Lekha Books

ஹோட்டலில் இருந்து பேண்ட் வாத்தியங்களின் இசை முழங்கிக் கொண்டிருந்தது. நான் எட்டிப் பார்த்தேன். கார்கள் வரிசை... நவநாகரீக ஆடைகள் அணிந்த ஆண்களும் பெண்களும்...

‘‘எலியாஸ் அண்ணே, இந்த ஹோட்டலும் நமக்கு சொந்தமானதா?’’

‘‘இப்போது அல்ல... நான் இதைக் கைப்பற்றுவேன். தற்போதைக்கு நாம் பிஸ்மில்லாவிற்குப் போய் ஒரு பிரியாணி வாங்குவோம்... அதைப் பங்கிடுவோம்.’’

எலியாஸ் ஒரு கனவு காணும் மனிதராக இருந்தார்.

நானும் எனக்கென்றிருக்கும் சிறிய சிறிய கனவுகளைக் காணத்தானே செய்கிறேன்? ஏதாவதொரு நிரந்தரத் தொழில் கிடைத்திருந்தால்...! நவநாகரீகமாக ஆடைகள் அணிந்து நடக்க முடிந்திருந்தால்...!

நான் எப்போதாவது ஒருமுறைதான் பாதாளம் காலனிக்குச் செல்வேன். அங்கு போய் என்ன பிரயோஜனம்?

ஒருநாள் என் அப்பா ராக்கி கேட்டார்: ‘‘நீ என்னடா செய்ற? உன்னைப் பார்க்கவே முடியலயே!’’

‘‘இங்குமங்குமாக சுத்துறேன். கிடைக்கிற எல்லா வேலைகளையும் செய்றேன். கர்த்தர் அன்னன்னைக்குத் தேவையான உணவைத் தர்றார் அப்பா!’’

‘‘அது போதும் மகனே. அதைத் தாண்டி எதுக்கு?’’ - என்றாள் அம்மா.

4

வார்ஃபில் நான் இங்குமங்குமாக அலைந்து கொண்டிருந்தேன். அரை மதிலில் உட்கார்ந்து கொண்டு ஏரியையும் கடலையும் பார்த்து ரசித்தேன். கொச்சியின் இரவுநேர அழகை ரசித்து நடந்த நான் பல நேரங்களில் தெருவிலேயே படுத்து உறங்கிவிடுவேன்.

ஒரு இரவு. நான் திடுக்கிட்டு எழுந்தேன். என்னவோ சத்தங்கள். ஒரு சுங்க இலாகாவுக்குச் சொந்தமான படகு அலைகளைக் கிழித்துக் கொண்டு வேகமாகப் பாய்கிறது. தூரத்தில் நங்கூரம் இட்டு நின்றிருக்கும் கப்பல்களின் வெளிச்சங்கள். அரை மதிலுக்கு அப்பால் இரண்டு படகுகளின் நிழல். என்னவோ நடக்கிறது. என்னவென்று புரியவில்லை. இப்போது அரை மதில் மீது வந்து மோதும் அலைகளின் ‘ஃப்ளாம் ஃப்ளாம்’ சத்தங்கள் மட்டும் கேட்கிறது. நான் மீண்டும் படுத்தேன்... தலையை முழுமையாக மூடிக்கொண்டு.

யாரோ என்னைப் பிடித்துக் குலுக்கினார்கள்.

பார்த்தபோது எனக்கு முன்னால் ஒரு கையில் கத்தியையும் இன்னொரு கையில் ஒரு சுமையையும் வைத்துக்கொண்டு ஒரு இளைஞன் நின்றிருந்தான். அவன் சட்டையும் நிக்கரும் அணிந்திருந்தான். ஈரத்தில் குளித்திருப்பதைப்போல் அவன் இருந்தான். அவன் தன் கையிலிருந்த சுமையை எனக்கு நேராக எறிந்தான். ‘‘டேய்... இதை பத்திரமா பிடிச்சுக்கிட்டுப் படுத்திரு... நான் பிறகு வர்றேன்...’’ - அவன் சொன்னான்.

‘‘இதுல என்ன இருக்கு?’’ - நான் கேட்டேன்.

‘‘உன் அம்மாவோட...’’ - அவன் கெட்ட வார்த்தையில் பேசினான்.

அப்போது போலீஸின் விஸில் சத்தம் கேட்டது. அவன் ஓடி மறைந்துவிட்டான். என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் நான் அந்தச் சுமையை உள்ளே வைத்துக்கொண்டு சாய்ந்து படுத்தேன். உடுத்தியிருந்த துணியால் அதை நன்றாக மூடிக்கொண்டேன். பூட்ஸ் சத்தம் கேட்க ஆரம்பித்தது. போலீஸ்காரன் அருகில் வருகிறான். அவன் என் முகத்தில் டார்ச் விளக்கை அடித்தான். கையிலிருந்த லத்தியால் என்னைக் குத்தினான். ‘‘என்னடா? நாயோட மகனே...’’ என்று அவன் கேட்டான். ‘‘ஒண்ணுமில்ல எஜமான்.’’ என்று நான் சொன்னேன். என் நல்ல காலம். அவன் நகர்ந்து போய்விட்டான்.

பொழுது விடியும் நேரத்தில் அவன் வந்தான். சட்டையும் நிக்கரும் அணிந்த கத்தி வைத்திருந்த மனிதன். என்னைக் குலுக்கி எழுப்பிவிட்ட அவன் சொன்னான்: ‘‘நீ பரவாயில்லைடா... நான்தான் சொல்றேன். என் பேரு பப்பூஸ்...’’

