Lekha Books

ரெயில்வே தண்டவாளத்திற்கு அருகில் நான் கிடந்திருக்கிறேன். ராக்கி ஒரு சலவைத் தொழிலாளி. கறுத்த நிறம். மெலிந்த உடல். எழுந்து நிற்கும் இடுப்பு எலும்புகள். புகையிலைக் கறை படிந்த பற்கள். ராக்கியை நான் ‘அப்பா’ என்று அழைத்தேன். கத்ரீனாவை நான் ‘அம்மா’ என்று கூப்பிட்டேன். தினமும் என் அம்மா கூடையைத் தூக்கிக் கொண்டு நடப்பாள். கோழி முட்டைகளையும் முந்தின நாள் சந்தையில் வாடிய காய்கறிகளையும் வீடுகளில் கொண்டுபோய் விற்பாள்.

தினமும் அப்பாவும் அம்மாவும் பிரார்த்தனை செய்வார்கள். என்னைப் பிரார்த்தனை செய்ய வைப்பார்கள்.

ரெயில்வே தண்டவாளத்தைத் தாண்டியிருந்த புறம்போக்கு நிலத்தில் நெருக்கமாக இருந்த குடிசைகளில் ஒன்றுதான் நாங்கள் இருந்தது. வறுமை. எனினும் அப்பாவும் அம்மாவும் சந்தோஷமாக இருந்தார்கள். அன்றைக்குத் தேவைப்படும் உணவை கடவுள்தான் தருகிறாரே!

அந்தப் புறம்போக்கு நிலத்தை, குடிசைகள் நிறைந்த அந்தப் பகுதியை, ‘பாதாளம் காலனி’ என்று முதலில் அழைத்தது யாராக இருக்கும்?

பாதாளம் காலனியில் எப்போதும் ஆரவாரம்தான். நிர்வாணமாக இருக்கும் குழந்தைகள், வாய்க்கு வந்ததைப் பேசும் பெண்கள், கள்ளச் சாராயம், மனைவிகளை அடிக்கும் கணவன்கள், அவ்வப்போது அங்கு வரும் போலீஸ்காரர்கள், அவர்களை மகிழ்ச்சிப்படுத்தும் தாண்டம்மா என்ற தடிச்சி...

அங்கு இருக்கும் சிறுவர்களில் ஒருவன் பத்ரோ. எப்போதும் கையில் கவண் வைத்துக் கொண்டு நடந்து திரிபவன் அவன். காகங்களின், நாய்களின் விரோதி. அவனை என்னால் மறக்க முடியாது.

அந்தக் காலனியில், வழக்கும் தேவையில்லாத பிரச்சினைகளும் நுழையாத ஒரேயொரு குடிசை எங்களுடையதுதான். அமைதி தவழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு இடம்... ஒரு சிறு தீவு...

நான் ஆரம்பத்திலேயே ஒரு தனிமை விரும்பியாக இருந்துவிட்டேனோ? நான் பார்க்க நன்றாக இருக்கிறேன் என்று முதலில் சொன்னவள் தாண்டம்மாதான். கண்களைச் சுருக்கிக் கொண்டு என்னைத் தன்னுடைய குடிசைக்கு அழைத்த ஒரு சாயங்கால வேளையில்...

நான் எதற்காகப் போனேன்? அப்படி அங்கு என்னை ஈர்த்ததுதான் என்ன?

‘‘குடி, மகனே! நல்ல சுவையா இருக்கும்.’’ - தாண்டம்மா சொன்னார். அது - சாராயம். என் வயிறு பற்றி எரிந்தது. தலை சுற்றியது.

‘‘இன்னைக்கு நீ வீட்டுக்குப் போக வேண்டாம். நீ எங்கேயாவது போய் வாந்தி எடுத்தேன்னா, ராக்கி வாளை எடுத்துடுவாரு’’ -தாண்டம்மா சொன்னாள்.

அன்று இரவு அவளுடைய குடிசையில் என்ன நடந்தது? ஒன்று மட்டும்தான் ஞாபகத்தில் இருக்கிறது. அவ்வப்போது தாண்டம்மா என்னைத் தடவிக் கொண்டிருந்தாள். அடிக்கொருதரம் அவள் சொன்னாள்: ‘‘ஜோசப், நீ நல்லா இருக்கேடா. பார்க்க நீ நல்லாவே இருக்கே...’’

3

பகல் முழுவதும் நான் தெருத்தெருவாக சுற்றிக் கொண்டிருப்பேன். தேவரையிலிருந்து ஐலண்டில் இருக்கும் வார்ஃபுகள் வரை. கிடைக்கும் வேலையைச் செய்வேன். சுமை தூக்க வேண்டும் என்றால் தூக்குவேன். வண்டி இழுக்க வேண்டுமென்றால் இழுப்பேன். எப்படியாவது ஒரு துறைமுகத் தொழிலாளியாக ஆக வேண்டும் என்பதுதான் என்னுடைய விருப்பம். கப்பல்கள் வந்து நிற்பதையும் போவதையும் நான் பார்த்துக் கொண்டே நின்றிருப்பேன். வரும் கப்பல்களை, போகும் கப்பல்களை நம்பியிருக்கும் துறைமுகம் உற்சாகத்துடன் எழுகிறது. துறைமுகத்திற்குப் புத்துயிர் கிடைக்கிறது.

என்னென்ன சலனங்கள், சத்தங்கள்!

