Lekha Books

அப்பச்சன் சாமியாராக ஆகியிருக்க வேண்டிய மனிதன். அவனுடைய தலையெழுத்து என்றுதான் சொல்ல வேண்டும், சிறிது பிசகி விட்டது. அவன் வாத்துக்காரனாகிவிட்டான்.

‘நான் எங்கே இருக்கேன், கறுத்த முகங்களில் குரூரத்தனம் தேடி வந்த எனக்கு முன்னால் சிரித்த முகங்களும், அன்பு கலந்த வெளிப்பாடுகள்... மோதல் நடக்கும் என்று தேடிவ வந்த என் மனதிற்குள் இருப்பதை யாரால் புரிந்து கொள்ள முடியும்,

முதல் தடவையாக ஒரு வீட்டின் சந்தோஷத்தை நான் பார்க்குறேன். நான் எதைத் தெரிந்து கொண்டேன்? என் தந்தையும் பிள்ளைகளும் இந்த மாதிரி சிரிச்சு பேசியதில்லை. என் வீட்டின் மாலை நேரங்கள் எந்த நாள்லயும் இப்படி அமைதியா இருந்தது இல்ல. அற்ப ஆயுளைக் கொண்ட என் வீட்டுக்கு எந்தக் காலத்துலயும் செல்வச் செழிப்புன்னு ஒண்ணு உண்டானதே இல்ல.

அப்பச்சனுக்கு ஊர்களைப் பற்றி நிறைய தெரிஞ்சுக்கணும். அம்மிணிக்கு அங்கே இருக்குற பெண்களைப் பற்றி செரிஞ்சுக்கணும். அப்பச்சனுக்கு ஊர்கள்ல இருக்குற பழக்க வழக்கங்களைப் பற்றி தெரிஞ்சுக்கணும். மகளுக்குத் தூர இடங்களில் இருக்குற பெண்களின் ஆடை, அணிகலன்களைப் பற்றித் தெரிஞ்சுக்கணும்.’

“நான் பார்க்காத ஒரு இடம்கூட இந்த இந்தியாவுல இல்ல. சின்னச் சின்ன கிராமங்கள்லகூட நான் போயி தங்கியிருக்கேன். இப்போ... இதோ... இங்கே வந்து வசிக்கலியா? இது மாதிரிதான். கையில காசே இல்லாத சூழ்நிலை வர்றப்போ யார்கிட்டயாவது கேட்பேன். பணம் இல்லாதப்போ பட்டினி கிடப்பேன். பணக்காரர்களோட படத்தை வரைவேன். பெரிய அளவுல பணம் கிடைக்கும் அது தீர்றது வரை அலைஞ்சு திரிவேன்... தீர்ந்து முடிஞ்சா, அகதியைப் போல வாழ்வேன்”? விஸ்வநாதன் சொன்னான்.

அம்மிணி ஒரே ஒரு விஷயத்தை மட்டும் கிளறிக் கிளறிக் கேட்டாள் “புடவை இல்லாமல், அங்கே இருக்கிற இளம் பெண்கள் வேற என்ன ஆடைகள் அணியிறாங்க?”

இதயம் அதற்குப் பதில் கூறியது. அப்பச்சனை அது மறந்துவிட்டது. பதில் கூறுவதற்குப் பொருத்தமில்லாமல் இருக்கும் சூழ்நிலையை அது மறந்தது. அம்மிணியின் கண்களில் தெரிந்த பரபரப்பை மட்டுமே அது பார்த்தது. குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு அது சொன்னது. “அங்கு என்னென்ன ஆடைகள் அணிகிளார்கள்னு என்னால சொல்ல முடியாது. ஆனால், ஒரு விஷயத்தை மட்டும் என்னால சொல்ல முடியும். நான் பார்த்த எந்த ஊர்லயும் அம்மிணி, உன்னை மாதிரி அழகும், உடலமைப்பும் கொண்ட ஒரு பெண்ணைக் கூட நான் பார்த்து இல்ல...”

அம்மிணி உள்ளே ஓடினாள். உலகத்திலேயே மிகப் பெரிய அழகி என்ற பட்டம் தான் கொஞ்சமும் எதிர்பார்த்திராத ஒரு சந்தர்ப்பத்தில், தன் தலையில் சூட்டப்படுகிறது என்னும் போது உண்டாகக்கூடிய திகைப்பும், ஆச்சரியமும் அவளைத் திக்குமுக்காடச் செய்திருக்க வேண்டும். இப்பச்சன் சிரித்தான். போலியான ஒரு சிரிப்பு. கூர்ந்து கவனித்தபோது, சாந்தம் குடிகொண்டிருந்த கண்களில் சந்தேகத்தின் ஒரு திரி பற்றி எரிய ஆரம்பித்திருந்தது. அதை அடுத்த நிமிடமே விஸ்வநாதன் அணைத்தான். அவன் சொன்னான் “நான் சும்மா விளையாட்டுக்குச் சொன்னேன். நீங்க, அதைப் பெருசா நினைக்க வேண்டாம்.”

வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தபோது, வாசலில் இருட்டின் வலைகள் விழுந்திருந்தன. அம்மிணி விளக்கைக் காட்டினாள். விளக்கின் ஒளியைப் பார்த்ததும் வீட்டின் மூலைகளில் தவம் செய்து கொண்டிருந்த வாத்துக்கள் ஒன்றோடொன்று பேசிக் கொள்ள ஆரம்பித்தன.

