Lekha Books

“விமான நிலையத்தில் எங்களை வரவேற்க வராமல் இருந்ததற்கான காரணம் புரியவில்லை”- உர்ஃபி சொன்னான்.

“நாங்கள் எல்லோரும் அங்கு வந்திருந்தோம்”

அரசி சொன்னாள்:

“ஆனால், நாங்கள் யாரையும் பார்க்கவில்லையே!”

அரசி ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை விட்டுக்கொண்டு தொடர்ந்து சொன்னாள்: “எங்கள் எல்லோரையும் பூநிலவு கொண்டு படைத்திருக்கிறார்கள். பகல் நேரத்தில் நிலவைப் பார்க்க முடியாது. எங்களுடைய குரலை பூமியில் கேட்கவும் முடியாது. அந்த காரணத்தால்தான் நாங்கள் இன்று பகல் நேரத்தில் சத்தம் போட்டு வரவேற்பு சொல்லியும், உங்களால் அதைக் கேட்க முடியவில்லை. எங்களை இரவு நேரத்தில் மட்டுமே பார்க்க முடியும். இரவு நேரம்தான் எங்களுடைய பகல்! பகல் நேரத்தில் நாங்கள் எந்த வேலையும் செய்ய மாட்டோம். தூங்குவதுதான் எங்களுடைய பழக்கம். எங்களுடைய தேசத்தில் இரவு நேரத்தில் வேலை செய்வோம். பகல் நேரத்தில் தூங்குவோம்”

“இங்கு இருக்கும் எல்லா பொருட்களும் பூநிலவு கொண்டு உண்டாக்கப்பட்டவையா?”... நாஸ் கேட்டாள்.

“ஆமாம்! இப்போது நாம் பார்க்கும் மரங்களும், செடிகளும், மலர்களும், காய்களும், இலைகளும், அருவியும், ஏரியும், மலைகளும் சந்திரனின் ஒளியால் உண்டாக்கப்பட்டவையே.”

9

நட்சத்திரங்களே, ஒன்று சேருங்கள் !

சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு வெள்ளி கொண்டு உண்டாக்கப்பட்ட மேஜைகளில் வெள்ளித் தட்டுகளைக் கொண்டு வைத்தார்கள். பல வகையான பலகாரங்களையும் அதில் பரிமாறினார்கள். பிள்ளைகள் பூமியில் இருக்கும்போது சாப்பிட்டிருக்கும் உணவுப் பொருட்கள்தான். ஆனால், அனைத்தும் பூ நிலவின் நிறத்தைக் கொண்டிருந்தன என்பது மட்டுமே வேறுபாடு! வெள்ளியால் உண்டாக்கப்பட்ட குவளையில் கொண்டு வந்து வைக்கப்பட்ட நீருக்கும் பூ நிலவின் நிறம் இருந்தது. நீரைப் பருகியபோது, அதைக் குடித்தோம் என்ற உணர்வே உண்டாகவில்லை. குவளை காலியானதென்னவோ உண்மை. லட்டு, கேக் போன்றவற்றை வாயில் போட்டு மென்றார்கள். எனினும், எதையும் சாப்பிட்டது மாதிரியே தோன்றவில்லை. பிள்ளைகளுக்கு மிகவும் ஆச்சரியமாக இருந்தது. சாப்பிடும்போது இப்படியும் இருக்குமா என்ன? உணவைச் சாப்பிடவும் பசி சிறிதும் குறையவில்லை.

உர்ஃபி அதற்கான காரணத்தைக் கேட்டதற்கு அரசி விளக்கமாகச் சொன்னாள்: “உணவுப் பொருட்கள் அனைத்தும் பூ நிலவு கொண்டு உண்டாக்கப்பட்டவை. நாங்களும் பூ நிலவு கொண்டுதான் உண்டாக்கப்பட்டிருக்கிறோம். அதனால் நிலவு சாப்பிட்டு பசியை ஆற்றிக் கொள்கிறது. நீங்கள் மாமிசமும் எலும்பும் குருதியும் கொண்ட மனிதர்கள். உங்களுடைய குழுவில் இருக்கும் இரண்டு பேர் இரும்பும் செம்பும் கொண்டு உண்டாக்கப்பட்டிருப்பவர்கள்! பிறகு நாங்கள் என்ன செய்வது? இங்குள்ள பெரிய பிரச்சினையே இதுதான். இங்கு வெவ்வேறு கிரகங்களைச் சேர்ந்த மனிதர்களையும் வெவ்வேறு கிரகங்களைக் கொண்டு படைத்திருக்கிறார்கள். ஒவ்வொருவர் வாழ்க்கையும் மாறுபட்டு இருக்கும். ஒவ்வொருவரும் அவரவர்களுக்கென்று தனிப்பட்ட முறையில் தேவாலயத்தை உண்டாக்கி வைத்திருக்கிறார்கள். அதனால் இங்கு வேறுபாடுகள் நிறையவே இருக்கும். என்ன செய்ய வேண்டும் என்று தெரியாமல் நான் சிரமப்படுகிறேன். இந்த பிரபஞ்சத்தில் ஒரு புரட்சி நடத்த வேண்டிய அவசியம் உடனடி தேவையாக இருக்கிறது. எல்லா நட்சத்திரங்களையும் கிரகங்களையும் ஒன்று சேர்க்க வேண்டும். அதற்காக நான் உண்டாக்கிய கோஷம் இதுதான் - ‘பிரபஞ்சத்தில் இருக்கும் நட்சத்திரங்களே! ஒன்று சேருங்கள்!”

