Lekha Books

பணிக்கர் உள்ளே வருகிறார். அவர் மட்டும் தனியாக.

ஒரு திரைச்சீலைக்குப் பின்னால் நின்றிருந்த நான் முன்னால் வந்தேன்.

காயம்பட்ட காட்டு எருமையைப் போல அவர் என்மீது பாய்ந்தார். அந்த மல்யுத்தத்தில் என்னால் அடங்கிப் போகத்தான் முடிந்தது. அப்போது அருகிலிருந்த ஒரு மூலையில் போடப்பட்டிருந்த மேஜையில் அலங்காரத்திற்காக வைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு முழ நீளம் இருக்கக்கூடிய உலோகத்தாலான சிலையை அவர் கையில் எடுத்தார். அதை ஒரு ஆயுதமாகப் பயன்படுத்த அவர் முயன்றார்.

சுமதி கூப்பாடு போட்டாள்.

திரும்பிப் பார்த்துக் கொண்டு ‘‘ச்சீ...’’ என்று அவர் உரத்த குரலில் கத்தினார். எனக்குக் கிடைத்த விலை மதிப்புள்ள நிமிடம் அது. நான் கீழே விழுந்து உருண்டேன். நான் அந்தச் சிலையை அவரிடமிருந்து பிடுங்கினேன். சாலிட் மெட்டல்! நான் பணிக்கரின் தலையில் ஓங்கி அடித்தேன். தலையின் பின்னாலும் கழுத்திலும் இரண்டு முறை அடித்தேன். அவர் சுய நினைவு இழந்து கீழே விழுந்தார்.

இறந்துவிட்டாரோ?

பயந்து நடுங்கிக் கொண்டு நின்றிருந்தாள் சுமதி. அவர் ஒரு வார்த்தைகூட பேசவில்லை.

என்ன செய்யவேண்டும் என்று தெரியாமல் நானும் சில நிமிடங்கள் நின்றுவிட்டேன்.

திறந்து கிடந்த குளியலறையின் கதவு வழியாகக் குளியல் தொட்டி தெரியவே, எனக்கு ஒரு யோசனை தோன்றியது. நான் பணிக்கரின் உடலைக் குளியலறைக்கு இழுத்துக் கொண்டு சென்று, குளியல் தொட்டியில் அதைப் போட்டு குழாயைத் திறந்து விட்டேன்.

பிறகு நான் வெளியேறி ஓடினேன்.

பணிக்கர் எப்படி இறந்தார்? நான் தலையில் அடித்ததாலா? இல்லாவிட்டால் குளியல் தொட்டி நீரில்...

சுமதி காட்டேஜிலிருந்து கொச்சிக்கு எப்படித் திரும்பி வந்தாள்- பணிக்கரின் காரில்...?

9

லட்சுமணப் பணிக்கருடைய மரணம் ஒரு பெரிய பரபரப்பை உண்டாக்கிய சம்பவமாக ஆகிவிட்டது.

‘எதிர்பாராத மரணம்’ என்றுதான் எல்லோரும் முதலில் பேசினார்கள். குளியல் தொட்டியில் இறந்துபோன உடல் கிடந்தது அல்லவா? நன்கு குடித்துவிட்டு குளிப்பதற்காகத் தொட்டியில் படுத்தபோது... இப்படித்தான் எல்லோரும் நினைத்தார்கள். ஆனால், போஸ்ட் மார்ட்டம் முடிந்தபோது, கதையே மாறிவிட்டது. தலையில் காயம்பட்டிருக்கிறது. கனமானதும் கூர்மை கொண்டதுமான ஏதோ ஒரு ஆயுதத்தால் அவர் தாக்கப்பட்டிருக்கிறார்.

போலீஸ் தீவிரமாக விசாரணை நடத்தினார்கள்.

சம்பவத்தை நேரில் பார்த்த சுமதி என்னைப் பற்றி ஒரு வார்த்தைகூட போலீஸ் அதிகாரிகளிடம் கூறவில்லை.

என்னைத் தேடி போலீஸ்காரர்கள் வந்தார்கள். லோனன் செய்த வேலையாக அது இருக்க வேண்டும். என்னை ஃப்ளாட்டிலும் ஸ்டேஷனிலும் வைத்து போலீஸ்காரர்கள் கேள்விகள் கேட்டார்கள். நான் நிரபராதியாக நடித்தேன். அது பலன் தந்தது. இறந்துபோன பணிக்கரின் மகளுக்கும் எனக்குமிடையே காதல் இருந்தது என்பதைக்கூட போலீஸ்காரர்களால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை.

வாரங்கள் ஓடின. போலீஸ் விசாரணை நின்றது. உண்மையைக் கண்டுபிடிக்க முடியாத வழக்குகளின் பட்டியலில் அந்தச் சம்பவமும் சேர்ந்தது.

