Lekha Books

அன்றைய அந்தச் சம்பவத்திற்குப் பிறகு மாடம்பியும் அவனுடைய மருமகனும் அந்த நிலத்தில் கால் வைக்கவே இல்லை. கணக்குப்பிள்ளை ஒவ்வொரு மாதமும் தேங்காய்களை வெட்டுவதற்காக மட்டும் வருவான். அந்தச் சமயங்களில் உண்ணுலி வீட்டிற்குள் இருந்து கொண்டு கதவை மூடிக் கொள்வாள். அவளால் அதைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க முடியாது. அவளுடைய கணவனின் ரத்தத்திலும் வியிர்வையிலும் நட்டு வளர்க்கப்பட்ட தென்னை மரங்களில் இருந்து தேங்காய்களை வெட்டிக்கொண்டு போவதைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்க அவளால் முடியாது.

இப்படியே ஒரு வருடம் ஓடி முடிந்தபோது, மாடம்பி அந்த நிலத்தை இன்னொரு மனிதருக்கு விற்றுவிட்டார்.

நகரத்தின் கயிறு வர்த்தகம் கிராமங்களைத் தொடர்ந்து ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருந்த காலகட்டம் அது. கிராமங்களில் இருந்து மூலப் பொருட்களையும் தொழிலாளிகளையும் குறைந்த விலைக்கு வாங்குவதற்கென்றே அந்த ஆக்கிரமிப்பு ஆரம்பமானது என்பது மட்டுமல்ல - நகரத்தில் ஒன்று சேர்ந்திருந்த தொழிலாளர்களின் உரிமைகளில் இருந்து விலகி இருக்க வேண்டும் என்று முதலாளிகள் அப்போது நினைத்திருந்தார்கள். அதன் மூலம் கிராமப் பகுதிகளில் பல கயிறு தொழிற்சாலைகளும் உண்டாயின.

கிராமப்புறங்களைத் தேடி வந்த முதலாளிகள் ஜமீன்தார்களுடன் ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டார்கள். அவர்கள் நிலங்களின் சொந்தக் காரர்களாகவும் ஆனார்கள். அப்படி ஆன ஒரு முதலாளி ஜமீன்தார் தான் உண்ணுலி வசித்துக் கொண்டிருந்த நிலத்தை மாடம்பியிடமிருந்து விலைக்கு வாங்கினார்.

ஏரிக்கரையில் இருந்து சுமார் மூன்று பர்லாங் தூரத்தில், சாலைக்கு அருகில் முதலாளியின் கயிறு தொழிற்சாலை இருந்தது. நகரத்தில் இருந்த பெரிய தொழிற்சாலையின் ஒரு கிளை என்றுதான் அதைச் சொல்ல வேண்டும். ஆனால், உற்பத்திச் செலவு குறைவாக இருந்த காரணத்தால் நகரத்தில் இருப்பதைவிட அதிகமான வேலை கிராமத்தில்தான் நடந்து கொண்டிருந்தது.

வாரத்தில் இரண்டோ மூன்றோ தடவை அவர் கிளையைப் பார்ப்பதற்காக வருவார் அந்தச் சமயத்தில் புதிதாக வாங்கியிருக்கும் நிலங்களைப் பார்ப்பதற்கும் அவர் வருவார்.

முதலாளி நிலங்களைப் பார்ப்பதற்கு காரில்தான் வருவார். கார் வருவதற்காக, அது வரும் வழிகளில் சில ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருந்தன. காரில் முதலாளி வந்து இறங்கிவிட்டால்… அதற்கப் பிறகு ஒரு திருவிழாக் கோலம்தான். பக்கத்தில் இருப்பவர்கள் எல்லோரும் காரைப் பார்ப்பதற்காக, அதைச் சூழ்ந்து கொள்வார்கள்.

சில நாட்கள் கடந்த பிறகு, அந்த நிலத்தில் மேலும் இரண்டு குடிசைகள் உண்டாயின - உண்ணுலியின் குடிசையின் தெற்குப் பக்கத்திலும் வடக்குப் பக்கத்திலும்.

தெற்குப் பக்கம் இருந்த வீட்டில் வசிப்பதற்காக வந்த மாதவன் ஒரு இளைஞனாக இருந்தான். சிறிது நாட்கள் அவன் நகரத்திலிருந்த கயிறு தொழிற்சாலைகளில் வேலை செய்திருந்தான். என்ன காரணத்தாலோ அவனுக்கு கிராமங்களைத்தான் மிகவும் பிடித்திருந்தது. அவன் அந்த நிலத்தின் சொந்தக்காரரான முதலாளியின் தொழிற்சாலையில் வேலை செய்வதற்காக வந்தான். வயதான தன்னுடைய தாயுடன் அந்த நிலத்தில் அவன் வசிக்க ஆரம்பித்தான்.

அதே தொழிற்சாலையில் வேலை செய்யும் நடுத்தர வயதைக் கொண்ட பப்பு வடக்குப் பக்கம் இருந்த வீட்டில் வசித்தான். அவன் பொறுப்புகள் கொண்ட ஒரு மனிதனாக இருந்தான். நோயாளியும் கோப குணம் கொண்டவளுமாக இருந்த ஒரு மனைவியையும் மூன்று பிள்ளைகளையும் அவன் காப்பாற்ற வேண்டியதிருந்தது. அது ஒரு துன்பமான வாழ்க்கையாக இருந்தது.

உண்ணுலிக்கு புதிதாக வந்து வசித்துக் கொண்டிருப்பவர்களுடன் மட்டுமல்ல - பக்கத்தில் இருப்பவர்கள் யாருடனும் நெருக்கம் இல்லாமல் இருந்தது. அந்தோணி மட்டுமே அவ்வப்போது வீட்டு வாசலில் வந்து நிற்பான். ஏதாவது கேட்பான். அங்கிருந்து போகவும் செய்வான். வேறு யாராவது குடிசைக்குள் நுழைவதையும், கட்டிலுக்கு மேலே கட்டப்பட்டுத் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் உலக்கையைப் பார்ப்பதையும் உண்ணுலி விரும்பவில்லை.

மாதங்களும் வருடங்களும் சில கடந்தன. குட்டனுக்கு பதினெட்டு வயது ஆனது. அவனும் முதலாளியின் கயிறு தொழிற்சாலையில் ஒரு தொழிலாளியாக வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ஆனால் அவனிடம் இளைஞர்களிடம் இருக்கக்கூடிய விளையாட்டு. சிரிப்பு எதுவும் இல்லாமல் இருந்தன. அவனுக்கு நண்பர்கள் கூட கிடையாது.

சம்பளம் கிடைத்தவுடன் அவன் தன் தாயின் கையில் அதைக் கொண்டு போய் கொடுத்துவிடுவான். உண்ணுலியும் கயிறு திரித்து, ஏதாவது சம்பாதிப்பாள். அந்த வகையில் சொல்லிக் கொள்கிற மாதிரி பட்டினி எதுவும் இல்லாமல் அவர்கள் வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

இரவு உணவு சாப்பிட்டு முடித்து, தாய் கட்டிலிலும் மகன் கட்டிலுடன் சேர்ந்து தரையிலும் படுப்பார்கள். அதிகாலை நேரத்தில் இருவரும் எழுந்து உலக்கையைத் தொட்டு நெற்றியிலும் கண்களிலும் ஒற்றிக் கொள்வார்கள்.

ஒரு இரவு, நேரத்தில் கட்டிலில் தூங்கிக் கொண்டிருந்த உண்ணுலி திடுக்கிட்டு கண்விழித்தாள. அவள் தன்னுடைய கையை உயர்த்திக் காற்றில் துலாவினாள். மேலே கட்டித் தொங்கவிடப்பட்டிருந்த உலக்கை அந்த இடத்தில் இல்லை. அவள் பதைபதைப்புடன் வேகமாக எழுந்து மண்ணெண்ணெய் விளக்கைப் பற்ற வைத்தாள். உலக்கையையும் காணோம். குட்டனையும் காணோம்.

விளக்கை அணைத்துவிட்டு அவள் வாசலில் வந்து நின்றாள். விடிகாலைப் பொழுதாக அது இருந்தது. குட்டன் உலக்கையைத் தோளில் வைத்துக்கொண்டு வாசலுக்கு வந்தான்.

உண்ணுலி கேட்டாள் : “இதை எடுத்துக்கொண்டு எங்கே போனாய்?”

குடடன் அந்தக் கேள்விக்கு பதில் சொல்லவில்லை. அவன் தனக்குத்தானே கூறிக்கொள்வது மாதிரி முணுமுணுத்தான்: ‘அவனை நான் கொல்வேன். இந்த உலக்கையால் அவனை நன் கொல்வேன்’.

குட்டன் வீட்டிற்குள் சென்றான். உண்ணுலி புன்னகைத்தாள்.

பகவதி ஆலயத்தில் திருவிழா. அந்த நாளில் பெரிய அளவில் கலாட்டா நடக்கும் என்று முன்கூட்டியே செய்தி பரவிவிட்டிருந்தது. ஜாதியை முன்வைத்து இரண்டு பிரிவுகளைச் சேர்ந்தவர்களும் பிரச்சினைக்கான ஆயத்தங்களைச் செய்திருந்தார்கள். ஒரு பக்கத்தில், மாடம்பிகளும் பெரிய நிலக்கிழார்களும் அவர்களுடைய ஆட்களும் தயார் நிலையில் நின்றிருந்தார்கள். இன்னொரு பக்கத்தில் சாதாரண கூலி வேலை செய்பவர்களும் உழைப்பாளிகளும் பொருட்களை இழந்தவர்களும் அணி திரண்டு நின்றிருந்தார்கள்.

திருவிழா நாளன்று சாதாரணமான ஒரு காரணத்தை அடிப்படையாக வைத்துச் சண்டை ஆரம்பமானது. சாயங்காலத்திற்கு முன்னால் ஆரம்பித்த சண்டை நள்ளிரவு தாண்டிய பிறகும் முடிவடையவில்லை.

குட்டன் தன் தாயிடம் அனுமதி எதவும் கேட்காமலேயே, உலக்கையை எடுத்துக்கொண்டு சண்டையில் இறங்கினான். நள்ளிரவு நேரம் ஆனபோது காயம் உண்டான உடலுடன் உலக்கையையும் தாங்கிக்கொண்டு அவன் திரும்பி வந்தான்.

உண்ணுலி தன் மகனின் காயங்களுக்குக் கட்டுப் போட்டாள். அவன் தனக்குத்தானே கூறிக் கொள்வதைப்போல சொன்னான்: “அவன் ஓடி விட்டான். இல்லாவிட்டால்... இல்லாவிட்டால்... ஹும்.. அவன் திரும்பவும் என் கையில் கிடைப்பான்.”