Lekha Books

“உண்மையைக் கூறுவதற்கு ரேஷன் கார்டு வாங்க வேண்டும். நாளொன்றுக்கு மூன்று தடவைகளுக்கும் அதிகமாக உண்மை பேசக்கூடாது. காலை, மதியம், மாலை நேரங்களில் ஒவ்வொரு உண்மையைப் பேசலாம். ரேஷன் மிகவும் குறைவு. அதனால் இங்குள்ள மக்கள் உண்மையைக் கூறுவதற்குத் துடித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.”

“நீங்கள் இப்போது உண்மையை எப்படிக் கூறுகிறீர்கள்?”

“நான் இந்த நாட்டின் வெளி விவகார அமைச்சர். நான் விருப்பப்படும்போது உண்மையைப் பேசுவதற்கும் பொய் கூறுவதற்கும் உண்மையையும் பொய்யையும் கலந்து பேசுவதற்கும் மன்னர் அனுமதி தந்திருக்கிறார்.”

“உங்களுடைய மன்னர் பெரிய அறிவாளியாக இருப்பார் போலிருக்கிறதே!” - ஜிம்மி சொன்னான்.

“அய்யய்யோ! எங்களுடைய மன்னரைப் பற்றி எதற்காக மோசமாகப் பேச வேண்டும்? படைவீரர்கள் யாராவது கேட்டால் பிரச்சினை ஆயிடும்” - அமைச்சர் பயம் கலந்த குரலில் சொன்னார்.

“மன்னிக்க வேண்டும்! தவறு நேர்ந்து விட்டது. இல்லை.... இல்லை.... மன்னிக்கக் கூடாது. நான் எந்தத் தவறும் செய்யவில்லை” - ஜிம்மி சொன்னான்.

“இப்போது சரியாகி விட்டது” - அமைச்சர் சந்தோஷமான குரலில் சொன்னார்: “முயற்சி செய்தால் நீங்கள் பொய் பேச விரைவில் கற்றுக் கொள்ளலாம்.”

அமைச்சருடைய வேண்டுகோளை ஏற்று பிள்ளைகள் பொய் மன்னர் இருக்கும் இடத்திற்கு புறப்பட்டார்கள். போகும் வழியில் அவர்கள் அமைச்சரிடம் கூறினார்கள். “எங்களுக்கு பொய் பேசி பழக்கமில்லை. அதனால் உண்மையைக் கூறுவதற்கு ரேஷன் கார்டு தரவேண்டும்.”

அமைச்சர் அவர்களை சமாதானப்படுத்தினார்: “வெளி இடங்களில் இருந்து வருபவர்களுக்கு அதற்கான தேவை இல்லை. நாங்கள் பொய் பேசினாலும் வெளியிலிருந்து வருபவர்கள் உண்மை பேச வேண்டும் என்பதுதான் எங்களுடைய விருப்பம்.”

“அதற்குப் பெயர்தான் டிப்ளமஸி” - ஜிம்மி சொன்னான்.

“உண்மைதான்” - அமைச்சர் தலையை ஆட்டிக்கொண்டே சொன்னார்: “அந்த விஷயத்தைச் சரி பண்ணுவதுதான் என் பொறுப்பு. ஆனால் நீங்கள் குறைந்தபட்சம் எங்களுடைய மன்னருக்கு முன்னால் இருக்கும்போதாவது உண்மை பேசுவதில்லை என்று சத்தியம் பண்ணிக் கூற வேண்டும். எங்களுடைய மன்னருக்கு உண்மையைச் சிறிதுகூட பிடிக்காது.”

“சத்தியம் பண்ணுகிறோம்” - நாஸ் சொன்னாள். உர்ஃபி அதற்கு கோபித்தான் : “நீ எப்படி சத்தியம் பண்ணுவே? நீ எல்லா நேரங்களிலும் பொய் சொல்லிக் கொண்டிருப்பவள். உனக்கு சத்தியம் பண்ணுவது என்பது கஷ்டமான விஷயமே அல்ல.”

நாஸ் உர்ஃபியை அடிப்பதற்காக முன்னோக்கி வந்தாள். அதற்குள் புத்லி அவளைத் தடுத்துவிட்டாள். பிள்ளைகள் எல்லோரும் அரசரின் அரண்மனையை நோக்கி நகர்ந்தார்கள்.

