Lekha Books

மறுநாள் கணக்குப்பிள்ளை வந்து காய்த்துத் தொங்கிக் கொண்டிருந்த குலைகளை மிகுந்த அக்கறையுடன் பார்த்தான். பாரம் அதிகம் கொண்ட குலைகளைத் தாங்குவது மாதிரி ஏதாவது செய்ய வேண்டும் என்று கொச்சய்யப்பனை அழைத்துச் சொன்னான். கொச்சய்யப்பன் நகைச்சுவையாக அதை நினைத்து வெறுமனே சிரித்துக் கொண்டான்.

கணக்குப்பிள்ளை போனபிறகு, உண்ணுலி கேட்டாள்: “யார் அது?”

கொச்சய்யப்பன் பதிலெதுவும் சொல்லவில்லை. அவன் கணக்குப்பிள்ளை சென்ற பாதையையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான்.

உண்ணுலியின் முகம் மங்கலானது. அவள் சிந்தனையில் மூழ்கினாள்.

மறுநாள் மாடம்பியின் மருமகன் வந்தான். அவன் நிலத்தை ஆராய்ச்சி பண்ணவில்லை. குலை தள்ளிய தேங்காய்களையும் பார்க்கவில்லை.

திருமணத்திற்கு தனிப்பட்ட முறையில் அழைக்காததற்கு அவன் கொச்சய்யப்பனிடம் வருத்தப்பட்டுக் கொண்டான். கிழக்குக் கரையில் தான் உண்ணுலியைப் பார்த்திருப்பதாகவும், தன் இளைய மாமாவின் மனைவி வீட்டுக்காரர்களின் நிலத்தில்தான் கண்டங்கோரன் இப்போது வசிக்கிறான் என்றும் ஏதோ நீண்ட காலமாக நெருங்கிய தொடர்பு இருப்பதைப்போல, மிகுந்த ஆர்வத்துடன் அவன் பேசினான். நிலத்தில் வசிக்கும் ஏழைகளுக்குத் தன் மாமாவிற்குத் தெரியாமல் தான் பல உதவிகளையும் செய்வது உண்டு என்றும், கொச்சய்யப்பனுக்கு உதவத் தயாராக இருப்பதாகவும் சொன்னான்:

கொச்சய்யப்பன் உள்ளே பார்த்துக்கொண்டு சொன்னான்: “அடியே, அந்த வெட்டுக்கத்தியை இங்கே கொண்டு வா.”

மருமகன் அதிர்ந்து விட்டான்.

கொச்சய்யப்பன் தொடர்ந்து சொன்னான் :“தெற்குப்பக்க வேலி பிரிஞ்சு கிடக்குது. அதை சரி பண்ணப் போறேன்.”

வெட்டுக்கத்தியைக் கொண்டு வருவதற்காக காத்திருக்காமல் அவன் உள்ளே சென்றான். திரும்பி வந்தபோது மாடம்பியின் மருமகன் அங்கு இல்லை.

உண்ணுலி கேட்டாள் : “அது யார்?”

கொச்சய்யப்பன் கோபத்தை அடக்கிக் கொண்டு தட்டுத்தடுமாறி சொன்னான்: “அதுவா?... அதை நீ தெரிஞ்சிக்க வேண்டாம்.”

உண்ணுலியின் முகம் அதைக்கேட்டு சுருங்கிவிட்டது. அவள் சிந்தனையில் மூழ்கினாள்.

கொச்சய்யப்பன் வேலியைக் கட்டிக்கொண்டு நின்றபோது அந்தோணி வந்தான். அவன் கேட்டான்: “ஒவ்வொரு நாளும் நிலத்தின் சொந்தக்காரர்கள் வந்துகொண்டிருக்கிறார்களேடா கொச்சய்யப்பா!”

கொச்சய்யப்பன் அருகில் நின்றிருந்த பூஞ்செடியை ஓங்கி வெட்டினான். செடி துண்டிக்கப்பட்டு கீழே விழுந்தது.

அந்தோணி சிரித்தான்.

நாட்கள் பல கடந்தன. ஒரு மாலை நேரத்தில் கொச்சய்யப்பன் ஏரிக்கரையில் நின்றுகொண்டு காய்கள் காய்த்து நின்று கொண்டிருக்கும் தென்னை மரங்களைப் பார்த்து சந்தோஷப்பட்டுக் கொண்டிருந்தான். அடர்த்தியான பச்சை நிறத்தில் இடைவெளி இல்லாமல் நின்று கொண்டிருந்த தென்னங்கீற்றுகளுக்கு நடுவில் இளம் பச்சை நிறத்தில் காய்கள் முற்றிக் காணப்பட்டன. காற்றில் அசைந்து கொண்டிருந்த தென்னங்கீற்றுகளைப் பார்த்து கொச்சய்யப்பனின் மனம் ஆனந்த நடனம் ஆடிக் கொண்டிருந்தது.

முழுமையான மார்பகத்தை ரவிக்கைக்குள் இறுக இருக்குமாறு செய்துகொண்டு,  வலது கையில் ஒரு பீடியையும் இடது கையில் ஒரு நெருப்புக் குச்சியையும் வைத்துக் கொண்டு, காற்றில் ஆடிக் கொண்டிருந்த தலைமுடியைக் கைகளால் ஒதுக்கியவாறு உண்ணுலி மெதுவாகத் தன் கணவனை நோக்கி வந்தாள். அவன் பீடியையும், நெருப்புக் குச்சியையும் வாங்கி, பீடியைப் பற்ற வைத்தான். உண்ணுலி தன் கணவனுக்கு மிகவும் நெருக்கமாக நின்று கொண்டிருந்தாள்.

