Lekha Books

மரம் கொண்டு உண்டாக்கப்பட்ட ஒரு வண்டி வந்தது. குதிரைக்கு பதிலாக குள்ள மனிதர்களை அந்த வண்டியில் கட்டியிருந்தார்கள். உர்ஃபி, நாஸ், மோகினி, புத்லி, ஜிம்மி ஆகியோரை கழுகு தன்னுடைய அலகில் கொத்தி எடுத்துக் கொண்டு போய் வண்டியில் போட்டுவிட்டுக் கதவை அடைத்தது. ஒரு கழுகு குஞ்சு சாட்டையைக் கொண்டு அடித்து வண்டியை ஓட்டியது. குள்ளர்கள் வண்டியை இழுத்துக் கொண்டு சிறையை நோக்கிச் சென்றார்கள்.

குழந்தைகளுக்கு இரவில் உறங்க முடியவில்லை. எப்படி உறங்க முடியும்? காலையில் கழுகு ராஜா அவர்களைச் சாப்பிட ஆரம்பித்து விடும். சிறையில் காவல் காத்துக் கொண்டிருந்த குள்ள மனிதர்கள் அவர்கள் சாப்பிடுவதற்காக கொஞ்சம் புற்களைப் போட்டு விட்டுச் சென்றிருந்தார்கள். அந்தப் புல் தங்களுக்குத்தான் போடப்பட்டிருக்கிறது என்ற விஷயம் பிள்ளைகளுக்கே தெரியாது. சிறையில் இருந்த ஒரு குள்ள மனிதன் புல்லைத் தின்று கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தபோது, அவர்களுக்கே ஆச்சரியமாக இருந்தது.

“நீங்கள் மனிதராக இருந்தும், புல்லைத் தின்னுகிறீர்களோ?” - அவர்கள் கேட்டார்கள்.

“பிறகு எதைத் தின்பது?” - குள்ள மனிதனுக்கும் ஆச்சரியமாக இருந்தது.

“ரொட்டியைச் சாப்பிட வேண்டியதுதானே!”

“ரொட்டியா? அப்படியென்றால் என்ன?”

அந்தக் குள்ள மனிதனுக்கு அருகில் வெள்ளை நிறத்தில் தாடியைக் கொண்ட ஒரு கிழவன் இருந்தான். ரொட்டி என்ற வார்த்தையைக் கேட்டதும், அவன் அதிர்ச்சியடைந்தான். அவனுடைய உடல் நடுங்கியது. சிறிது நேரம் கழித்து அந்த கிழவன் குழந்தையைப்போல தேம்பித் தேம்பி அழ ஆரம்பித்தான். பிள்ளைகள் அவனுக்கு ஆறுதல் கூற முயற்சித்தார்கள். அழுவதற்கான காரணம் என்ன என்று அவர்கள் கேட்டாரகள்.

கிழவன் தேம்பித் தேம்பி அழுதுகொண்டே சொன்னான்: “இது ஒரு அதிர்ச்சி தரும் சம்பவங்கள் நிறைந்த கதை. ஆபத்தான இந்தக் கழுகின் உதட்டிலிருந்து எப்படியாவது தப்பித்து உங்களுடைய கடுமையான முயற்சியால் திரும்பிப் போக உங்களால் முடியும் என்று நினைத்துத்தான் நான் இந்தக் கதையைக் கூறுகிறேன். அன்புள்ள நண்பர்களே! குள்ளர்களான நாங்களும் ஒரு காலத்தில் உங்களைப்போல சராசரி உயரத்தைக் கொண்ட மனிதர்களாகத்தான் இருந்தோம். ஒரு காலத்தில் நாங்களும் சுதந்திரமானவர்களாக இருந்தோம். இந்தப் பள்ளத்தாக்கில் எல்லா இடங்களுக்கும் போவதற்கான சுதந்திரம் எங்களுக்கு இருந்தது. ஆட்சி, சட்டம், நியாயம், நேர்மை ஆகிய விஷயங்கள் இங்கு குறிப்பிடத்தக்கவையாக இருந்தன. இந்தப் பள்ளத்தாக்கில் வாழ்ந்த மனிதர்கள் அனைவரும் ஒருவருக்கொருவர் உதவி செய்யக்கூடியவர்களாக இருந்தார்கள். ஒரு மனிதன் இன்னொரு மனிதனின் நன்மைக்காக செயல்படுவான். எங்களுடைய இந்த நாட்டில் பொய், துரோகம், திருட்டு, கொலை எதுவுமே இல்லாமல் இருந்தது. இங்கிருந்த பூமி மிகவும் செழிப்பானதாக இருந்தது. அதனால் ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் வயிறு நிறைய உணவு கிடைத்துக் கொண்டிருந்தது. யாருக்கும் யார் மீதும் வெறுப்போ பொறாமையோ இருந்ததில்லை. எங்களுடைய அரசாங்கத்திற்கு ராணுவம் கிடையாது. ராணுவம் இல்லாமல் இருந்ததால் ஆயுதங்களும் தேவைப்படவில்லை. எங்களுடைய சமுதாயம் இப்படியே ஐயாயிரம் வருடங்கள் விவசாயம் செய்து அமைதியுடனும் சமாதானத்துடனும் வாழ்ந்தது.

