Lekha Books

பணக்காரர்களும் முதலாளிகளும் அதிர்ச்சியடைந்து நடுங்கினார்கள். பயம், பைத்தியமாக மாறியது.

நெருப்பு மலை புகைந்து கொண்டிருந்தது.

உண்ணுலி எழுந்து கண்களைத் திறந்தாள். மேலே கட்டப்பட்டுத் தொங்கிக் கொண்டிருந்த உலக்கையைச் சிறிது நேரம் பார்த்துவிட்டு, அவள் மீண்டும் தன் கண்களை மூடிக்கொண்டாள்.

எப்போதும் இல்லாத பேரமைதி!

ஏரியில் மீன் பிடிப்பவர்கள் உண்டாக்கும் சத்தங்களும் ஆரவாரங்களும் அன்று கேட்கவில்லை. வடக்குப்பக்க வீட்டில் இருக்கும் பப்புவின் மனைவி அடிக்கடி ஏப்பங்கள் விடுவதும், பிள்ளைகளையும் கணவனையும் திட்டுவதும் கேட்கவில்லை. அதற்கடுத்த வீட்டில் இருந்து கிழவனான அந்தோணியின் சத்தம் கேட்கவில்லை. மேற்குப்பக்க வீட்டில் பாரு தென்னை மட்டையை உரிக்கும் சத்தமும் கேட்கவில்லை. தெற்குப்பக்க வீட்டில் சத்தமும் இல்லை; அசைவும் இல்லை.

எப்போதும் இல்லாத அமைதி!

உண்ணுலி மீண்டும் கண்களைத் திறந்தாள். அவள் மெதுவாகக் கட்டிலில் எழுந்து உட்கார்ந்தாள். உலக்கையைத் தொட்டு நெற்றியிலும் கண்களிலும் ஒற்றிக்கொண்டாள். வாழ்க்கையின் இரக்கமற்ற கைகள் பதிவு செய்த பள்ளங்களும் வாய்க்கால்களும் அந்த முகத்தில் தெளிவாகத் தெரிந்தன. அந்தப் பள்ளங்கள், வாய்க்கால்கள் ஆகியவற்றுக்கு மத்தியில் குழிக்குள் விழுந்து கிடந்த உயிர்ப்பற்ற கண்களில் நொடிப்பொழுதிற்கு ஒரு மின்னல் தோன்றியது. வாயின் உட்பகுதியைக் கடித்துக்கொண்டே அவள் கட்டிலை விட்டு எழுந்தாள்.

பொழுது புலர்ந்துவிட்டிருந்தது. ஓலைகளின் இடைவெளிகளின் வழியாக உள்ளே நுழைந்த சூரிய வெளிச்சம் கிழவியின் முகத்திலும் கட்டிலிலும் தரையிலும் பொற்காசுகளைச் சிதறவிட்டது. சமையலறையில் கூடைக்குள் அடைக்கப்பட்டிருந்த கோழிக்குஞ்சுகள் விடுதலைக்கான போராட்டத்தைத் தொடங்கியிருந்தன.

உண்ணுலியின் உதடுகள் அசைந்தன. ஆனால், சத்தம் வெளியே வரவில்லை. அவள் மிகவும் மெதுவாக சமையலறையை நோக்கிச் சென்றாள்.

சிறிது நேரம் சென்றதும் ‘கீய கீய’ என்று சத்தமிடம் ஆறேழு கோழிக்குஞ்சுகள் அந்தக் குடிசையின் உட்பகுதியை நிறைத்தன. ‘கொக்கோ கொக்கக்கோ’ என்று உத்தரவுகள் பிறப்பித்தவாறு ராணியைப் போல தாய்க்கோழி, குஞ்சுகளுக்குப் பின்னால் போய்க்கொண்டிருந்தது.

உண்ணுலி மீண்டும் கட்டிலுக்கு அருகில் சென்றாள். வெளியில் இருந்து குடிசையின் கதவு திறக்கப்பட்டது. கோழிக்குஞ்சுகளும் தாய்க்கோழியும் வெளியே வேகமாகச் சென்றன.

பார்கவி உள்ளே வந்தாள். மேலும் கீழும் மூச்சு விட்டவாறு அவள் சொன்னாள் : “பாட்டி, பட்டாளம்...! பட்டாளம் வந்திருக்கு!”

குழிக்குள் விழுந்து கிடந்த அந்தக் கண்கள் வெறித்துப் பார்த்தன.

அந்தக் கண்களில் ஒரு மின்னல் தோன்றியது.

“எங்கே வந்திருக்கு?” அந்தக் குரலில் அசாதாரணமான தெளிவு இருந்தது.

“வண்டியில் வந்திருக்கு. மூணு வண்டிகள் நிறைய ஆட்கள்.... சாலையில் இங்குமங்குமாக ஓடிக் கொண்டிருக்காங்க.”

“நீ பார்த்தியா?”

“அண்ணன்தான் சொன்னான். அவன் பார்த்தானாம்.”

“பிறகு அவன் எங்கே போனான்?”

“பாட்டியிடம் சொல்லுன்னு சொன்னான். பிறகு... அங்கேதான் போயிட்டான்.”

“ஹும்...” மீண்டும் அந்தக் கண்கள் வெறித்தன. அவற்றில் ஒரு மின்னல் தோன்றியது.

பார்கவி சமையலறைக்குள் சென்றாள். உண்ணுலி வாசலை நோக்கிச் சென்றாள்.

