Lekha Books

நள்ளிரவிற்கும் ஒரு மணிக்கும் நடுவில் உள்ள நேரத்தில் குற்றம் சாட்டப்பட்டிருக்கும் ஜோசப், லட்சுமணப் பணிக்கரைத் தலையில் அடித்துக் கொன்றிருக்கிறான். இது நடந்தது பணிக்கரின் காட்டேஜில். அதற்கான தைரியம் எனக்கு எப்படி வந்தது?

இரவில் பணிக்கரின் ஆவியைப் பார்த்து பயப்படும் நான்...

எப்படி தைரியம் வந்தது? எனக்கே அது புரியவில்லை. நான் கையைக் கட்டிக்கொண்டு வெறுமனே நின்றிருந்தால், பணிக்கர் என்னைக் கொன்றிருக்க மாட்டாரா?

நான் அமைதியாக இருந்தபோது சங்கு வண்ணன் சொன்னார்: ‘‘பல நேரங்கள்ல எனக்குப் பலரையும் கொல்லணும்னு தோணியிருக்கு. இந்த உலகத்தில் வாழ எந்த வகையிலும் தகுதியே இல்லாத குப்பைகளை... ஆனால், உரிய நேரத்தில் கை செயல்படாது...’’

அப்படியென்றால் ஒரு ஆளைக் கொல்வதற்கு தைரியம் வேண்டுமா?

‘‘ஜோசப், நான் இங்கே தலைமை வார்டராக வந்த பிறகு நான்குபேரைத் தூக்குல போட்டிருக்கு. அவங்கள்ல ரெண்டுபேர் எந்தத் தப்பும் செய்யாத நிரபராதிகள்.’’

சங்குவண்ணன் இப்படிச் சொன்னதும் ஹமீத் என்னையே வெறித்துப் பார்த்தார்.

‘‘போலீஸ்காரர்கள் சாட்சிகளை வைத்து நடக்காததை நடந்ததா சொல்ல வைப்பாங்க. நீதிமன்றம் அதை நம்பும். பொய்யாக சாட்சி சொல்வது ஏற்றுக் கொள்ளப்படும்.’’

ஆனால், எனக்கு எதிராக சாட்சி சொன்ன சுமதியைக் குற்றம் கூற முடியுமா? தன்னுடைய தந்தையை மறக்கவும் என்னைக் காப்பாற்றவும் முதலில் அவள் தயாராகத்தான் இருந்தாள். பிறகு அவள் எனக்கு எதிராக ஆகிவிட்டாள் - நான் வேறு யாரோ ஒரு பெண்ணைக் காதலிப்பதாக அவள் நினைத்தபோது....

சங்குவண்ணன் விசாரித்தார்: ‘‘ஜோசப், உண்மையைச் சொல்லு. நீ லட்சுமணப் பணிக்கரைக் கொலை செய்தியா? இல்லாட்டி வேற யாருக்காகவாவது கொலைப்பழியை ஏத்துக்கிட்டியா?’’

‘‘நான்தான் கொலை செய்தேன்.’’

‘‘பணிக்கரின் மகளை நீ காதலிச்சியா?’’

‘‘உறுதியா சொல்ல முடியாது.’’

‘‘அவள் உன்னைக் காதலிச்சா... அப்படித்தானே?’’

‘‘காதலிச்சிருக்கலாம்...’’

ஹமீத் இடையில் புகுந்து சொன்னார்: ‘‘காதலிச்சா, இப்பவும் காதலிக்கிறா. அதனால்தானே அவள் ஓடி நடக்குறா?’’

‘‘ஓடி நடக்குறாளா? எதற்கு?’’ - நான் கேட்டேன்.

‘‘கருணை மனுவை ஏத்துக்கணும்னு. அதைப்பற்றி உன்கிட்ட சொல்றதுக்கு அவள் பார்வையாளர்கள் நேரத்துல இங்கே பல தடவைகள் வந்தாள். ஆனால் நீ அவளைப் பார்க்க சம்மதிக்கல. என்ன காரணம்?’’ - ஹமீத் கேட்டார்.

‘‘நான் கையெழுத்துப் போடாத கருணை மனுவா? கருணை மனுவில் கையெழுத்துப் போட அவளுக்கு என்ன உரிமை இருக்கு?’’ - நான் கேட்டேன்.

‘‘ஜோசப், நீ சில விஷயங்களை யாருக்கும் தெரியாம மறைச்சு வைக்கிறே. அவள் உன்னோட மனைவிதானே? ம்... எது எப்படி இருந்தாலும் காரியம் நடக்கும். தூக்குல தொங்கறதுல இருந்து விடுதலை கிடைக்கும். அதற்குப் பதிலாக ஆயுள் தண்டனை.’’ - சங்குவண்ணன் சொன்னார்.

‘‘அதனால் என்ன பயன்?’’ - நான் கேட்டேன்.

‘‘இது என்ன கேள்வி? கழுத்தில் கயிறு ஏறலைன்றது எவ்வளவு பெரிய விஷயம்! பிறகு... நல்ல நடத்தைகளின் காரணமா தண்டனை குறைக்கப்படும். அதிகபட்சம் போனால் எட்டோ ஒன்பதோ வருடங்கள் கிடைச்சா பெரிய விஷயம்! இதற்கிடையில் பல தடவைகள் பரோலில் போயிட்டு வரலாம்’’ - சங்கு வண்ணன் சொன்னார்.

‘‘வேண்டாம் சங்கு வண்ணா! அது ஆபத்தான விஷயம். பரோல்ல வெளியே போனால், நான் யாரையாவது கொன்னுடுவேன். ஒருவேளை, என் மனைவி என்று சொல்லப்படுகிற அந்தப் பெண்ணையேகூட...’’ - நான் சொன்னேன்.

