Lekha Books

“அது எப்படி?” - உர்ஃபி பதைபதைப்புடன் கேட்டான்.

பேராசிரியர் தன்னுடைய மூத்த மகனின் தோளில் கையை வைத்துக் கொண்டு சொன்னார் : “மகனே! எனக்கு உன்னைவிட மிகவும் அதிகமான வயது. உலகத்தின் எல்லா பகுதிகளிலும மனிதர்கள் வாழ்ந்த ஒரு காலகட்டத்தை நான் பார்த்திருக்கிறேன். இப்போது நீர் ஆக்கிரமித்திருக்கும் இடமெல்லாம் அந்த காலத்தில் அழகான நகரங்களாகவோ கிராமங்களாகவோ இருந்தன. வயல்களும் தோட்டங்களும் தொழிற்சாலைகளுமாக இருந்தன. ஆனால், மனிதர்கள் ஒருவரோடொருவர் போர் புரிந்து எல்லாவற்றையும் அழித்துவிட்டார்கள். இப்போது சில மலைகள் மட்டுமே நீருக்கு மேலே இருக்கின்றன. இந்த போர் தொடர்ந்து நடந்தால், அடுத்த ஐந்து வருடங்களுக்குள் எவரெஸ்ட் சிகரமும் நீருக்கு அடியில் போய்விடும். பிறகு ஒரு மனிதன்கூட எஞ்சியிருக்க மாட்டான்.”

“நாங்கள் குழந்தைகள்தானே! நாங்க என்ன செய்ய முடியும்?”

“குழந்தைகளால் பலவற்றையும் செய்ய முடியும். கெட்ட குணங்களைக் கொண்ட வயதான மனிதர்களை நேர்மையான வழிக்குக் கொண்டுவர குழந்தைகளால்தான் முடியும்.”

“அது எப்படி?” - நாஸ் கேட்டாள்.

“நான் எதற்காக சந்திரனுக்குப் போக வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தேன் என்பது உங்களுக்குத் தெரியுமா? அந்த ரகசியத்தை இன்றுவரை நான் யாரிடமும் கூறியது இல்லை. உங்களிடம் சொல்கிறேன். அன்பான பிள்ளைகளே! ஒரு காலத்தில் இந்த பூமி இப்படி இல்லாமலிருந்தது. மனிதர்கள் இப்போது செய்வதைப்போல ஒருவரோடொருவர் சண்டை போட்டுக் கொண்டு இருக்கவில்லை. எல்லோரும் ஒற்றுமையுடனும் மன அமைதியுடனும் நல்ல எண்ணங்களுடனும் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். அந்தக் காலத்தில் இந்த பூமியில் ஒரு பறவை இருந்தது. அது எந்நேரமும் சமாதானத்தை வலியுறுத்தும் பாடல்களைப் பாடிக்கொண்டே இருக்கும். அப்படிப்பட்ட ஒரே ஒரு பறவைதான் இருந்தது. ஆனால், மனிதர்களுக்கு இடையில் நடைபெற்ற போரைப் பார்த்து பொறுத்துக்கொள்ள முடியாமல் அந்தப் பறவை சந்திரனுக்குப் போயிடுச்சு. அந்தப் பறவை போன பிறகு பூமியில் போர் பெரிதாகிவிட்டது. ஒரு நிமிடம்கூட சண்டை நிற்கவில்லை. அந்தப் பறவை திரும்பி வருவது வரை உலகம் இப்படி அழிந்துகொண்டுதான் இருக்கும்.”

“அந்தப் பறவையைத் திரும்ப கொண்டு வருவதற்காகத்தான் நீங்க சந்திரனுக்குப் போகத் தீர்மானித்தீர்களா அப்பா?” - மோகினி கேட்டாள்.

“ஆமாம் மகளே.”

“அந்தப் பறவையின் அடையாளம் எப்படி இருக்கும்?” - நாஸ் கேட்டாள்.

“அது ஒரு வெள்ளை நிறத்தில் இருக்கும் புறா. தலையில் தாமரைப் பூவின் அளவில் ஒரு கிரீடம் இருக்கும். பிறகு...”

பேராசிரியர் தான் கூற வந்த வார்த்தைகளைக் கூறி முடிப்பதற்கு முன்பே போலீஸ்காரர் அறைக்குள் வந்துவிட்டார். “சீக்கிரமா வாங்க. மிகவும் தாமதம் ஆயிடுச்சு. பிள்ளைகளிடம் விடைபெறுவதற்கு உங்களுக்கு ஒரு ஆயுள்காலம் வேணுமா என்ன?”

4

பிள்ளைகள் சந்திரனை நோக்கி...

வயதான மனிதரான பேராசிரியரை போலீஸ்காரர்கள் கைது செய்து அழைத்து கொண்டு சென்றார்கள். பிள்ளைகள் அழ ஆரம்பித்தார்கள். இரும்பாலான பையனான ஜிம்மியும் அழுதான். தேவைப்பட்டால் அவன் எல்லா போலீஸ்காரர்களையும் அடித்து, உதைத்து தன் தந்தையை அவர்களிடமிருந்து காப்பாற்ற முடியும். ஆனால் பேராசிரியர் தடுத்துவிட்டார்.

