Lekha Books

அதற்குப் பிறகு சில நாட்கள் கடந்து சென்ற பிறகு, வடக்குப் பக்கம் நின்றிருந்த ஒரு தென்னை மரத்தில் காய்கள் தோன்றின. கொச்சையப்பன் அவற்றையும் வெட்டினான்.

மறுநாள் கணக்குப்பிள்ளை வந்தான். தென்னை மரங்கள் அனைத்தையும் பார்த்துவிட்டு, அவன் எதுவும் பேசாமல் மிடுக்காக அங்கிருந்து சென்றுவிட்டான்.

அதே நாளன்று சாயங்காலம் கணக்குப்பிள்ளை மாடம்பியை அழைத்துக் கொண்டு வந்தான். மாடம்பி மிடுக்கான குரலில் கேட்டார்: “கொச்சய்யப்பா, யாரிடம் கேட்டுடா தேங்காய்களை வெட்டினே?”

வெட்டுக்கத்தியைத் தடவிக்கொண்டே கொச்சய்யப்பன் சொன்னான் : “யாரிடம் கேட்கணும்?”

மாடம்பிக்கு கோபம் வந்தது. அவருடைய குரல் உயர்ந்தது: “யாரிடமும் கேட்க வேண்டாமாடா?”

கொச்சய்யப்பன் தன் கோபத்தைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டான். “மண்ணைக் கொண்டு வந்து குண்டையும் குழியையும் சரி பண்ணி, இதை ஒரு நிலமாக ஆக்கியபோது யாரிடமும் கேட்கவில்லையே! நாற்றுகளை நட்டு கவனம் செலுத்தி வளர்த்தபோது யாரிடமும் கேட்கவில்லையே! அப்போ நான் நினைத்தேன் - தேங்காய்களை வெட்டுவதற்கும் யாரிடமும் கேட்க வேண்டாம் என்று...”

மாடம்பியின் முகம் பயங்கரமானது. அவர் கோபத்துடன் கத்தினார்:

“நிலத்தின் உரிமையாளரைப் பிடித்துக் கட்டும் காலம் வந்திருச்சாடா?”

“அதைத்தான் நானும் சொல்றேன் - நிலத்தின் சொந்தக்காரனைப் பிடித்துக் கட்டக்கூடாதுன்னு...”

“நீ நிலத்தின் சொந்தக்காரனாடா?” மாடம்பி உரத்த குரலில் கத்தினார்.

அதிகமான வெறுப்புடன் கொச்சய்யப்பன் அலட்சியமான குரலில் சொன்னான் : “பிறகு யார் சொந்தக்காரன்?”

“சொந்தக்காரன் யார்னு காட்டுறேன்டா” என்று உரத்த குரலில் கத்தியவாறு மாடம்பி சென்றார். கணக்குப்பிள்ளை அவரைப் பின்தொடர்ந்து சென்றான்.

கொச்சய்யப்பன் வெட்டுக்கத்தியைக் காற்றில் வீசினான். ஒரு தென்னங்கீற்று துண்டிக்கப்பட்டு கீழே விழுந்தது.

அந்தோணி வடக்குப் பக்கத்தில் நின்றுகொண்டு சொன்னான்: “கவனமா இருக்கணும் கொச்சய்யப்பா?”

விழுந்து கிடந்த தென்னங்கீற்றை எடுத்து வெட்டுக்கத்தியால் அறுத்தவாறு கொச்சய்யப்பன் பற்களைக் கடித்துக்கொண்டே சொன்னான்: “இந்த மாதிரி அறுத்திடுவேன் அந்தோணி! என் நிலத்தில் கால் வைத்தால், அவன்கள் எல்லோரையும் நான் அறுத்திடுவேன்.”

இரவில் உண்ணுலி சொன்னாள் : “நமக்கு இவை எதுவும் வேண்டாம். நாம அக்கரையில போய் வசிப்போம்.”

கொச்சய்யப்பன் கேட்டான் : “பயந்து ஒளிந்து கொள்வதற்கு காடு இருக்குதாடீ?”

“எனக்கு யாரும் இல்லை” - உண்ணுலியின் தொண்டை இடறியது.

“நீ பயப்படாதேடி... பயப்படாதே. அவன்கள் எல்லோரையும் நான் அறுக்குறேன்”... அவன் அவளைத் தேற்றினான்.

இரவு உணவு சாப்பிட்டு முடித்து, விளக்கை அணைத்துவிட்டு இருவரும் கட்டிலில் போய் படுத்தார்கள். வெட்டுக்கத்தியை தலைக்குக் கீழே வைத்துக்கொண்டே கொச்சய்யப்பன் படுத்திருந்தான். அவன் தூங்க ஆரம்பித்தான்.

ஒரு விசும்பல் சத்தம் கேட்டு அவன் திடுக்கிட்டுக் கண் விழித்தான். அவன் பதைபதைப்புடன் கேட்டான் : “நீ ஏன் அழுறே?”

“எனக்கு... எனக்கு இதுதான் இருக்கு!” - அவள் அவனை இறுக அணைத்துக் கொண்டாள். அவள் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுதாள்.

அவன் ஆவேசத்துடன் சொன்னான் : “உனக்கு நான் இருக்கேன். உனக்கு நான் எப்போதும் இருப்பேன்.” அவளுடைய வயிற்றைத் தடவியவாறு அவன் தொடர்ந்து சொன்னான் : “இந்த வயிற்றில் இருப்பதும் நான்தான்.”

