விண்வெளிப் பயணம் - Page 9
- Details
- Category: புதினம்
- Published Date
- Written by sura
- Hits: 9827
பிள்ளைகள் மண்ணைக் கையில் எடுத்தார்கள். அது தங்கத்தைப்போல மின்னியது. உர்ஃபி தன் பேன்ட்டின் ஒரு பையில் தங்கநிற மண்ணையும், இன்னொரு பையில் ரத்தினங்களையும் போட்டு நிரப்பினான். மற்றவர்களும் அப்படியே செய்தார்கள். மதிய நேரம் ஆனது. நீளமாக போய்க் கொண்டிருந்த சாலை... எங்கும் வளைவோ திருப்பமோ இல்லை. ஆகாயம் நீல நிறத்தில் இருந்தது. விண்வெளியில் தூசிப் படலம் தங்கியிருந்த காரணத்தால், அது தங்க நிறத்தில் காட்சியளித்தது. சூரியனின் கதிர்கள் படும்போது அது மின்னியது. சாயங்காலம் ஆனது. சூரியன் அடர்த்தியான சிவப்பு நிறத்தைக் கொண்டு ஒரு கடலுக்குள் மூழ்கியது. திடீரென்று இருட்டு பரவியது. லட்சக்கணக்கான நட்சத்திரங்கள் மின்மினிப் பூச்சிகளைப்போல கண் சிமிட்ட ஆரம்பித்தன. பிள்ளைகள் ஒருவரோடொருவர் கைகளைக் கோர்த்துக்கொண்டு இருட்டில் நடந்தார்கள். அவர்கள் இருபது மைல்களுக்கும் அதிகமாக நடந்தார்கள். உடலின் எடை குறைந்த காரணத்தால் களைப்பு தோன்றவில்லை. பூமியில் அவ்வளவு தூரம் நடந்திருந்தால், களைத்துப்போய் அவர்கள் எதுவுமே செய்ய முடியாத அளவிற்கு ஆகியிருப்பார்கள்.
சிறிது தூரம் அப்படியே நடந்து சென்றபோது, உர்ஃபியின் தலை ஒரு சுவரில் மோதியது. அவன் அடுத்த நிமிடம் தன்னுடைய உடன் பிறப்புகளை எச்சரிக்கையாக இருக்கும்படி சொன்னான். “இங்கே நில்லுங்க!” - அவன் சொன்னான். மற்றவர்கள் அவனுக்குப் பின்னால் நின்றார்கள். உர்ஃபி கவரைத் தடவிப் பார்த்தான். விரல் ஒரு பொத்தானில் பட்டது. உர்ஃபி பயந்து கொண்டே அந்தப் பொத்தானை அழுத்தினான்.
அடுத்த நிமிடம் இருட்டு நீங்கியது. பால் நிறத்தைக் கொண்ட ஒளி பரவியது. சுவரில் மிகவும் அழகான ஒரு கதவு தெரிந்தது. கதவில் வெள்ளை நிறத்தில் எழுதப்பட்டிருந்தது: ‘சந்திர தேசம்.’
சில நிமிடங்களில் அந்தக் கதவு மெதுவாகத் திறந்தது. இதயத்தைக் கவரக்கூடிய ஒரு ராகம் கேட்டது. பிள்ளைகளின் தலைகளில் வெள்ளி, தங்கம் ஆகியவற்றால் ஆன கம்பிகள் விழ ஆரம்பித்தன. அவர்கள் வேகமாக ஓடிக் கதவைத் தாண்டினார்கள். அழகான ஒரு உலகம் இருப்பதைப் பார்த்து அவர்கள் ஆச்சரியப்பட்டு நின்று விட்டார்கள். பால் நிறத்தைக் கொண்ட வெளிச்சத்தில் நீலநிற வானம் தெரிந்தது. சந்திர பூமியில் மரங்களும் செடிகளும் இருந்தன. ஆனால், அவற்றின் இலைகளும் கிளைகளும் மரங்களும் வெள்ளியால் உண்டாக்கப்பட்டிருப்பதைப்போல் இருந்தது. அருகில் தெளிந்த நீரின் நிறத்தைக் கொண்ட ஒரு மலை இருந்தது. அதன் உச்சியிலிருந்து வெள்ளி உருகி, அருவியாக விழுந்து கொண்டிருந்தது.
பிள்ளைகள் அங்கு நிறைய பெண்கள் இருப்பதைப் பார்த்தார்கள். மிகவும் அழகான தோற்றத்தைக் கொண்டிருந்த அந்தப் பெண்களின் தோள்களில் பால் நிறத்தைக் கொண்ட சிறகுகள் இருந்தன. அவர்கள் பூ நிலவு கொண்டு படைக்கப்பட்டவர்கள் என்பது தெரிந்தது. அவர்கள் நடக்கும்போது வெள்ளிச் சலங்கைகள் ஒலிக்கும் சத்தம் கேட்டது. பேசும்போது சந்திர கிரணங்கள் வெளிப்படுவதைப்போல் இருந்தது. அவர்களுக்கு மத்தியில் ஒரு ஆண் இருந்தான். அவனுக்கும் சிறகு இருந்தது. வெள்ளியால் உண்டாக்கப்பட்ட உடல். அங்குள்ள எல்லா பொருட்களும் பூ நிலவின் நிறத்தைக் கொண்டனவாகவும் அழகானவையாகவும் இருந்தன. காற்றில் பரவி வந்த நறுமணம் கண்களில் தூக்கத்தை வரவழைத்தது. அது சந்திர தேசம் அல்ல மிகவும் அழகான பூ நிலவின் கனவு என்று பிள்ளைகளுக்குத் தோன்றியது.