தங்களின் தந்தையைப் போலீஸ்காரர்கள் கைது செய்து அழைத்துக் கொண்டு போன பிறகு, உர்ஃபி தன் உடன் பிறப்புக்களிடம் கேட்டான் :

“உங்களுடைய கருத்து என்ன?  நாம சந்திரனுக்குப் போய் அந்தப் பறவையைத் திரும்பக் கொண்டு வருவோம்.”

“அப்பா இல்லாமல் நாம சந்திரனுக்குப் போவதா? நான் வரமாட்டேன்.” - மோகினி சொன்னாள்.

“நான் வர்றேன்.” - நாஸ் தயாரானாள்.

“நானும் தயார்” - ஜிம்மி.

“இவ்வளவு பெரிய ராக்கெட்டை எப்படிப் பறக்க வைப்பது?” - அதுதான் மோகினியின் பயம்.

“ஜிம்மியின் உதவியுடன் நான் பறக்க வைப்பேன்” -  உர்ஃபி தைரியத்துடன் சொன்னான்.

“சரி... இன்னைக்கு இரவே புறப்படுவோம். இல்லாவிட்டால், காலையில் அரசாங்கத்தைச் சேர்ந்த விஞ்ஞானிகள் ராக்கெட்டையும் ஆராய்ச்சி நிலையத்தையும் அழிச்சிடுவாங்க.”

பிள்ளைகள் நான்கு பேரும் இரவில் பதுங்கிப் பதுங்கி ஆராய்ச்சி நிலையத்திற்கு அருகில் வந்தார்கள். அறுநூறு அடி உயரத்தைக் கொண்ட ஏணியில் ராக்கெட் இணைக்கப்பட்டிருந்தது. மின்சார லிஃப்டின் உதவியுடன் நான்கு பேரும் ராக்கெட்டிற்குள் நுழைந்தார்கள். மூத்தவனான உர்ஃபி கேப்டனின் இருக்கையில் அமர்ந்தான். இரண்டாமவளான நாஸ் டெலிவிஷன், ரேடார் ஆகியவற்றைக் கட்டுப்படுத்தும் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டாள். இளையவனும் இரும்புக் குழந்தையுமான ஜிம்மி ரக்கெட் பம்புகளின் பொறுப்பை வகித்தான். மூன்றாமவளான மோகினிக்கு சமைலறையில் வேலை கொடுக்கப்பட்டது. அவள் குறும்புத்தனம் கொண்டவளாகவும் எதுவுமே தெரியாதவளுமாக இருந்தாள்.

உர்ஃபி ஹெட்ஃபோனை மாட்டிக் கொண்டு கேட்டான்:

“ரியாக்டர் ரெடி?”

“ரெடி” - ஜிம்மி பதில் சொன்னான்.

“ரியாக்டர் ஆன்க்ஸ் ரெடி?” - நாஸ் அறிவித்தாள்.

“ரொட்டித் துண்டு ரெடி” - மோகினி சொன்னாள்.

உர்ஃபி அவளைத் திட்டிவிட்டு மீண்டும் கேட்டான் : “ரியாக்டர் ஆன்க்ஸ் டூ ஃப்ளை.”

“ஷிப் மாஸ்டர் டூ ஃப்ளை!”

“ரெடி ஜிம்மி! ஸ்டார்ட் ஃபஸ்ட் பம்ப்!”

ஜிம்மி கைப்பிடியைத் திருப்பி முதல் பம்பை இயக்கினான். நெருப்பு, ஆவி ஆகியவற்றின் பலமான காற்றில் ராக்கெட் ஏணியை விட்டுப் பிரிந்து ஆகாயத்தில் உயர்ந்தது.

“செகண்ட் பம்ப் ஸ்டார்ட்!”

“தேர்ட் பம்ப் ஸ்டார்ட்!”

“ஃபோர்த் பம்ப் ஸ்டார்ட்!”

நான்காவது பம்ப் இயங்க ஆரம்பித்தபோது ராக்கெட் பூமியின் வட்டத்தைவிட்டு சந்திர மண்டலத்தை இலக்கு வைத்துப் போக ஆரம்பித்திருந்தது. அங்கிருந்து பார்க்கும்போது பூமி ஒரு பந்தைப்போலத் தெரிந்தது. கருப்பு நிறத்தில் காட்சியளித்த ஆகாயத்தில் ஒளிமயமான விளக்குகளைப்போல நட்சத்திரங்கள் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. ராக்கெட் மணிக்கு முப்பதாயிரம் மைல் வேகத்தில் பறந்து கொண்டிருந்தது. பிள்ளைகள் இருந்த கேபின் ஒரு உருண்டையைப்போல சுற்றிக் கொண்டிருந்தது. அதனால் ராக்கெட்டிற்குள் செயற்கையான ஈர்ப்பு நிலவிக் கொண்டிருந்தது. பூமியில் தங்களின் சொந்த வீட்டில் இருக்கிறோம் என்றே பயணம் செய்பவர்களுக்குத் தோன்றும். எடையில் எந்தவிதமான மாறுபாடும் தெரியாது. அதனால் வெற்று ஆகாயக் காலணிகள் அணியாமலே அவர்களால் ராக்கெட்டிற்குள் நடக்க முடிந்தது.