Lekha Books

“யாராவது நினைத்தால்...?” - கிழவன் கேட்டான்.

“அவரவர்களின் கெட்ட செயலுக்கு அவர்களே அதற்கான பலனை அனுபவிக்க வேண்டியதிருக்கும்” - ஜிம்மி மிடுக்கான குரலில் சொன்னான். அவனுடைய விரல்கள் உருக்குக் கம்பிகளைப்போல இருந்தன.

குழந்தைகள் அன்று சிறிதுகூட தூங்கவில்லை. கண் விழித்துக் கொண்டும் இல்லை. வினோதமான ஒரு சூழ்நிலையில் அவர்கள் இருந்தார்கள். ஜிம்மி யோசித்து ஒரு திட்டம் தீட்டினான். அவர்களை அடைத்து வைத்திருந்த அறையில் நிறைய கயிறுகள் இருந்தன. கைதிகளைக் கட்டுவதற்காகப் பயன்படுத்தப்படும் கயிறு அது ஜிம்மி அந்தக் கயிறுகளை எடுத்து ஒன்றுடன் ஒன்றைச் சேர்த்து பெரிய கயிறாக ஆக்கினான். கயிறு தயாரான பிறகு, சிறிது இடைவெளி விட்டு நின்று கொண்டு ஒவ்வொருவரும் அந்தக் கயிறைத் தங்களுடைய இடுப்பில் கட்டிக் கொண்டார்கள். கயிறின் ஒரு முனையில் ஜிம்மி, அவனுக்குப் பின்னால் நாஸ், பிறகு மோகினி, அவளுக்குப் பின்னால் புத்லி, எல்லோருக்கும் கடைசியாக உர்ஃபி. எல்லோரும் ஒரே கயிறில் கட்டப்பட்டுவிட்ட பிறகு ஜிம்மி மற்றவர்களிடம் நிம்மதியாகத் தூங்கும்படி சொன்னான். ஆனால், யாருக்கும் தூக்கம் வரவில்லை. கழுகின் கூர்மையான உதடு அவர்களின் கண்களுக்கு முன்னால் தெரிந்தது.

சூரியன் உதயமானவுடன்,  சிறையின் கதவு திறக்கப்பட்டது. குழந்தைகளை மீண்டும் அந்த வண்டியில் எற்றிக் கொண்டு போய் ஒரு தட்டில் இருக்கச் செய்து, கழுகு ராஜாவுக்கு முன்னால் கொண்டுபோய் வைத்தார்கள்.

“இரவை எப்படிச் செலவழித்தீர்கள்?” - கழுகு சிரித்துக் கொண்டே கேட்டது.

“நாங்கள் மிகவும் மகிழ்ச்சியுடன் இரவைக் கழித்தோம்” - ஜிம்மி அமைதியான குரலில் சொன்னான்.

“சிறிது நேரம் கழித்து நீங்கள் நிரந்தரமாக உறங்கலாம்” - கழுகு கேலி கலந்த குரலில் சொன்னது.

“நாங்கள் உங்களுக்கு சமாதானத்தைப் பற்றிய செய்தியைக் கூறுவதற்காக வந்தோம். நீங்கள் பெரிய கழுகு. சாதாரண மனிதர்களை ஆக்கிரமிப்பது உங்களுக்குப் பெருமை அல்ல.”

“ஒரு பலமானவன் இன்னொரு பலவீனமானவனை தனக்குக் கீழே கொண்டு வருவதில் ஆக்கிரமிப்பு என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை. இது உலகத்தில் சர்வ சாதாரணமாக நடக்கக்கூடியது தான்” - கழுகு சொன்னது.

“உலகத்தில் இதற்கு நேர்மாறாகக்கூட நடக்கலாம். இதைவிடப் பெரிய அளவில்...”

கழுகு தன்னுடைய அலகால் ஜிம்மியைக் கொத்திக் தூக்கியது. ஜிம்மியுடன் சேர்ந்து மற்ற பிள்ளைகளும் ஒரே கயிறில் கட்டப்பட்டிருந்ததால் அவர்களும் தொங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

“இந்த கயிறு ஏன் கட்டப்பட்டிருக்கிறது?” - கழுகு கேட்டது.

“வாழும்போது ஒன்றாகச் சேர்ந்து வாழ்வோம். இறக்கும்போது ஒன்றாகச் சேர்ந்து இறப்போம்” - ஜிம்மி பதில் சொன்னான்.

கழுகு தன்னுடைய அலகை மெதுவாக அசைத்தது. ஜிம்மி கழுகின் வயிற்றுக்குள் போனான். வயிற்றை அடைந்தவுடன் ஜிம்மி தன்னுடைய கைகளை விரித்தான். கழுகு எல்லா பிள்ளைகளையும் விழுங்கியது. ஆனால் ஜிம்மி தன்னுடைய கைகளை விரித்துப் பிடித்திருந்ததால், கழுகால் பிள்ளைகளை சாப்பிட முடியவில்லை. ஜிம்மி தன் உடன் பிறப்புகளை எச்சரித்தான்: “கழுகை வெளியில் இருந்துகொண்டு நம்மால் எதிர்த்து நிற்க முடியாது. உள்ளே இருந்துகொண்டு நம்மால் மோத முடியும்.”

“அது எப்படி?”