தெற்குப் பக்க வீட்டின் வாசலில் கல்யாணியும் மாதவனின் தாயும் வேறு இரண்டு பெண்களும் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் தங்களுக்குள் என்னவோ மெதுவான குரலில் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஏரியின் கரையில் ஐந்தாறு இளைஞர்கள் கூட்டமாக நின்றிருந்தார்கள். அவர்களும் என்னவோ மெதுவான குரலில் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். மேற்குப்பக்க வீட்டில் பாருவைச் சுற்றி நின்றிருந்த சில பெண்களும் குழந்தைகளும் மெதுவாகப் பேசிக் கொண்டார்கள்.

எல்லோரும் மெதுவான குரலில் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். யாரும் எதுவும் சொல்லவில்லை.

ஏரியில் மீன் பிடிப்பவர்கள் இல்லை. படகுகளும் இல்லை.

இதற்கு முன்பு இல்லாத அமைதி! பதைபதைப்பு நிறைந்த ஒரு பேரமைதி!

உண்ணுலி ஏரியின் கரையில் போய் நின்றாள். அவள் கிழக்குக் கரைப் பக்கம் வெறித்துப் பார்த்தாள்.

அக்கரையிலிருந்து ஒரு சிறிய படகு ஏரியில் வந்து கொண்டிருந்தது. அது பதைபதைப்பு நிறைந்த ஒரு அமைதியைக் கிழித்துக்கொண்டு ஏரியின் மையப் பகுதியை நோக்கி மெதுவாகப் பயணித்துக் கொண்டிருந்தது. உண்ணுலி அந்தச் சிறிய படகையே பார்த்துக்கொண்டு ஏரியின் கரையில் நின்றிருந்தாள்.

பின்னால் சற்று தூரத்தில், சாலையில், மோட்டார் இயந்திரங்கள் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் சத்தமும், ஹார்ன் அழைப்புகளின் சத்தங்களும் ஏரியில் எதிரொலித்தன.

தெற்குப்பக்க வீட்டில் இருந்த கிழவியும் கல்யாணியும் ஏரியின் கரைக்கு வந்தார்கள். அசைவே இல்லாமல் இருந்த ஏரி நீரில் மெதுவாக நகர்ந்து நகர்ந்து வந்து கொண்டிருந்த சிறிய படகைப் பார்த்துக் கொண்டே கல்யாணி மெதுவான குரலில் சொன்னாள்: “கோபாலனின் அப்பா... கூட இன்னொரு ஆளும் இருக்காரு.”

“என்னுடைய மாதவனாக இருக்கணும்” - தெற்குப்பக்க வீட்டின் கிழவி சொன்னாள்.

உண்ணுலி கல்யாணியிடம் சொன்னாள்: “நீ அங்கே போ. சமையலறைக்கு.”

“அரிசி இல்லாமல் எதற்கு சமையலறைக்குள் போகணும்?”

“சின்ன குடத்தில் அரைநாழி அரிசி இருந்துச்சே! அது எங்கே?”

“அரைநாழி அரிசியை வச்சு என்ன செய்றது?”

“பெரிய குடத்தில் இருக்குற கோதுமையையும் அரிசியையும் ஒன்றாகச் சேர்த்து உரலில் போட்டு இடி. பிறகு ரொட்டி தயார் பண்ணு.”

கல்யாணி அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.

மாதவனின் தாய் உண்ணுலிக்கு அருகில் நின்றுகொண்டு மிகுந்த ஆர்வத்துடன் முணுமுணுத்தாள்: “பட்டாளம் வந்திருக்கு!”

“ம்...!” ஒரு பெரிய முனகலாக அது இருந்தது, ஏரியை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்தக் கண்களில் ஒரு மின்னல் தோன்றியது.

“நம்ம பிள்ளைகள்...” மாதவனின் தாயின் தொண்டை தடுமாறியது.

உண்ணுலி அடுத்த நிமிடம் முகத்தைத் திருப்பினாள்: “நீங்க ஏன் இப்படிக் கவலைப்படுறீங்க? பட்டாளம் வந்தால் என்ன? விழுங்கிடுமா?”

மாதவனின் தாய் பதைபதைப்பை அடக்கிக்கொண்டு எல்லாம் தெரிந்து வைத்திருப்பதைப்போலச் சொன்னாள்: “அவங்க துப்பாக்கிகளுடன் வந்திருப்பாங்க. ஒரு தடவை சுட்டால், பத்துபேர் செத்துப் போயிடுவாங்களாம்!”

“உலக்கையால் அடித்துக் கொல்வதைவிட, துப்பாக்கியால் சுட்டுக்கொல்வது நல்லதுதானே?”

“அப்படியென்றால் நாம எதற்குப் பெற்று வளர்த்தோம்.”

“எதற்கு? சொல்லுங்க... எதற்கு? - உண்ணுலியின் கண்கள் முன்பு இருந்ததைவிட வெறித்தன. அவளுடைய உதடுகள் துடித்தன. “சொல்லுங்க... நாம எதற்காக பெற்று வளர்த்தோம்? நாயைப்போல வாலை ஆட்டிக்கொண்டு நிற்பதற்கா? தலையை மிதிக்கிறப்போ, கால்களை நக்குவதற்கா?” - பற்கள் இல்லாத ஈறுகளைக் கடித்துக் கொண்டு அவள் சொன்னாள்: “சாகட்டும்! எல்லாவற்றையும் சுட்டுக் கொன்னுட்டு அவங்க வாழட்டும்!”