Lekha Books

“உனக்கு என்ன ஆச்சு?” - உர்ஃபி கேட்டான்.

“எப்போது? என்ன?” - ஜிம்மிக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது.

“சிறிது நேரத்திற்கு முன்னால்...” - மோகினி அவனுக்கு ஞாபகப்படுத்த முயற்சித்தாள்: “நீ பேசவோ கேள்விக்கு பதில் சொல்லவோ இல்லை.”

“நீயும் சிறிதுகூட நிறுத்தாமல் சிரித்துக்கொண்டே இருந்தாய் அல்லவா?” - நாஸ் மோகினியிடம் கேட்டாள்.

“நட்சத்திரத்தின் பாதிப்பு காரணமாக இருக்கலாம். யாரோ தலையில் சுத்தியால் அடித்ததைப்போல இருந்தது. அதற்குப் பிறகு எதுவும் ஞாபகத்தில் இல்லை. நாம் தவறு செய்து விட்டோம். ராக்கெட்டின் மேற்சட்டையை அணிந்த பிறகு, நாம் பணத்தைத் தொடங்கியிருக்க வேண்டும். பயணத்தில் எப்படிப்பட்ட விபத்துக்களையெல்லாம் சந்திக்க வேண்டியது இருக்கும் என்று யாருக்குத் தெரியும்?” - ஜிம்மி டெலிவிஷனைப் பார்த்துவிட்டு மீண்டும் சொன்னான்: “வடக்கு திசையை நோக்கி ஒரு சூறாவளி காற்று நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது. ராக்கெட்டின் திசையை தெற்கு நோக்கி மாற்ற வேண்டும்.”

“வடக்கு திசையில் நீல கிரகம் சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறது.”

“நாம் நீல கிரகத்திற்குச் செல்வோம். சந்திரனுக்குப் போக வேண்டிய தேவை என்ன?” - நாஸ் கேட்டாள்.

“அங்கு போய்ச் சேருவதற்கு நாட்கள் ஆகும். நம்மிடம் ஐந்து நாட்கள் பயணம் செய்வதற்குத் தேவைப்படும் பொருட்களே இருக்கின்றன.” - ஜிம்மி சொன்னான்.

“நீ சிரித்துச் சிரித்து வாய் பிளந்து போயிருக்கும்” - மோகினி சொன்னாள்.

“சரியாக இருக்கலாம். சுழல் காற்றின் எல்லை நான்காயிரம் மைல்வரை இருக்கிறது. அடுத்த எட்டு நிமிடங்களுக்குள் நாம் அதில் இருந்து தப்பிக்க வேண்டும்” - ஜிம்மி ரேடாரைப் பார்த்துச் சொன்னான்.

“ஜன்னல்களில் இருக்கும் துணிகளை அகற்றுங்கள்! வெளியில் இருக்கும் காட்சிகளை நான் பார்க்க வேண்டும்” - மோகினி சொன்னாள்.

உர்ஃபி கூறியதைப் பின்பற்றி நாஸ் ஜன்னல்களில் இருந்து துணிகளை அகற்றினாள். அப்போது வெளியே ஒரு அற்புத நகரம் கண்களில் பட்டது. நகரத்திற்கு மேலும் கீழும் ஆகாயம் இருந்தது!

“அது எப்படிப்பட்ட நகரம்?” - நாஸ் ஆச்சரியத்துடன் கேட்டாள்.

“ராக்கெட்டை நிறுத்துங்க. நாம அந்த நகரத்திற்குப் போகணும்!” மோகினி சொன்னாள்.

ராக்கெட் மிகவும் தூரத்தில் போய் விட்டிருந்தது. தன் சகோதரி கூறினாள் என்பதற்காக உர்ஃபி ராக்கெட்டைப் பின்னோக்கி திருப்பிக் கொண்டு வந்து அற்புத நகரத்தின் விமான நிலையத்தில் இறக்கினான்.

விமான நிலையம் மிகவும் வினோதமாக இருந்தது. முத்துக்கள் கொண்டு கட்டப்பட்ட கட்டிடங்களும் தூண்களும்.... தூண்களின் உச்சியில் சிவப்பு பல்புகள் மின்னிக் கொண்டிருந்தன.

ராக்கெட் தரையிறங்கிய அடுத்த நிமிடம் பூமியிலிருக்கும் மோட்டார் அளவைக் கொண்ட ஒரு வேன் சீறிப் பாய்ந்து கொண்டு அருகில் வந்தது. வேனில் இருந்து செம்பு நிறத்தைக்கொண்ட ஒரு சிறுமி இறங்கி வந்து ராக்கெட்டின் கதவைத் திறந்து கொண்டு சொன்னாள் :

“நல்வரவு! என்னுடைய பெயர் புத்லி.”