“இப்போ வயல் வழியே போகவேண்டாம். நேரா சைக்கிளை மிதிச்சுப் போகணும்”? அப்பச்சன் எப்படிப் போக வேண்டுமென்று வழி சொன்னான் “அஞ்சல் அலுவலகம் வரும். அங்கேயிருந்து இடதுபக்கம் திரும்பினா, வேளொரு சாலையை அடையலாம். கொஞ்சம் வேகமா மிதிக்கம்... அவ்வளவுதான். நிலவு வெளிச்சம் இருக்குதுல்ல... சைக்கிள்ல விளக்கு இருக்குல்ல?”

அம்மிணி குறும்புத்தனமான குரலில் சொன்னாள் “எதுவுமே வேண்டாம். அந்தச் சாராயக் கடையில நுழைஞ்சு, ஒரு புட்டியை எடுத்துக்கிட்டு, வரப்பு வழியா சைக்கிளை மிதிச்சிக்கிட்டுப் போனா போதும். பொழுது புலர்ற நேரத்துல சேர வேண்டிய இடத்துல போய் சேர்ந்திடலாம். படுக்க வேண்டிய இடத்துல போய் படுக்கலாம்.”

“இனிமேல் நீ ஏதாவது சொல்லாம இருந்தாலே பெரிய விஷயம்...” ? அப்பச்சன் கோபமான குரலில் சொன்னான். “சார், நீங்க நேரா போங்க. பைலி வந்தால், நான் கேக்குறேன். நாளைக்கு உங்க இடத்துக்கு வந்து அவன் தன் தவறை ஒத்துக்கிட்டு மன்னிப்புக் கேட்பான்.”

“வேண்டாம். நான் நாளைக்கு வர்றேன். இங்கேயே பார்த்துக்கலாம். மனிதர்கள் யார்கிட்டயாவது ஏதாவது பேசாமல் வாழ முடியுமா என்ன,”

விளக்கின் ஒளி. மணல் அடர்ந்த பாதை வழியாக அவன் புறப்பட்டான். “நான் நாளைக்கும் வருவேன் எனக்கு இந்த வீடு கட்டாயம் வேணும். இங்கே உள்ள சூழ்நிலை எனக்குத் தேவை. மனிதர்கள் தேவை சாம்பலாக... அழிக்க... கொன்னு தூரத்ல வீசி எறிய... . அவன் தனக்குள் கூறிக்கொண்டான்.

காற்றுக்கு குளிர்ச்சி உண்டாகியிருந்தது. மழைக்கு முன்பே வீசும் காற்று. உறங்கிக் கொண்டிருந்த பாதையில் தனியாகப் போய்க் கொண்டிருந்த சைக்கிள் பயணியைப் பின்னாலிருந்து தள்ளிக் கொண்டிருந்தது காற்று.

8

நான்காவது கடையிலிருந்து வெளியே வரும்போது பைலி சொன்னான் “நீ குரு... நான் வெறும் சிஷ்யன்...”

பைலி மிகவும் தளர்ந்து போயிருந்தான். கால்கள் ஒழுங்காக நிற்கவில்லை.

“துடுப்பு போட முடியுமா?” -விஸ்வநாதன் கேட்டான். “முடியாதுன்னா சொல்லு. நான் துடுப்பு போடுறேன்.”

தன்னுடைய மதிப்புக்கு பங்கம் விழுந்துவிட்டதைப்போல் பைலி பதைபதைத்துப் போனான். “இதை வச்சு என்னை நீ வீழ்த்திடலாம்னு நினைக்காதே. கால் தடுமாறலாம். நாக்குக் குழையலாம். ஆனா, செத்துப்போன மாதிரி கிடக்குறதுக்கு வேற ஆளைப்பாரு”? பைலி சொன்னான்.

நீர் பலமாக ஓடிக் கொண்டிருந்தது. ஏரி முழுமையாக நிறைந்திருந்தது. கலங்கிய நீரைக் கிழித்துக் கொண்டு துடுப்பு ஆழமாக இறங்கியது. உறுதியான, சதைப்பிடிப்பான கைகளிலிருந்து வியர்வை ஆறென வழிந்து கொண்டிருந்தது. பைலி வெறுமனே சொன்னதையே திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். “உன் வயசுல நான் இது என்ன... இதையும் தாண்டி குடிச்சிருக்கேன். இப்போ முடியாது வயசாகிட்டு வருதுல்ல? நீ என் வயசை அடையிறப்போ நடு எலும்பு ஒடிஞ்சு ஏதாவது மூலையில சுருண்டு கிடப்பே.”

விஸ்வநாதன் மல்லாக்கப் படுத்திருந்தான். படகு இரண்டு முனைகளிலும் மேல்நோக்கி உயர்ந்து வானத்தைத் தொட்டுக் கொண்டிருந்தது. அவன் அதிலேயே தன் முழு கவனத்தையும் வைத்திருந்தான். நீர் ஓட்டத்திற்கு எதிராகத் தள்ளிக் கொண்டு போகும் ஒரு பெரிய சுறாமீனைப் போல படகு போய்க் கொண்டிருந்தது.