மறுநாள் காலையில் அந்தோணி வந்தான். அவன் மனக் கவலையுடன் சொன்னான் : “கவனமா இருக்கணும் கொச்சய்யப்பா.”

“நான் கவனமா இருக்கேன் அந்தோணி.”

“எதுக்கும்... உண்ணுலியை கிழக்கு கரையில கொண்டுபோய் விட்டுட்டு வா.”

“எதற்கு?” - சமையலறைக்குள்ளிருந்து உண்ணுலி வேகமாக வந்தாள்: “எதற்கு கிழக்குக் கரைக்கு கொண்டு போய் விடணும்? நான் எங்கும் போறதாக இல்லை. நான் இங்கே வசிப்பதற்காக வந்தவள்:”

கொச்சய்யப்பன் மதிப்புடன் தன் மனைவியைப் பார்த்தான்.

அந்தோணி அங்கிருந்து நகர்ந்தான். கொச்சய்யப்பன் வெட்டுக்கத்தியைச் சுழற்றிக்கொண்டு நிலத்தைச் சுற்றி நடந்தான்.

உண்ணுலி அரிவாளைத் தீட்டிக் கூர்மையை அதிகரித்தாள். அரிவாளைப் பிடித்துக்கொண்டு அவள் வாசலில் உலாத்தினாள்.

என்னவோ நடக்கப் போகிறது. ஆனால் என்ன நடந்தாலும், அந்த ஊரில் அதுவொன்றும் ஒரு புதிய விஷயமல்ல. இந்த மாதிரி பல விஷயங்களும் அங்கு நடப்பதுண்டு.

பக்கத்தில் இருப்பவர்கள் கொச்சய்யப்பனையும் உண்ணுலியையும்  பார்த்துப் பரிதாபப்பட்டார்கள். பரிதாபப்படுவதைத் தவிர, உதவி செய்ய யாராலும் முடியாது. அதை நன்கு தெரிந்திருக்கும் கொச்சய்யப்பன், யாரிடமும் உதவி செய்யும்படி கேட்கவேயில்லை.

மதிய நேரம் ஆகும்வரை எதுவும் நடக்கவில்லை. உண்ணுலி சமையலறைக்குள் நுழைந்து கஞ்சி தயார் பண்ணினாள். துவையல் உண்டாக்கினாள். பிறகு கஞ்சியைக் குடிப்பதற்காக கொச்சய்யப்பனை அழைத்தாள்.

அவன் சொன்னான் : “நீ குளிச்சிட்டு வா.”

உண்ணுலி ஏரியில் இறங்கிக் குளித்தாள். ஈரமான மேற்துண்டால் மூடிக்கொண்டு, அவள் ஏரியின் கரையில் நின்றுகொண்டு கூந்தலைக் காய வைத்துக்கொண்டிருந்தாள். கொச்சய்யப்பன் வாசலில் நின்றிருந்தான். அவன் உண்ணுலியையும் தென்னை மரங்களையும் மாறிமாறிப் பார்த்தான். அவளும் அந்த தென்னை மரங்களும் அவனுக்குச் சொந்தமானவர்கள். அவனுடைய மனமும் உடலும் அவர்களிடம் கலந்து விட்டிருந்தன.

திடீரென்று மேற்குத் திசையில் ஒரு சத்தம் கேட்டது. அதைத் தொடர்ந்து வேலியைப் பிரிக்கும் சத்தம்.

கொச்சய்யப்பன் நின்ற நிலையிலேயே சுற்றிலும் பார்த்தான். அவன் உரத்த குரலில் சத்தம் போட்டுச் சொன்னான் : “உண்ணுலி, அரிவாளை எடு!”

உண்ணுலி குடிசைக்குள் வேகமாக நுழைந்தாள்.

குடிசையைச் சுற்றிலும் ஆட்கள்! எமனின் தூதுவர்கள்!

கொச்சய்யப்பன் வெட்டுக்கத்தியை வேகமாக வீசினான். ஒரு உலக்கை அவனுடைய கையில் பாய்ந்து வந்து விழுந்தது. வெட்டுக்கத்தி கையிலிருந்து விழுந்தது.

“அவனை கட்டுடா!” பின்னாலிருந்து கர்ஜனை போன்ற குரல் கேட்டது.

ஏராளமான இரும்புக் கைகளுக்கு மத்தியில் கொச்சய்யப்பன் நெளிந்தான். அவனுடைய கை முஷ்டிகள் அடங்கின.

குடிசைக்குள் ஒரு அழுகைச் சத்தம்! மாடம்பியின் மருமகன் குருதி சிந்தியவாறு வெளியே வேகமாக ஓடி வந்தான்! அரிவாளைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு அவனுக்குப் பின்னால் பத்ரகாளியைப் போல உண்ணுலி ஓடி வந்தாள்.

“அவனைக் கட்டுடா! தென்னையில் கட்டிப்போடு” - மாடம்பி உரத்த குரலில் கத்தினார்.

உண்ணுலி முன்னோக்கி வேகமாக வந்தாள். ஏராளமான இரும்புக் கைகள் அவளைத் தடுத்தன. அவளுடைய கையில் இருந்த அரிவாள் ஏரியில் போய் விழுந்தது.

கொச்சய்யப்பன் தென்னை மரத்துடன் சேர்ந்து இறுக்க் கட்டப்பட்டான். மூச்சு அடைக்க அவன் உரத்த குரலில் சொன்னான்: “உண்ணுலி, உனக்கு நான் இருக்கேன். உன் வயிற்றில் நான் இருக்கேன்.”