Lekha Books

கொச்சய்யப்பன் பதில் சொல்லவில்லை. அவன் மவுனமாக அலட்சியமாக நின்று கொண்டிருந்தான்.

இதற்கிடையில் ஏரியின் கிழக்குக் கரையில் ஒரு இடத்தைக் கைப்பற்றும் சம்பவமும், அதிலிருந்து வெளியேற்றியதும் நடந்தன. கொச்சய்யப்பனின் தூரத்து மாமாவான கண்டங்கோரனின் குடும்பம்தான் இருந்த இடத்தைவிட்டு வெளியேற வேண்டியிருந்தது. அங்குள்ள ஒரு பெரிய நிலவுடைமைக்காரன் வைத்திருந்த ஏரிப் பகுதியை கண்டங்கோரன் சமநிலைப்படுத்தி தென்னங்கன்றுகளை நட்டான். தென்னை வளர்ந்து காய்கள் உண்டாகத் தொடங்கிய போது, கண்டங்கோரனை அங்கிருந்து விரட்டுவதற்கான முயற்சி நடந்தது. கண்டங்கோரன் அதை எதிர்த்து நிற்பதைப் பார்த்து நிலத்தின் சொந்தக்காரன் ஆட்களைத் திரட்டிக் கொண்டு வந்து அங்கிருந்து அவனை விரட்டியடித்தான். அப்போது நடைபெற்ற சண்டையில் கண்டங்கோரனுக்கும் அவனுடைய ஒரு மருமகனுக்கும் காயம் உண்டாகவே, அவர்கள் மருத்துவமனையைத் தேடிச் சென்றார்கள்.

மாமாவைப் பார்ப்பதற்காக கொச்சய்யப்பனும் மருத்துவமனைக்குச் சென்றிருந்தான். மருத்துவமனையிலிருந்து திரும்பி வந்த போது, கொச்சய்யப்பனின் முகத்தில் ஆழமான கவலை பரவி விட்டிருந்தது.

அந்தோணி கேட்டான். “என்ன கொச்சய்யப்பா, உனக்கும்...?” அவன் அர்த்தம் நிறைந்த அந்தக் கேள்வியை அத்துடன் நிறுத்திக் கொண்டான்.

கவலையை மறைக்க முயற்சித்தவாறு கொச்சய்யப்பன் சொன்னான்: “எல்லோரும் ஒரே மாதிரி இருக்க மாட்டாங்க. அந்தோணி!”

“எல்லா பூனைகளும் எலியைப் பார்த்தால் விடுவது இல்லை கொச்சய்யப்பா...” -அந்தோணி திரும்பி நடந்தான்.

அன்று இரவு கொச்சய்யப்பன் தூங்கவேயில்லை. மருத்துவமனையில் தன் மாமா காயத்துடன் படுத்திருப்பதையும், அவனுடைய பாசத்திற்குரிய மகளான உண்ணுலி அருகில் உட்கார்ந்து கொண்டு தேம்பித் தேம்பி அழுவதையும் நினைத்து அவனுக்கு தூக்கமே வரவில்லை. ஆனால், அந்த நினைவுகள் அனைத்திற்கும் அடியில் ஒரு மிகப்பெரிய பயம் அலையடிக்கத் தொடங்கியிருந்தது. அந்த பயத்தை மறைப்பதற்கும் அதை விரட்டியடிக்கவும் அவன் கடினமாக முயற்சி செய்தான். ஆனால், அது மேலும் மேலும் அதிகமாகிக் கொண்டே இருந்தது. மாடம்பியும், அவருடைய ஆட்களும் ஆயுதங்களுடன் வந்து அவனுடைய குடிசையையும் நிலத்தையும் வளைத்து நின்று கொண்டிருப்பதாக அவன் நள்ளிரவு வேளையில் கனவு கண்டான். மறுநாள் பகல் முழுவதும் அவன் அங்கிருந்து வெளியே எங்கும் செல்லவில்லை. மாடம்பியின் ஆட்கள் வருவார்கள் என்றும்; வந்தால் அங்கிருந்து போக முடியாது என்று கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொள்ள வேண்டும் என்றும் அவன் நினைத்தான். தான் நட்டு வளர்த்த தென்னங்கன்றுகளைப் பத்திரமாகக் கவனிப்பதற்கும் அவற்றைப் பார்ததுக்கொண்டு நின்றிருப்பதற்குமான உரிமையைக் கெஞ்சிக் கேட்டு வாங்க வேண்டும் என்று அவன் முடிவெடுத்தான்.

அன்று இரவும் அவன் தூங்கவில்லை. நடு இரவு ஆனபோது, வெளியே ஒரு அசைவு கேட்பதைப்போலவும், ஆட்கள் நடப்பதைப்போலவும் அவனுக்குத் தோன்றியது. உடனடியாக அவன் வெட்டுக்கத்தியை எடுத்துக் கொண்டு வெளியே ஓடி, வீட்டைச் சுற்றி பார்த்தான்; யாருமில்லை. நிலம் முழுவதும் நடந்து பார்த்தான்; யாருமில்லை. திரும்பி வந்து கட்டிலில் படுத்தான். அப்போதுதான் அவனுக்குத் தன் கையில் ஒரு வெட்டுக்கத்தி இருக்கிறது என்ற நினைப்பே உண்டானது.

அவன் சிந்தித்தான். அந்த இருட்டைப் பார்த்து அவன் முணுமுணுத்தான்: “அறுத்திடுவேன் நான்... அவர்கள் என் நிலத்தில் கால் வைத்தால், நான் கால்களை வெட்டிடுவேன்.”

