Lekha Books

7

சந்திரனில் பச்சை நிறத்தில் இருக்கும் கட்டிடம்

பூமியில் இருக்கும் நிலைமைகள் அனைத்தையும் விளக்கமாக கேட்டுவிட்டு மேயர் சொன்னார்: “எலும்பும் மாமிசமும் கொண்ட மனிதர்கள் ஆட்சி செய்த காலத்தில், இந்த நகரத்தின் நிலைமையும் அப்படித்தான் இருந்தது என்று கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். ஆனால், நாங்கள் அந்த வாழ்க்கை முறையை முடிவுக்குக் கொண்டுவந்து விட்டோம். இங்கு இப்போது எல்லா விஷயங்களும் திட்டமிட்டபடி உருவாக்கப்படுகின்றன. தேவைக்கும் அதிகமாக ஒரு குழந்தையைக்கூட பணிமனையில் உருவாக்குவதில்லை. இங்கு யாரும் பட்டினி கிடக்கக்கூடாது. தொழில் இல்லாமலும் யாரும் இருக்கக் கூடாது. எல்லோருக்கும் சாப்பிட மின்சக்தியும் அணிவதற்கு முத்துக்களும் இருக்கின்றன.”

“அப்படியென்றால் நீங்கள் முழுமையான திருப்தியை அடைந்து விட்டீர்களா?”

நாஸின் கேள்வியைக் கேட்டு மேயரின் முகம் அமைதியானது. “செம்பு மனிதர்களின் வாழ்க்கையில் அப்படிப்பட்ட ஒரு அதிர்ஷ்டம் இல்லை. அதே நேரத்தில் எங்களுக்கு எல்லாம் இருக்கின்றன. எதற்கும் குறைவில்லை. இங்கு எல்லோருக்கும் உணவும், உடையும், இருப்பிடமும் இருக்கின்றன. நாங்கள் எதுவுமே தெரியாத முட்டாள்களாக இருக்கும் மனிதர்களைப் படைப்பதில்லை. அவலட்சணமானவர்களையும் உருவாக்குவதில்லை. எங்களுடைய நகரத்தில் பெண்கள், ஆண்கள் எல்லோரும் அழகானவர்களாக இருப்பார்கள். இங்கு யாருக்கும் நோய்கள் இருக்காது.”

“நீங்கள் கொடுத்து வைத்தவர்கள்தான்.”

“இந்த நகரம் அதிர்ஷ்டக் குறைவானது. நட்சத்திரங்களுடைய பாதிப்பால் இந்த நகரம் படிப்படியாக அழிந்து கொண்டிருக்கிறது. அடுத்த நூற்றாண்டுக்குள் இந்த நகரம் முழுமையாக அழிந்து விடும். எங்களுடைய செம்பு நாகரீகம் வெறும் பெயரளவில் இருக்கும். இங்கு செம்பு கொண்டு உண்டாக்கப்பட்ட மனிதர்கள் வாழந்தார்கள் என்று யாரும் நினைத்துப் பார்க்கக்கூட மாட்டார்கள்.”

மேயர் கண்ணீர் சிந்துவதைப் பார்த்துப் பிள்ளைகளுக்கு வருத்தம் உண்டானது. ஜிம்மி புத்லியின் பக்கம் திரும்பினான். “நீ என்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ. நான் உன்னை எங்களுடன் அழைத்துச் செல்கிறேன்” என்றான் அவன்.

புத்லிக்கு அதைக் கேட்டுக் கோபம் வந்துவிட்டது. அவள் சொன்னாள் : “நான் எதற்கு உன்னைத் திருமணம் செய்துகொள்ள வேண்டும்? நீ இரும்பு கொண்டு உண்டாக்கப்பட்டு அவலட்சணமான மனிதன். நான் செம்பு கொண்டு படைக்கப்பட்ட அழகான பெண்! உன்னுடைய முகத்தையும் நிறத்தையும் கண்ணாடியில் பார்த்துப் புரிந்து கொள். நம் இருவருக்குமிடையே ஏதாவது ஒற்றுமை இருக்கிறதா?”

“நான் உனக்கு தரமான பெட்ரோலைக் குடிப்பதற்காகத் தருகிறேன்.”

“ச்சீ... கெட்ட நாற்றம் எடுக்கும் பெட்ரோலை யார் குடிப்பார்கள்? நான் மின்சக்தியைக் குடிப்பவள்.”

ஜிம்மிக்கு அதைக் கேட்டதும் ஒருவித தாழ்வு மனப்பான்மை உண்டாகிவிட்டது. தானும் ஒரு செம்பால் உண்டாக்கப்பட்ட மனிதனாக இருந்திருக்கக் கூடாதா என்று அவன் நினைக்க ஆரம்பித்துவிட்டான். அடுத்த நிமிடம் மேயருக்கு ஒரு ஃபோன் வந்தது.

ஒரு நட்சத்திரம் நகரத்திற்கு நேர் எதிராக நகர்ந்து வந்து கொண்டிருக்கிறது. நகரத்தை வேறு ஏதாவதொரு இடத்திற்குக் கட்டாயம் மாற்றியாக வேண்டும்.

“நீங்கள் நகரத்தை ஒரு இடத்திலிருந்து வேறு இடத்திற்கு மாற்றுவீர்களா?” - ஜிம்மி கேட்டான்.

“நட்சத்திரங்களுடைய நடமாட்டத்தை அனுசரித்து நகரத்தையும் வேறொரு இடத்திற்கு மாற்ற வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டாகும்.”

