Lekha Books

அவள் மண்ணில் உட்கார்ந்தாள் : “என் குட்டன்! என் மகன்...” - அவள் அந்த இறந்த உடலைக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டாள்: “அன்றைக்குச் சொன்னாரு... என் வயிற்றில் இருக்குறதா... என் வயிற்றில் இருந்ததுதான்... என் குட்டன்... என் மகன்!”

குண்டடிப்பட்டுப் பிளந்த அந்த மார்பிலிருந்து அவள் உறைந்து போயிருந்த ரத்தத்தை வாரி எடுத்தாள்: “என் மகன்.. இவனுடைய சங்கில் ரத்தம்!”

அவள் அந்த ரத்தத்தை முகத்தில் தேய்த்தாள், அவளுடைய முகத்தில் வாழ்க்கை குத்தி உண்டாக்கிய குழிகளிலும் வாய்க்கால்களிலும் மகனின் இதய ரத்தம் நிறைந்து நின்றது.  அவள் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்தாள். பேய்த்தனமான ஒரு தொடர் சிரிப்பு அது!

“பாட்டி!” - கோபாலனின் குரலில் முதல் தடவையாக ஒரு பதற்றம் இருந்தது.

“பேரனே!” - உண்ணுலி எழுந்தாள். மகனின் ரத்தம் தோய்ந்திருந்த அந்த முகம், பேரனின் முகத்துடன் நெருங்கியது. அவள் அவனுடைய நெற்றியிலும் தலையிலும் முத்தமிட்டாள்.

“வா... வா... மகனே வா...” அவள் நடந்தாள். வலது கையில் உலக்கையும் இடது கையில் கோபாலனின் கையும் இருந்தன.

சற்று தூரத்தில் ஒரு வெளிச்சம்! பாட்டியும் பேரனும் அதைப் பார்க்கவில்லை.

அவர்கள் நடந்து ஒரு குளத்தின் கரையை அடைந்தார்கள். செடிகளும் புற்களும் நிறைந்த ஒரு கவனிப்பாரற்ற குளமாக இருந்தது அது.

உண்ணுலி குளத்தின் கரையில் நின்றாள். அவள் சிறிது நேரம் ஆகாயத்தைப் பார்த்து சிந்தனையில் மூழ்கினாள். அப்போதும் நட்சத்திரங்கள் இடைவிடாமல் கண்களைச் சிமிட்டிக் கொண்டிருந்தன.

அதற்குப் பிறகும் தூரத்தில் அந்த வெளிச்சம்!

“மகனே, இதை வச்சிரு... இதை பத்திரமா வச்சிருக்கணும்!” - அவள் உலக்கையை கோபாலனின் கையில் கொடுத்தாள். அவளுடைய குரல் மிகவும் சன்னமாக இருந்தது. அதில் ஒரு சோகம் கலந்திருந்தது.

“தாத்தாவின் உலக்கை... பத்திரமா வச்சிருக்கணும். தொலைச்சிடக்கூடாது... தொலைச்சிடக் கூடாது மகனே! தொலைச்சிடக் கூடாது...” சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்தாள். சிந்தனையில் மூழ்கியவாறு நின்றுவிட்டு மிடுக்கான குரலில் அவள் சொன்னாள்: “மகனே, நீ கல்யாணம் பண்ணிக்கணும். உனக்கு ஒரு மகன் பிறக்கணும். இந்த உலக்கையை அவனிடம் கொடுக்கணும்.”

அந்த வெளிச்சம்! அது நெருங்கி வந்து கொண்டிருந்தது.

கோபாலன் சொன்னான் : “பட்டாளம்! அதோ வர்றது பட்டாளம்தான் பாட்டி!”

“அப்படின்னா மகனே, நீ போ...” - உண்ணுலியின் குரலில் பதைபதைப்பு இருந்தது.

கோபாலன் நெற்றியைச் சுளித்தான். “பட்டாளம் வருதுன்னா நான் ஏன் போகணும்?”

வெளிச்சம் குளத்தைத் தாண்டி இருந்த மாமரத்தில் விழுந்தது.

உண்ணுலி முன்பு இருந்ததைவிட பதைபதைப்புடன் சொன்னாள் : “என் பேரனே, போ...”

கோபாலன் போகவில்லை. அவன் உலக்கையில் கட்டப்பட்டிருந்த அரிவாளைச் சோதித்துப் பார்த்துவிட்டு, உலக்கையை நீட்டிப் போருக்குத் தயாரானான்.

உண்ணுலி உலக்கையைப் பிடித்துக்கொண்டு சொன்னாள்: “போ! போகச் சொன்னேன்... இல்லாவிட்டால் உன் பாட்டி நான் உன்னைக் கொல்லப் போறேன். போ..போ...”

கோபாலன் யோசித்தான். உலக்கையைத் தோளில் வைத்துக் கொண்டு அவன் அங்கிருந்து ஓடினான்.

உண்ணுலி விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள். பேய்த்தனமான ஒரு தொடர் சிரிப்பு!

திடீரென்று வெளிச்சம் அவளுடைய ரத்தம் தோய்ந்த முகத்தில் விழுந்தது.

அந்த வெளிச்சத்திற்குப் பின்னாலிருந்து ஒரு ஆள் உரத்த குரலில் சொன்னான் : “ரத்தக் காளிடா! ரத்தத்தைக் குடிக்கிறதுக்காக வந்திருக்கு!”

“சுட வேண்டியதுதான்” - இன்னொரு ஆள் சொன்னான்.

வெளிச்சம் முன்பைவிட அதிகமாக அவளுடைய முகத்தில் விழுந்தது. அது ஒரு மின்சாரத்தால் ஆன பந்தமாக இருந்தது!

“சுடுடா... சுடு...” உண்ணுலி கத்தினாள். மின்சார பந்தத்திற்குப் பின்னாலிருந்து ஒரு உரத்த சிரிப்புச் சத்தம் கேட்டது.

“கொச்சய்யப்பனின் மனைவிடா... நான் குட்டனின் தாய்டா...” உண்ணுலி ஆவேசத்துடன் உரத்த குரலில் சொன்னாள்:

உதட்டில் பட்டிருந்த ரத்தத்தை நக்கியவாறு அவள் கோபத்துடன் சொன்னாள்: “உன் துப்பாக்கியை இந்தப் பக்கம் நீட்டுடா... சுடு!”

மின்சார விளக்கிற்குப் பின்னால் ஒரு உரத்த சிரிப்புச் சத்தம்! ஒரு குண்டு முன்னோக்கிப் பாய்ந்தது.

‘டே!’ - ஒரு வெடிப்பு!

“ஹூம்!” - ஒரு சத்தம்.

விளக்கு அணைந்துவிட்டது.

குளத்திற்குள் ஏதோ சாய்ந்து விழுந்தது.