பிறகு இயற்கைக்கு என்ன தோன்றியது என்று தெரியவில்லை. எங்களுடைய நாட்டிற்கு இரண்டுபேர் வந்தார்கள். அவர்களில் ஒன்று தன்னைக் கழுகுராஜா என்றும்; இன்னொன்று தன்னைக் கழுகு என்றும் கூறிக் கொண்டன. அவை ரத்ததாகம் கொண்டவையாக இருந்தன. எல்லா நேரங்களிலும் சண்டை போட்டுக் கொண்டேயிருந்தன. அதற்கு முன்பு எங்களுடைய நாட்டிலிருந்த யாரும் கழுகைப் பார்த்தது இல்லை. அதனால் நாங்கள் குறிப்பிடத்தக்க பறவை என்று நினைத்து அவற்றிற்கு தானியத்தைத் தின்பதற்காகக் கொடுத்தோம். ஆனால், இரண்டு கழுகுகளும் வெறுப்புடன் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு கூறின: ‘நாங்கள் கழுகுக் குஞ்சுகள். நாங்களே இரையை வேட்டையாடி சாப்பிடுவோம்’ என்று. தொடர்ந்து அவை இரண்டும் ஆகாயத்தில் வட்டமிட்டுப் பறக்க ஆரம்பித்தன. இறுதியில் ஒரு கழுகு மனிதக் குழந்தையைக் கொத்தி எடுத்தது. அந்தக் குழந்தை பிறந்து இரண்டு நாட்களே ஆகியிருந்தன.

இன்னொரு கழுகும் அதே காரியத்தைச் செய்தது. அவற்றின் அக்கிரமத் தனமான செயல்களும் தைரியமும் எங்களுடைய இளைஞர்களின் மனதை மிகவும் பாதித்துவிட்டன. சமுதாயம் இரண்டு பிரிவாகப் பிரிந்தது. ஒரு பிரிவினர் கழுகு ராஜாவையும் இன்னொரு பிரிவினர் கழுகையும் வழிபட ஆரம்பித்தார்கள். ஒருவருக்கொருவர் இடையே சண்டையும் போரும் அதிகரிக்க ஆரம்பித்தன. பூமி, மரம், வயல், நீர், காற்று என்று ஒவ்வொன்றுக்காகவும் ஆரம்பித்த போர் அச்சமடையக்கூடிய அளவிற்குப் பெரிதானது. இந்தப் பள்ளத்தாக்கில் ஐயாயிரம் வருடங்கள் போர் நடந்தது. அந்தக் காலம் முழுவதும் நாங்கள் தொடர்ந்து கழுகுகளை வழிபட்டுக் கொண்டிருந்தோம். அவற்றை புண்ணிய உயிராக நினைத்துக் கொண்டிருந்தோம். நாங்கள் அடிமைகளின் ரத்தத்தையும் மாமிசத்தையும் அவற்றுக்குப் படையலாகப் படைத்தோம். கழுகுகள் அதைச் சாப்பிட்டு தடித்துக் கொழுத்தன. இறுதியில் ஒருநாள் கழுகு வம்சம் மனித சமுதாயத்தை தோல்வியடையச் செய்தது. அன்று முதல் இங்கு கழுகின் ஆட்சி செயல்பட ஆரம்பித்தது. அவை எங்களை வளர்த்து சாப்பிடுகின்றன. மனித வம்சம் மிகவும் மோசமான நிலைமையை அடைந்து குள்ளர்களை விட சிறியதாக ஆகிக் கொண்டிருக்கிறது. எங்களால் இப்போது விவசாயம் செய்ய முடியவில்லை. கழுகுகள் எங்களை வயலில் இருக்கும்போது பிடித்துத் தின்கின்றன. பள்ளத்தாக்கு காடாக மாறிவிட்டது. நாங்கள் புற்களைத் தின்று மீதமிருக்கும் உயிரைக் காப்பற்றிக் கொண்டிருக்கிறோம். நாளைக்கு காலை உணவாக அனேகமாக நான்தான் இருப்பேன்.”

கிழவன் அழ ஆரம்பித்தான். அவனுடைய கதையைக் கேட்டு மோகினி, நாஸ், புத்லி ஆகியோரும் பயந்து நடுங்கி அழ ஆரம்பித்தார்கள்.

“புறாக்களை அடித்து வீழ்த்துவதுதானே கழுகுகளின் வேலை?” - ஜிம்மி கேட்டான்.

‘புறாக்களை அடித்து வீழ்த்துவதில் ஆனந்தம் குறைந்தபோது மனிதர்களை வீழ்த்த அது ஆரம்பித்திருக்கலாம். இன்னொரு உயிரை வீழ்த்துவதில்தான் ஆனந்தம் என்னும்போது பிறகு அது புறாவுடன் மட்டும் என்று எப்படித் தன் செயலை நிறுத்திக் கொள்ளும்?” - உர்ஃபி சொன்னான்.

“உங்களுடைய அறிவை வைத்து இங்கு எதுவும் பண்ண முடியாது. நீங்கள் நாளைக்கு காலையில் கழுகுக்கு உணவாவது உறுதி” - கிழவன் சொன்னான்.

“வேண்டிக்கோங்க பெரியவரே!” - ஜிம்மி சொன்னான்: “நாங்கள் கள்ளங்கபடமில்லாத பிள்ளைகள். நாங்கள் சிறிய ஒரு புறாவைத் தேடித்தான் வந்தோம். நாங்கள் யாருக்கும் கெடுதல் செய்ய நினைக்கவில்லை. அதனால் எங்களுக்கும் கேடு செய்ய வேண்டும் என்று யாரும் நினைக்க மாட்டார்கள்.”