2

வாரத்தில் ஒரு நாள் சிறை டாக்டர் நாயர் கைதிகளைப் பார்ப்பதற்காக வருவார். நல்ல மனிதர். நகைச்சுவையாகப் பேசக் கூடியவர். ஒருநாள் டாக்டர் கேட்டார்: ‘‘ஜோசப், அடுத்த பிறவியில் என்னவா ஆகணும்னு நீ ஆசைப்படுற?’’

‘‘அடுத்து ஒரு பிறவி இருக்குறது உண்மைன்னா, அதுல நான் ஒரு டாக்டரா ஆகணும்.’’

‘‘எஞ்சினியரா ஆனா போதாதா?’’

‘‘போதாது! எஞ்சினியரா ஆனா, மனிதர்களின் வேதனைகளை மாற்ற முடியுமா?’’

‘‘டாக்டர்களைப் பற்றி இந்த அளவுக்கு நல்ல அபிப்ராயம் பலருக்கும் இல்லை ஜோசப். நாங்க மனிதர்களைக் கொல்லுறவங்கன்னுல்ல பலரும் நினைச்சிட்டு இருக்காங்க.’’

‘‘அடுத்து ஒரு பிறவி... அப்படியொண்ணு இருக்குதா டாக்டர்?’’

‘‘நான் ஒரு இந்து... அந்த வகையில் பார்த்தால் மறுபிறவின்னு ஒண்ணு இருக்குன்னு தான் இருந்து மதம் சொல்லுது, ஜோசப் உனக்கு இன்னொரு பிறவி இருக்குதான்னு பாதிரியார் பீட்டருக்கு அனேகமா தெரியலாம்.’’

‘‘இல்லைன்னுதான் அவர் சொல்றாரு. சரி... அது இருக்கட்டும் டாக்டர். என்னைக் கடைசியா பார்க்குறவங்களோட கூட்டத்துல நீங்களும் இருப்பீங்கள்ல?’’

‘‘மரணச் சான்றிதழ் எழுத வேண்டியவன் நான்தான். நான் இருப்பேன்.’’

‘‘நல்லது... அப்போ என்னை மருத்துவக் கல்லூரியில சேர்க்க உங்களால முடியுமா?’’

‘‘என்ன சொல்ற?’’

‘‘என் பிணத்தை மருத்துவக் கல்லூரிக்குக் கொடுத்துடணும். வகுப்பறையில் மேஜைமீது கிடக்கிற என் இறந்துபோன உடலைச் சுற்றி மாணவர்கள கூட்டமா நிற்பாங்க. அவங்க படிப்பாங்க...’’

‘‘ஜோசப் இது நடக்க வழியில்ல...’’

‘‘காரணம்?’’

‘‘கருணை மனு ஏற்றுக் கொள்ளப்படும். அப்படித்தான் நான் கேள்விப்பட்டேன். ஜோசப், அந்த இளம்பெண் உன் மனைவியா? அவள் ஏறி இறங்காத இடங்கள் இல்லை. தட்டாத கதவுகள் இல்லை.’’

சுமதி... என் மனைவியா?

எல்லோரும் அப்படித்தான் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்களா? எனக்கு எதிராக சாட்சி சொன்ன சுமதி... நான் கொலை செய்தவனின் மகள்...

ஒருநாள் பாதிரியார் வந்தபோது நான் கேட்டேன்: ‘‘மரணத்திற்குப் பிறகு மனிதர்கள் மீண்டும் பிறப்பார்களா?’’

‘‘இல்லை’’ என்று உறுதியான குரலில் பாதிரியார் பீட்டர் சொன்னார்; ‘‘மறுபிறவி என்பது ஒரு மூடநம்பிக்கை. கிறிஸ்துவர்களின் ஆன்மா கர்த்தரிடம் போய்ச் சேர்ந்து விடுகிறது.’’

நான் கிறிஸ்துவனா?

நான் எங்கிருந்து ஆரம்பமானேன்? எனக்கே தெரியவில்லை.

விசாரணை நடக்கும்போது நீதிமன்றத்தின் பெஞ்ச் க்ளார்க் என் பெயரையும் என்னுடைய தந்தை - தாய் ஆகியோரின் பெயர்களையும் கேட்டான். என்னுடைய பெயரை மட்டும் நான் சொன்னேன். மீண்டும் தந்தை - தாய் ஆகியோரின் பெயர்களைக் கேட்டபோது, நான் ‘‘எனக்குத் தெரியாது’’என்று கூறினேன். நான் திமிர்த்தனத்தைக் காட்டுகிறேன் என்று அந்த பெஞ்ச் க்ளார்க் நினைத்திருப்பானோ? துளைக்கிற மாதிரி என்னைப் பார்த்துக கொண்டு அவன் தன் கேள்வியைத் திரும்பவும் கேட்டான்.

அப்போது நான் சொன்னேன்: ‘‘அப்பா பெயர் ராக்கி. அம்மாவின் பெயர் கத்ரீனா.’’

உண்மையைக் கூற வேண்டும். உண்மையை மட்டுமே கூறவேண்டும். உண்மையைத் தவிர வேறு எதையும் கூறக் கூடாது... இப்படிக் கூறும் நீதிமன்றத்திற்கு முன்னால் நான் பொய்யைச் சொன்னேன். ஆனால் நான் சொன்னது முழுமையான பொய் அல்ல. ராக்கி என்பது என்னுடைய வளர்ப்புத் தந்தையின் பெயர். கத்ரீனா என்பது என்னுடைய வளர்ப்புத் தாயின் பெயர்.

எனினும் கூறுகிறேன்... என்னுடைய பிறவிக்குக் காரணமானவர்கள் யார் என்று இப்போதுகூட எனக்குத் தெரியாது.