ஒரு சாயங்கால நேரத்தில் சுமதி என்னுடைய ஃப்ளாட்டிற்கு வந்தபோது, நான் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டேன். எலியாஸ் இல்லாத நேரம். அவள் சத்தியம் பண்ணிச் சொன்னாள்: ‘‘உங்களுக்கு எதிராக எதுவும் சொல்லவில்லை. இனியும் சொல்ல மாட்டேன். உங்களை ஒரு கொலைகாரனாக நான் எந்தச் சமயத்திலும் நினைக்கவில்லை. நான் உங்களை உயிருக்குயிராகக் காதலிக்கிறேன்’’ என்று.

தொடர்ந்து அவள் என்னென்னவோ கூறினாள்.

இறுதியில் சொன்னாள்: ‘‘நம்ம திருமணம் உடனடியா நடக்கணும்.’’

நான் அந்தக் கருத்திலிருந்து பின்வாங்கினேன். நான் என் தரப்பு நியாயங்களைச் சொன்னேன். ‘‘போலீஸ் வழக்கை முழுமையாக முடித்துவிட்டார்கள் என்று கூறிவிட முடியாது. இப்போதுகூட அவர்கள் என்னை நோட்டமிட்டுக் கொண்டிருக்கலாம். அந்த லோனன் பிரச்சினைகளை உண்டாக்கலாம். இறந்துபோன பணிக்கருடைய மகளுடன் எனக்குக் காதல் இருந்தது என்பதை உண்டாக்க போலீஸ்காரர்கள் எவ்வளவு பாடுபட்டார்கள் தெரியுமா? அந்த நிலையில்... நாம் இப்போது திருமணம் செய்துகொண்டால், போலீஸ் விசாரணை மீண்டும் தொடர ஆரம்பிக்கும். நான் மாட்டிக் கொள்வேன்...’’

சுமதி நான் சொன்னதைக் கேட்டுக் கதறி அழுதாள். அவள் போன பிறகு என் மனதிற்குத் தோன்றியது - என்னுடைய விளக்கங்களை அவள் புரிந்து கொண்டிருக்க வேண்டும்.

அதற்குப் பிறகு இடையில் ஒரு விளையாட்டு எப்படி நடந்தது? யாருடைய மூளையில் உதயமான தந்திரம் அது? பப்பூஸும் மூஸாவும் செய்த வேலைகளா? எலியாஸ் மூலமாக...?

நான் பத்மாவைக் காதலிக்கிறேன் என்ற கதையை எப்படி சுமதி நம்பினாள்?

அதன் மூலம் உண்டான பொறாமைதான் அவளை போலீஸுக்கு முன்னால் கொண்டுபோய் நிறுத்தியதா?

நீதிமன்றத்தில் எனக்கு எதிராக இரண்டு பேர் சாட்சி சொன்னார்கள். லோனனும் சுமதியும்.

சம்பவத்தை நேரில் பார்த்த சாட்சி சுமதி மட்டுமே.

லட்சுமணப் பணிக்கருக்கு, சுமதி மீது நான் கொண்டிருந்த காதல் சிறிதும் பிடிக்கவில்லை. அந்த விஷயத்திற்காக பணிக்கருக்கும் எனக்குமிடையே மோதல் நடந்திருக்கிறது என்று லோனன் நீதிமன்றத்தில் சொன்னான்.

சுமதி சம்பவத்தைப் பற்றிச் சொன்னாள்.

‘‘போலீஸ் முதலில் விசாரணை நடத்தினப்போ, இந்த விஷயத்தை ஏன் சொல்லல?’’ - நீதிமன்றம் கேட்டது.

‘‘பயத்தால்...’’ - அவள் சொன்னாள்.

‘‘யாருக்கு? குற்றம் சாட்டப்பட்டிருக்கும் ஜோசப்பிற்கா?’’ - மீண்டும் நீதிமன்றம் கேட்டது.

அதற்கு அவள் பதில் கூறவில்லை.

சுமதி அப்படிச் சொன்னதற்காக நான் ஏன் பயப்பட வேண்டும்?

எனினும், அவள் இல்லாத ஒரு விஷயத்தைக் கூறிவிட்டாளே! சொல்ல வேண்டியதை முழுமையாகச் சொல்லவில்லை என்று வேண்டுமானால் அவளைக் குற்றம் சொல்லலாம். பணிக்கர் என்னைத் தாக்காமல் இருந்திருந்தால், நான் அவரைக் கொன்றிருப்பேனா? என் பக்கம் ‘தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளும் உரிமை’ என்ற டிஃபென்ஸ் இருந்தது என்று என்னுடைய வழக்கறிஞர் பிறகு என்னிடம் கூறினார். எது எப்படியோ, சுமதி எனக்கு எதிராக சாட்சி கூறியவுடன், வழக்கில் தீவிரமாக வாதாட வேண்டும் என்ற ஆர்வம் எனக்கு இல்லாமல் போய்விட்டது. ஆமாம்... அதுதான் உண்மையான விஷயம். அந்தக் காரணத்தால்தான் உயர்நீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்ய நான் மறுத்துவிட்டேன். வழக்கறிஞர் வற்புறுத்திக் கூறியும், ஒரேயொரு சாட்சி சொன்ன வார்த்தைகளை வைத்து மரணதண்டனை அளிக்கப்பட்டது உண்மையிலேயே ஒரு ஆச்சரியமான விஷயம்தான்.