சில நேரங்களில் நான் டெர்மினஸ் ரெயில்வே ஸ்டேஷனில் சுற்றிக் கொண்டிருப்பேன்.

சுமப்பதற்கு ஒரு பெட்டி கிடைத்தால்...!

ஆனால், அங்க நிரந்தரமாக இருக்கும் போர்ட்டர்கள் என்னை வெறுப்புடன் பார்ப்பார்கள். அவர்கள் என்னை சுமை தூக்கவிட மாட்டார்கள். ஒரு நாள் புகை வண்டியிலிருந்து இறங்கி வந்த ஒரு வெளிநாட்டுக்காரனின் பெட்டியை நான் அவனிடமிருந்து வாங்கினேன். அப்போது சிவப்பு ஆடையும் பேட்ஜும் அணிந்த ஒரு போர்ட்டர் என் கைகளிலிருந்து அந்தப் பெட்டியைப் பிடுங்கினார். என்னை ஓங்கி ஒரு அடி அடித்தார். நான் அந்த மனிதரைத் திருப்பி அடித்திருக்கலாம். ஆனால், அடிக்கவில்லை. அவருக்கு முன்னால் நான் தவறு செய்தவன் ஆயிற்றே! அவருடைய தொழிலை நான் தட்டிப் பறிக்க முயற்சித்தேன் என்று அவர் நினைத்திருக்கலாம். நான் அமைதியாக நின்றிருந்தது அந்த போர்ட்டரின் மனதைத் தொட்டிருக்குமோ? இல்லாவிட்டால் எதற்கு ‘இங்கே நில்லு, நான் வர்றேன்’ என்ற அர்த்தத்தில் அவர் ஏன் சைகை காட்ட வேண்டும்? நான் அங்கேயே காத்திருந்தேன். திரும்பி வந்தபோது அவர் சொன்னார்:

‘‘மகனே, மன்னிச்சிக்கோ... வா... ஒரு தேநீர் அருந்துவோம்.’’

தேநீர் அருந்தும்போது அவர் சொன்னார்: ‘‘என் பேரு அடி. நீ...?’’

‘‘ஜோசப்.’’

‘‘ஜோசப், உனக்கு ஏதாவது கஷ்டம் வர்றப்போ, என்னைத் தேடி வந்திடு.’’

அப்படித்தான் அடி என் நண்பர் ஆனார்.

இது நடந்து சில வாரங்களுக்குள் அதே டெர்மினஸில் எனக்கு இன்னொரு நண்பர் கிடைத்தார். அவர் பெயர் எலியாஸ். அடர்த்தியான கண்ணாடி. தோளில் நீளமான வாரைக் கொண்ட பேக். வயது? வயது என்ன வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம் என்பது மாதிரியான தோற்றம்.

ஒரு புத்தகக் கடைக்கு முன்னால் வைத்துதான் நான் எலியாஸைச் சந்தித்தேன். மாலை மங்கியிருந்தது. அன்று ஒரு தேநீரைத் தவிர, நான் வேறு எதையும் சாப்பிடவில்லை. கடுமையான பசி. புத்தகக் கடையில் இருந்த புத்தகங்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் எலியாஸ். எதிர்பாராமல் ஒரு புத்தகம் கீழே விழுந்தது. நான் அதை எடுத்துக் கொடுத்தேன். மேலட்டையில் அச்சடிக்கப்பட்டிருந்த விலையை நான் பார்த்தேன். என்னையே அறியாமல் நான் சொன்னேன்: ‘‘இரண்டு சாப்பாட்டுக்கான காசு...’’

‘‘என்ன?’’ - அவர் கேட்டார்.

‘‘இதோட விலையைச் சொன்னேன். பத்து ரூபாய்...’’

‘‘உன் பேர் என்ன?’’

‘‘ஜோசப்.’’

‘‘நீ இன்னைக்கு சாப்பிடல. அப்படித்தானே? ம்... என்கூட வா.’’

தான் தேர்ந்தெடுத்த புத்தகங்களை அவர் பைக்குள் வைத்தார். அப்போது புத்தகக் கடைக்காரன் சொன்னான்: ‘‘எலியாஸ் சார்... இதோடு நூற்று எழுபது ரூபாய்க்குமேல ஆயிடுச்சு...’’

எலியாஸ் சிரித்தார்: ‘‘தர்றேன் பிள்ளேச்சா... கணக்கை முடிச்சிடுறேன். புரட்சி வரட்டும்...’’

பிள்ளேச்சன் கேட்டான்: ‘‘இப்போ எதுவரை வந்திருக்கு!’’

‘‘பால்காட்டி அரண்மனை வரை’’ - தமாஷான குரலில் எலியாஸ் சொன்னார்.

நானும் எலியாஸும் நடந்தோம்.

முன்னால் பார்ப்பவற்றையெல்லாம் கையில் எடுப்பது மாதிரி கையை நீட்டியவாறு எலியாஸ் கேட்டார்: ‘‘ஜோசப் நாம பார்க்குறதெல்லாம் யாருக்குச் சொந்தமானது?’’

‘‘அரசாங்கத்துக்கு... இல்லாட்டி, முதலாளிகளுக்கு.’’

‘‘தப்பு! இவை எல்லாம் நமக்குச் சொந்தமானவை.’’

சாலையில் பாய்ந்தோடிக் கொண்டிருக்கும் கார்கள் - எங்கும் மின்விளக்குகளின் பிரகாசம்... நாங்கள் ஒரு பெரிய ஹோட்டல் ஓரமாக நடந்து கொண்டிருந்தோம்.