ஜிம்மி தன்னுடைய டெலிவிஷன் கண்களால் தூரத்தில் பார்த்தான். அவன் உரத்த குரலில் கத்தினான். “ஓடிடுங்க!”

உடனடியாக மேயர் தொலைபேசி மூலம் போலீஸுக்கும் ராணுவத்திற்கும் உத்தரவுகள் பிறப்பித்தார். நகரத்தை வேறொரு இடத்திற்கு மாற்றும்படி முதன்மை பொறியியல் வல்லுநருக்குக் கட்டளையிட்டார். அதற்குள் புத்லி விருந்தினர்கள் நான்கு பேரையும் வேனுக்குள் ஏற்றி விமான நிலையத்தை நோக்கி அதைப் போகும்படி செய்தாள். அடுத்த நிமிடம் உர்ஃபி ராக்கெட்டைக் கிளப்பினான். புத்லி வாசலில் நின்றவாறு விருந்தாளிகளுக்கு விடை கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாள். அந்த நிமிடமே ஜிம்மி கதவை அடைத்தான்.

“கதவைத் திற! கதவைத் திற!” - புத்லி பதைபதைப்பு கலந்த குரலில் கத்தினாள்.

“இனி சந்திரனை அடைந்த பிறகுதான் கதைவையே திறப்போம்” - ஜிம்மி புன்னகைத்தவாறு சொன்னான்.

புத்லி கதவைத் திறக்க முயற்சித்தாள். ஆனால் அவள் செம்பால் உண்டாக்கப்பட்ட சிறுமியாக இருந்தாள். ஜிம்மி இரும்பால் உண்டாக்கப்பட்டவனாக இருந்தான். தோல்வியைத் தழுவிய புத்லி அழ ஆரம்பித்தாள்.

மோகினி அவளைத் தேற்றினாள் : “அழ வேண்டாம். நாம் மூவரும் சகோதரிகளாக வாழ்வோம். நாங்கள் உனக்குப் புதிய நாடுகளைக் காட்டுகிறோம். அந்த நாடுகளை நீ வாழ்க்கையில் ஒருமுறைகூட பார்த்திருக்க மாட்டாய்.”

“உனக்கு சந்தோஷம் உண்டாகவில்லையென்றால், நாங்கள் உன்னை உன்னுடைய நகரத்திற்கே திரும்பக் கொண்டு வந்து விட்டு விடுகிறோம்” - நாஸ் உறுதி தந்தாள்.

அதற்கு புத்லி சம்மதித்தாள். “நான் அவலட்சணமான இந்த பையன்கூட பேசவே மாட்டேன்.”

“ஜிம்மியுடனா? அவ்ன ஒரு கழுதை. நீ என் அருகில் வந்து உட்காரு. நாம ரேடாரை இயக்குவோம். வா!”

நாஸ் அழைத்தாள்.

புத்லி ஜிம்மியைப் பார்த்து வக்கனை காட்டியவாறு நாஸுக்கு அருகில் போய் உட்கார்ந்தாள். உர்ஃபி உரத்த குரலில் சொன்னான் : “சந்திரனில் இருந்து சிக்னல் வந்துகொண்டிருக்கிறது. விமான நிலையம் நெருங்கிவிட்டது.”

மோகினி சந்தோஷத்துடன் மைக்ரோஃபோனின் பொத்தானை அழுத்தினாள். “ஹலோ! பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் ராக்கெட்!”

“ஹலோ! ஹலோ! எங்களுடன் பேசுங்கள்! சந்திரன் விமான நிலையம்!”

ஜிம்மி டெலிவிஷன் மூலம் எல்லாவற்றையும் பார்த்தான். சந்திரனிலிருந்த விமான நிலையத்தின் பல்புகள் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தன. உர்ஃபி உரத்த குரலில் சொன்னான்: “ரியாக்டர் டூ லேண்ட்? எலெக்ட்ரானிக்ஸ் டூ லேண்ட்! ஷிப் மாஸ்டர் டூ லேண்ட்!”

“ரெடி!”

எல்லோரும் அவரவர் பொறுப்பேற்றிருக்கும் இயந்திரங்களைக் கட்டுப்படுத்தினார்கள். உர்ஃபி ப்ரேக்கைத் திருப்பினான். ராக்கெட்டின் வேகம் குறைந்தது. மோகினி கேபினின் ஜன்னலை திறந்து பார்த்தாள்.

ராக்கெட் மெதுவாக சந்திரனின் விமான நிலையத்தில் இறங்கியது.

ராக்கெட் சந்திரனிலிருந்த விமான தளத்தில் இறங்கியவுடன் பிள்ளைகள் சந்தோஷத்துடன் ஜன்னல் வழியாக வெளியே பார்த்தார்கள். அவர்கள் நூற்றுக்கணக்கான வருடங்களாக சந்திரன் மாமாவைப் பற்றிய கதைகளைக் கேட்டு வந்தவர்கள். சந்திரன் மாமாவைக் கையில் பிடிக்க வேண்டும் என்ற விருப்பத்தைப் பிஞ்சு இதயங்களில் அவர்கள் வைத்துக் கொண்டும் இருந்தார்கள். பிள்ளைகள் குளங்களிலும் நதிகளிலும கடலிலும் சில வேளைகளில் கண்ணாடியிலும் சந்திரன் தெரிவதைப் பார்த்து சந்தோஷப்பட்டிருக்கிறார்கள். ஆனால், சந்திரனை அடைய அவர்களால் முடியவில்லை.