தட்டின் கைப்பிடியைத் திருப்பினான். உடனடியாக ஒரு வினோதமான ஓசையை உண்டாக்கியவாறு பறக்கும் தட்டு ஆகாயத்தில் உயர ஆரம்பித்தது. பிள்ளைகள் அதிர்ச்சியடைந்து விட்டார்கள். பறக்கும் தட்டிற்குள்ளிருந்து சத்தம் கேட்டது: “கவனம்! ஆகாயக் கப்பல் சந்திரனை நோக்கிப் புறப்படுகிறது.”

“கவனம்! கைப்பிடியை இடது பக்கமும் வலது பக்கமும் மீண்டும் திருப்ப வேண்டும்! மூன்று தடவை சக், சக் என்று கூற வேண்டும்.”

கட்டளைப்படி ஜிம்மி கைப்பிடியைத் திருப்பினான். மூன்று முறை ‘சக், சக்’ சொன்னான். அடுத்த நிமிடம் பறக்கும் தட்டின் ஒரு பகுதி கீழே விழுந்தது. பிள்ளைகள் எல்லோரும் தட்டுக்குள் அகப்பட்டுக் கொண்டார்கள். வெள்ளித்தட்டு ஒரு மணி நேரத்திற்கு இரண்டு லட்சம் மைல் வேகத்தில் செவ்வாயை நோக்கிப் பறக்க ஆரம்பித்தது.

இரண்டு மணி நேரங்கள் பறந்த பிறகு, பறக்கும் தட்டு ஒரு இடத்தை அடைந்தது. அங்கே இருந்து கீழே பார்த்தால் நீல நிறத்தில் தெரிந்த நீரில் வளையங்கள் தெரிந்தன. மோகினி சந்தோஷத்துடன் கைகளைத் தட்டிக்கொண்டு சொன்னாள்: “ஆஹா! தண்ணீர் தண்ணீர்!”

“ஏதோ கடலைப் போல தோன்றுகிறது” - உர்ஃபி சொன்னான்.

மிகவும் தூரத்தில் இருப்பதைப் பார்க்கும் சக்தி கொண்ட ஜிம்மி சொன்னான்: “கடல் அல்ல. ஒரு ஏரி... அதன் நடுவில் ஒரு தீவு இருக்கிறது.”

“வேறு என்ன தெரிகிறது?” - மோகினி கேட்டாள்.

“இவ்வளவு தூரத்தில் இருந்து வேறு எதையும் பார்க்க முடியவில்லை. ஆனால் தீவின் நிறம் பச்சையாக இருக்கிறது.”

“அப்படியென்றால் பறக்கும் தட்டைச் சிறிது கீழே இறக்கு!”

பறக்கும் தட்டைச் சற்று கீழ் நோக்கி இறக்கியபோது, ஏரியின் நடுவில் இருந்த அழகான தீவு கண்களில் தெரிந்தது. மிகவும் அழகான மரங்களும் செடிகளும் நிறைந்த பகுதி! வயல்களும் பூந்தோட்டங்களும் விளையாட்டு மைதானங்களும் இருந்தன. சிறிய மலையின் சரிவுகளில் கிராமங்கள்! ஏரியின் நான்கு பக்கங்களிலும் கோட்டையைப்போல சுவர் கட்டப்பட்டிருந்தது. அதற்கு நான்கு வாசல்கள் இருந்தன. உள்ளே நான்கு படகுக் துறைகள். படகுத் துறையில் சிறிய படகுகள் வரிசையாக நின்றிருந்தன. பூமியிலிருந்து வந்திருந்த பிள்ளைகளின் வயதைக் கொண்ட சில பிள்ளைகள் படகில் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களில் சிலர் பேண்ட் வாத்தியத்தை இசைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். நடனமாடிக் கொண்டிருந்தார்கள்.