போலீஸ்காரனிடம் நான் எப்படி நடந்துகொண்டேன் என்பதை அருகிலிருந்த ஒரு தார் பீப்பாய்க்குப் பின்னால் மறைந்திருந்து அவன் பார்த்திருக்கிறான்.

அவன் எனக்கு இருபது ரூபாய் தந்தான். நான் ஒரு கைலியும் சட்டையும் வாங்கினேன். நான் ‘பம்போட்’ வியாபாரத்தில் பங்காளியாக ஆவேன் என்று அப்போது நினைக்கவில்லை.

பம்போட் வியாபாரம் பற்றிய பாடங்களை எனக்குக் கற்றுத் தந்தவன் பப்பூஸ்தான்.

கப்பல்கள் நங்கூரம் இட்டு நிற்கின்றன. படகில் ஏறி நாங்கள் அங்கே செல்கிறோம். சரக்கு ஏற்றப்பட்ட படகு. ஒவ்வொரு சீசனிலும் ஒவ்வொன்று. பாம்புத் தோல் என்றால் மிகுந்த விருப்பம். சிங்கப்பூரிலும் ஜப்பானிலும் அதற்கு நல்ல மார்க்கெட். செருப்பு, பெல்ட் ஆகியவற்றைத் தயாரிக்க பாம்புத் தோல் வேண்டும். அதை நேரடியாக ஏற்றுமதி செய்ய முடியாது. மிகப் பெரிய குற்றம் அது! அதைப் படகில் ஏற்றி நாங்கள் கொண்டு செல்கிறோம். சில நேரங்களில் டாலர்... சில நேரங்களில் விஸ்கி... சில வேளைகளில் பெர்ஃப்யூம்... சில வேளைகளில் ப்ரவுன் சுகர்... எது கிடைத்தாலும் எங்களுக்கு பெரிய லாபம்தான். எல்லாவற்றையும் விற்பனை செய்து பணம் தர எங்களுக்கு ஆட்கள் இருக்கிறார்கள். பாம்புத் தோல் என்ன, பாகற்காயை ஏற்றிக்கொண்டுபோய் கொடுத்தால்கூட பணம் தருவார்கள். இதில் ஆபத்து இருக்கிறதா என்று கேட்டால்... இருக்கிறது சிறிய அளவில். ஆபத்து இல்லாமல் பணம் சம்பாதிக்க முடியுமா? சுங்க இலாகா அதிகாரிகள் பிடித்தாலும் பிடிக்கலாம். போலீஸ்காரர்கள்கூட பிடிக்கலாம். பல நேரங்களில் அவர்களிடமிருந்து எளிதாகத் தப்பிவிடவும் செய்யலாம். சிலநேரங்களில் குற்றத்தை ஒப்புக்கொண்டு இரண்டு வாரங்கள் உள்ளே கிடக்க வேண்டியதிருக்கும். ஆமாம்... சுங்க அதிகாரிகளும் போலீஸ்காரர்களும் தங்களின் வேலையை ஒழுங்காகச் செய்வதாகக் காட்டிக் கொள்ள வேண்டாமா?

பப்பூஸும் நானும் நண்பர்களாக ஆனோம். அவன் ஒரு ஜூனியர் ‘கேங்க்’கின் தலைவன் என்பதை நான் புரிந்துகொண்டேன். இரண்டு மூன்று தடவை நான் அவனுடன் சேர்ந்து படகில் சரக்கு ஏற்றிக் கொண்டு சென்றிருக்கிறேன்.

ஒருநாள் பப்பூஸ் சொன்னான்: ‘‘ஒரு கிரேக்க நாட்டுக் கப்பல் வருது. அடுத்த மாதம்... நம்ம பழைய பார்ட்டிதான். ஆனால், இந்த முறை வியாபாரம் செய்ய பயமா இருக்கு.’’

காரணம் என்ன என்பதை பப்பூஸ் விளக்கினான்: இப்போது கழுகு என்றழைக்கப்படும் மூஸா தனக்கென்று ஒரு ‘கேங்க்’கை உண்டாக்கி வைத்திருக்கிறான். முன்னால் அவன் ஒன்றாக இருந்தவன் தனியாகப் பிரிந்து சென்றபிறகு அவன் தேவையில்லாமல் சண்டைகள் உண்டாக்கிக் கொண்டிருக்கிறான். ஒன்றிரண்டு முறை அவன் பிடிபட்டிருக்கிறான். அதனால் என்ன ஆனது? பலம் குறைந்துவிட்டது. தேவையில்லாமல் அடியும் குத்தும் நடந்தன. நடக்கின்றன. இங்கு பெரிய அளவில் கேங்குகள் இருக்கின்றன. அவர்களால் எந்தவொரு பிரச்சினையும் இல்லை. எங்களுடையதை ஒருவகையான சிறு பையன்களின் விளையாட்டு என்றுதான் அவர்கள் பொதுவாக நினைத்துக் கொள்வார்கள். பெரிய அளவில் இருக்கும் கேங்குகள் கோடிகளில் வியாபாரம் நடத்துவார்கள். எங்களுடையதோ வெறும் ஆயிரங்களில்...

இப்படிப் பல விஷயங்களையும் சொன்ன பப்பூஸ் லோனனின் கதைக்கு வந்தான். ‘‘லோனன் முன்பு இந்தத் துறைமுகத்தை அடக்கி ஆண்ட ஒரு ‘தாதா’.