Lekha Books

படகு கரையை நெருங்கியது. குட்டனும் மாதவனும் கரையில் கால் வைத்தார்கள்.

“மகனே!” - மாதவனின் தாய் ஆவேசத்துடன் அழைத்தாள்.

“பேசாம இருங்க...” - உண்ணுலி கோபத்துடன் சொன்னாள். குட்டனும் மாதவனும் நடந்தார்கள். கிழவிகள் அவர்களைப் பின் தொடர்ந்தார்கள்.

“டே... டே... டே...” - தொடர்ந்து துப்பாக்கி வெடிக்கும் சத்தம்! ஒவ்வொரு குண்டும் காற்றில் ஒவ்வொரு முழக்கத்தை உண்டாக்கியது. ஒவ்வொரு முழக்கமும் ஏரியின் அக்கரையில் எதிரொலித்தது. ஏராளமான காகங்களும் கழுகுகளும் உயிர் போகும் வேதனையில் துடிப்பதைப்போல சத்தங்கள் எழுப்பிக் கொண்டு ஆகாயத்தில் நாலா திசைகளிலும் பறந்து கொண்டிருந்தன.

மாதவனின் தாய் ஆவேசத்துடன் கேட்டாள் : “என்ன அது?”

“பட்டாளம் துப்பாக்கியால சுடுகின்றது” உண்ணுலி பதில் சொன்னாள்.

சில நிமிடஙக்ள்! மூச்சை அடக்கக்கூடிய ஒரு பேரமைதி!

குட்டனும் மாதவனும் குடிசைக்குள் நுழைந்தார்கள். கிழவிகள் அவர்களைப் பின்தொடர்ந்தார்கள். குட்டனும் மாதவனும் தரையில் உட்கார்ந்தார்கள். கிழவிகள் கட்டிலில் உட்கார்ந்தார்கள்.

சமையலறைக்குள் இருந்தவாறு கல்யாணியும் பார்கவியும் எட்டிப் பார்த்தார்கள்.

“கோபாலன் எங்கே?” - குட்டன் அந்த மூச்சை அடைத்துக் கொண்டிருந்த அமைதியைக் கிழித்தான்.

பார்கவி சொன்னாள் : “காலையில் இங்கே வந்து பட்டாளம் வந்திருக்குன்னு பாட்டியிடம் சொல்லுன்னு சொல்லிவிட்டு, பிறகு அங்கேயே போயிட்டான்.”

மீண்டும் மூச்சை அடைக்கச் செய்யும் அந்தப் பேரமைதி!

வடக்கு வீட்டில் இருக்கும் பப்புவின் மனைவி நீண்ட நேரம் ஏப்பம் விட்டுக்கொண்டிருந்தாள். கர்ப்பத்தால் வாயு மேலே வந்து கொண்டிருக்கிறது. அணை உடைந்து ஓடுவதைப்போல, அதற்குப் பிறகும் ஏப்பங்கள் வந்து கொண்டேயிருந்தன.

“டே... டே... டே...” துப்பாக்கிகள் துப்பிக் கொண்டிருந்தன. வடக்குப்பக்க வீட்டில் வந்துகொண்டிருந்த ஏப்பம் திடீரென்று நின்றுவிட்டது.

அதற்குப் பிறகும் மூச்சை அடைக்கக்கூடிய அந்தப் பேரமைதி!

மேற்குப்பக்க வீட்டில் இருக்கும் பாரு மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு விட்டவாறு குடிசைக்குள் வந்தாள். “பையனை.... பையனை... இங்கே கூப்பிடுங்க. அவன் கற்களை எறிந்து கொண்டிருக்கிறான். பட்டாளம் இருக்குற இடத்துக்குப் போய் பிடித்துக் கொண்டு வாங்க.”

“கொல்லட்டும்!” - உண்ணுலி உரத்த குரலில் சொன்னாள். அவள் கட்டிலை விட்டு எழுந்தாள். மேலே கட்டித் தொங்க விடப்பட்டிருந்த உலக்கையைப் பிடித்துக்கொண்டு அந்தப் பெண் சிங்கம் அதற்குப் பிறகும் கர்ஜித்தது: “கொல்லட்டும்! கொன்று விட்டு அவர்கள் வாழட்டும்!”

குட்டன் தலையை உயர்த்தினான். உலக்கையைப் பார்த்துக் கொண்டே அவன் புன்னகைத்தான். பல வருடங்களாக நடந்து வரும் கொடுமைகளுக்கு எதிராகப் பழிவாங்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் அந்தப் புன்னைகையில் தெரிந்தது.

அவன் எழுந்து ஆடைகளுக்கு மத்தியில் இருந்து ஒரு நீளமான வெட்டரிவாளை எடுத்தான். தனி கவனம் செலுத்தி செய்யப்பட்டிருந்த ஒரு அரிவாள் அது.

அவன் கட்டிலுக்கு அருகில் வந்தான். மேலே கட்டப்பட்டிருந்த உலக்கையை அவிழ்த்தான். உலக்கையின் ஒருமுனையில் அரிவாளைக் கட்டினான். உலக்கையைப் பார்த்து அவன் மீண்டும் புன்னகைத்தான். பயங்கரமான ஒரு புன்னகை!

“வா மாதவா, வா” - அவன் வெளியே செல்ல முயன்றான். மாதவன் எழுந்தான்.