பீடியை இழுத்துப் புகையை விட்டவாறு கொச்சய்யப்பன் காய்த்து நின்றிருந்த தென்னை மரங்களையும், தன்னுடன் ஒட்டிக்கொண்டு நின்றிருந்த தன் மனைவியையும் காதலுடன், அன்புடன் மாறி மாறிப் பார்த்தான். அந்தப் பார்வையையும் அவன் நடந்து கொள்ளும் முறையையும் பார்க்கும்போது உலகத்திலுள்ள அழகிற்கும் நன்மைகளுக்கும் உரிமை உள்ளவனும் கைப்பற்றக்கூடிய தகுதிகள் கொண்டவனும் அவன்தான் என்பது மாதிரி தோன்றும்.

உண்ணுலி மெதுவான குரலில் கேட்டாள் : “இந்த நிலம் யாருக்குச் சொந்தமானது?”

“நீ... நீ யாருக்குச் சொந்தமானவள்?” - கொச்சய்யப்பன் ஆவேசத்துடன் கேட்டான்.

“யாருக்குச் சொந்தமானது நிலம்...” - அவள் மேலும் நெருங்கி நின்றாள்.

“என்னுடையது... நீ எனக்குச் சொந்தமானவள்... நீயும் இந்த நிலமும்...” அவனுக்கு மூச்சு அடைத்தது.

ஒரு நாள் உண்ணுலியின் தந்தையும் தாயும் கிழக்குக் கரையில் இருந்து விருந்திற்காக வந்தார்கள். அவர்களைப் படகில் ஏற்றித் திரும்பக் கொண்டுபோய் விடுவதற்காக கொச்சய்யப்பனும் செல்ல வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானது. இரவில் நீண்ட நேரம் ஆனபிறகுதான் அவனால் திரும்பி வரமுடிந்தது.

நிலவு ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்த இரவு நேரமாக அது இருந்தது. கொச்சய்யப்பன் படகை படகுத் துறையில் கட்டிப் போட்டுவிட்டு வீட்டு வாசலுக்கு வந்தான். மூடப்பட்டிருந்த கதவிற்கு அருகில் ஒரு ஆள் நின்று கொண்டிருப்பதை கொச்சய்யப்பன் பார்த்தான். ஒரு காலை வாசலிலும் இன்னொரு காலை திண்ணையிலும் வைத்துக் கொண்டு அந்த மனிதன் நின்றிருந்தான். கொச்சய்யப்பன் மிகவும் மெதுவாக நடந்து, அவனுக்குப் பின்னால் போய் நின்றான். அவன் கேட்டான் : “யார் நிற்கிறது?”

ஒரு அதிர்ச்சியுடன் மாடம்பியின் மருமகன் திரும்பிப் பார்த்தான்.

கொச்சய்யப்பன் நெற்றியைச் சுளித்துக்கொண்டு, அதிகார தொணியில் கேட்டான் : “இரவு நேரத்தில் இங்கே என்ன வேலை?”

மாடம்பியின் மருமகன் தைரியமான குரலில் சொன்னான்: “இரவு நேரமாக இருந்தாலும், பகல் நேரமாக இருந்தாலும்... என்னுடைய நிலத்தைத் தேடி வருவதற்கு உன்னுடைய அனுமதி தேவையாடா?”

“டேய்...” - மருமகனின் கன்னத்தில் ஒரு அடி விழுந்தது. அவனுடைய கை உயர்வதற்கு முன்னால் இன்னொரு அடியும் விழுந்தது.

“ஓடுடா! உன் நிலத்தை விட்டு ஓடுடா!” - கொச்சய்யப்பன் கட்டளையிட்டான்.

மாடம்பபியின் மருமகன் ஓடினான். உள்ளே சென்று நின்று கொச்சய்யப்பன் உரத்த குரலில் சொன்னான்: “படிப்பிக்கிறேன்டா.”

கதவைத் திறந்துகொண்டு உண்ணுலி வந்தாள். பதைபதைப்புடன் அவள் கேட்டாள்: ‘’என்ன இது?”

கொச்சய்யப்பன் பதிலெதுவும் சொல்லவில்லை.

குடிசையின் முன்னால், ஏரியின் கரையில் நின்றிருந்த தென்னை மரத்தில் காய்கள் காய்த்தன. கொச்சய்யப்பன் தென்னை மரத்தில் ஏறி காய்களை வெட்டினான். சிதறிக் கீழே விழுந்த தேங்காய்கள் அனைத்தையும் உண்ணுலி பொறுக்கி உள்ளே கொண்டு சென்றாள்.

மறுநாள் மாடம்பியின் கணக்குப்பிள்ளை வந்தான். தென்னை மரத்தில் காய்கள் இல்லாமல் இருப்பதைப் பார்த்து அவன் கொச்சய்யப்பனை அழைத்தான். வெட்டுக்கத்தியை அலட்சியமாக சுழற்றியவாறு கொச்சய்யப்பன் குடிசைக்குள்ளிருந்து வெளியே வந்தான்.

கணக்குப்பிள்ளை கேட்டான் : “இந்த தென்னை மரத்தில் இருந்த காய்கள் எங்கே கொச்சய்யப்பா?”

“அது காய்ச்சிடுச்சு” - கொச்சய்யப்பன் - அலட்சியமாகச் சொன்னான்.

கணக்குப்பிள்ளை சிறிது நேரம் அமைதியாக நின்றிருந்தான். இறுதியில் அவன் சொன்னான் : “அந்தக் காய்களை நீ எடுத்துக்கோ. நாற்றுகளை நட்டது நீதானே?”

கொச்சய்யப்பன் நகைச்சுவை என்பது மாதிரி வெறுமனே புன்னகைத்துக் கொண்டான்.