“கழுகு நம்மை வயிற்றுக்குள் கொண்டு வந்து ஜீரணிக்க முயற்சிக்கும். அதன் அலகு உருக்கைவிட பலமானது. அலகிற்குள் வைத்து மென்றால் நாம் சட்னி ஆகிவிடுவோம். நீங்கள் என் பின்னால் வாங்க. நான் கையை ஆட்டும்போது கழுகு தன் அலகை அசைக்கும். அதற்குள் நாம் அதன் வயிற்றுக்குள் போக வேண்டும்.”

“ஒன்று... இரண்டு... மூன்று...” என்று கூறி ஜிம்மி தன் கையைத் தாழ்த்தினான். தொடர்ந்து கயிறைப் பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு வயிற்றுக்குள் அவன் வேகமாக குதித்தான். மீதி இருந்தவர்களும் வயிற்றுக்குள் சென்றார்கள்.

தாங்கள் ஒரு பெரிய குகைக்குள் இருப்பதைப்போல் பிள்ளைகள் உணர்ந்தார்கள். ஆழமான கிணற்றுக்குள் குதித்த உணர்வு அவர்களுக்கு உண்டானது. பாதங்கள் எதையும் தொடவில்லை. ஜிம்மி நீந்தியவாறு சொன்னான் : “இது கழுகின் வயிறு. நான் இதை உருக்கு விரல்களால் கிழிக்கிறேன்.”

கழுகு வேதனையால் இப்படியும் அப்படியுமாக உருள ஆரம்பித்தது. “அய்யய்யோ! என் வயிற்றுக்கு என்ன ஆனது?” - அது கத்தியது.

12

மந்திரவாதிகளின் நாடு

ஜிம்மி தன்னுடைய செயலைத் தொடர்ந்தான். புத்லி செம்பு கொண்டு உண்டாக்கப்பட்டவள் அல்லவா? அவளும் ஜிம்மிக்கு உதவினாள். அவர்கள் இருவரும் சேர்ந்து கழுகின் வயிற்றைக் கிழித்தார்கள். தொடர்ந்து இதயத்தையும் கிழித்துத் துண்டு துண்டாக்கினார்கள். பிறகு வயிற்றைப் பிளந்து குழந்தைகள் எல்லோரும் வெளியே வந்தார்கள். கழுகு ராஜா அவர்களின் கண்களுக்கு முன்னால் துடிதுடித்து இறந்தது.

“எல்லா ஆக்ரமிப்பாளர்களும் வெளியிலிருந்து பார்க்கும்போது மிகவும் பலம் கொண்டவர்களைப் போலத் தோன்றுவார்கள். ஆனால் உள்ளுக்குள் அவர்கள் மிகவும் பலவீனமானவர்களாக இருப்பார்கள்” - ஜிம்மி தொடர்ந்து அடுத்த கழுகைப் பார்த்தான். “உங்களுடைய முடிவு என்ன? எங்களைச் சாப்பிடணுமா?” என்று கேட்டான்.

கழுகு தன் அலகைத் திறந்து வைத்துக்கொண்டு ஜிம்மியையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. வாழ்க்கையில் முதல் தடவையாக அதன் கண்களில் பயத்தின் நிழல் படர்ந்தது. தன்னுடைய ராஜாவின் இறந்த உடலைப் பார்த்த கழுகு தன் தலையைக் குனிந்து கொண்டது. பிறகு குழந்தைகளுக்கு முன்னால் நின்று கொண்டு தன் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டது.

ஜிம்மி அதற்குப் பிறகும் வெறுமனே இருக்கவில்லை. அவன் சொன்னான் : “நீங்கள் எங்களைச் சாப்பிட்டுக் கொள்ளுங்கள். நாங்கள் தயாராக இருக்கிறோம்.”

கழுகு சிறகுகளை விரித்துக்கொண்டு சொன்னது : “நான் புறப்படுகிறேன். இனி ஒருமுறைகூட இந்தப் பக்கம் நான் வர மாட்டேன்.” கழுகு வானத்தில் பறந்தது. தொடர்ந்து பார்வையிலிருந்து அது மறைந்தும் போனது.

கழுகுகளின் தோல்விச் செய்தி காட்டுத் தீயைப்போல பள்ளத்தாக்கில் பரவியது. காட்டில் மறைந்திருந்த மனிதர்கள் சுதந்திர கோஷங்களை எழுப்பியவாறு வெளியே வந்தார்கள். எல்லோரும் குழந்தைகளைப் புகழ ஆரம்பித்தார்கள். சிறையறைகளின் கதவுகள் திறக்கப்பட்டன. பல வருடங்களாக ஒரு மணி அளவில்கூட தானியம் விளையாமலிருந்த வயல்களில் வேலைகள் தொடங்கின.

கிழவன் ஜிம்மியையும் மற்ற குழந்தைகளையும் பாராட்டிக் கொண்டு சொன்னான் : “அடிமைத்தனம் எங்களைக் குள்ளர்களாக ஆக்கிவிட்டது. மிகவும் சீக்கிரமே மீண்டும் மனிதர்களுக்கு நிகரானவர்களாக வந்துவிடுவோம்.”

பள்ளத்தாக்கில் ஏழு நாட்கள் சுதந்திர நாளைக் கொண்டாடினார்கள். அவ்வளவு நாட்களும் குழந்தைகள் அந்த நாட்டு மக்களின் விருந்தாளிகளாகத் தங்களுடைய நாட்களைச் செலவிட்டார்கள். அதற்குப் பிறகு உர்ஃபி அந்தக் கிழவனிடம் சொன்னான்: