Lekha Books

வேலை முடிந்து வெளியே வந்த தொழிலாளர்கள் இங்குமங்குமாக ஒன்று சேர்ந்து நின்றுகொண்டு முணுமுணுத்துக் கொண்டார்கள். இரவு வேளையில் எல்லா வீடுகளிலும் அந்த முணுமுணுப்பு எதிரொலித்தது.

தொழிற்சாலையில் புதிதாக வேலைக்குச் சேர்ந்தவர்களின் கூட்டத்தில் ஒரு இளைஞன் இருந்தான். அவன் மாதவனின் வீட்டில்தான் தங்கியிருந்தான். அவன் அருமையான மொழியில் பேசுவான். எங்கிருந்தெல்லாமோ பத்திரிகைகளையும் மாத இதழ்களையும் கொண்டுவந்து படிப்பான்.

நகரத்திலிருந்து வந்திருக்கும தொழிலாளி அவன் அவனுடைய பெயர் கிருஷ்ணன்.

சில நாட்கள் கடந்ததும், அங்கு ஒரு தொழிலாளர்களின் சங்கம் உண்டானது.

கல்யாணி ஒரு ஆண் குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தாள். அவனுக்கு கோபாலன் என்று பெயர் வைத்தார்கள்.

பிரச்சினைகள், சவால்கள் எல்லாம் நிறைந்த ஒரு புதிய வாழ்க்கை ஆரம்பமானது. அந்த கிராமத்தின் சுடுகாட்டு அமைதி நிரந்தரமாக மறைந்து போனது.

பெரிய பொதுக்கூட்டங்கள், மணல் துகளுக்குக்கூட உயிர் தரக்கூடிய சொற்பொழிவுகள், கோஷங்கள் கொண்ட ஊர்வலங்கள்! இப்படி அந்தப் புதிய வாழ்க்கை புரட்சி வாசனை கொண்டதாக இருந்தது. பழையன எல்லாவற்றையும் எதிர்த்துக்கொண்டு, புதிய வாழ்க்கையைச் சுருட்டி வைத்துக்கொண்டு முன்னோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தது.

வேலை நிறுத்தங்கள், கைதுகள், காவல்துறை தாக்குதல்கள்! இவை அனைத்தும் தினந்தோறும் நடைபெறக்கூடிய சம்பவங்களாக ஆயின. குட்டன் அந்த வேகமான மாறுதலில் முன்வரிசையில் நின்றிருந்தான்.

அந்த செயல்பாடுகள் உண்ணுலியையும் பாதித்தன. அந்தப் போராட்டக் குரல் அவளுடைய காதுகளிலும் விழுந்தது. தன்னுடைய கணவனை உலக்கையால் அடித்துக் கொன்ற செயலுக்கு, பழிக்குப் பழி வாங்கக்கூடிய சத்தமும் வடிவமும் உண்டாகியிருப்பதாக அவளுக்குத் தோன்றியது. அந்தச் சத்தத்துடன் தன்னுடைய சத்தத்தையும் எழுப்ப வேண்டும் என்ற விருப்பம் அவளுக்கு உண்டானது.

ஆனால் அதற்கான காலம் கடந்துவிட்டது. அவள் ஒரு கிழவியாகிவிட்டிருந்தாள். அவளுடைய தலைமுடி முற்றிலும் நரைத்துவிட்டது. அது உதிர்ந்து விழுந்து கொண்டிருந்தது. குழிக்குள் விழுந்து கிடந்த கண்கள் உயிர்ப்பற்றவையாக இருந்தன. பற்கள் விழுந்து விட்டன.

எனினும், உண்ணுலி அமைதியாக இருந்தாள். அவள் எல்லோருடனும் பேசுவாள். அருகில் இருக்கும் எல்லா வீடுகளுக்கும் செல்வாள். உலக்கையைப் பற்றிய கதையைத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்று ஆசைப்படுபவர்கள் எல்லோரிடமும் அந்த விஷயத்தை விளக்கிக் கூறுவாள். ஆனால், அதைக்கூறத் தொடங்கியவுடன், அவளுடைய குழிக்குள் கிடக்கும் கண்கள் வெறித்துப் பார்க்கும். உதடுகள் நடுங்கும். பற்கள் இல்லாத வாயின் உட்பகுதியைக் கடித்து மூடிக் கொள்வாள்.

குட்டனின் நண்பர்கள் எல்லோரையும் அவளுக்குப் பிடித்திருந்தது. அவர்களைத் தன் குடிசைக்கு அவள் வரும்படிச் சொன்னாள். குடிசைக்குள் மேலே கட்டப்பட்டுத் தொங்கிக் கொண்டிருந்த உலக்கையை அவர்கள் எல்லோருக்கும காட்டி, அதன் கதையை அவர்களிடம் அவள் சொன்னாள். அந்தக் கதையைக் கேட்டு அவர்கள் உணர்ச்சிவசப்படுவதைப் பார்த்து அவள் மனதில் மகிழ்ச்சி அடைந்தாள்.

உண்ணுலியின் கதையை மிகுந்த ஈடுபாட்டுணர்வுடன் கேட்ட கிருஷ்ணன் சொன்னான்: “இப்படிப்பட்ட உலக்கை எல்லோருடைய மனங்களிலும் இருக்கத்தான் செய்கிறது.”-

“உண்மைதான் மகனே... உண்மைதான். அந்த எல்லா உலக்கைகளும் ஒன்று சேர்ந்து அங்கே திரும்பப் போகணும்” - உண்ணுலி ஆவேசத்துடன் சொன்னாள்.

மெதுவாக நகர்ந்து கொண்டிருந்த காலம் வேகமாகப் பாய்ந்து கொண்டிருந்தது. மாதங்களும் வருடங்களும் கடந்தன.

கோபாலனுக்கு - குட்டனின் மகனுக்கு - பதினாறு வயது முடிந்தது. அவனுடைய தங்கை பார்கவிக்கு பதின்மூன்று வயது.

கோபாலனைப் பார்த்துக்கொண்டே உண்ணுலி கூறுவாள்: “தாத்தாவைப் போலவே இவன் இருக்கான். அதேமாதிரி நிற்கிறான்... நடக்கிறான். பார்க்குறதுகூட அதே மாதிரிதான்.”

அது உண்மைதான். உடல் அமைப்பிலும் தோற்றத்திலும் கோபாலன் கொச்சய்யப்பனுடன் மிகவும் நெருங்கி இருந்தான். ஆண்மைத்தனம் துள்ளிக் கொண்டிருந்த ஒரு மிடுக்கான போக்கை அவன் கொண்டிருந்தான். யாரைப் பார்த்தும் சிறிதும் கூச்சப்படாத குணமும் நடத்தையும் பார்வையும் அவனிடம் இருந்தன.

எல்லா தொழிலாளர்களின் கூட்டத்திற்கும் அவன் செல்வான். எல்லா ஊர்வலங்களிலும் அவன் பங்கெடுத்துக் கொள்வான். அவன் எல்லா பத்திரிகைகளையும் படிப்பான். தன்னுடைய நண்பர்களுடன் உரையாடவும் செய்வான்.

உலக்கையைப் பற்றிய கதையைத் தன்னுடைய பாட்டி கூறுவதை அவன் பல நேரங்களில் கேட்டிருக்கிறான். ஆனால், அவன் அதைப்பற்றி எதுவும் யாரிடமும் கூறுவதில்லை.

முதல்முறையாகக் குட்டனைக் கைது செய்த செய்தியை கோபாலன்தான் உண்ணுலியிடம் சொன்னான். மக்கள் கூட்டத்திற்கு எதிராக நீண்ட நேரம் நடத்தப்பட்ட லத்தி சார்ஜைத் தொடர்ந்து போலீஸ்காரர்கள் குட்டனைக் கைது செய்தார்கள். கோபாலன் அடி வாங்கி விழுந்து கிடந்தான். குட்டனை போலீஸ்காரர்கள் அழைத்துக் கொண்டுபோன பிறகு, கோபாலன் மிகவும் சிரமப்பட்டு எழுந்தான். சிரமங்கள் எதையும் பொருட்படுத்தாமல் அவன் வீட்டை அடைந்தான்.

அவன் எந்தவித தயக்கமும் இல்லாமல் சொன்னான் : “பாட்டி... அப்பாவைப் போலீஸ்காரர்கள் கைது பண்ணிக்கொண்டு போயிட்டாங்க.”

அதைக்கேட்டு கல்யாணி பதைபதைப்பு அடைந்து, வாயைப் பிளந்துகொண்டு நின்றுவிட்டாள். உண்ணுலி குழிக்குள் விழுந்து கிடந்த கண்களால் வெறித்துப் பார்த்தாள். அவள் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்தாள். எங்கோ தூரத்தை உற்றுப் பார்த்தவாறு அவள் முணுமுணுத்தாள்: “அவன் போகணும்... அவனுடைய தந்தையின் காலத்தில் இதெல்லாம் இல்லை. இருந்திருந்தால் போயிருப்பாரு.”

ஒன்பது மாதங்கள் கடந்தபிறகு, குட்டன் சிறையிலிருந்து வந்தபோது உண்ணுலி சொன்னாள்: “இனிமேலும் போகணும். நாம எல்லாரும் சிறைக்குப் போகணும்.” அந்தக் கண்கள் வெறித்துப் பார்த்தன. உதடுகள் துடித்தன. வாயின் உட்பகுதியைக் கடித்து அவள் மூடிகொண்டாள்.

முன்னோக்கி வேமாகப் பாய்ந்து போய்க் கொண்டிருந்த வாழ்க்கை யாருக்குமே தெரியாமல் ஒரு முடிவான கட்டத்தை நெருங்கியது. வேலைக்கான கூலி குறைந்து போய்க் கொண்டிருந்தது. அத்துடன் வேலையும் குறைந்து கொண்டிருந்தது. உணவுப் பொருட்களின் விலை மிகவும் அதிகமானது. உணவுப் பொருட்கள் கிடைப்பது என்பதே மிகவும் சிரமமான ஒன்றாக இருந்தது.

பஞ்ச தேவதை பயங்கரமான பேயாட்டாம் ஆட ஆரம்பித்தாள். பட்டினி, மரணத்தின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு எல்லா இடங்களிலும் நடந்து கொண்டிருந்தது.

சாலைகளில் எலும்புக் கூடுகள் பற்களை இளித்துக் கொண்டு, கையை நீட்டிப் பயணிகளை பயமுறுத்திக் கொண்டிருந்தன. குடிசைகள் பிணங்கள் இருக்கும் குழிகளாக ஆயின. மரங்களின் நிழல்களில் எமனின் தூதுவர்கள் மறைந்து நின்று கொண்டிருப்பதைப்போல இருந்தது.

ஒரு இரைச்சல் சத்தம்! எங்கிருந்து என்று தெரிந்துகொள்ள முடியாத ஒரு சத்தம்! கடலின் அலைகளிலிருந்து, ஏரியின் சிறு நீரலைகளிலிருந்து, குளங்களின் நீரசைவுகளிலிருந்து, கொடியின் அசைவுகளிலிருந்து, பறவைகளின் சிறகடிப்பிலிருந்து, மூச்சுகளிலிருந்து அந்த இரைச்சல் சத்தம் உயர்ந்து கொண்டிருந்தது.

இரைச்சல்!  - பதைபதைப்பு நிறைந்த, பயங்கரமான ஒரு சத்தம்! மணல் துகள்கள்கூட நெளிவதைப்போலத் தோன்றின.