அவன் வெட்டுக்கத்தியை காற்றில் இப்படியும் அப்படியுமாக வீசினான். அதைத் தலைப்பகுதியில் வைத்துக் கொண்டு அவன் படுத்தான். அவன் தூங்கியும் விட்டான். மறுநாள் அதிகாலையில் தைரியசாலியாக- ஒரு புதிய மனிதனாக அவன் எழுந்தான். அந்த நிலத்திற்கு எதிரான எந்தச் செயலையும் தனி மனிதனாக நின்று எதிர்க்க வேண்டும் என்று அவன் தீர்மானித்தான்.

வெட்டுக்கத்தியைத் தீட்டிக் கூர்மைப்படுத்தி, சுருட்டிய பாய்க்குள் வைத்துவிட்டு, குடிசையின் வாசலை பத்திரமாக அடைத்துவிட்டு, அவன் வேலைக்குச் சென்றான்.

ஒருநாள் அந்தோணி கொச்சய்யப்பனை மறைந்து நின்று பார்த்துக்கொண்டே சொன்னான் : “முதலில் வைத்த தென்னங்கன்றுகள் காய்க்கத் தொடங்கிவிட்டனவே கொச்சய்யப்பா?”

கொச்சய்யப்பன் மிடுக்கான குரலில் சொன்னான்: “காய்க்கும் அந்தோணி... தேங்காய்கள் உண்டாகும்... நான் அவற்றை வெட்டுவேன்.”

கொச்சய்யப்பனின் வார்த்தைகளில் இருந்த உறுதியையும் மிடுக்கையும் அந்தோணி உணராமல் இல்லை. ஆனால் அவன் அதற்குப் பிறகு எதுவும் கூறாமல் அங்கிருந்து திரும்பி நடந்தான்.

மாடம்பியின் கணக்குப்பிள்ளை வாரத்தில் ஒரு முறை நிலத்தைப் பார்ப்பதற்கு வருவது வழக்கமான ஒரு செயலாகிவிட்டது. கொச்சய்யப்பன் அவனைப் பார்த்ததாகவே காட்டிக்கொள்ள மாட்டான். சில நேரங்களில் கணக்குப்பிள்ளை பார்ப்பது மாதிரி, தீட்டிக் கூர்மைப்படுத்திய வெட்டுக்கத்தியை அவன் திண்ணையில் வைத்திருப்பான். சில வேலைகளில் வெட்டுக்கத்தியை எடுத்து சுழற்றியாறு அவன் கணக்குப்பிள்ளைக்கு முன்னால் நடந்து போவான்.

ஒருநாள் கணக்குப்பிள்ளைக்கு முன்னால் கொச்சய்யப்பன் பழுத்து நின்றிருந்த ஒரு தென்னைமட்டையை வெட்டினான். பழுத்த மட்டையும் அதற்கு அருகில் இருந்த பச்சைமட்டையும் கீழே விழுந்தன. வெட்டியபோது அவனுடைய முகத்தில் ஒரு கொடூரத்தனம் தெரிந்தது. கணக்குப்பிள்ளை அதைப் பார்த்தான். அவன் நடுங்கிவிட்டான்.

முதலில் நட்ட பன்னிரெண்டு கன்றுகள் தென்னை மரங்களாக மாறின. அவை காய்த்தன. குடிசையின் முன்பகுதியில், ஏரியின் கரையில் நின்றிருந்த தென்னை மரத்தில் காய்கள் தெரிந்த நாளன்று, கொச்சய்யப்பனுக்கு ஒரு திருமண ஆலோசனை வந்தது.

ஏரியின் கிழக்குக் கரையில் இருந்து அது வந்திருந்தது. அவனுடைய மாமாவின் மகள்தான். கொச்சய்யப்பன் விருப்பப்பட்ட ஒரு விஷயமே அது. அதைப்பற்றி அதற்குமேல் சிந்திக்காமலேயே, திருமணம் முடிவு செய்யப்பட்டது.

கொச்சய்யப்பன் குடிசையை மேலும் சீர்செய்தான். அதை இன்னும் கொஞ்சம் உயர்த்தினான். மேலும் சற்று அகலமாக இருக்கும்படி செய்தான். ஒரு அறையையும் ஒரு சமையலறையையும் உண்டாக்கினான்.

வெற்றிலை, பாக்கு, புகையிலை ஆகியவற்றை மாடம்பியின் முன்னால் கொண்டுபோய் வைத்தான். கொச்சய்யப்பன் தன் திருமணம் பற்றிய தகவலைச் சொன்னான். மாடம்பி அவனுக்கு ஒரு ரூபாயும் ஒரு வேட்டியும் ஒரு கறுப்பு கரைபோட்ட மேற்துண்டும் பரிசாகத் தந்தார்.

திருமணம் முடிந்து மணமக்கள் கிழக்குக் கரையிலிருந்து படகில் ஏறி மேற்குக் கரைக்கு வந்தபோது, புதுமணப் பெண்ணைப் பார்ப்பதற்காக பக்கத்தில் இருப்பவர்கள் எல்லோரும் வந்தார்கள். உண்மையாக சொல்லப்போனால், உண்ணுலி அன்று ஒரு காட்சிப் பொருளாகவே இருந்தாள். கடைந்து எடுத்ததைப் போன்ற உடலமைப்பு. அவிழ்ந்து விட்டால் பின்பகுதியைத் தாண்டி தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் அழகான முடி, கவர்ச்சியான கண்கள், நிறைந்து ததும்பிக் கொண்டிருக்கும் இளமை! பார்த்தவர்கள் எல்லோரும் கொச்சய்யப்பன் கொடுத்து வைத்தவன் என்று ஒரே மாதிரி சொன்னார்கள்.

அந்தோணி மட்டும் அதை ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.