Lekha Books

கீழே சாய்ந்து, சுருங்கிப் போய் இருந்த மார்பகத்தை அவள் ஒரு மேற்துண்டால் மறைத்திருந்தாள். நரைத்து, உதிர்ந்து, ஈர்க்குச்சியைப்போல ஆகிவிட்ட முடி தலையைச் சுற்றிலும் பறந்து கொண்டிருந்தது. நீருக்கு அடியில் எதையோ உற்றுப் பார்ப்பதைப்போல அந்தக் கண்கள் வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. ஈறுகளை அவள் கடித்து மூடியிருந்தாள்.

மேற்குப்பக்கக் கரையில் தென்னந்தோப்புகளைத் தாண்டி, வெண்மேகங்களால் மறைக்கப்பட்ட நிலவின் வெளிச்சம் கடலுக்குள் விழுந்து கொண்டிருந்தது. அங்கு எங்கோ நாயொன்று இரண்டு மூன்று முறை குரைத்துவிட்டு, திடீரென்று அதை நிறுத்திக்கொண்டது. எங்கிருந்தோ அடையாளம் கண்டுபிடிக்க முடியாத அளவிற்கு ஒரு பதறிய சத்தம் ஒன்று கேட்டது. வேறு எங்கோ அந்த சத்தத்திற்கு எதிர் சத்தம் கேட்டது. இரண்டு சத்தங்களும் கரையில் ஒரு பயங்கர முழக்கத்தை உண்டாக்கின.

கரையில் முட்செடிகளும் மூங்கிலும் கற்றாழையும் இடைவிடாமல் வளர்ந்து நின்றிருக்கும் ஒரு காட்டிற்குள் அந்தோணி படகைச் செலுத்தினான்.

“உண்ணுலி சகோதரி” - அந்தோணி மெதுவாக அழைத்தான்.

“ம்?” - அந்த முனகல் ஒலித்தது.

காட்டிற்குள் ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு.

அந்தோணி சொன்னான் : “அங்கே இறங்குங்க. விழாமல்... அந்தச் செடியைப் பிடிச்சுக்கங்க.”

காட்டில் ஒரு அசைவு.

உண்ணுலி எழுந்தாள். செடியைப் பிடிக்காமலே அவள் கரையில் இறங்கினாள். கட்டளைக் குரலில் அவள் சொன்னாள் : “படகை எடுத்துக்கொண்டு நீங்க போயிடுங்க அந்தோணி.”

காட்டில் ஒரு காலடிச் சத்தம்.

“நீங்க அங்கே போயிடுங்க அந்தோணி.”

“அப்படின்னா... உண்ணுலி தங்கச்சி, நீங்க என்ன செய்வீங்க?”

“நானா? நான்...”

காட்டில் ஒரு முனகல் சத்தம்.

அந்தோணி கேட்டான்: “என்ன அது?”

உண்ணுலி கேட்டாள்: “யார் அது?”

“என்னையும்... என்னையும்...” – சோர்வடைந்த, தெளிவற்ற ஒரு சத்தம்.

அந்தோணி படகிலிருந்து கரையில் இறங்கினான். “என்னையும், என்னையும்...” என்று தெளிவில்லாமல் முனகியவாறு ஒரு மனிதன் மெதுவாக நடந்து கொண்டிருந்தான்.

“யார் அது?” - அந்தோணியின் குரலில் பதற்றம் இருந்தது.

“பிடிங்க அந்தோணி” - உண்ணுலியின் குரல் முன்பு இருந்ததைவிட சத்தமாக ஒலித்தது: “பிடித்துப் படகில் ஏற்றுங்க.”

ஒரு கையை இழந்து, ரத்தத்தைச் சிந்திக்கொண்டிருந்த ஒரு மனிதனை அந்தோணி தாங்கிப் பிடித்துக் கொண்டான். அந்த உடல் தளர்ந்துபோய் விட்டிருந்தது. “என்னை... என்னை...” என்பது மட்டும் மெதுவாக ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது.

அந்தோணி அந்த மனிதனை வாரித் தூக்கிப் படகில் படுக்க வைத்தான்.

உண்ணுலி சொன்னாள் : “அங்கே கொண்டு போங்க.”

“நான் போயிட்டா, பிறகு..?”

“நீங்க போங்க... போங்கன்னு சொல்றேன்” - அது ஒரு கட்டளையாக இருந்தது.

அந்தோணி படகில் ஏறினான். விசும்பிக் கொண்டிருந்த ஏரியின் பரப்பின் வழியாக படகு மெதுவாக, மெதுவாக நகர்ந்து முன்னோக்கிப் போய்க்கொண்டிருந்தது. படகில் இருந்து அவ்வப்போது கேட்டுக் கொண்டிருந்த முனகல் சத்தம் ஏரியின் விசும்பல் சத்தத்தில் காணாமல் போனது.

ஏரியின் அக்கரையில் தென்னந்தோப்புகளுக்கு அப்பால், நிலவு வெளிச்சம் இல்லாமல் போயிருந்தது.