“ஹியர்! ஹியர்!” - புத்லி அரசியைப் பாராட்டியவாறு சொன்னாள்: “தெரிந்துகொள்ள வேண்டும்! நான் ஒரு மிகச் சாதாரணமான நகரத்தைச் சேர்ந்தவள். எனினும் எங்களுடைய நகரம் மிகவும் அழகானதாகவும், முத்துக்கள் கொண்டு உண்டாக்கப்பட்டதாகவும் இருக்கும். ஆனால், எல்லா நேரங்களிலும் விபத்துக்கள் நடந்து கொண்டே இருக்கின்றன. எங்களுடைய நகரத்தில் தினமும் நான்கோ ஐந்தோ தடவை சுழற்காற்றும் சூறாவளியும் வால் நட்சத்திரங்களின் பாதிப்பும் இருந்துகொண்டே இருக்கும். ஒவ்வொரு தடவையும் நாங்கள் நகரத்தை வேறொரு இடத்திற்கு மாற்றிக்கொண்டே இருக்கிறோம். இந்தச் சூழ்நிலையில் எந்த நகரமும் முன்னேற முடியுமா?”

“வால் நட்சத்திரத்தின் பாதிப்பிற்கு ஒரு முடிவே இல்லை. பைத்தியம் பிடித்த ஒட்டகத்தைப்போல அது விருப்பப்படும் இடங்களிலெல்லாம் தன்னுடைய தலையை நீட்டுகிறது. வழியில் நாங்கள் மிகவும் சிரமப்பட்டுத்தான் வால் நட்சத்திரத்தின் பாதிப்பில் இருந்தே தப்பித்தோம்”- ஜிம்மி சொன்னான்.

“ஹைட்ரஜன் வாயுவும் எங்களுக்கு ஒரு சாபமாக இருக்கிறது. சூரியனைவிட லட்சம் மடங்கு பெரிதாக இருக்கும் சில நட்சத்திரங்கள் வெடித்து விழும். அப்போது எத்தனையோ சிறிய சிறிய நட்சத்திரங்கள் அழிந்து விடும். அவை பின்னர் நகரும் நட்சத்திரங்களாக மாறும். அவை சில நேரங்களில் எங்களுடைய பூமிக்கு நேராக வரும் கடலில் இருந்து மேலே செல்லும் கரிய மேகங்கள் கர்ஜிக்கும். மரங்களும், செடிகளும், மிருகங்களும் உண்டாகின்றன. மனிதர்களைப் போன்ற அறிவு கொண்ட உயிரினங்களும் தோன்றுகின்றன. ஆனால், ஹைட்ரஜன் வெடிப்பு அனைத்தையும் அழித்து விடுகின்றன” - உர்ஃபி சொன்னான்.

“மலர் மொட்டிடம் பலவகைப்பட்ட ஆயுதங்களும் இருந்தன. ஆனால், மலர்வதற்கு முன்பே அது வாடிப்போய்விட்டது”- நாஸ் கவலை கலந்த குரலில் சொன்னாள்: “உண்மையாக சொல்லப்போனால், இந்த பிரபஞ்சத்தில் மிகப்பெரிய அநீதி நடந்து கொண்டிருக்கிறது.”

புத்லியின் கையைப் பற்றிக் கொண்டிருந்த சந்திர மனிதன் சிரித்துக் கொண்டே சொன்னான்: “இந்த குற்றச்சாட்டுகளையும் கவலைகளையும் விட்டெறிந்துவிட்டு, சந்தோஷம் அளிக்கக்கூடிய விஷயங்களைப் பேசுங்கள்.”

அரசி சிரித்துக்கொண்டே சொன்னாள்: “சந்திரன்! நீங்க சொன்னது உண்மையாகவே சரியான விஷயம். சீக்கிரமா நடன நிகழ்ச்சிகளை ஆரம்பிக்கச் சொல்லுங்க.”

சந்திரன் கைகளால் சைகை செய்த அடுத்த நிமிடம் மேடையில் இருந்த திரைச்சீலை விலகியது. நடனமும் பாடலும் ஆரம்பமாயின. இதற்கு முன்பு எங்கேயோ கேட்டிருக்கும் ராகங்களும் தாளங்களும்! உர்ஃபி கேட்டதற்கு அரசி கொன்னாள்: “எங்களுடைய கலாச்சாரத்திற்கும் வாழ்க்கை முறைக்கும், பூமியில் இருக்கும் மனிதர்களின் கலாச்சாரத்திற்கும் வாழ்க்கை முறைக்கும் இடையில் ஒற்றுமை இருக்கிறது. ஒரு காலத்தில் சந்திரனும் பூமியின் ஒரு பகுதியாக இருந்தது.”

பாடல்கள் மிகவும் இனிமை கொண்டவையாகவும் நடனம் மனதைக் கவரக் கூடியதாகவும் இருந்தன. ராகங்கள் வெறி கொள்ளச் செய்தன. அந்த இன்ப போதையில் பிள்ளைகள் தூங்கிவிட்டார்கள்.