“ஹா! சந்திர தேசம் எவ்வளவு அழகாக இருக்கிறது!” - நாஸ் சொன்னாள்.
“இங்குள்ள மனிதர்கள் எவ்வளவு அழகானவர்களாக இருக்கிறார்கள்! இந்த அளவிற்கு அழகான மனிதர்கள் பூமியில் இருக்க மாட்டார்கள்!”- இதைச் சொன்ன புத்லி ஜிம்மி இருக்கும் பக்கம் திரும்பினாள்: “அவலட்சணம் பிடித்த இரும்பே, நீ எவ்வளவு அசிங்கமாக இருக்கே! என் கையை விடு...”
ஜிம்மிக்கு கோபம் வந்தாலும் அவன் எதுவும் கூறவில்லை. அதற்குள் சந்திர தேசத்தைச் சேர்ந்த மிகவும் அழகான ஆண் புத்லிக்கு அருகில் வந்து சேர்ந்திருந்தான். அவன் புன்னகைத்துக் கொண்டே புத்லியுடன் உரையாட ஆரம்பித்தான்.
அந்தப் பெண்கள் கூட்டத்திற்கு முன்னால் நடந்து செல்லும், இருப்பவர்களிலேயே மிகவும் அழகான பெண்தான் சந்திர தேசத்தின் அரசி என்பது தெரிந்தது. அவள் உர்ஃபியின் கையைப் பிடித்துச் சொன்னாள்:
“நல்வரவு! பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் குழந்தைகளே! சந்திர தேசத்திற்கு வந்ததற்காக உங்களை வரவேற்கிறேன். வருக! நாங்கள் உங்களை மதிக்கும் வகையில் ஒரு விருந்திற்கு ஏற்பாடு செய்திருக்கிறோம்.”
வெள்ளியில் உண்டாக்கப்பட்ட ஒரு விரிப்பில் எல்லோரும் உட்கார்ந்தார்கள். அரசி தன்னுடைய கையில் இருந்த வெள்ளியாலான குச்சியால் தரை விரிப்பைத் தொட்டாள். தரை விரிப்பு எல்லோரையும் சுமந்து கொண்டு மெதுவாகப் பறந்தது.
பிள்ளைகள் சந்திர தேசத்தில் பயணம் செய்ய ஆரம்பித்தார்கள். அழகான கட்டிடங்கள், கோட்டைகள், நகரங்கள், நதிகள், கிராமங்கள், வயல்கள், மைதானம், தோட்டம், மலைகள், காடுகள் எல்லாவற்றையும் அவர்கள் பார்த்தார்கள். எல்லாவற்றின் நிறமும் பாலின் நிறத்திலேயே இருந்தன.
இருபது நிமிடங்கள் பயணம் செய்த பிறகு அரசி மீண்டும் வெள்ளியாலான குச்சியால் தரை விரிப்பைத் தொட்டாள். விரிப்பு மெதுவாக ஒரு தோட்டத்தில் இறங்கியது. அங்கிருந்த செடிகளும் மரங்களும் வெள்ளியால் உண்டாக்கப்பட்டிருந்தன. நீர் வரும் இயந்திரத்தின் மூலம் வெளியே வந்து கொண்டிருந்தது கூட வெள்ளி திரவமாக இருந்தது. மோகினி ஒரு மலரைப் பறித்து கூந்தலில் சூட ஆசைப்பட்டாள். ஆனால், அவளால் மலரைப் பறிக்க முடியவில்லை. மலர் சந்திரனின் வெளிச்சத்தைப்போல மோகினியின் விரல்கள் வழியாகக் கடந்து சென்றது. நாஸ் நீர் வரும் இயந்திரத்தின் வழியாக வெளியே வந்து கொண்டிருந்த நீரைக் கையில் எடுக்க முயற்சித்தாள்.ஆனால், அவளுடைய கை நனையவில்லை. சந்திர தேசத்திலிருந்த ஆண் புத்லியின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு சுற்றிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து ஜிம்மி கோபப்பட்டான். அவன் கோபத்துடன் அந்த மனிதனைத் தன்கையைச் சுருட்டிக்கொண்டு குத்தினான். என்ன ஆச்சரியம்! ஜிம்மியின் கை அந்த மனிதனின் உடலைத் துளைத்துக் கொண்டு அந்தப் பக்கம் போய் விட்டிருந்தது. அதற்குப் பிறகும் அந்த பஞ்சைவிட மென்மையாக இருக்கும் ஏதோ ஒரு பொருளைத் தொட்டதைப்போல் ஜிம்மி உணர்ந்தான். குத்து வாங்கிய சந்திர மனிதன் ஜிம்மியைப் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே சொன்னான். “சகோதரா! பூ நிலவு கொண்டு நான் படைக்கப்பட்டிருக்கிறேன் உங்களுடைய முரட்டுத்தனம் என் உடலை ஒன்றும் செய்யாது நம்ப முடியவில்லையென்றால், இனிமேலும்கூட குத்திப் பாருங்க...”
ஜிம்மி மீண்டும் அந்த மனிதனைக் குத்தினான். பத்து பன்னிரண்டு முறை பலமாகக் குத்தியும், அந்த மனிதனுக்கு எந்தவொரு காயமும் உண்டாகவில்லை.