உண்ணுலி இருட்டில் நடந்தாள். குழிக்குள் விழுந்து கிடந்த அந்த கண்கள் வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. இருட்டைத் துளைத்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது அந்தப் பார்வை!

மணலில் ஒரு ஈரம்! உண்ணுலியின் காலில் ஏதோ பட்டது. திடீரென்று காலை யாரோ பிடிப்பதைப்போல இருந்தது.

உண்ணுலி குனிந்து பார்த்தாள். ஒரு தாங்க முடியாத வாசனை! ரத்தமும் மண்ணும் கலந்து உண்டாக்கிய ஒரு வாசனை! ஒரு மனிதன் அந்த மண்ணில் கால்களை நீட்டிக்கொண்டு படுத்திருக்கிறான். ஒரு சிறிய முனகல் சத்தம் மட்டும்!

“யார் அது!” உண்ணுலி கேட்டாள்.

“தண்ணி.. தண்ணி...” அந்தத தலை அடுத்த நிமிடம் உயர்ந்து, திடீரென்று மண்ணில் விழுந்தது. முனகல் சத்தம் நின்றுவிட்டது. உண்ணுலியின் காலைப் பிடித்திருந்த பிடி விட்டது.

உண்ணுலி நிமிர்ந்து நின்றாள். அவள் அமைதியாக இருந்தாள். ஆகாயத்தில் வெண் மேகங்களுக்கு மத்தியில் நட்சத்திரங்கள் கண்களைச் சிமிட்டிக் கொண்டிருந்தன.

உண்ணுலி நடந்தாள். அவளுடைய உடல் நடுங்கவில்லை. கால்களில் பதற்றமில்லை. ஈறுகளைக் கடித்து அழுத்திக்கொண்டு வெறித்துப் பார்த்தவாறு அவள் நடந்தாள்.

ஒரு மெல்லிய மூச்சு விடும் சத்தம்! உண்ணுலி குனிந்தாள். அவள் கேட்டாள் : “குட்டனா? என் மகனா?”

“இங்கி... இங்கி... இங்கிலாப்...” அந்தக் குரல் அத்துடன் நின்றுபோனது.

மூக்கிற்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்த வாசனை! ரத்தமும் மண்ணும்!

உண்ணுலி நிமிர்ந்து நடந்தாள்.

மண்ணில் விழுந்த ரத்தத்தை மீண்டும் எடுக்க முயல்வதைப்போல கவிழ்ந்து கிடந்த ஒரு உடலுக்கு முன்னால் அவள் குனிந்தாள்: “குட்டனா? குட்டா... குட்டா...”

மணல் துகள்களுக்கு மத்தியில் நின்று கொண்டிருந்தபோது, தெளிவற்ற வார்த்தைகளும் முனகல்களும் கேட்டுக் கொண்டே இருந்தன. அவள் நிமிர்ந்து நின்று பார்த்தாள். நிறைய மனித உடல்கள் அந்த மணல் பரப்பில் ஆங்காங்கே சிதறிக் கிடந்தன. இயந்திரத் துப்பாக்கிகள் வாழ்க்கையைப் பிய்த்துக் கிழித்து எறிந்திருந்தது. சில உடல்கள் முனகிக் கொண்டிருந்தன. சில உடல்களில் இருந்து மெல்லிய சத்தம் வந்து கொண்டிருந்தது.

“குட்டா! மகனே...” - உண்ணுலி ஒவ்வொரு உடலுக்கு முன்னாலும் சென்று குனிந்து பார்த்தாள்.

“குட்டா! குட்டா!” - அவளுடைய குரல் உயர்ந்தது. “என் உலக்கை... என் உலக்கை எங்கே மகனே?” - அவள் ஒவ்வொரு இறந்த உடலையும் பார்த்துக் கேட்டாள். ஒவ்வொரு முகத்தையும் உற்றுப் பார்த்தாள். ஒவ்வொரு கொம்புகளையும் எடுத்துப் பார்த்தாள்.

“குட்டா...! உலக்கை! என் உலக்கை...” - அவள் அந்தப் பிணங்களுக்கு மத்தியில் தேடி நடந்தாள்.

“பாட்டி...!” சற்று தூரத்தில் ஒரு அழைப்பு கேட்டது.

உண்ணுலி தலையை உயர்த்தினாள். ஆர்வத்துடன், ஆவேசத்துடன் அவள் கேட்டாள்: “யார் அது? யார் கூப்பிட்டது?”

“நான்தான் பாட்டி!”

“கோபாலனா? பேரனே! என் உலக்கை... என் உலக்கை எங்கே?”

“இதோ... இதோ இருக்கு உலக்கை!”

பிணங்களையும், உயிருள்ள பிணங்களையும் மிதித்துக்கொண்டு உண்ணுலி பாய்ந்து சென்றாள். கோபாலனின் கையிலிருந்து உலக்கையை வாங்கி அவள் தன் மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டாள்.

“அப்பா! பாட்டி அப்பா!”

“எங்கே? என் குட்டன் எங்கே?” - அவள் சிரித்தாள். ஒரு பிணத்தின் சிரிப்பாக அது இருந்தது.