“ரொட்டி” - கல்யாணி அவனை அழைத்துச் சொன்னாள். அவள் ஒரு துண்டு இலையில் இரண்டு ரொட்டிகளைக் கொண்டு வந்தாள்.

“ரொட்டியைச் சாப்பிடு மகனே!” - உண்ணுலி சொன்னாள்.

குட்டனும் மாதவனும் ஒவ்வொரு ரொட்டியை எடுத்துக்கொண்டார்கள். இயந்திரங்களைப்போல அதை கடித்து இறக்கிவிட்டு, இருவரும் குடிசையை விட்டு வெளியேறினார்கள்.

அமைதியாக இருந்த ஏரிப்பரப்பில் அந்தச் சிறிய படகு நகர்ந்து நகர்ந்து விலகி விலகிப் போய்க் கொண்டிருந்தது. கிழவிகள் ஏரியின் கரையில் அதைப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றிருந்தார்கள்.

மதியத்திற்குப் பிறகு உண்ணுலி கட்டிலில் படுத்திருந்தாள். கல்யாணியும் பார்கவியும் வாசல் வழியாக வெளியே பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தார்கள். யாரும் எதுவும் பேசவில்லை. எங்கும் ஒரு சத்தம்கூட கேட்கவில்லை. மோட்டார் இயந்திரங்கள், ஹார்ன் சத்தம் ஆகியவற்றின் எதிரொலிகள்கூட இல்லை. குண்டுகளின் சத்தம் மட்டும் அந்தச் சமயத்திலும் ஆகாயத்தின் அடர்த்தியில் எதிரொலிப்பதைப்போல இருந்தது.

உண்ணுலியின் உதடுகள் அசைந்தன: “கோபாலன் வந்துட்டானாடீ?”

“இல்ல...” கல்யாணியின் வறண்டுபோன தொண்டையில் இருந்து பதற்றத்துடன் சத்தம் வந்தது.

மேற்கு திசையிலிருந்து வந்த காற்று பலமாக அடிக்க ஆரம்பித்தது. ஏரியில் நீர்  வளையங்கள் உண்டாயின. ஏரி நீர் கோபமுற்ற பாம்பைப் போல தலையை உயர்த்தி குதித்துப் பாய்ந்து கொண்டிருந்தது.

காற்றின் கோபமும் அலைகளின் ஆரவாரமும்! அதற்கு நடுவில் ‘டக் டக் டக்’ என்றொரு சத்தம்! தொடர்ந்து ஏராளமான ‘டக் டக் டக்’ சத்தங்கள் ஒன்று சேர்ந்து மிகப்பெரிய இரைச்சல் சத்தத்தை உண்டாக்கின.

“கேக்குறது என்ன?” - உண்ணுலி கேட்டாள்.

“படகு சத்தம்” - பார்கவி பதில் சொன்னாள்.

“உண்ணுலி தங்கச்சி எங்கே?” - ஏரியின் கரையில் நின்று கொண்டு கிழவனான அந்தோணி உரத்த குரலில் கேட்டான்.

“இங்கே இருக்காங்க” - கல்யாணி பதில் சொன்னாள்.

உண்ணுலி கேட்டாள் : “யார் அது?”

“அந்தோணி அய்யா.”

“இங்கே வரச் சொல்லு” - அவள் எழுந்து உட்கார்ந்தாள்.

“இங்கே வருவீங்களாம்...” - பார்கவி உரத்த குரலில் சொன்னாள். அவர்கள் இருவரும் கதவுக்கருகில் இருந்து எழுந்து தள்ளி உட்கார்ந்தார்கள்.

அந்தோணி அன்று முதல்முறையாக அந்த குடிசைக்குள் வந்தான். உண்ணுலி எழுந்து நின்றாள்: “உட்காருங்க... உட்காருங்க... அந்தோணி.”

அந்தோணி உட்காரவில்லை. அவன் சொன்னான்: “பட்டாளம் அக்கரைக்குப் போயிருக்கு. பட்டாளம் போன படகின் சத்தம்தான் கேக்குறது.”

மூச்சை அடைக்கக்கூடிய அளவிற்கு அந்தப் பேரமைதி!

அந்தோணி குடிசையை விட்டு வெளியே வந்தான். அவனுக்குப் பின்னால் உண்ணுலியும்.

“நில்லுங்க...” - உண்ணுலி சொன்னாள்.

அந்தோணி திரும்பி நின்றான். உண்ணுலி என்னவோ மெதுவான குரலில் சொன்னாள். அந்தோணி சிறிது நேரம் சிந்தனையில் மூழ்கியவாறு நின்றுவிட்டு மெதுவாக முனகினான். தொடர்ந்து திரும்பி சென்றான்.

ஏரி அமைதியானது. ஒரு விசும்பல் சத்தம் மட்டும் கேட்டது. அந்த விசும்பிக் கொண்டிருந்த நீர்ப் பரப்பின் வழியாக படகு கரையை நெருங்கத் தொடங்கியது. அந்தோணியின் நடுங்கிக் கொண்டிருந்த கைகள் வேகமாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தன. படகின் தலைப்பகுதியில் செதுக்கப்பட்ட சிலையைப்போல உண்ணுலி எந்தவித அசைவும் இல்லாமல் உட்கார்ந்திருந்தாள்.