பிள்ளைகள் தங்களை அவளுக்கு அறிமுகம் செய்து கொண்டார்கள். புத்லி மூன்று பேருக்கும் கை கொடுத்துவிட்டு ஜிம்மியைப் பார்த்தாள் : “அவலட்சணமான இந்தப் பையன் யார்?”

“இவன் ஜிம்மி!”

“இவன் இரும்பு மனிதன்!” உர்ஃபி சொன்னான்.

புத்லி வெறுப்புடன் சொன்னாள் : “எங்களுடைய நகரத்தில் இரும்பு கொண்டு உருவாக்கப்பட்ட ஒரு பொருள்கூட இல்லை. இங்குள்ள எல்லோரும் செம்பு கொண்டு உருவாக்கப்படடவர்கள். இரும்பு அழகற்ற உலோகம். இவனுடைய நிறத்தைப் பாருங்க!  என் நிறத்தை பாருங்க!”

புத்லி மிகவும் அழகானவளாக இருந்தாள். செம்பு நிறத்தைக் கொண்ட தலைமுடி, செம்பு நிறத்தில் இருந்த கன்னங்கள்... அவள் அணிந்திருந்த பாவாடையும் சட்டையும் செம்பு கொண்டு உருவாக்கப்பட்டிருந்தன. சில நிமிடங்களிலேயே ஜிம்மிக்கு அவள்மீது ஒரு ஈர்ப்பு உண்டாகிவிட்டது.

“நாங்கள் உங்களுடைய நகரத்தைப் பார்க்க விரும்புகிறோம்” - உர்ஃபி சொன்னான்.

“மிகவும் மகிழ்ச்சி பாருங்கள்...”

“இந்த நகரத்தின் பெயர்?”

“மோத்தி நகர்...”

உண்மையிலேயே அது மோத்தி நகரம்தான். கட்டடங்களும் சாலைகளும் பால் நிறத்தைக் கொண்ட முத்துக்களால் உருவாக்கப்பட்டிருந்தன. தாஜ்மஹாலைப் போன்ற அழகான கட்டடங்கள்! டெலிஃபோன், டெலிவிஷன், மேஜை, நாற்காலியிலிருந்து அனைத்து பொருட்களும் முத்துக்களால் உருவாக்கப் பட்டவையென்றாலும், மனிதர்கள் செம்பு கொண்டு உருவாக்கப்பட்டிருந்தார்கள். ஆண்களை அந்த அளவிற்கு நல்ல செம்பு கொண்டு தயார் பண்ணவில்லை. ஆனால் பெண்களை பாலீஷ் பண்ணி மினுக்கிய செம்பு கொண்டு உருவாக்கியிருந்தார்கள்.

“இங்கு மாமிசமும் எலும்பும் கொண்டு உருவாக்கப்பட்ட மனிதர்கள் இல்லையா?” நாஸ் கேட்டாள்.

“ஒரு காலத்தில் அப்படிப்பட்ட மனிதர்கள் இங்கு இருந்தார்கள். இப்போது இல்லை. ஒரு காலத்தில் அவர்கள்தான் இந்த நகரத்தை ஆட்சி செய்தார்கள். அப்போது இந்த நகரம் மோதி நட்சத்திரத்தில் இருந்தது. அதற்குப் பிறகு இங்கு செம்பு மனிதர்கள் வசிக்க ஆரம்பித்துவிட்டார்கள்.”

“இரும்பு மனிதர்களை ஏன் உருவாக்கவில்லை?”

“செம்பு கொண்டு படைக்கப்பட்ட மனிதர்களிடம் மிகவும் வேகமாக மின்சக்தி பரவும். அவர்கள் மிகவும் சுறுசுறுப்புடன் வேலைகளைச் செய்வார்கள். இரும்பு கொண்டு மனிதர்களை உருவாக்கினால், மிகவும் சீக்கிரமே அவர்கள்மீது துரும்பு பிடித்துவிடும். அவர்கள் அழகாகவும் இருக்க மாட்டார்கள். முத்து நட்சத்திர நகரத்தில் இருக்கும் மனிதர்கள் உல்லாச விஷயங்களில் மிகுந்த விருப்பம் கொண்டவர்களாகவும், சந்தோஷத்தை தேடக் கூடியவர்களுமாக ஆகிவிட்டார்கள். எல்லா வேலைகளையும் இயந்திரங்களின் மூலம் செய்ய ஆரம்பித்தார்கள். இயந்திரத்தில் அறிவையும் ஞாபக சக்தியையும் சந்தோஷத்தையும் நிறைத்தவுடன் அவை வளர்ச்சியடைந்த மனிதர்களாக ஆகிவிடுகின்றன.”

“ஜிம்மியைப் போல...” மோகினி சொன்னாள்.