Lekha Books

அடுத்த நிமிடம் கார்மேகம் கர்ஜிப்பதைப்போல இருந்தது. கழுகு நாக்கைத் திறந்தது.

“நான் உங்களை கழுகு ராஜாவின் சந்நிதிக்குக் கொண்டு போகிறேன்.”

கழுகு படகைத் தன்னுடைய நகங்களுக்கு மத்தியில் வைத்துக் கொண்டு பறந்து கொண்டிருந்தது. கழுகு ஒரு நிமிடம்கூட ஓய்வு எடுக்கவில்லை. சூரியன் மறைய ஆரம்பித்தபோது, பறக்கும் வேகம் குறைந்தது. பிறகு கழுகு மெதுவாக கீழ்நோக்கி இறங்க ஆரம்பித்தது. உர்ஃபி ஜிம்மியைப் பார்த்துச் சொன்னான்: “நீ படகின் அருகில்தானே இருக்கிறாய்? நாம் இப்போது எங்கே வந்திருக்கிறோம் என்பதைக் கீழே பார்த்துச் சொல்லு.”

“நாம் எங்கு வந்திருக்கிறோம் என்று எனக்குப் புரியவில்லை. கீழ்நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருக்கிறோம். நான்கு பக்கங்களிலும் மிகப்பெரிய மலைகள் தெரிகின்றன. அழகான அடிவாரம் தெரிந்தாலும், வயல்கள் கண்களில் படவில்லை. எங்கு பார்த்தாலும் காடுகள்தான் தெரிகின்றன. இல்லை... இல்லை.... இப்போது வயலும் தெரிகிறது. இங்கே நதியும் இருக்கிறது. விவசாயிகளும் இருக்கிறார்கள் என்பது தெரிகிறது.”

அதற்குமேல் ஜிம்மியால் எதுவும் பேச முடியவில்லை. கழுகு மிகவும் வேகமாக வட்டமிட்டுப் பறந்து கொண்டிருந்தது. தொடர்ந்து பெரிய ஒரு கதவின் வழியாகப் பறந்து சென்று ஒரு பெரிய பாறையில் உட்கார்ந்துகொண்டு படகைக் கீழே போட்டது. படகு பாறையில் மோதியது. இரும்புச் சங்கிலிகள் விடுபட்டன. பிள்ளைகள் மெதுவாக வெளியே வந்து நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்தார்கள். மிகப்பெரிய ஒரு பாறையில் ஆஜானுபாகுவான ஒரு கழுகு அமர்ந்திருந்தது. படகைத் தூக்கிக்கொண்டு வந்த கழுகைவிட மூன்று மடங்கு பெரியதாக அந்தக் கழுகு இருந்தது. பாறையின் ஒரு பக்கம் அரசாங்கத்தின் கொடி பறந்து கொண்டிருந்தது. கழுகு பிள்ளைகளைப் பார்த்துச் சொன்னது : “கழுகு மகாராஜாவை வணங்குங்கள்.” பிள்ளைகள் கழுகு மகாராஜாவை வணங்கினார்கள்.

கழுகு ராஜாவுக்கு முன்னால் இருந்த பெரிய ஒரு கருங்கல்லாலான தட்டில் என்னவோ வைக்கப்பட்டிருந்தது. கழுகு அவ்வப்போது தன்னுடைய உதட்டால் தட்டில் எதையோ தேடிக் கொண்டிருந்தது. ஈக்கள் உண்டாக்கும் சத்தமும் கேட்டது.

“தட்டில் என்ன இருக்கு?” - மோகினி ஆர்வத்துடன் கேட்டாள்.

கழுகு ராஜா உரத்த குரலில் சிரித்தார். பிறகு உர்ஃபியைக் கொத்தித் தட்டில் விட்டார்.

உர்ஃபி திகைத்துப் போய்விட்டான். அந்த தட்டில் சுமார் அறுபது மனிதர்கள் இருந்தார்கள். மனிதர்கள் அல்ல; மனித ஜாடையில் இருந்த மிருகங்கள்! அதிகபட்சம் போனால் அவர்களுக்கு பத்து அங்குலம் உயரம் இருக்கும். தோற்றத்தில் மனிதர்களைப் போலவே இருந்தார்கள்.

பயத்தாலும் ஆச்சரியத்தாலும் உர்ஃபி அதிர்ச்சியடைந்து நின்றுவிட்டான். சிறிது நேரம் அப்படியே நின்று கொண்டிருந்து விட்டு உர்ஃபி மெதுவான குரலில் கேட்டான்: “நீங்கள் மனிதர்களா?”

தட்டில் இருந்தவர்கள் ஆச்சரியத்துடன் உர்ஃபியைப் பார்த்தார்கள். இறுதியில் அவர்களில் மிகவும் வயதான மனிதன் கவலை கலந்த குரலில் சொன்னான்: “ஒரு காலத்தில் நாங்களும் மனிதர்களாகத்தான் இருந்தோம்.”

“அப்படியென்றால் நீங்கள் இப்படிப்பட்ட ஒரு நிலைமைக்கு எப்படி ஆளானீர்கள்? உயரம் குறைவானது எப்படி? ஆரம்பத்தில் இருந்தே நீங்கள் இப்படிக் குள்ளர்களாகத்தான் இருந்தீர்களா?”