அன்புள்ள நண்பர்களே! மகாராஜா தரோரின் தர்பாரைப் பற்றி என்ன கூறுவது? வாசலில் இருந்து மன்னரின் சந்நிதியை அடைய ஒரு மணி நேரம் ஆனது. அந்த அளவிற்கு மிகப் பெரிய இடமாக அது இருந்தது. மன்னரும் தர்பார் அரங்கத்தில் இருப்பவர்களும் மைக்ரோஃபோனின் உதவியுடன்தான் ஒருவரோடொருவர் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். மன்னரின் ஆடை, அணிகலன்கள் மிகவும் அழகாக இருந்தன. தர்பார் அரங்கத்தில் இருந்த மற்றவர்களின் ஆடைகள் கிழிந்து போனவையாகவும், ஒட்டு போட்டுத் தைத்தவையாகவும் இருந்தன. தன்னைத் தவிர, வேறு யாரும் நல்ல ஆடைகளை அணியக்கூடாது என்பதுதான் பொய் நகரத்தின் மன்னரின் கட்டளையாக இருந்தது. எல்லோரும் நல்ல ஆடைகளை அணிய ஆரம்பித்தால், பிறகு மன்னருக்கும் மக்களுக்குமிடையே வேறுபாடு இல்லாமல் போய்விடும். நல்ல ஆடைகளை அணியக்கூடாது என்பது மட்டுமல்ல - நல்ல உணவுகளைச் சாப்பிடுவதற்கும், நல்ல வீட்டில் வசிப்பதற்கும், நல்ல விஷயங்களைப் பற்றி சிந்திப்பதற்கும்கூட அங்குள்ள மக்களுக்கு உரிமை இல்லாமல் இருந்தது. தர்பார் கூடத்தின் மேற்கூரை மிகவும் உயரத்தில் இருந்தது. நெருங்கிப் பார்த்தபோது, தலைப்பாகையும் தொப்பியும் கீழே விழுந்து கிடந்தன. ஆகாயத்தில் எந்த அளவிற்கு நட்சத்திரங்கள் இருக்கின்றனவோ, அந்த அளவிற்கு தர்பார் கூடத்தில் விளக்குகள் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. மன்னரின் சிம்மாசனம் பச்சை நிறத்தைக் கொண்ட ரத்தினத்தால் செய்யப்பட்டிருந்து. பிள்ளைகள் தர்பாரின் வாசலை அடைந்தபோது, மகாராஜா தரோர் அவையிலிருந்த ஒரு மனிதனை சாட்டையால் அடித்துக் கொண்டிருந்தார்.

“வலி இல்லையே?” - மன்னர் இடையில் அவ்வப்போது கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

அடி வாங்கிக் கொண்டிருந்த அந்த மனிதனின் முதுகிலிருந்து குருதி வழிந்து கொண்டிருந்தது. எனினும், அவன் சிரிக்க முயற்சித்தான். “ஆஹா... மன்னரே, இன்னும் அடியுங்கள்! எனக்கு எவ்வளவு சந்தோஷமாக இருக்கிறது!” - அவன் சொன்னான்.

தர்பாரில் இன்னொரு மனிதனை சிலுவையில் ஆணியடித்து நிறுத்தியிருந்தார்கள். அவன் ஒரு கவிஞன். அந்தக் கவிஞன் மன்னரைப் புகழ்ந்து கவிதைகளைக் கூறிக் கொண்டேயிருந்தான்.

பிள்ளைகள் தர்பாருக்குள் நுழைந்தபோது, அங்கு இருந்தவர்கள் எழுந்து நின்று அவர்களைத் திட்டினார்கள்: “பூமியில் இருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகளே! நீங்கள் நாசமாகப் போக வேண்டும்!”

“நீங்களும் நாசமாகப் போக வேண்டும்! பொய் நகரத்தைச் சேர்ந்த மக்களின் பிரதிநிதிகளே!” - உர்ஃபி திட்டினான்.

வெளிவிவகார அமைச்சர் பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகளை மன்னருக்கு அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார். “அக்கிரமங்கள் செய்யும் தரோர் மன்னரே! பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் பிள்ளைகள் உங்கள் முன்னால் நின்றிருக்கிறார்கள்!”

மன்னர் பிள்ளைகளையே கூர்ந்து பார்த்தார்: “நீங்கள் அவலட்சணமாக இருக்கிறீர்கள்!”

மன்னர் பாராட்டியதைக் கேட்டு உர்ஃபி கைகளைத் தட்டினான்: “அவலட்சணம் உங்களுடன் முடிந்துவிட்டது.”

“மதிப்பிற்குரிய மன்னரே, உங்களின் முகத்தில் துப்ப வேண்டும்போல இருக்கிறது. சந்திரனுக்கு நேராக துப்பினால் நம் முகத்திலேயே துப்பியது வந்து விழும் என்று பெரியவர்கள் சொல்லியிருக்காங்களே!” - ஜிம்மி சொன்னான்.

“இந்தக் கருத்தைச் சொன்னவர்கள் சரியான முட்டாள்கள்” - மன்னர் சிரித்துக் கொண்டே அமைச்சர் பக்கம் திரும்பினார்: “இவர்களை வெளியே கொண்டு போய் நிறுத்தி பட்டினி போட்டு ஒரு வழி பண்ணு!”

மோகினி அதைக் கேட்டு பதைபதைத்துப் போய் விட்டாள். அவள் சொன்னாள் : “மதிப்பிற்குரிய அமைச்சரே! நீங்கள் எங்களை அரண்மனைக்கு வெளியில் கொண்டுபோய் நிறுத்தி பட்டினி போட்டு துன்பப்படும்படி செய்வீர்களா?”

“அதற்கு அர்த்தம் - உங்களை அரண்மனைக்கு அழைத்துச் சென்று மிகவும் நன்றாக உபசரிக்க வேண்டும் என்பதுதான்.”

“நன்றி!” - உர்ஃபி மன்னரைப் பார்த்து சொன்னான். திடீரென்று என்ன நினைத்தானோ, தன்னைத் தானே திருத்திக் கொண்டான்:

“நன்றிகெட்ட செயல்! நாங்கள் போகிறோம். அதாவது - நாங்கள் இப்போது வருவோம்.”