“இல்லை சகோதரா! ஒரு காலத்தில் நாங்களும் உங்களைப்போல உயரமான மனிதர்களாகத்தான் இருந்தோம். இந்த பள்ளத்தாக்கு எங்களுக்குச் சொந்தமானவையாக இருந்தன. இந்த நாட்டை நாங்கள்தான் ஆட்சி செய்தோம். ஆனால்...”

கிழவனால் அதற்குமேல் எதுவும் பேச முடியவில்லை. கழுகு அதற்குள் அவனைக் கொத்தி விழுங்கிவிட்டது. தொடர்ந்து அதே உதட்டால் உர்ஃபியைக் கொத்தியெடுத்து பிள்ளைகளுடன் விட்டது. நாஸ் பயந்து நடுங்கி அழ ஆரம்பித்தாள். கழுகு எங்கே உர்ஃபியைக் கொத்தி விழுங்கிவிடுமோ என்று அவள் நினைத்தாள்.

கழுகு ராஜா கழுகிடம் கேட்டது: “இந்த மனிதர்கள் உனக்கு எங்கே கிடைத்தார்கள்? இவர்கள் நம்முடைய நாட்டைச் சேர்ந்த மனிதர்கள் இல்லை என்று நினைக்கிறேன். இவர்கள் தடித்துக் கொழுத்துப் போய் காணப்படுகிறார்கள். இவர்களில் சிலர் பெண்களாகவும் இருக்கின்றனர்.”

“மன்னா! நான் எல்லையில் பறந்து கொண்டிருந்தேன். பொய் பேசுபவர்களின் நாட்டில் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் நதியில் ஒரு படகைப் பார்த்தேன். இவர்கள் அந்தப் படகில் கட்டப்பட்டுக் கிடந்தார்கள்” - கழுகு சொன்னது.

“நீங்கள் எங்கே இருந்து வருகிறீர்கள்?” - கழுகு ராஜா பிள்ளைகளைப் பார்த்து கேட்டது:

“நாங்கள் பூமியிலிருந்து வர்றோம்.”

“சரிதான்.... சரிதான்.... புரிந்துவிட்டது. எங்களுடைய சந்திரனைச் சுற்றிக் கொண்டிருக்கும் பூமியிலிருந்து... அப்படித்தானே?”

“பூமி சுற்றவில்லை... சந்திரன்தான் எங்களுடைய பூமியைச் சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறது” - ஜிம்மி சொன்னான்.

“என்ன புலம்புகிறாய்?” - கழுகு ராஜா கோபத்துடன் கேட்டது: “உங்களுடைய பூமி ஒரு உருண்டை அளவுதான் இருக்கிறது. அதற்கு எங்களுடைய சந்திரனுடன் என்ன ஒற்றுமை இருக்கிறது?” சந்திரன் பூமியைவிடப் பெரியது.”

“சந்திரன் இல்லை. பூமிதான் பெரியது.”

“இல்லை. எங்களுடைய சந்திரன்தான் பெரியது. சுத்தமாகவும் பிரகாசமாகவும் இருக்கும். நீங்கள் வருடந்தோறும் கிரகணம் வரும் பூமியில் வாழ்பவர்கள்தானே?”

“இல்லை சார்!” - மோகினி விரலால் சொடக்குப் போட்டவாறு சொன்னாள்: “எங்களுடைய பூமியை அல்ல... உங்களுடைய சந்திரனைத்தான் வருடந்தோறும் கிரகணம் பாதிக்கின்றது.”

“அதிகம் பேசினால் கொத்தி விழுங்கிடுவேன்.”

கழுகுராஜா வாயைத் திறந்தது. ஒரு கிணறு திறந்ததைப்போல மோகினிக்குத் தோன்றியது. அதில் இருந்த இருட்டுக்குள்ளிருந்து நீளமான நாக்கு மோகினியின் குருதியைக் குடிப்பதற்காக வெளியே நீண்டு வந்தது. மோகினி பயந்துபோய் பின்னோக்கி நகர்ந்தாள்.

கழுகு ராஜா கழுகைப் பார்த்துப் கட்டளையிட்டது: “இவர்களைக் கொண்டு போய் சிறையில் அடை. நாளைக்குக் காலையில் நான் இவர்களை உணவாகச் சாப்பிட வேண்டும். நான் ஆண்களைச் சாப்பிடுகிறேன். ராணி பெண்களைச் சாப்பிடுவாள். நாளைக்குக் காலையில் சாப்பிடும் நேரத்தில் சந்திரன் பெரியதா இல்லாவிட்டால் பூமி பெரியதா என்பதை இவர்களுக்குக் காட்டுகிறேன். மனிதன் பெரியவனா இல்லாவிட்டால் கழுகு பெரியதா? ஹ... ஹ... ஹ... ”

கழுகுராஜா சிறிது நேரத்தில் தட்டில் இருந்த எல்லா மனிதர்களையும் கொத்தி விழுங்கிவிட்டு, அரண்மனையை நோக்கிப் பறந்து சென்றது.

கழுகு ராஜா போன பிறகு, கழுகு மனிதர்களைப் போன்ற தோற்றத்தைக் கொண்டிருந்த குள்ளர்களுக்குக் கட்டளை இட்டது: “பூமியிலிருந்து வந்திருக்கும் இந்த மனிதர்களை அரசு சிறையில் அடையுங்கள்!”